Een druk kleurrijk weekend in twee Amerikaanse steden

Zaterdag

Uitslapen is ervanochtend niet bij want we willen met de opening van 9 uur bij het National Aquarium in Baltimore zijn.  Dat is al gauw drie kwartier rijden en je weet het hier ook nooit met het verkeer. 

Om kwart voor acht gaan we de deur uit en stoppen bij de Starbucks in Vienna om ontbijt te halen.  Daar bemerkt Rick dat hij zijn portemonnee vergeten is.   Daar baalt hij van, nu verliezen we tijd.  Tja, hij zal zijn rijbewijs toch bij zich willen hebben, dus terwijl ik op de koffies en eten wacht, rijdt Rick terug naar huis.  Uiteindelijk zijn we maar een minuut of tien verlaat.

Er is ook nauwelijks verkeer onderweg en zo halen we nog wat tijd in.  Al gauw komt de skyline van Baltimore in zicht.  Dit is de dichtstbijzijnde "echt" Amerikaanse stad met wolkenkrabbers voor ons.  Washington heeft nu (nog) helemaal geen hoogbouw.

We parkeren de auto en lopen naar het aquarium.  Het is mooi zonnig weer, maar wel koel en met een stevig briesje hier aan het water.  Het aquarium ligt in het gezellige, toeristische gedeelte van de stad, de Inner Harbor.  Ik neem me altijd voor hier vaker heen te gaan, zo ver is het tenslotte niet.

Rick heeft gisteravond al kaartjes online gekocht, die voor ons klaarliggen.  Het is voor Rick al vele jaren geleden dat hij in dit aquarium was.  Ik ben er veel vaker geweest, iets wat ik me niet realiseerde.  Ik maak Rick min of meer wegwijs en we gaan ons op de Caribische vissoorten.

Daar is dit aquarium zeer geschikt voor.  Er is een enorm rond twee verdiepingen hoog nagemaakt koraalrif met allerlei kleurrijke vissen erin, velen ook die we tijdens het snorkelen en duiken in Aruba zien. 

Terwijl we aan het fotograferen zijn, komen er drie duikers het water in om de vissen te voeren.  Het is bijzonder te zien hoe de roggen als een soort huisdieren op hun eten afkomen.  Ook de porcupinefish (stekelvarkenvis?  Karin?) wordt persoonlijk gevoed.  Heel leuk om te zien!

Er is ook een enorme mureen aal, die kennelijk een ingebouwde klok heeft, want net voor het eten komt hij uit zijn hol.   Ik maak er een aantal goede foto's van.  Rick is hogerop en mist het.  Nadat de aal gevoerd is, gaat hij terug naar zijn hol.

Rick wil hem van boven het water fotograferen, buigt voorover en ik hoor een plons.  De woorden, die uit Ricks mond komen zal ik hier maar niet herhalen.  Het blijkt zijn mobieltje te zijn dat nu op de bodem van het aquarium ligt.

We kunnen het zien liggen en het heeft meteen de aandacht van een heel aantal vissen.  De duikers hebben het echter niet opgemerkt.  Rick vindt een medewerker, die een soort bel onder water luidt waar een van de duikers op afkomt. 

Rick instrueert mij het ophalen van de telefoon te gaan filmen.  De duiker houdt de telefoon tegen zijn oor en ziet mij filmen.  Het is allemaal toch best komisch en gelukkig kan Rick er ook de humor wel van inzien.  Hij krijgt het advies te proberen de telefoon in rijst te leggen en dat gaan we zeker proberen.

Na nog in het Australie gedeelte (niet veel aan) en bij de kwallen (wel erg mooi, al wil je ze niet in het water tegenkomen) te hebben gekeken, hebben we het aquarium wel gezien.  De dolfijnen zien we onder water, maar slaan de "show" over.  Die is niet zoals in Sea World, maar meer wetenschappelijk over dolfijnen.

Onze magen rommelen intussen en we gaan op zoek naar een restaurant voor de lunch.  Die zijn hier ruimschoots te vinden, maar we willen graag op een terrasje aan het water zitten en daaraan voldoet The Cheesecake Factory het beste.

We krijgen een tafeltje in de zon na een kleine aanvaring met de hostess, die besloot ons in de koele schaduw te zetten, terwijl er meer dan genoeg tafeltjes in de zon open zijn.  Ze vertelt ons dat we als we een van die tafeltjes willen meer dan een half uur moeten wachten. 

Intussen krijgen mensen, die na ons kwamen, zo'n tafeltje in de zon.  En tja, dan moet je niet bij mij zijn, want daar zeg ik wat van.  Waarop de hostess me een grote mond geeft en zegt dat ze ons gewaarschuwd had dat er alleen schaduwtafels open waren.  Mooi niet!  Van die leugen word ik nog pissiger, al blijf ik natuurlijk altijd kalm en beleefd, iets wat van haar niet gezegd kan worden. 

Gelukkig is er een manager in de buurt, die een serveerder beveelt ons buiten een tafel in de zon te geven.  Ik hoor haar nog net tegen de hostess zeggen nooit een klant zo tegen te spreken als er tafeltjes vrij zijn.  Petra 1 - Hostess 0.

Het wordt verder een heerlijke en relaxte lunch in het zonnetje met zicht op alle bootjes in het water en heel vriendelijke bediening.  De Cheesecake Factory heeft nu ook een heel skinnylicious menu.  En het zou niet een zichzelf respecterend restaurant zijn als daar geen flatbreads op zouden staan. 

Een daarvan heeft allerlei paddestoelen en daar ben ik dol op.  Het blijkt net zo lekker te zijn als het op het menu lijkt.  Rick neemt een skinnylicious hamburger, dat kan dus ook.  Rick krijgt ook, gratis, een flinke zak met droge rijst om zijn telefoon alvast in te leggen.  Behalve de hostess is het hier dus weer super service.

Hoop die telefoon weer aan de praat te krijgen is er eigenlijk niet, nadat we wat viseten in de opening voor de oplader zagen.  We hebben allemaal een garantie op onze telefoons dat ze altijd gratis vervangen worden, hoe ze ook kapot gaan.  Dat is vooral voor de kinderen een goed idee, maar nu duidelijk voor Rick ook!

Na het eten verlaten we de gezellige Inner Harbor en rijden terug naar Washington.  Daar is vandaag Passport DC gaande.  De ambassades van Australia en een aantal landen uit Azie, Afrika en de Amerika's houden een open dag met culturele activiteiten, eten en rondleidingen door de gebouwen.

De ambassades zijn tot vier uur open en wij komen pas na tweeen aan, dus we zijn wat laat.  We parkeren de auto in een te dure parkeergarage aan "Embassy Row", maar getuige de menigtes hier en ons tijdgebrek zijn we blij een plek gevonden te hebben.

Als eerste lopen we naar de Australische ambassade.  Daar staat een lange rij om binnen te komen, maar het gaat snel.  Intussen krijgen we een stukje brood met Vegemite (vinden Rick en ik lekker, maar de mensen voor ons duidelijk niet) en een Australisch stukje worst van de "Barbie" toegestopt.  Ook krijgen we een groene canvas tas met Australia erop en een kaartje om wijn te proeven.

Dit is een grote ambassade en een van de weinigen hier aan Massachusetts Avenue in een modern gebouw.  Er is allerlei informatie over Australie en lekkere hapjes, al heb ik na de lunch nog geen trek voor meer.  Ook de wijnproeverij is erg lekker.  De film slaan we over, want we willen meer ambassades bezoeken.

 

Peruviaanse dansers

 

Het valt ons op hoe populair dit evenement is.  Bij iedere ambassade staan enorme rijen.  Wij lopen door naar Peru.  Daar willen we ook graag naar binnen, want dit is een mooi historisch gebouw.  We zien het kantoor van de ambassadeur, prachtig met allemaal hout!

Buiten zien we, helaas over vele hoofden, een Peruviaanse dans en ook hier is eten, maar we hebben geen trek.  De buurambassade is Trinidad en Tobago.  Hier speelt een steelbandje.  We blijven even naar deze vrolijke muziek luisteren.

Daarnaast ligt de Chileense ambassade.  Hier zouden we graag naar binnen gaan, maar de rij is ellenlang en de tijd begint te dringen.  We kijken naar de dans buiten en dan op het kaartje wat we inmiddels hebben bemachtigd.

De keuze is tussen de Indonesische ambassade waar we jaren geleden al eens geweest zijn, of een viertal ambassades aan New Hampshire Avenue.  We kiezen dat laatste, hopend zo meer ambassades te kunnen bezoeken.

Onderweg zien we heel veel mensen met strohoeden lopen, duidelijk uitgegeven bij een ambassade.   Wij gaan als eerste bij Mozambique naar binnen.  Dit is een mooi gebouwtje met veel kunst uit het land.  Ik heb een zwak voor Franssprekende Afrikaanse landen na als kind in Gabon en Senegal (die ambassade doet ook mee, maar is helaas te ver weg) te hebben gewoond.  Het geeft me een nostalgisch gevoel.

Bij Botswana staat de rij wachtenden om de hoek en bij Nicaragua en Argentinie ook.  Het is al half vier, dus nog een half uur voor alles afgelopen is.  Zaak om te kiezen en daar hoeven we niet lang over te denken.  Strohoeden (van Nicaragua) hoeven we niet en Botswana zegt ons niet veel, bovendien is Argentinie het moederland van de nieuwe Nederlandse koningin.

We sluiten aan bij de rij daar en er mogen groepen naar binnen.  Wij zijn de laatste of een na laatste groep.  Deze honderd jaar oude ambassade is ook weer heel mooi met glas in lood ramen en de ambassadeur heeft een prachtig onderkomen.  We krijgen Malbec wijn om te proeven en zien, alweer over de hoofden, een traditionele dans.

De oplettende lezer zal gemerkt hebben dat Europa niet in het lijstje van werelddelen voorkwam.  De ambassades van de Europese Unie hebben volgende week zaterdag hun open dag.  Daar hopen wij ook heen te gaan en dan ook vroeger te zijn om meer ambassades te zien. 

Na deze superleuke dag rijden we naar huis.  Saskia is ook in Washington met haar vrienden bij de Chili Cook Off.  Dat is het voordeel van een metrostation dichtbij, de tieners kunnen zo ook makkelijk de stad in.

Rick en ik zijn het erover eens dat we vaker dit soort dingen zouden moeten doen.  Er is vrijwel ieder weekend wel iets cultureels gaande in deze internationale stad.  We zetten het culturele nog even voort door Grieks te bestellen voor ons avondeten van Plaka Grill.

Zondag

Het is bewolkt als we alweer in alle vroegte voor ons doen het huis verlaten.  Starbucks heeft dit weekend goede klanten aan ons, want op weg naar Washington halen we er koffie en ontbijt.  Voor mij een ijs-Americano en een groenteomelet broodje.

Onderweg horen we dat de Teddy Roosevelt brug gesloten is voor filmopnames voor het tweede deel van Captain America.   Ik sms E. gauw dat ik misschien wat verlaat ben daardoor.  Als we dichter bij Washington komen horen we echter op de radio dat de brug net weer geopend is.  We nemen hem dan toch maar en zien nog een film helicopter vliegen en een aantal cameramensen staan.

Toch nog op tijd zet Rick mij bij het McPherson Square metrostation af.  Daar ben ik blij dat ik mijn winddichte jas aanheb!  Het is ronduit koud met een straffe wind.  Rillend wacht ik op het gezelschap dat voor vanochtend de rondleiding langs de monumenten heeft geboekt.

Het is op deze plek altijd heel rustig in het weekend en een gezin met drie tieners valt dus meteen op.  Ik zie A. en E. en hun drie kinderen dan ook al van verre aankomen.  We maken kennis en ik vertel aan de hand van de kaart van dit gedeelte van Washington die bij dit station staat over de vroege geschiedenis van de stad.

Dan gaan we door naar het Witte Huis waar het vandaag een stuk rustiger is dan gedurende de week.  De schoolgroepen zijn er in het weekend niet.  Langzaam zien we gelukkig stukken blauwe lucht verschijnen en als de zon tevoorschijn komt is het meteen een stuk warmer.

We lopen via de achterkant van het Witte Huis en het Washington Monument, waar vandaag ook de finish voor de Avon Walk for Breastcancer is, naar het Tweede Wereldoorlog Monument.  Hoera, de fonteinen staan weer aan!  Wat maakt dat een verschil voor de mooiheid van dit monument.

De hele tijd zien we allerlei mensen met yoga matjes voorbij lopen.  Even later merken we wat daar de aanleiding van is.  Op een heuveltje in Constitution Gardens dichtbij het Vietnam Memorial maakt men zich klaar om een enorme openlucht yoga klas te geven in het kader van Yoga Week.

Als we via het Vietnam Memorial bij het Lincoln Memorial aankomen is de lucht vrijwel helemaal blauw en schijnt de zon  uitbundig.  Met een graad of 17 is het echter nog steeds koel voor de tijd van het jaar en de wind maakt dat het zo'n jas aan, jas uit dag is.

We lopen rond het Tidal Basin, bezoeken de monumenten daar en vervolgens terug naar het bewoonde gedeelte op zoek naar een ATM.  Die vinden we dichtbij het Witte Huis bij de Bank of America bank waar ik altijd langsloop, maar waarvan de geldautomaat me nog nooit eerder is opgevallen.

Als het geld gepind is wijs ik het gezin naar 17th Street voor restaurants om te lunchen.  Ik neem afscheid van ze en loop richting de Roosevelt Brug waar om een uur weer gefilmd zou worden en Rick als filmliefhebber, vooral ook van dit soort films, natuurlijk is gaan kijken.

De brug werd maar een half uurtje afgesloten en Rick sms-t dat alles alweer voorbij is als ik pas halverwege ben.  Ik maak dan nog maar even een stop bij het Einstein beeld en ontmoet Rick op de hoek bij het Lincoln Memorial.

We halen zijn auto op en rijden naar de Washington Harbour in Georgetown.  Daar gaan we op een van de terrassen lunchen.   We bestellen beiden de crabcake sandwich van Tony & Joe's, die erg lekker is. 

Intussen vergapen we ons aan de mooie jachten langs de kade.  Iedereen daarop geniet ook van het mooie weer, al dan niet met een glas champagne in de hand.  Mij lijkt zo'n middagje varen super, maar ik denk dat het me snel zou gaan vervelen als we zelf een boot zouden hebben.  Dat merk ik al als we met Ricks vader het water op gaan.

Thuis ga ik nog een poosje voor het huis zitten lezen.  Als de zon achter de bomen verdwijnt wordt het te fris.  Aan het einde van de komende week lijkt het eindelijk een stuk warmer te gaan worden, maar eerst moeten we nog door een paar druilerige dagen heen.  Men klaagt hier vaak dat er geen echte lente is, maar meteen van de winter naar de zomer.  Dat is deze lente zeker niet het geval!

Vandaag is het ook Cinco de Mayo en om dit heerlijke weekend af te sluiten gaan Rick en ik dat bij Chevy's vieren.  We kunnen meteen terecht op het terras en bestellen een margarita.  Voor mijn eten worden het de gegrilde vistaco's op mais tortilla's en geen bonen of rijst.  De serveerders doen altijd geschokt dat ik "maar" twee taco's wil, maar dat is voor mij meer dan genoeg!  Ricks quesadilla smaakt hem ook goed.

En zo eindigt een weekend met niet maar een, maar wel drie sterren!  We gaan een drukke week tegemoet, die vooral voor Saskia morgen al spannend begint.  Ze heeft het hele weekend zitten leren voor haar AP examens en is daar nu nog aan bezig.  Ze heeft morgenochtend scheikunde en morgenmiddag psychologie.   Deze examens tellen niet mee voor schoolcijfers, maar kunnen wel bepalen of Saskia er college credits door krijgt, die soms vrijstelling van bepaalde vakken geven.

 

Flapjack helpt Saskia's laptop warm houden

Foto's van de vissen in Washington vrijdag staan hier.

Foto's van de vissen in Baltimore gisteren staan hier.

PS: Reacties vind ik nog altijd erg leuk.  Daar kijk ik vooral op de maandagochtend erg naar uit. Ik hoop er dus morgenochtend veel te lezen :)