Alweer word ik vroeg wakker en kan niet meer in slaap komen. Het maakt het opstaan in iedere geval makkelijker, want ik sta zelfs voor mijn wekker op. Zo heb ik wel ruim de tijd me klaar te maken.
Kai en ik eten samen ontbijt en dan brengt hij me naar de Vienna metro. Daar lijkt het toch wat minder druk dan normaal. Met de Silver Line open gebruiken waarschijnlijk veel mensen, die voorheen naar Vienna kwamen, die nu.j
Voor de poortjes wacht ik op de familie M.. Zij hebben hun camper op de parkeerplaats van het Pan Am Center hier vlakbij gezet. Na een minuut of tien zie ik ze aan komen lopen. Met Vivianne heb ik online al veel contact gehad via het forum en Facebook dus ik herken haar meteen.
Na kennis met Aimee, Jeroen en Raoul te hebben gemaakt activeren zij hun metro dagpassen en gaan we door de poortjes. De trein komt net aanrijden en we vinden een zitplaats. Onderweg kletsen we gezellig bij. Dat is wel het leuke aan al het e.e.a. van elkaar weten via het internet.
Bij het Smithsonian station stappen we uit. Alweer is het een vreemd koele dag voor juli en het waait behoorlijk. Hele zandwolken waaien op op de Mall. Na de korte geschiedenis van het ontstaan van de stad te hebben verteld lopen we naar het Washington Monument.
Daar zijn zij gisteren in omhoog gegaan, maar dan krijg je niet veel van de geschiedenis ervan te horen. En die is best interessant voor een monument. Via het Tweede Wereldoorlog monument en Vietnam Veteranen monument lopen we naar het Lincoln Memorial.
Daar vertel ik over de symboliek ervan en dan gaan de anderen boven kijken. Voor het eerst ga ik niet de trappen op. Mijn knie doet vooral pijn met trappen lopen dus ik ga hem vandaag wat ontzien. Trappen helemaal voorkomen blijkt onmogelijk in deze stad.
Na het Koreaanse oorlogsmonument uitgebreid bekeken en gefotografeerd te hebben (ik blijf het ook zo mooi vinden) lopen we naar het Tidal Basin. Door de wind zitten er zelfs kleine golven op het water. Er is dan ook geen waterfiets te bekennen vandaag.
Bij het Jefferson Memorial wacht ik weer onderaan tot de anderen het boven hebben bekeken. Aimee verzamelt stempels van de nationale parken in een "paspoort". Erg leuk, ik wist niet dat dat bestond. Bij het winkeltje van het Washington Monument staan allemaal stempel voor de bezienswaardigheden hier en zij vult dat deel van haar boekje ermee.
Dan lopen we naar de Old Ebbitt Grill waar Tony de menu's al op "mijn" tafel klaar heeft liggen. Ik dacht de pasta met garnalen te bestellen, maar wil toch eigenlijk liever weer de boerenkoolsalade met kip.
Boerenkool in een salade vinden de Nederlanders altijd wat vreemd, maar het is echt erg lekker. Vivianne neemt de crabcake, Jeroen de canelloni en de kinderen bacon cheeseburgers. Het smaakt iedereen zo te zien goed.
Na de lunch lopen we naar de voorkant van het Witte Huis. De achterkant hebben zij gisteren al bekeken, dus dat slaan we over. Langs Pennsylvania Avenue lopen we dan richting Capitool. Nog steeds is het zeer aangenaam weer met 28 graden en een verkoelende wind.
Bij de National Archives willen Aimee en Vivianne wel graag de Onafhankelijkheidsverklaring en Constitutie zien. Zo zie ik die documenten voor de tweede keer in een week. Ik zoek ook op wat de "Bill of Rights" nou precies was. Die is namelijk compleet onleesbaar geworden en heeft de eerste tien amendementen van de Constitutie (die nog het best leesbaar is van de drie).
Daarna lopen we via het Capitool naar de Library of Congress. Daar kijken we uitgebreid rond. Zij gaan morgen een rondleiding in het Capitool doen, dus mijn rondleiding eindigt hier. We lopen naar het Capitol South metrostation en gaan op een oranje trein wachten.
Er is duidelijk iets mis, want er komt een blauwe trein, maar het bord met komende treinen verandert constant en er komen geen treinen. Het houdt ons in ieder geval bezig tijdens het wachten, want de gekste dingen komen op het bord te staan.
Eindelijk komt er als eerste een oranje lijn trein, hoera! Wij krijgen zitplaatsen, maar het wordt al gauw zo vol dat de chauffeur omroept dat er een andere trein vlak na ons komt. Opeens zien we ook dat er wel een heel ongewone passagier meereist.
Een musje zit heel rustig op een van de vasthoudstangen. Mensen staan er vlakbij, maar het vogeltje blijft zitten. Er worden allerlei foto's van gemaakt, want een vogel in de trein gebeurt niet vaak. Ook wij proberen hem op de gevoelige plaat te krijgen, maar dat lukt maar matig.
Als we in Vienna aankomen probeert een man het vogeltje op zijn vinger te krijgen om het naar buiten te laten. Het vogeltje springt op zijn vinger en vliegt dan de deur uit onder gejuich van de andere passagiers.
Vivianne, Jeroen en de kinderen gaan teruglopen naar hun camper en Vivianne heeft heel lief Nederlandse tijdschriften voor mij mee, dus ik loop mee. Ik neem het aanbod van Jeroen om me terug naar het hotel te brengen gretig aan. Ook om eens in zo'n grote camper te rijden, moet ik toegeven.
Ze hebben werkelijk een mooi bakbeest en ik bewonder hoe Jeroen er bekwaam mee rijdt alsof het een personenauto is. De weg voor ons hotel is te nauw, maar een kruispunt later is lekker ruim. Daar stap ik uit en neem afscheid.
Het was erg leuk Vivianne te ontmoeten na al die maanden online contact. Ook haar gezin was erg gezellig. Ik vind het altijd vooral fijn als tieners geinteresseerd zijn en vragen stellen. Zowel Raoul als Aimee deden dat. De tijd vloog dan ook voorbij.
Kai en ik gaan zodra ik terug ben in de kamer naar Tysons Corner. Gisteravond viel mijn Swatch horloge opeens van mijn pols. Een van de pinnetjes tussen de metalen schakels was eruit gevallen, iets wat makkelijk te maken zou moeten zijn, maar alleen door Swatch.
Saskia zal ons hier ontmoeten. Ik geef mijn horloge aan de medewerkers en al gauw zit het weer in elkaar. Ik hoef er zelfs niets voor te betalen! Ik voelde me vandaag gewoon naakt zonder horloge, dus ben zo blij het terug te hebben. Ik weet niet hoe de huidige generatie zonder horloge fungeert.
Nu we toch in de mall zijn besluiten we hier ook te gaan eten. Bij Seasons 52 nemen we plaats aan de bar. Saskia heeft al gegeten, maar Kai en ik smullen. Ik heb tonijn tartaar als voorafje en een superheerlijke geitenkaasravioli met tomatenbouillon. Kai neemt sushi en dan een flatbread. Het eten hier stelt nooit teleur.
Op de terugweg naar huis telefoneer ik met Rick in Arizona. Daar doet hij ook nog van alles voor het huis, want ze sturen alles naar hem als kostwinner. Rick vertelt dat we het vaste contract van een van de twee grootste bedrijven, die aan ons huis gaan werken, hebben. De verwachte datum van aflossing stemt ons allerminst blij: 29 september!
Rick denkt dat dat de uiterste datum is en ik hoop dat ook. Ik ken echter een aantal mensen, die door een brand zijn gegaan hier in de VS en stuk voor stuk duurde het voor hun veel langer dan geschat. In Amerikaanse termen is mijn glas meestal half leeg en dat van Rick half vol. Ik hoop dat het in dit geval Ricks glas wordt.
Foto's van vandaag staan hier
9 reacties:
Ik denk dat men zich nu vaak naakt voelt zonder mobiele telefoon. Haha. Jeetje, wat een tegenvaller van het huis. Hopelijk is het inderdaad Rick zijn glas.
Zo, ik ben ik bij gelezen. Raar, dat ik hiervoor geen tijd neem op vakantie.
29 sept.a.s.: Dat duurt nog lang. Vervelend! Gelukkig ga je eerst nog naar Aruba. Je foto's van Washington zijn weer erg mooi. Heerlijk, dat je iedere keer weer iets anders ziet. Nu wij er ook zijn geweest, kijk ik er heel anders na. Groetjes!!
De generatie van nu kijkt om de minuut op zijn / haar smartphone en heeft dus geen horloge meer nodig.... ik kan ook niet zonder horloge, ben ook van de oude generatie...
Jeetje 29 september pas, dat is inderdaad nog best lang (en de dag dat ik terugkom van vakantie).....maar je zult zien dat als je er straks weer in zit de ellende (hopelijk) snel vergeten is....
Groetjes,
Evelyn
Pfft, 29 september! Jullie uithoudingsvermogen wordt wel op de proef gesteld. Maar duimen dat het eerder wordt.
Ik vroeg me af door welk Ikea lampje de brand is veroorzaakt. Wij hebben ook al twee keer problemen met een lampje van hun gehad. Door jullie ervaring durf ik een schemerlampje niet meer te laten branden als er niemand thuis is.
P.S. Ik vind het altijd wel heel interessant en leuk om een praatje te maken met Nederlanders die geëmigreerd zijn! We hebben weleens mensen ontmoet die in de jaren vijftig verhuisd zijn en nog perfect Nederlands spraken.
Nou, ik kan me voorstellen dat jullie niet blij werden van die datum. Jeetje! Dat is inderdaad wel een heel stuk later. Hopelijk voor jullie heeft Rick inderdaad gelijk.
Mooie foto's weer. Vooral het Koreaanse monument vind ik zo indrukwekkend, net als het Vietnam monument.
Sandra
@Becs - Ja, zonder telefoon voel ik me ook naakt, tjee, zet me toch aan het denken
@Jeanny - Ah, je was op vakantie, wat lopen jullie dan veel!
@Evelyn - Daar houd ik me ook maar aan vast en echt ellende is het niet, hoor, gewoon niet lekker thuis.
@Marion - Ik wist het eigenlijk van het begin af aan, zo gaat het met deze dingen. Het IKEA lampje was al wat ouder, dus ik weet niet precies welke het was. Ik krijg trouwens ook vaak te horen dat men verbaasd is dat mijn Nederlands accentloos is na 30 jaar hier, maar ik kan me niet voorstellen dat ik een accent zou krijgen.
@Sandra - Ja, het Koreaanse is in ieder geval het meest fotogeniek vind ik
Toen wij ook geevacueert in waren in Juli zei men ook 6 weken. De ellende begint als de ene contractor op het werk van een ander bedrijf moet wachten dat een achterstand heeft enz.
De 6 weken kwamen en gingen en het werd September beloofde men. Ook deze mijlpaal ging voorbij en we stelden onze hoop in op Thanksgiving. Helaas ging met ook dit niet halen maar voor de feestdagen zeker beloofde men. Nee dus. Ik heb het toen maar losgelaten. Je zit op zo'n rollercoaster. Je verheugd je op de komende datum en dan weer gaat het niet door. Op het eind werd het Februarie voordat we terug konden.
Ik vind het knap dat jullie op vakantie durven te gaan. Je hebt het ongetwijfeld nodig maar ik zou als de dood ziin dat ze me op een of andere manier voor iets nodig hadden en het werk kwam daardoor stil te liggen.
Ik ben wel niet zo'n doemdenker maar de 'what if's' spelen toch ook altijd door m'n hoofd.
Maar wie weet, misschien zijn jullie de gelukkigen die zelfs voor de geplande datum terug kunnen.
Nog even volhouden Kai! Zijn er geen doggy en baasjes zomer activiteiten waar Kai met Cosmo aan mee zou kunnen doen? Zoals zomer agility, of andere spel elementen. Leuk voor allebei. :-)
@Tink - De vakantie annuleren is geen optie om een heel aantal redenen, maar voor mij de voornaamste dat dit waarschijnlijk voorlopig de laatste met ons vijven gaat zijn, aangezien Kai volgend jaar maart naar Duitsland wil verhuizen. Onze buren houden alles heel goed in de gaten en zijn gemachtigd, mocht er iets zijn waar iemand in persoon moet tekenen o.i.d. Met de tegenwoordige communicatie methodes blijven we verder goed in contact.
Een reactie posten