Tandarts dagje

Rick en ik staan vrijwel tegelijkertijd op vanochtend.  Hij moet vroeg naar zijn werk en ik heb een vroege tandartsafspraak.  De kroon, die aan het begin van de zomer afbrokkelde bleef dat doen en nu heb ik daar erge gevoeligheid voor warm en koud eten en drinken.  Hij moet dus echt wel vervangen worden, helaas.

Gauw laat ik Cosmo zijn eerste plasje doen.  Daar moet ik ook tijd voor rekenen in het hotel, eerst zeven verdiepingen naar beneden met lift of trap, afhankelijk van hoeveel tijd ik heb, dan plasje en weer zeven verdiepingen naar boven.  Wat zal ik blij zijn als ik weer gewoon de voortuin in kan lopen!

Bij het ontbijt bestel ik maar weer eens het eiwitomelet met groentes en ham.  Grappig hoe de verschillende omelet"chefs" er telkens wat anders van bakken.  Deze mevrouw maakt een heel luchtig omelet, erg lekker.

Dan rijd ik met angst in mijn hart naar de tandarts.  Ik heb daar al sinds mijn kindertijd een fobie voor, ook al zijn er tegenwoordig zoveel dingen om het minder traumatisch te maken.  Eerst komt Ella, de mondhygieniste, me halen.

We kletsen wat over onze brand en haar familie in Oekraine, die er niet goed aan toe is, en het neergehaalde vliegtuig met zoveel Nederalanders erin.  Ik had nog wel uren door willen kletsen, maar moet er toch echt aan geloven.  Ik heb een enorme hekel aan het gekras en gepierk, maar gelukkig gaat het snel, want ik heb niet zoveel aanslag.

De tandarts wacht al op me om met de kroon te beginnen.  Om te beginnen krijg ik wat gigantische hoeveelheden verdovingsprikken lijken te zijn.  Als ze echter wil beginnen spring ik al bijna door het plafond.  Het werkt duidelijk nog niet.

Na een minuut of tien is het dan eindelijk genoeg verdoofd en wordt er begonnen.  Het gaat goed tot er opeens nog een zenuw wordt geraakt.  Wat is dat toch enorm pijnlijk!  Nog een paar spuiten volgen en eindelijk is de kies dan klaar om de kroon erop te zetten.

Maar die moet natuurlijk nog gemaakt worden.  Dat gaat een paar uur duren dus ik krijg nog meer verdovingsmiddel ingespoten en wordt gevraagd over tweeeneenhalf uur terug te komen.

Met een half verlamd gezicht ga ik de van dus maar ophalen.  Gelukkig hoef ik maar weinig te praten daar want dat gaat niet zo duidelijk meer.   Met een helemaal weer opgekalefaterde van rijd ik terug naar Vienna.  Onderweg gooi ik hem bij een goedkope Sunoco ook even vol.

Intussen is het lunchtijd en mijn maag knort.  Maar ja, de helft van mijn gezicht functioneert niet.  Ik bedenk met dat soep misschien het makkelijkst is.  Bij Panera bestel ik een kaas en broccoli bord soep en een ijsthee, die met een rietje makkelijk te drinken is. 

De soep gaat best goed, al houd ik wel een servet de hele tijd voor mijn mond om kwijlen tegen te gaan.  Niemand kijkt raar naar me dus kennelijk gaat het goed.

Op het moment weet ik niet of ik me wel goed genoeg ga voelen voor het eerste maandelijkse Nederlandse etentje na de zomer, maar ik haal toch maar een kersenvlaai van Pie Gourmet.  Dat is mijn favoriet, al hebben ze ook een aantal andere heerlijke vruchtentaarten waar ik over twijfel.

Omdat het vandaag National Dog Day is besluit ik Cosmo een goede wandeling door het Mosaic District te geven.  Hij snuffelt en geniet en het is heerlijk weer, dus ook fijn lopen.  Ik had gehoopt hem vanmiddag naar Great Falls te nemen, maar de kroon gooide roet in het eten.

Vandaag mag hij (even) op bed naast mij voor National Dog Day

Als ik door het drukste gedeelte loop, hoor ik opeens een hond blaffen, maar zie hem niet.  Na even turen blijkt het een Duitse herder in een geparkeerde auto te zijn.  Die auto staat in de felle zon en de ramen zijn maar op een kiertje open.  Het is tegen de dertig graden dus in de auto moet het vele malen warmer zijn.

Het is zo warm dat kinderen in de fonteinen spelen

Denkend dat de eigenaren vast snel weer terug zullen keren blijf ik een tijdje kijken en wachten.  Ik neem het nummerbord op en zeg tegen een langslopende vrouw dat die hond het veel te warm heeft.  Ja, zeker, beaamt ze, en loopt dan door.

Mij zit het niet lekker.  Ik wacht nog even en besluit dan toch de politie te bellen.  In het ergste gevalk komt de agent en is de auto al weg, in het beste doet hij wat aan de hond in die hete auto.  Ik moet het adres, de beschrijving van de auto en mijn telefoonnummer doorgeven en dan beloven ze iemand te sturen.

Wachten daarop kan ik niet, want ik moet terug naar de tandarts.  Ik breng Cosmo terug naar de kamer en ga dan op weg.  Ik kan het niet laten even om te rijden om te kijken of die auto er nog staat, maar hij is weg.  Ik denk dat het een moeder met kleintjes was, die in de fonteinen speelden en zij zag de politie bij haar auto.  Maar dat is natuurlijk maar een theorie.

Bij de tandarts voel ik dat mijn verdoving aan het uitwerken is, maar ik wil eigenlijk niet meer.  Ik vraag of het nog erg gevoelig wordt en de tandarts denkt van niet.  Nou, haar idee van gevoelig en dat van mij komen niet overeen!  Af en toe kan ik wel door het plafond gaan!  Maar ik houd vol want ik vond die zware verdoving nog erger.

Met een nieuwe kroon en een veel lichtere portemonnaie (de kroon kostte $1500 en daarvan moeten wij tenminste $800 betalen) verlaat ik een uurtje later eindelijk de tandartspraktijk.  Voor iemand met een fobie heb ik hier vandaag veel te veel tijd doorgebracht.  Alleen het geluid van de boren maakt me al nerveus. 

Mijn kaak en kies doen nog flinke pijn en ik besluit mezelf te trakteren op een drankje op het terrasje van Le Pain Quotidien.  Ze hebben een heerlijk frambozen mimosa.  Het is weer heerlijk weer en ik lees mijn boek op mijn telefoon.  Ik bestel ook een portie prosciutto om te snacken en het is zo heerlijk vertoeven.

Vanavond is dus weer het eerste etentje van ons Nederlandse clubje na de zomer.  Rick brengt me naar Karin en samen met haar rijd ik naar Martine's huis.  Het is een tapas avond en iedereen heeft heerlijke hapjes mee! 

We zitten lekker buiten en genieten van de hapjes.  Gevulde tomaatjes, fritata, quesadilla, vijgen met geitenkaas en prosciutto (mijn favoriet!) en meer.  Martine heeft ook een lekker uitziende sangria gemaakt, maar die is mij te zoet.  Het is zo gezellig, de tijd vliegt weer!

Iedereen vindt de kersenvlaai van Pie Gourmet ook erg lekker.  Dat is mijn favoriet, helemaal niet zoet en gewoon echt kersen.  Het is maar goed dat ik niet zo'n zoetekauw ben, anders at ik hun "pies" (die dus het meest op een vlaai lijken) veel vaker!

Mijn kaak en kies doen nog erge pijn en Martine geeft me wat ibuprofen wat wonder boven helpt.  Rick komt me ophalen, we bepalen de datum voor het volgende etentje en dan neem ik afscheid.  In het hotel kijken we nog even tv en dan is deze pijnlijke dag ook weer voorbij.