Aruba 11: Jet skien en de terugreis

Rick heeft zijn telefoonwekker voor half acht gezet en keurig op tijd staan we op.  We willen alles uit deze laatste uren Aruba halen.

Als eerste gaan we weer ontbijten bij de Bread Basket.  We zien dat het vannacht geregend heeft en de lucht, die eraan komt, ziet er ook niet veelbelovend uit.  We bestellen onze ijskoffies en ei, kaas en ham sandwiches en nemen plaats aan de overdekte bar.

Gelukkig is die overdekt, want niet veel later begint het te plenzen.  Het duurt gelukkig niet lang, maar het blijft bewolkt en vrij koel.  We vragen ons dan ook af of we het jet skien door willen laten gaan.

We pakken nog wat verder in en wekken de kinderen.  Katja en Kai willen per se wel jet skien en het weer lijkt wat op te knappen, dus we lopen naar het Aruba Watersports Center.

Daar regelt Marjolein dat we met een bootje naar de waverunners worden gebracht.  Rick en ik gaan samen op een en Katja en Kai hebben ieder hun eigen.  Dit is voor mij de eerste keer op zo’n waverunner.

Het is leuk, maar ik ben wel blij met mijn zwemvest.  Dat geeft tenminste nog een beetje warmte, want met de harde wind en de spray van zeewater heb ik het best koud.  We kunnen helemaal langs Eagle Beach varen en het is een leuk uitzicht. 

Katja en Kai vermaken zich duidelijk ook prima.  Veel te snel zwaait de man op het platform met zijn armen dat ons halve uur voorbij is.  Hij brengt ons terug aan land en ik ben blij dat we deze laatste activiteit nog even hebben kunnen doen.

De anderen gaan zich boven klaarmaken en ik ontspan nog even in het zwembad.  Dan pakken we de laatste spullen in en vragen een van de bellmannen de koffers te komen halen.  Die laten we zolang bij hem, want we gaan eerst nog even lunchen.

Bij Bugaloe is het nog rustig en kan Myrthe rustig even komen kletsen.  We bestellen onze laatste lunch, voor Katja en mij het broodje gerookte zalm en een Amstel Bright.  Dan nemen we afscheid van onze Arubaanse vrienden, hopelijk komen we volgend jaar weer.

Dag Radisson, hopelijk tot volgend jaar!

 

Eli, de bellman, regelt een taxi voor ons waar alle bagage (en dat is veel!) in wordt gepropt.  De taxichauffeur maakt er zelfs een foto van met zijn telefoon.  Ook Katja, Kai en ik gaan mee met de taxi, terwijl Rick en Saskia de huurauto nemen.

De rit naar het vliegveld verloopt soepel en meer dan drie uur voor het vertrek van onze vlucht komen we aan.  Rick gaat de huurauto inleveren en de rest van ons sluiten met de bagage aan in de rij voor het inchecken van United.  Katja vliegt met US Airways en gaat in haar rij staan.

Als we ingecheckt zijn moeten we eerst door een dubbele paspoortcontrole van Arubaanse kant.  Dan volgt de eerste veiligheidscontrole, die vrij vlot verloopt.  In de souvenirwinkel koop ik wat Libelles en Margrieten en Saskia een aantal Amerikaanse tijdschriften.

Dan haasten we ons om onze bagage weer op te halen en door de Amerikaanse immigratie en douane te gaan.  Zoals altijd staat hier een gigantische rij, die maar niet op lijkt te schieten.  Tot er een paar nieuwe loketten opengaan, dan gaat het opeens vrij snel.

Eindelijk na nog een veiligheidscontrole kunnen we naar de gate.  We hebben nog zo’n anderhalf uur voor vertrek en Rick, Katja en ik gaan nog een laatste biertje drinken bij The Old Dutch Bar.  Ook koop ik wat kaas bij de duty free winkel.

Dan is het moment toch echt aangebroken om afscheid van Katja te nemen.  Gelukkig komt zij volgende week ook nog even langs op weg naar haar vriend in New Jersey.  Het was heel speciaal om zoveel tijd met zijn vijven door te brengen en ik ben blij te zien dat we het allemaal zo goed met elkaar kunnen vinden.  Er is geen onvertogen woord gevallen.

Op tijd vertrekken we en zien Aruba onder ons wegglijden.  We hebben een tosti ham en kaas van The Old Dutch Bar mee als eten.  Onderweg hebben we, zodra we boven de VS vliegen, zowel satelliet televisie als wifi.  Met de tijdschriften, mijn Kindle en laptop vliegen de bijna vier uur voorbij.

Net voor zonsondergang landen we op Dulles Airport.  Op mijn telefoon zie ik een Facebook status van Katja dat ze in Orlando is.  He??  Ze zou overstappen in Charlotte, North Carolina.  Even doorlezen en het blijkt dat de toiletten in haar vliegtuig overliepen en er een noodstop moest worden gemaakt.

Dit keer een Washingtonian zonsondergang

Heel vervelend voor Katja, want nu mist ze haar aansluiting naar Roanoke en moet de nacht in Charlotte doorbrengen.  Ze moet morgen ook werken, dus baalt natuurlijk enorm.  Maar ja, zoiets is overmacht, ze kan moeilijk naar Roanoke lopen.

Wij moeten zo lang op mijn tas wachten dat ik bang ben dat hij toch niet mee is gekomen, maar gelukkig verschijnt hij als allerlaatste op de band (met een Priority kaartje eraan nog wel).  We vinden al gauw een taxi, die warempel groot genoeg is om al onze tassen (acht flinke) en ons vieren mee te nemen.

Rick geeft bijna aanwijzingen naar ons huis, maar ik corrigeer hem net op tijd.  Helaas gaan we niet naar huis, maar terug naar het Hyatt House.  We brengen de bagage boven en Saskia vertrekt meteen naar vrienden.

Nog maar twee volle dagen heeft zij om tijdelijk afscheid van ze te nemen, want zondag verhuizen we Saskia naar Richmond.  Het zullen dus een paar zeer drukke dagen worden!

Rick, Kai en ik hebben trek en Rick gaat eten halen bij Matchbox.  Ik heb geen zin in een hele maaltijd en bestel een lekkere crabsoep.   We kijken wat tv en gaan dan op tijd slapen, allemaal moe van de lange dag.

Foto's van vandaag staan hier.