Wandeling langs de monumenten met een park ranger

Lekker zonnig weer lacht ons tegemoet bij het opstaan.  Dat maakt het toch altijd weer een stuk makkelijker om ons bed uit te komen.  Rick vertrekt vrolijk naar zijn werk en Saskia, die vandaag een late start heeft, en ik eten samen ontbijt.  Dat ga ik volgend jaar toch wel missen.

Vandaag geen schaatswedstrijden, maar de televisie gaat wel aan, zodat ik tijdens mijn gewichtentraining het kunstschaatsen kan kijken.  Ik doe weer een dubbele max capacity.  Na de 32 minuten ga ik nog een half uur naar boven voor mijn cardio.  Mijn boek is weer heel spannend en ik wil het graag uitlezen, maar dat lukt net niet.

Dan gaat het maar mee naar de metro, want ik heb plannen in Washington vanmiddag.  In de trein zit ik zo in dat boek dat ik schrik als we bij McPherson Square aankomen.  Ik was het station bijna voorbij gereden!

Eenmaal boven de grond is het ook wel lekker om eens in een niet witte wereld te lopen.  In onze buurt zijn nog vrijwel alle tuinen bedekt met een sneeuwlaag, maar hier in de stad ligt nog enkel af en toe een bergje.  Het gazon voor het Witte Huis is vrijwel helemaal sneeuwvrij, zelfs.

Door dat lezen in dat spannende boek (Guardian Angelinos serie van Roxanne St. Claire voor de nieuwsgierigen) ben ik wat later dan ik wilde in de stad.  Het is al ruim lunchtijd, dus ik loop snel naar Potbelly.

Hier is het om kwart over een vrij rustig.  De meeste mensen hier eten tussen twaalf en een lunch.  Ik bestel een mushroom melt, met kaas en champignons en doe er tomaat, hete pepers en augurk op.  Het is heel erg lekker!

Alleen eet ik te langzaam en opeens is het tien over half twee en ik wil om twee uur bij het Lincoln Memorial zijn.  De afstanden in DC zijn altijd veel groter dan verwacht en ik loop zo snel mogelijk, maar kom een paar minuten na tweeen bij het monument aan.

Gelukkig zie ik de park ranger nog staan, hij is net begonnen met zijn rondleiding.  Iedere dag wordt er ieder uur een korte rondleiding gegeven bij elk monument, maar deze is een keer per dag om twee uur en we gaan de vier monumenten aan de Mall bezoeken.  Ik heb deze rondleiding al een tijdje willen doen om nog meer te weten te komen over de verschillende monumenten.

Twee oudere heren, ook locale bewoners en geen toeristen, lopen ook mee en Adam is onze gids.  Het is meteen duidelijk dat Adam heel veel weet en ik pik zeker een aantal nieuwe dingen op.  Ook is het fijn om de feiten, die ik aan "mijn" groepjes vertel, bevestigd te horen.

Natuurlijk vraagt Adam ook waar wij vandaan komen en ik antwoord dat ik in Vienna woon, maar oorspronkelijk uit Nederland kom.  Kijk je ook Olympische Spelen is zijn vraag meteen, want "the Netherlands is rocking those".  Natuurlijk!  De vele medailles met schaatsen zijn hier ook groot nieuws.

We beginnen dus met het Lincoln Memorial.  Het blijft zo'n indrukwekkend monument met een rijke geschiedenis, waar Adam interessant over vertelt.  Dit monument werd gebouwd tussen 1914 en 1922, toch wel een tijd na het presidentschap van Lincoln.  Dat kwam omdat Lincoln pas in het begin van de twintigste eeuw werd gewaardeerd als een heel belangrijke president.

Het volgende monument is het Koreaanse oorlogsmonument.  Ook hier vertelt Adam interessant over.  Zo wist ik bijvoorbeeld wel dat deze beelden iets groter dan levensgroot zijn en roestvrij staal, maar de reden daarvoor niet.

Standbeelden  moeten indruk maken en zijn dus meestal net iets groter dan levensgroot.  Deze zijn ook van roestvrij staal, wat een heel moeilijk materiaal is om mee te werken.  De beeldhouwer wilde dit echter, omdat brons groen wordt.  De beelden zien er nu, na bijna twintig jaar, nog precies hetzelfde uit als toen het monument opende.

We lopen door naar het Vietnam Veterans Memorial.  Hier krijgen we een paar andere mensen, die mee komen luisteren.  Bij dit monument krijg ik alles wat ik erover weet bevestigd.  Een interessant weetje vind ik dat er een reden is dat de namen er in volgorde van sneuvelen of vermist raken op staan.  Zo kunnen veteranen hun medesoldaten terugvinden in de groep.  Het blijft een sober en verdrietig monument.

Als laatste gaan we naar het Tweede Wereldoorlog Monument.  Adam praat ook nog even over het Washington Monument, maar dat zijn maar de al bekende feitjes.  Over het Tweede Wereldoorlog Monument waar ik altijd maar weinig over kon vinden leer ik echter des te meer nieuw.  Er is zoveel symboliek in deze monumenten!

Na bijna twee uur is de rondleiding afgelopen.  Ik ben heel blij dat ik gegaan ben en ben van plan nog een aantal van dit soort dingen te gaan doen voor het weer druk wordt met mijn rondleidingen.  Iedere gids heeft toch weer wat anders te vertellen en hoe meer ik weet, hoe beter ikzelf kan gidsen.

Met een hoofd vol feitjes loop ik naar het Smithsonian metrostation.  De trein komt meteen aan en ik lees eindelijk mijn boek uit.  Saskia komt me in Vienna van de metro halen, nog iets wat ik volgend jaar zal missen.  Ik probeer er maar niet te sentimenteel over te denken en nog van deze dagen met haar thuis te genieten.

Rick neemt sushi mee voor het avondeten en dan kan mijn dag echt niet meer stuk.  Maar...wacht... er is nog een verrassing.  Rick overhandigt me een cadeautje wat hij maandag al had willen geven.  Het is een Dell Venue 8 Pro tablet!!  Rick heeft die cadeau gekregen in Seattle en hij heeft er al een, dus ik mag deze hebben. Super!

Natuurlijk zijn de Olympische Spelen vanavond weer ons vertier.  Rick zou wel ski cross willen doen, ben ik even blij dat er niet zo'n parcours hier in de buurt is!  Ik heb expres niet gekeken, wie bij de dames het kunstschaatsen heeft gewonnen dus dat wordt leuk om te zien.

Foto's van vandaag staan hier.