Onze webcam

Cul-de-sac Cam

vrijdag, augustus 15, 2014

Uitpakken en een rondleiding met heerlijk weer

Rick staat om een uur of half acht op en gaat kijken hoe ver het huis is gevorderd terwijl wij op reis waren.  Ik heb gisteravond nog laat met Katja ge-sms-t, die pas om een uur of twee naar haar hotel in Orlando kon.  Ze werd tenminste wel in een mooie Sheraton ondergebracht, maar kon maar 3,5 uur slapen voor ze weer op het vliegveld moest zijn.

Voor mij werd het gisteravond dus ook erg laat en ik blijf nog liggen tot half negen, ook al ben ik eigenlijk al wakker.  Net als ik naar beneden ga voor het ontbijt komt Rick weer uit de lift.  Hij vertelt me dat het huis nu vrijwel ontoegankelijk is.  Enkel de basement is nog te betreden.  Ze zijn goed bezig vindt hij dus dat is fijn nieuws.

Heb ik mijn eiwitomelet met groentes en ham gemist?  Nou, dat niet echt, maar het is wel wat ik meteen weer bestel.  Het is weer erg lekker en de koffie ook.  Samen met Kai geniet ik ervan.

Boven heb ik allerlei administratieve taken te doen en ik ruim de kamer op.  Ik ben dol op Rick, maar hij is niet de netste en ik kan zeker in zo'n kleine kamer niet tegen alle bonnetjes en dingetjes, die overal bezaaid liggen.  Ik organiseer het allemaal zo goed zo kwaad als het gaat en pak uit wat ik uit kan pakken.

Net voor ik naar personal training moet ziet de kamer er weer presentabel uit.  Sharon wacht me al op en het uur gaat snel voorbij.  We hebben altijd meer dan genoeg te bekletsen, maar denk niet dat het daarom maar een kletsuurtje is.  Mijn spieren trillen weer van inspanning na afloop.

Op de terugweg sla ik twee keer de verkeerde weg in, of althans, ik rijd naar huis in plaats van het hotel.  Mijn brein is duidelijk zo geprogrammeerd om naar huis te rijden.  Rick vertelde hetzelfde probleem te hebben.

Bij de receptie van het hotel moeten onze sleutels opnieuw worden geprogrammeerd.  Ik heb namelijk vanochtend geboekt tot en met 29 september en dat is meer dan 90 dagen.  Laten we toch zeker hopen dat we eerder terugkunnen, maar we willen het risico niet lopen opeens uit te vinden dat de kamers niet beschikbaar zijn.

Kai heeft intussen Cosmo van de kennel gehaald en die komt me heel enthousiast begroeten.  Het is zo fijn hem weer te zien!  Terwijl ik dit blog schrijf ligt hij weer trouw naast mijn bed, mijn hondenbaby.

Een van de twee mini-ijskasten in onze kamer koelt niet meer en er wordt bepaald dat er een nieuwe moet komen.  Echter, om de een of andere reden wordt degene in de kamer van de kinderen vervangen.  Ik laat ze beneden weten dat dat de verkeerde was, maar bij het schrijven van dit blog is er nog niets veranderd.  Gelukkig hebben we op het moment niets bederfelijks.

Kai brengt me naar de Dunn Loring metro, want ik heb vanmiddag een monumentenrondleiding.  Ik hoorde op de radio dat er problemen waren met de metro rails, dus ik neem ruim de tijd.  Ongeveer anderhalf uur voor de rondleiding stap ik bij McPherson Square uit.

Even overweeg ik bij de Old Ebbitt Grill te gaan lunchen, maar het wordt toch Potbelly.  Ik heb namelijk zin om met dit heerlijke weer buiten te eten.  Ik bestel een mushroom melt sandwich en een Arnold Palmer (half ijsthee, half lemonade) en "steel" nog gauw het laatste lege tafeltje op het terras.

Al mensenkijkend verorber ik mijn lunch.  Het is zo'n vreemd gevoel om gisterochtend nog op een waverunner in Aruba te zitten en vandaag weer in de hoofdstad van de VS.  Er komt van alles voorbij, dus vervelen doe ik me zeker niet.

De fonteinen van Washington zijn favoriet bij de eenden

Langzaamaan loop ik naar het McPherson Square metrostation.  Daar wacht ik op mijn klanten van vandaag, twee Belgen.  Zoals zo vaak heb ik geen idee wie te verwachten en ik speur de mensen af.  Opeens zie ik een paar jonge mannen staan, die er wel Europees uitzien qua kleding. 

En jawel, het zijn G. en I. (denk ik, hoewel ik zijn naam niet goed versta en het altijd vervelend vind nog eens te vragen). We maken kennis en ik vertel over de geschiedenis van de stad.  Als eerste gaan we daarna het kerkje van de presidenten binnen.  Bij deze rondleiding ligt dat helemaal op de route.

Na de voorkant en achterkant van het Witte Huis, waarvan de familie op vakantie is, lopen we naar het Washington Monument.  Onderweg zie ik allerlei "Toren van Pisa"-achtige posities van mensen, die proberen het monument "om te duwen" of "vast te houden".  Grappig, ik associeerde zulke dingen altijd alleen met Pisa, maar kennelijk leent deze obelisk zich er ook goed voor.

Het is zulk heerlijk weer, een genot om door de stad te lopen, al vinden de mannen het nog een heel warme zomerdag.  Dat is het voor Belgische en Nederlandse begrippen met 28 graden natuurlijk ook.

We bezoeken het Tweede Wereldoorlog monument en het Vietnam Veteranen monument, beiden maken veel indruk.  We gaan naar boven om Lincoln te bekijken en dan de angstige soldaten van het Koreaanse oorlogsmonument.

Dan steken we over naar het Tidal Basin.  Daar lopen we door het Dr. Martin Luther King Jr. Memorial en dan langs het water naar het Franklin Delano Roosevelt Memorial.  Wat ben ik toch blij hier te wonen, deze mooie bezienswaardigheden weer aan "nieuwe" ogen te laten zien is perfect na een heerlijke vakantie.  Ik ben hier gewoon op mijn plek.

Als laatste monument is Thomas Jefferson aan de beurt.  Ik heb altijd iets met deze "Founding Father", zo'n diverse man.  Als ik een historische figuur in de Amerikaanse geschiedenis zou willen ontmoeten zou hij het zijn.

Via het Bureau of Engraving and Printing waar de dollar wordt gedrukt lopen we naar het Smithsonian metrostation.  Ik wijs ze waar het Air and Space museum is, want dat is tot half acht open vanavond en zij willen duidelijk zoveel mogelijk zien en doen hier.

Na afscheid te hebben genomen loop ik het perron op.  Daar moet ik werkelijk belachelijk lang op mijn oranje trein wachten.  Duidelijk heeft Metro alles nog niet goed voor elkaar met de nieuwe Silver lijn.  Op het bord zei het dat er een Silver lijn trein kwam en dat bleek een Blauwe trein te zijn.

Eindelijk komt mijn oranje trein dan en gelukkig vind ik nog een zitplaats.  De trein is werkelijk afgeladen, helemaal tot en met Dunn Loring.  Ik moet mij een weg banen naar de uitgang.  Dan loop ik terug naar het hotel.  Dat neemt ongeveer een kwartier.

Onze keuze voor het avondeten vanavond is Pazzo Pomodoro.  Daar worden we als oude vrienden ontvangen en krijgen meteen een tafeltje.  Ook laat Jimmy, een van de eigenaren, hun nieuwe verbouwing zien waar ook een Italiaanse ijssalon bijhoort, waar wij na het eten een ijsje willen halen.

Het eten wordt weer heerlijk.  Ik bestel eerst een koude komkommersoep, maar krijg zo'n enorme bak dat ik meer dan de helft mee naar huis neem.  Als hoofdgerecht hebben we alle drie een van hun heerlijke pizza's.  Voor mij de quattro stagioni, die ook echt zoals ik me uit Italie herinner, wordt geserveerd.  Meer dan de helft van mijn en Kai's pizza nemen we ook mee terug.

De gelato is echt Italiaans.  Ik bestel mijn favorieten, citroen en pistache, en het lijkt wel of ik weer een ijsje van de Italiaan in Amersfoort lik.  Super lekker is het en ik hoop dat ze succesvol zullen zijn, net als met hun zeer authentieke restaurant!

Op de terugweg zien we een prachtige zonsondergang, die we op de zevende verdieping van de parkeergarage gaan kijken.  Op de kamer treffen we Saskia, die nog zoveel mogelijk tijd met vrienden wil besteden voor ze naar college gaat. Ze gaat dan ook naar een bonfire bij een van haar vrienden.

Onze werkende koelkast komt eindelijk en na wat tv kijken is het Cosmo uitlaten en naar bed gaan geblazen.  Morgen nog een volle dag voorbereidingen voor we Saskia afzetten bij VCU.  Ik zal haar missen, maar misschien ook door het hele gedoe na de brand voelt dit heel anders dan toen Katja naar college ging.  Op het moment maak ik het allemaal maar mee, merk ik.  Ik voel me een beetje emotioneel afgestompt, maar dan opeens ook weer heel emotioneel.

Foto's van vandaag staan hier.

3 reacties:

Anoniem zei

Terug welkom in jouw geliefde Washington, na jullie deugddoende vakantie op Aruba.
Blij voor jou dat de werken aan jullie huis goed opschieten zodat jullie terug naar 'home' kunnen verhuizen.
Petra je hebt schijnbaar ook veel 'Belgische klanten'.
Groeten van Hilde uit B.

Anoniem zei

Kun je me de naam geven van de struik die op foto 9 staat met de roze bloemen achter dat hek? Hij lijkt op onze sering maar bloeit later en veel langer. Wij hadden er ook zo een in Mc Lean in de tuin staan maar ik ben nooit achter de naam gekomen. Toch weer lekker om weer "thuis" in je eigen omgeving te zijn..
Groetjes Greet

Petra zei

@Hilde - Ja, de komende paar rondleidingen zijn ook Belgen. Het is bijna 50/50

@Greet - Dat is een crape myrtle, een zuidelijke struik, die de hele zomer bloeit