Het reparatiebedrijf kwam langs

Gisteravond had ik even een moeilijk moment en de anderen hebben die ook bij tijd en wijlen.  Maar vandaag gaat er tenminste schot komen in de reparaties van het huis.  Al is het alleen maar om ons te laten weten wanneer ze kunnen beginnen.

Vol goede moed staan we dus op.  Rick vertrekt naar zijn werk en Kai en ik gaan beneden ontbijten.  Ik bestel een eiwitomelet met groentes en ham.  Daarbij een paar lekker sterke koppen koffie en ik kan er weer tegenaan.

Om half tien heb ik personal training met Sharon en besluit daarvoor nog wat akkevietjes af te werken.  Ik ben dol op mijn FitFlops en wilde daar ook sandalen van proberen, altijd denkend aan rondleidingsschoenen, die niet voor pijnlijke voeten zorgen.  Maar die sandalen waren het absoluut niet, zeker blarenmateriaal.

Gelukkig maakt Amazon.com het heel makkelijk om dingen terug te sturen.  Bij de UPS Store overhandig ik de retourslip en terug naar Amazon.com gaan de sandalen.  Bij Safeway ernaast haal ik een pak met 24 waterflesjes voor op de kamer, want daar hebben we geen gefiltreerd water zoals thuis.

Om tien uur kom ik bij Anytime Fitness aan.  Ik doe eerst een half uur op de ARC trainer en dan komt Sharon me halen.  Ik doe deze week twee uur personal training, want volgende week gaat het er niet van komen.  Het wordt weer een uur afzien en na afloop trillen mijn spieren. 

Van alle kanten krijg ik ook sympathieke opmerkingen over de brand, zelfs van mensen, die ik nauwelijks ken.  De tam tam werkt duidelijk goed in Vienna.  Daarom vind ik het ook zo fijn hier te wonen. Het is dan inmiddels wel een voorstad van Washington, maar nog steeds maar een ons kent ons klein stadje.

Als ik uitgesport ben rijd ik naar ons huis waar we de mensen van Jenkins gaan ontmoeten.  Ik ben er als eerste en ga onze mooie bloemen in de voortuin fotograferen.  Een kwartiertje later komen er twee Jenkins voertuigen de cul de sac binnenrijden.  Ik sms Rick waar hij blijft en hij schrijft terug dat hij onderweg is.

De mannen, Brendan en Ed, stellen zich aan mij voor en vertellen hoe het ervoor staat.  Er wordt nog gewacht op het laatste groene licht van de verzekeringsmaatschappij en dan kan er hopelijk volgende week begonnen worden. 

Nog steeds is de schatting zes tot acht weken, dus op zijn vroegst zijn we eind augustus terug.  Ik probeer niet te denken aan de opmerkingen van bijna iedereen hier die zoiets heeft meegemaakt en veel langer ontheemd was dan werd voorspeld.  Ik ga van de acht weken uit en dan kan het altijd mee (of tegen...) vallen.

Rick loopt nog door het huis met de mannen en maakt duidelijk dat ik er ernstig op reageer.  Zelfs buiten op de oprit begin ik te hoesten.  Kennelijk heb ik zelfs last van het kleinste rookdeeltje (al het uitgebrande spul ligt nog in de garage). Ik hoop echt dat ze alles grondig reinigen.

Als de Jenkins mannen afscheid hebben genomen, gaan Rick en ik lunch halen bij Elevation Burger.  Ik wacht op de bestelling (voor mij een veggie #1 gewikkeld in sla.  Rick gaat intussen boekjes met verfkleuren halen bij Sherwin Williams.  Van die moeten we de kleuren voor onze muren kiezen, de kleuren, die we nu hebben zijn er niet meer.  We hopen ook een aantal kamers te veranderen.

Veggie #1

Na het eten zet ik Rick weer thuis af, hij heeft daar nog van alles te doen.  Ik ga gauw terug naar het hotel en spring onder de douche.  Dan rijd ik naar Lofty Salon om mijn haar te laten doen.  Het is nog niet zo lang geleden, maar ik vind het tijdens de hete rondleidingen lekker om mijn haar in een paardestaart te doen.  Met uitgroei lijkt het dan of er kale plekken zijn.

Mona maakt het allemaal weer alsof ik een natuurlijke brunette met rode tinten in mijn haar heb.  Zij wil dit keer ook het hele verhaal over de brand horen.  En hoe het met ons gaat.  Het gaat best goed, maar de frustraties zitten hem in de kleine dingen, zoals niet genoeg ondergoed.  Of geen plek hebben om even helemaal alleen te zijn, en meer.

Op de terugweg ga ik naar Whole Foods en haal wat boodschappen voor ons en Saskia.  Daarna bij Giant een cadeaubon en kaart voor onze buren, die de katten onder hun hoede hebben genomen.  Ze willen niets weten over hulp met voedsel of kattenbakvulling.

Thuis is Rick nog bezig met Kai's afgebrande spullen.  Ik ga de kaart met inhoud bij de buren brengen en bezoek ook gelijk Meike en Flapjack samen met Lorraine.  Snickers is hier helemaal thuis maar die twee moeten wennen.  Het gaat wel goed met ze, ze komen beiden buurten en knuffelen en Lorraine zegt dat ze 's nachts ook op hun bed komen liggen.

Chuck komt ook thuis en lokt Rick met een biertje naar binnen.  We kletsen een tijdje gezellig en dan is het tijd voor ons om Kai op te halen voor het avondeten.  Vanavond kiezen we Neisha Thai.  Hier is live muziek en het is druk, maar we kennen de eigenaar Rick (!)  en krijgen al gauw een tafeltje.

Het eten is weer heel goed.  We delen de zalm rolletjes, altijd onze favoriet, als voorafje.  Ik heb de sukiyaki en die is zeer smakelijk.  Op hun dessert menu zien Rick en ik een oude favoriet, witte chocolade mousse cake.  Die kreeg ik vroeger altijd als verjaardagstaart.

We bestellen een punt en het smaakt heel erg zoals we het ons herinneren.  Ik ben geen zoetekauw, maar vind dit wel erg lekker.  We vragen aan Rick, de eigenaar, waar hij die koopt en dat is van Watergate Pastry. Wie weet voor mijn volgende verjaardag...

Terug in het hotel is het ontspannen geblazen.  Morgen weer een drukke dag en tot en met volgende zondag heb ik geen minuut meer vrij.  Zo gaat de tijd hier wel lekker snel in ieder geval,