Een heel leuke, maar kkkkoude rondleiding

Gelukkig heeft Rick de koffie al klaarstaan als ik beneden kom, want het is me toch weer koud vanochtend! De thermometer laat -9 zien, brrr.  Ik ben blij dat ik mijn handwarmers heb opgeladen vannacht.  Toen ik die voor Kerst kreeg had ik geen idee hoe vaak ik die deze winter nodig zou hebben!!

Rick brengt me naar de metro en de trein staat al klaar.  Ik neem in een vrijwel lege wagon plaats en ben dan ook verbaasd als er even later een vrouw op de stoel vlak naast mij komt zitten. Het blijkt Serena te zijn, zo grappig, want een paar weken geleden deed haar man Niall hetzelfde.

Dit maakt meteen mijn rit naar Washington een stuk leuker.  We kletsen lekker bij tot Serena er drie stations voor dat van mij uit moet.  Als ik bij het Smithsonian station uitstap heb ik een voicemail dat mijn groepje van vandaag vast zat in het verkeer en verlaat zal zijn.

Om het al wachtend niet al te koud te krijgen blijf ik maar in beweging door tussen het metrostation en Washington Monument heen en weer te lopen.  Slechts zo'n twintig minuten later krijg ik een telefoontje dat ze bij de andere ingang van het Smithsonian station staan, vlakbij dus.

Zo heb ik ze snel gevonden en ik maak kennis met R, A, B, en hun ouders.  We lopen naar het Washington Monument dat al een paar weken nog een laatste restje steigers heeft.  Waarom ze die niet verder weghalen is me een raadsel of het moet de kou zijn.

Het Tweede Wereldoorlog monument is een stuk minder indrukwekkend zonder fonteinen, die met dit vriesweer overal uit staan, behalve in de tuin van het Witte Huis.  Toch blijft het een indrukwekkend geheel.

Het is duidelijk laagseizoen voor toeristen, want behalve enkele groepjes Aziaten komen we weinig andere mensen tegen.  Althans niet bij het Vietnam Memorial waar heel ongewoon ook verder niets is achtergelaten, behalve drie half verlepte rode rozen.

Bij het Lincoln Memorial is echter duidelijk iets aan de gang.  We zien militairen met vlaggen lopen en boven staan er allerlei stoelen.  Ook zien we een heel aantal kransen en een dame in negentiende eeuws kostuum.  Het blijkt vandaag de verjaardag van Abraham Lincoln te zijn en die wordt met kransleggingen herdacht.

Na het Koreaanse monument lopen we nog even naar het Martin Luther King Jr. Memorial.  Het begint nu wat te waaien en ik ben blij met mijn handwarmers.  Mevrouw J. heeft een slechte knie en eigenlijk al wel een heel stuk verder dan goed zou zijn daarmee gelopen.

Het Tidal Basin is helemaal bevroren

Tijd voor de ouders om een taxi naar het restaurant te nemen, dus.  Ik bel Mark bij de Old Ebbitt Grill en hij zorgt ervoor dat zij alvast aan onze tafel kunnen gaan zitten.  Toch wel heel fijn dat ik die connecties daar heb, want het is zo'n druk restaurant.

Met de jongere drie loop ik nog even naar het Franklin D. Roosevelt Memorial.  Net als ik daarover begin te vertellen komt er een park ranger op ons af, die vraagt of we wat informatie willen.  Iedereen spreekt heel goed Engels, dus dat willen we wel, alleen maak ik hem erop attent dat er mensen op ons wachten in het restaurant.  Hij belooft het kort te houden, want hij kan, naar eigen zeggen, zo anderhalf uur doorpraten.

Hij vertelt wel heel onderhoudend en checkt de hele tijd met mij of hij wel snel genoeg gaat (eigenlijk niet, maar het is erg interessant en ik zie dat de anderen dat ook vinden).  Na de laatste "kamer" van het monument bedanken we de ranger hartelijk en lopen dan snel richting Old Ebbitt Grill.

Het is toch wel later dan we wilden en we besluiten dan maar een taxi naar het restaurant te nemen.  Een Toyota Prius stopt voor ons en dat is wel wat krap met vijf volwassenen, maar het past.  De taxi chauffeur blijkt een zeer praatgrage Afrikaanse Amerikaan te zijn.

Hij vraagt waar we vandaan komen en op het antwoord "Amsterdam" zegt hij dat hij dat een vreselijke stad vindt.  Grapje, hoor, maar hij is wel in zijn jongere jaren ooit in een gracht in Amsterdam gevallen en moest daarna met een kapotte knie door Europa reizen.

Ook over de bezienswaardigheden waar we langs rijden heeft hij van alles op een humoristische manier te vertellen.  Interessant vind ik zijn opmerking dat hij nooit naar het nieuwe (opening 2015) Afrikaans Amerikaanse museum zal gaan.  Hij vindt het te deprimerend, net als het Holocaust Museum (waar ik ook geen behoefte aan heb).

In het restaurant wijst Mark ons onze tafel en wachten de ouders ons al op.  Het is heerlijk om even op te kunnen warmen, al krijg ik het de hele maaltijd niet echt warm.

Tot mijn vreugde is de linzenburger terug op het menu, dit keer geserveerd met een waterkers salade en heel dunne zoete aardappelfrietjes.  Hij is net zo lekker als altijd!   De rest heeft burgers, die ook allemaal in de smaak vallen.

Dan is het toch echt weer tijd om de kou te gaan trotseren.  De jassen, dassen en handschoenen gaan weer aan en we lopen naar de voorkant van het Witte Huis.  Daar is het erg rustig en R. en A., die bij de Nederlandse politie werken, gaan praten met een paar Secret Service agenten.  Daarmee ruilen ze wat uit Nederland voor een Secret Service munt.  Erg leuk.

Na de achterkant van het Witte Huis lopen we naar Pennsylvania Avenue.  De knie van mevrouw J. wil niet echt meer dus zij nemen een taxi naar de Library of Congress waar bankjes en video's zijn, zodat ze zich tijdens het wachten op ons niet teveel hoeven te vervelen.  Ik vind het heel knap hoe ver zij met die knie heeft gelopen, want de afstanden hier vallen niet mee!

Met zijn vieren lopen we door langs het stadhuis van Washington en gaan dan de CVS binnen.   B. heeft een nieuwe compact flash kaart nodig, maar die verkoopt CVS niet.  De verkoper is heel vriendelijk en verwijst ons naar Calumet een aantal blokken verderop.

Wij lopen verder langs het Old Post Office Pavillion waar nog geen teken van Donald Trump is, die het tot een luxe hotel gaat maken, en de FBI.  Dan lopen we een blok naar boven naar de fotozaak.  Daar vindt B.  zijn kaart en een onderwatercamera, want de geluksvogels gaan een cruise in het Caribisch gebied maken hierna.

Langs de National Archives en het Newseum lopen we Capitol Hill op.  Het lijkt wel steeds kouder te worden en ik denk dat dat komt omdat de wind en de vochtigheid toenemen.  Het (weliswaar waterige) zonnetje van vanochtend is allang achter de wolken verdwenen.

Intussen houd ik ook het weerbericht in de gaten.  De verwachte sneeuwval wordt steeds hoger gemaakt.  Mijn zus gaat morgen dan ook niet komen, maar zal haar reis een paar weken uitstellen.  Dat hebben we vanochtend al besproken.

De Library of Congress maakt zoals altijd veel indruk.  We nemen goed de tijd om alles te bekijken.  Het voordeel van de winter is dat er geen grote groepen wachten en we niet tot haast gemaand worden.  Volgens mij heb ik nog steeds niet alle gezegdes, die hier op de muren staan, gelezen.

Buiten het gebouw nemen we afscheid. De familie neemt een taxi naar de garage waar hun auto staat en ik loop naar het Capitol South metro station.  Ik hoef maar een minuut te wachten op de trein en Saskia haalt me van het station in Vienna.  Daar ben ik heel dankbaar voor, want ik heb het helemaal gehad met de kou!

Thuis gaat het haardvuur meteen aan, heerlijk zo'n afstandsbediening, die de vlammen meteen doet oplaaien. Katja sms-t dat ze ver van huis zit en het sneeuwt daar al heel hard.  Haar werk stuurde iemand om haar op te halen en gelukkig brengt die haar veilig thuis.  Morgen moet ze er echter weer door.

Rick belt dat hij nog even snel wat boodschappen gaat doen, want het lijkt er warempel op dat we een ouderwetse sneeuwstorm gaan krijgen hier.  Dat hebben we de afgelopen vier jaar niet meegemaakt (en daardoor is dit gebied daar niet op berekend qua budgets).

Voor het avondeten bestellen we vanavond mijn favoriete "comfort food", Indiaas.  Curry Mantra is een van mijn favoriete nieuwe restaurants in dit gebied, heerlijk eten!  Ik neem weer het vegetarische gerecht en daarmee bedenk ik me dat ik vandaag voor de zoveelste keer vegetarisch heb gegeten.  Ik kan goed zonder vlees, maar vis is een ander verhaal.

Intussen is de sneeuw begonnen.  De sneeuwblazer staat klaar, de scholen zijn morgen dicht en Rick gaat waarschijnlijk van huis uit werken.  Ik ben benieuwd of we morgenochtend inderdaad een flink pak zullen hebben.

De rest van de foto's van vandaag staan hier.