Tweede rondleiding tijdens de shutdown

Oei, niet lekker geslapen vannacht, want iedere keer dat ik me omdraaide voelde ik mijn rug.  Ik ben dan ook klaarwakker als de wekker om kwart voor acht gaat.  Alleen wel moe en ik zie er wel een beetje tegenop de lange rondleiding te doen vandaag.

Rick heeft de koffie al klaar staan en ik lepel een yoghurtje naar binnen.  Dan brengt Rick me naar de metro en de trein staat al klaar.  Ik moet zeggen dat dit de pijnlijkste metrorit ooit is.  Ik weet gewoon niet hoe ik moet zitten, zoveel pijn doet mijn rug.

Opgelucht stap ik bij het Smithsonian station uit, want als ik loop is het bijna of er niets aan de hand is.  Buiten op de Mall bovenaan de trap zie ik drie mensen wachten.  Met het sluiten van de regering komt er hier bijna niemand het station uit, dus ik weet vrijwel meteen dat het mijn gezelschap van vandaag is.

En inderdaad, ik maak kennis met de Belgische A., J. en M.  Met behulp van de grote kaart bij het metrostation vertel ik wat over de geschiedenis van de stad en hoe die is opgezet.  Dan lopen we de vrijwel lege Mall af langs de gesloten musea naar het Capitool.

Daar is het wel druk met grote schoolgroepen, maar ook zien we een paar senatoren.  Vandaag is de laatste dag voor een akkoord, anders zijn er ernstige, misschien zelfs internationale, economische problemen mogelijk. Het zal me benieuwen.

Natuurlijk kunnen we de Library of Congress niet in, helaas.  Ook het Supreme Court gebouw zien we alleen van buiten en ook nog eens in de steigers.  Na de nodige foto's van de voorkant van het Capitool lopen we door naar Pennsylvania Avenue.

Vorige week hing er voor het eerst een Nederlandse voorpagina bij de kranten hier.  Vandaag hangt er nota bene een Vlaamse voorpagina.  Hoe toevallig is dat?  Er staat ook een interessant artikel in over het uitsterven van leraren Latijn.  Ik ben altijd blij geweest met mijn kennis van Latijn, dus dat is geen goed nieuws, hoewel niet verrassend.

We lopen door Penn Quarter en Chinatown en bewonderen de Chinese boog.  Op bijna iedere hoek hier is een Starbucks en bij een ervan maken we even een pit stop.  We kopen er verder niets en toch wensen de medewerkers ons nog een fijne dag.  Probeer dat in Nederland of Belgie eens (zeggen mijn compagnons, hoor).

Na nog twee kerkjes bezocht te hebben en de voorkant van het Witte Huis is het tijd voor de lunch.  Zoals de laatste keren telkens het geval is geweest word ik enthousiast begroet door Mark en heeft Tony de menu's al op "mijn" tafel 8 gelegd.

Het grote verschil tussen Nederlandse (met de enkele uitzondering natuurlijk) en Belgische toeristen  is het glaasje wijn bij de lunch.  Nederlandse mannen bestellen op zijn hoogst een biertje.  Vandaag vooral ben ik dankbaar voor de Belgische gewoonte, want zo'n wijntje helpt mijn rugpijn ook goed.

Het neemt even, maar dan hebben we onze keuzes van het menu gemaakt.  J.  neemt de zalm, M. de kabeljauw, die ik er ook erg lekker uit vind zien, en A. de biefstuk.  Ik bestel net als vorige keer de ravioli, maar dan zonder de zware saus.

De keuken kreeg dat bericht echter niet mee en het wordt toch met saus geleverd.  Ik stuur het terug naar de keuken en de serveerder komt zijn excuses maken, want hij had het wel goed doorgegeven.  Niet veel later krijg ik een heerlijk bord met vijf ravioli's en het mengsel van butternut squash, cranberries en champignons, erg lekker.

Na een lekkere lunch beginnen we aan de tweede helft van de wandeling.  Tijdens de sluiting van de regering zijn alle toiletten bij de monumenten ook gesloten, dus ik maan iedereen daar hier in het restaurant gebruik van te maken.  Onderweg zie ik dat sommige buschauffeurs hun toiletten beschikbaar stellen, heel aardig, maar eigenlijk belachelijk!

We kunnen bij alle oorlogsmonumenten makkelijk naar binnen.  Er is een groep Tweede Wereldoorlogsveteranen bij het Tweede Wereldoorlog monument.  Het is dan ook open zonder hekken, maar we zien een vrachtwagen met de hekken komen en men is een paar minuten later weer bezig het monument af te zetten.  Dat moet toch ook geld kosten?

Het Lincoln Memorial is nog altijd voornamelijk afgezet, al kunnen we wat verder de trappen op vandaag. Bij het Tidal Basin is alles nog hermetisch dicht, al hebben mensen een van de hekken bij het Martin Luther King Jr. Memorial geopend.  Er lopen genoeg mensen dat A. het wel aandurft een foto te gaan nemen.

Het Franklin D. Roosevelt Memorial is nog helemaal niet te bereiken, helaas.  Van verre kunnen we zien dat het Jefferson Memorial ook nog alleen van onderaan de trap te zien zou zijn.  Dan is het beter zichtbaar van de overkant van het Tidal Basin en daar vertel ik er ook over.

Dan lopen we terug naar het Smithsonian station.  M.  woont (tijdelijk) in New Jersey en hun trein terug naar Philadelphia is om 7 uur.  Zij gaan dus nog wat verder de stad verkennen.  Zo jammer dat zoveel dicht is!  Gewoonlijk zijn er dan allerlei gratis musea om te bezoeken.

Rick werkte vandaag in Washington en komt mij ophalen.  Ik ben zeer dankbaar dat ik niet weer in die pijnlijke metrotrein hoef!  Intussen is er hoop dat de regering morgen open zal zijn.  Ik durf het echter nog niet te hopen, wat een idioot gedoe! 

Thuis ga ik in de luie stoel liggen, benen omhoog en warm compres op mijn rug.  Rick heeft nog wat dingen te doen, waaronder de server voor het pleintje plaatje boven mijn blog gemaakt op te halen.  Dat plaatje moet er nu dus weer zijn. 

Rick maakt mijn dag helemaal goed door sushi mee te brengen als avondeten.  Hij is een veel betere verpleger voor mij dan ik voor hem zou zijn, denk ik.  Ik ben heel blij dat ik de rondleiding vandaag volbracht heb, want ik was gisteren bang hem af te moeten zeggen.  Dat is natuurlijk nooit leuk voor toeristen, dus tenzij ik me echt niet kan bewegen zal dat niet gebeuren.

Foto's van vandaag staan hier (en de foto's van gisteren staan hier voor wie niet terug wil naar dat blog)