Een gelukkig droge rondleiding en gezellige middag in de stad

Toegegeven zag ik gisteren best op tegen een helemaal verregende rondleiding vanochtend.  Het weerbericht was vrij consistent bij de verschillende zenders.  Het zou vanochtend nog flink gaan regenen.

Wie schetst dan ook mijn verbazing als ik mijn ogen open doe en zon de kamer in zie schijnen!  Dat niet alleen, maar als ik de lamellen opendoe is de lucht zelfs helemaal blauw.  Dat laatste duurt niet lang, want al snel komt er een mistachtige bewolking opzetten, maar er is nog steeds af en toe zon en het is droog.  Hoera! 

Rick zet mij na het ontbijt op weg naar zijn werk bij de metro af.  Omdat deze familie de kortere rondleiding heeft geboekt, ontmoet ik hen bij het McPherson Square metrostation.  Ik maak kennis met R. en M. en hun 12 en 14 jarige zonen.

R. had me van tevoren gevraagd niet al teveel in details te treden, zodat alles de jongens ook zou aanspreken.  Ik vertel dus niet de hele ingewikkelde vroege geschiedenis van de stad, maar de delen waarvan ik denk dat ze kinderen ook zullen aanspreken. 

Het Witte Huis maakt van zichzelf altijd al indruk, want dat hebben ze vaak op tv gezien.  De Koreaanse president is nog steeds op bezoek en voor het eerst zie ik dat de buitenlandse vlag tijdens bezoeken van staatshoofden inderdaad uithangt bij het Blair House. 

We zien haar gevolg net vertrekken.  Maandag konden we niet bij het Koreaanse monument komen en het blijkt nu dat zij daar een krans kwam leggen. Haar bezoek aan Obama hier nu met alle spanningen met Noord-Korea was erg belangrijk om een duidelijke boodschap aan Noord-Korea te sturen dat de VS en Zuid-Korea nog altijd sterke bondgenoten zijn.

Na de achterkant van het Witte Huis lopen we verder naar de monumenten.  Het Washington Monument staat nu bijna helemaal in de steigers.  Bij het Tweede Wereldoorlog monument is een hele groep veteranen.

Zij zijn altijd zo aandoenlijk blij hier te zijn en ik vind het ook bijzonder dat veel mensen ze een hand geven om ze te bedanken voor hun dienst.  Ik doe hetzelfde bij een van hen.  Tenslotte zou ik hier waarschijnlijk niet wonen zonder hun inbreng en opofferingen. Vandaag is ook de 68ste viering van het einde van deze oorlog in Europa.

 

Een grote groep Tweede Wereldoorlog veteranen

 

Intussen wordt het steeds warmer en ben ik blij onder mijn regenjas korte mouwen aan te hebben getrokken.  Het is ook flink vochtig, maar de voorspelde regen blijft gelukkig uit.  We zeggen regelmatig tegen elkaar hoeveel geluk we hebben met het weer.

Als we bij het Lincoln Memorial aankomen is het al kwart voor twaalf en wel duidelijk dat het hele rondje rond het Tidal Basin te veel zal zijn vooral voor de jongste.  Ik stel dus weer voor tot het Franklin D. Roosevelt Memorial te lopen en dan terug.   Dat vind iedereen prima.

Zo zien we het Koreaanse monument met de grote krans van de president en steken dan de weg over naar het Martin Luther King Jr. Memorial. Van daaruit hebben we ook mooi zicht op het Jefferson Memorial en ik vertel daar kort wat over.  Die president was enorm belangrijk in de Amerikaanse geschiedenis, maar minder bekend in het buitenland. 

Franklin Roosevelt dan weer wel, die was tenslotte president tijdens de Tweede Wereldoorlog.  Die oorlog heeft duidelijk ook R.'s interesse en hij zegt blij te zijn dit monument ook gezien te hebben.  De jongens hebben zich, zoals alle tieners, die ik tot nu toe rond heb geleid, voorbeeldig gedragen.  De tamme eekhoorntjes hier hadden ook helemaal de interesse, vooral van de jongste.

We lopen terug naar het hoofdgedeelte van de Mall.  Het gezin wil hier nog wat verder rondkijken, dus we nemen nu afscheid.  Het was weer een erg leuke rondleiding en op de vraag van R. of ik het nog steeds niet saai vind kan ik ronduit "nee" antwoorden.

Toen ik bij een wc stop in de spiegel keek, zag ik tot mijn schrik dat ik vergeten ben make up op te doen vanochtend!  Nu gebruik ik alleen maar oogpotlood en mascara, maar zonder vind ik mezelf er erg moe uitzien.  Ik heb nog drie kwartier voor ik bij Old Ebbitt Grill heb afgesproken dus ga daar wat aan doen.

Bij de enige CVS in deze omgeving koop ik een bruin oogpotlood en bruine mascara.  Freedom Plaza ligt hier tegenover en daar staan bankjes.  Rick heeft mij een tijdje geleden een zakspiegeltje gegeven en ik gebruik dat om, zoals mijn schoonmoeder zei, mijn gezicht op te doen.  Zo, ik voel me weer mens.

Tijd om naar de Old Ebbitt Grill te lopen.  Daar heb ik om half twee afgesproken met A. en haar gezin.  A. ken ik al vele jaren via een Nederlandse emaillijst en een achttal jaar geleden kwam zij mij hier opzoeken.  Nu is zij hier met man en kinderen.

Buiten het restaurant wacht ik op ze.  Net als ik sms dat ik er ben zie ik ze aan de overkant aan komen lopen.  Het is zo leuk de mensen waar A. al jaren (altijd positief, hoor) over schrijft op de lijst nu in persoon te ontmoeten.  Het voelt meteen vertrouwd met J., haar man, en de kinderen zijn lekker spontaan.  A. heeft voor mij borrelnootjes mee, heerlijk! 

Volgens mij kijkt Tony, die ik vandaag van verre zie, iedere dag naar de reserveringen en maakt aantekeningen voor klanten, die hij kent.  We hoeven in ieder geval geen moment te wachten en de "Petra (spreek uit "Pettrah") party wordt naar een tafel achterin het restaurant gebracht.  Meestal moeten grotere groepen vanaf 5 personen ondanks een reservering langer wachten.

Het wordt een gezellige en lekkere maaltijd.  Drie van ons, waaronder ik, bestellen de French dip.  Dat is een stokbroodje met rosbief en kaas en de "dip" is een bakje bouillon waarin je dat broodje dipt.  Ik bestel de mijne met vers fruit in plaats van frietjes.

Na de lunch vraagt A. of ik nog met hen mee wil lopen door de stad.  Ik heb niets gepland vanmiddag, behalve mijn yogaklas, maar die kan ik wel een weekje missen.  Zij hebben de monumenten nog niet bezocht en ik vind het prima voor de tweede keer vandaag dit mooie gedeelte van de stad te laten zien. 

Overal om ons heen zien we de meest dreigende wolken, maar in de stad schijnt de zon nog.  Op mijn buienradar app zie ik dat de buien nog wel even weg zijn.  We lopen ongeveer dezelfde route als vanochtend.  Bij het Lincoln Memorial speelt nu een schoolorkestje klassieke muziek wat aan de sfeer bijdraagt.

 

Vietnam soldaten beeld

 

Daar wordt de lucht toch wel erg donker.  We lopen nog naar het Martin Luther King Jr. en bekijken het Jefferson Memorial van verre.  De lucht daarachter is zo dreigend dat we het daarbij laten en terug lopen naar de Mall.

Zij hebben hun auto geparkeerd in een garage dichtbij het Witte Huis en ik moet naar een metrostation bij het Reagan gebouw.  We nemen afscheid op de hoek van de straat voor het Witte Huis.  Echt een heel leuke middag was het en helemaal droog!  Pas nu beginnen er dikke druppels te vallen.

Gelukkig is hun garage maar een paar blokken verderop en mijn metrostation wel wat verder.  Moeder Natuur is mij nog even goed gezind, want pas als ik de roltrap het station in opstap begint het serieus te regenen.  Wat een dag met een sterretje was dit ook weer, vooral omdat die ook volgens het weerbericht helemaal verregend had moeten zijn en niets was minder waar.

In Virginia regent het natuurlijk ook en eenmaal in Vienna flink.  Saskia is aan het werk en Rick nog niet terug van zijn werk, dus er zit niets anders op dan een taxi te nemen.  Ja, natuurlijk zou ik kunnen lopen, maar mijn voeten doen pijn en ik ben moe.  Tien minuten later ben ik thuis en kunnen de voeten omhoog.

Meteen doe ik me tegoed aan de borrelnootjes, zo lekker!!  Rick heeft eerst even gesport bij Anytime Fitness en sms-t dat hij eten bij Plaka Grill gaat halen.  Ik vind hun linzensoep en gevulde druivenbladeren altijd erg lekker en die brengt hij dan ook mee.

Toegegeven ben ik nu echt moe van de afgelopen drukke dagen, hoe leuk ook.  Ik ga proberen de komende paar dagen in ieder geval mijn voeten genoeg rust te geven.  Ik baal ervan dat die iedere keer zo'n pijn doen na een rondleiding, ik heb kennelijk nog steeds niet het perfecte schoeisel gevonden.

Hilde, de foto's van de tweede dag San Antonio staan hier.

Foto's van vandaag staan hier.