Onze webcam

Cul-de-sac Cam

dinsdag, september 30, 2014

Tweede verhuisdag

Wat is het heerlijk om weer in ons eigen huis wakker te worden, al zegt Rick nauwelijks te hebben kunnen slapen.  Ik gelukkig wel en om acht uur zijn we alle drie uit de veren.  Rick maakt koffie en eindelijk kunnen we zonder allerlei vreemden om ons heen ontbijten.  Nou ja, dat kon in het hotel natuurlijk ook wel, maar dat was in de slaapkamer en dat vond ik nog erger om de een of andere reden.

Tegen negenen zijn er weer allerlei mensen bezig in huis.  De verhuizers beginnen met het in elkaar zetten van de bedden en dragen de rest van de dozen naar binnen.  De lamellen worden aangebracht, nieuwe boven en schoongemaakte beneden.  En alle electronica worden weer geinstalleerd.  Die zijn door weer een ander bedrijf gereinigd.

Met al die bedrijvigheid en onze elliptical nog niet in elkaar gezet ga ik toch maar even naar de sportschool voor wat cardio.  Sharon is er ook en wenst me een fijne reis. 

Op de terugweg haal ik bij Rite Aid wat medicijnen en benodigdheden waaronder Icy Hot spray om op mijn pijnlijke schouder- en nekspieren te spuiten.  Rick is er vanavond niet om me in te smeren en met een spray kan ik die spieren beter bereiken.

Omdat Cosmo toch telkens in de basement moet verblijven vanwege al de werkmensen breng ik hem maar vast naar de kennel.  Ik vind het altijd moeilijk hem daar achter te laten.  Hij kijkt me altijd zo zielig aan, maar ze zijn dol op hem daar en hij heeft het er goed.

Op de terugweg haal ik eerst geld om de verhuizers een fooi te geven.  Die doen zulk ontzettend goed werk dat ze daar een flinke van verdienen.  Ze zorgen helemaal dat alles naar onze zin wordt opgesteld.  Katja's kamer ziet er bijvoorbeeld helemaal goed uit en haar vroegere bed in de sport/logeerkamer boven ook.


Bij Panera haal ik lunch voor ons drieen.  De keukentafelstoelen staan er allemaal weer en we eten gezellig met zijn drieen.  Dan gaan Rick en Kai snel inpakken en nemen we voor twaalf dagen afscheid.  Ik vind het zo leuk dat Rick nu echt een vader-zoon reisje maakt met Kai.  Ik heb daar natuurlijk veel meer gelegenheid toe dan hij.

Niet veel later nemen de verhuizers na meer dan 250 dozen en de meubelen naar binnen te hebben gesjouwd afscheid.  Een ontzettend aardig viertal is het en ze zijn heel blij met de fooi.  We beloven ze uit te nodigen als we ons feestje houden om te vieren dat alles weer bij het oude is.  Dat vinden ze een leuk idee.
Maar goed dat ons king bed er nog niet is!
 
Het is zulk lekker weer dat ik mezelf een paar uurtjes lezen in de zon gun.  Een paar buurvrouwen komen me welkom thuis heten en even bijkletsen.  Ook laat ik Lorraine het nieuwe alarmsysteem zien.  Terwijl wij weg zijn gaan zij onze katten af en toe los in ons huis laten zodat ze kunnen wennen.  Snickers is al een paar keer binnen geweest, maar hij laat duidelijk blijken niet goed te weten wat ervan te denken.
Sommigen van onze buren hebben al voor Halloween versierd.  Dat zal bij ons nog even duren.

Dan besluit ik toch nog een aantal dozen te gaan legen.  Iedere doos brengt ons dichter bij weer helemaal "als vanouds" tenslotte.  Ik begin met de keuken.  Het is wonderlijk hoe je spullen dagelijks ziet, maar als je ze drie en een halve maand niet gezien hebt herinner je je niet waar ze hoorden.  Gelukkig heeft Rick voor alles werd weggehaald overal GoPro video's van gemaakt.  Die hebben we al regelmatig geraadpleegd.

Tegen zevenen draag ik de lege dozen naar buiten en bestel avondeten van de Chinees.  Dat smaakt na het zo lang niet te hebben gegeten ook bijzonder goed.  Nu nog lekker de Voice kijken helemaal alleen in huis wat nog nooit eerder is voorgekomen.  Dan vroeg naar bed, want de wekker gaat morgenochtend voor dag en dauw.

maandag, september 29, 2014

Terug naar huis!

Rick gaat al vroeg naar ons huis om op de verhuizers te wachten.  Ik blijf nog wat langer liggen en ga dan voor het laatst naar de eetzaal beneden en bestel voor de nostalgie nog een keer een eiwitomelet. 


De manager is er ook en feliciteert me met het teruggaan naar huis.  De omeletdame hoort ons gesprek en doet hetzelfde.  Het moet gezegd worden, het verblijf in een kleine ruimte op de zevende verdieping was niet mijn favoriet, maar het personeel van het hotel heeft het zoveel als thuis doen voelen als mogelijk.

Na het eten neem ik wat spullen mee de van in en rijd naar de sportschool.  Daar wacht Sharon me al op.  Ik heb heel veel last van mijn schouders en nek en hoofdpijn.  We ontzien die spieren dus zoveel mogelijk en na afloop masseert Sharon mijn schouders met een harde bal.  Hopelijk gaat dat helpen, want ik heb die spieren veel nodig met verhuizen!

Terug in het hotel neem ik een douche en pak dan de laatste dingen in.  Ook Kai is klaar en samen laden we het laatste karretje vol.  De kamers zijn leeg en de sleutels kunnen ingeleverd worden.  Terwijl Kai zijn auto vast haalt check ik uit.

Mijn favoriete receptioniste Anida is er en ze lijkt warempel wat aangedaan dat we gaan vertrekken.  Ik krijg dan ook een flinke hug en moet beloven langs te komen als ik in het Mosaic District ben.  Ik stel haar gerust dat we dichtbij wonen en makkelijk even gedag kunnen komen zeggen.

Dan haal ik de van en Anida helpt me die in te laden.  Met nog een laatste zwaai vertrekken Kai en ik richting huis.  Kai volgt mij en op een gegeven moment moet ik bij een stop bord wachten en *knal* Kai rijdt hard achter op mij in!  Hij dacht dat ik zou gaan rijden, maar er kwam een tegenligger aan.

Na de eerste schrik stappen we allebei uit en bekijken de schade aan onze auto's.  Mijn bumper is flink beschadigd, maar Kai's auto heeft meer schade.  Ik ben maar blij dat het geen vreemde was, die hij raakte, hoewel we natuurlijk niet bepaald op deze uitgave zaten te wachten.

Kai heeft al een auto schade claim lopen bij onze verzekering en met de brand erbij willen we niet nog eens de verzekering inschakelen.  Toevallig moet Kai zijn auto vanochtend wegbrengen om gemaakt te worden  voor die eerdere claim en we laten meteen maar de nieuwe schade bekijken en krijgen daar een schatting voor.  Even hard slikken, maar het is niet anders.

Katja heeft heel goed nieuws, want ze heeft de baan waar ze voor gesolliciteerd heeft aangeboden gekregen en bovendien met een heel goed salaris.  Zij en ik gaan dat vieren door samen te lunchen bij Pho Thang Long.  Het is alweer een tijd geleden dat ik pho heb gegeten en het smaakt zeer goed.

Na het eten rijden we eerst even naar de tandarts zodat Katja haar gegevens naar een tandarts in Roanoke kan laten sturen.  Dan krijg ik woord van de bank dat mijn Britse ponden zijn aangekomen dus die haal ik ook op.

Eindelijk zijn de verhuizers ook aangekomen.  Ik weet niet wie bedacht had dat ze alles in een dag zouden kunnen doen, maar dat gaat met drie verhuiswagens duidelijk niet lukken.  Er moet ook nog van alles in elkaar worden gezet.

Beetje bij beetje komen de meubelen binnen.  Er zijn ook een aantal, die we niet meer willen.  Zo geef ik mijn boxfiguur in de vorm van een grote man aan een van de verhuizers, die hem graag wil hebben.  Ik heb dat ding al zo lang niet meer gebruikt.

Alles is brandschoon en er zijn zoveel dozen, onvoorstelbaar.  Leuk is ook dat de zilvergrijze zetels van de keukentafel stoelen vrijwel vlekkeloos terugkomen.  Die waren voorheen flink vies.  Rick en ik dirigeren waar alles heen moet en wat niet meer terughoeft.  En ons oude bed gaat in Katja's kamer.

Opeens staat ook Saskia voor onze neus.  Wat een verrassing!  Ze is na haar klas vertrokken en wil ook zien hoe het terugverhuizen gaat.  Zo zijn we weer heel even met zijn vijven.  Kai zit blij in zijn kamer aan zijn bureau.  Zijn kamer is de enige, die bijna helemaal klaar is en niet vol dozen staat.  Dat is dan weer een (klein) voordeel voor hem.

De meisjes halen mij over naar Whole Foods te gaan.  Altijd een gevaarlijk iets, want voor ik het weet zit het wagentje propvol en nemen de dames genoeg proviand voor een paar weken terug naar hun respectievelijke verblijven. 

Maar ik geniet van even gezellig boodschappen doen met de zusjes, die het enorm goed met elkaar kunnen vinden.  Katja was de enige, die wist dat Saskia naar huis zou komen vandaag.

Terug thuis zijn de verhuizers hard bezig.  We bestellen avondeten van Jaipur.  Indiase cuisine heeft ook veel veganistische gerechten.  Wat is het weer fijn om aan onze keukentafel te zitten zonder luid geluid en vreemden om ons heen.  Ik vind uit eten gaan altijd leuk, maar het moet speciaal blijven en niet een verplichting.

De leider van de verhuizers komt met ons praten.  Ze gaan het vandaag niet redden alles af te krijgen (had ik al nooit verwacht).  Rick en ik zullen op onze oude matras slapen en Kai op zijn eigen bed, maar een matras van een van de meisjes.  Maar het is thuis!  De verhuizers komen morgenochtend terug.

Katja vertrekt en inmiddels heb ik een flinke hoofdpijn en ga naar de basement om tv te kijken, hopend dat de rust zal helpen.  Saskia (tot ze om een uur of negen terug naar Richmond gaat) en Rick zijn boven bezig met uitpakken.  Wat zou ik graag die energie hebben en ik hoop dat de pijnen morgen minder zullen zijn en al helemaal voor mijn reis naar Europa! 

Hoe dan ook is het heerlijk om niet meer naar een hotel te hoeven, maar gewoon naar boven te gaan om te slapen.  Morgen volgt nog een heel drukke verhuisdag en krijgen we lamellen en hopelijk het laatste bezoek van de schilders, die de ramen dicht hebben geschilderd en dat moeten corrigeren. 

Uiteindelijk telt alleen dit: WE ZIJN WEER THUIS!

zondag, september 28, 2014

Kleren, beddengoed en andere stoffen spullen terug

Zaterdag

Rick gaat vroeg naar het huis waar het bedrijf dat de airconditioning
- en verwarmingsbuizen van de airconditioning (we hebben twee airconditionings, degene boven is helemaal vervangen) beneden komt schoonmaken hem al opwacht.  Katja en Kevin zijn dan ook al vroeg wakker. 

Zelf heb ik niet zo'n haast en blijf nog een tijdjje doezelen.  Daarna eet ik ontbijt, het een na laatste in het hotel.  Ook het uur cardio in de sportruimte is een van de laatste keren.  Ik kan niet wachten tot ik mijn eigen elliptical terugheb!

Intussen sms-t Rick dat de kleding, beddengoed en andere stoffen spullen terug zijn gebracht.  Hij kan alleen onze haken, die over de deuren hingen, niet meer vinden.  Na mijn sporten ga ik dus gauw even naar Target om een paar nieuwe te kopen.

Dan haal ik mijn kleding uit de hangkast in het hotel en neem die met nog een doos kleding alvast mee terug naar het huis.  Ik wil maandag bijna niets meer mee te nemen hebben als we uitchecken.  Op weg naar buiten laat ik receptioniste Anida wat foto's van de kamers zien.  Daar vroeg ze een paar dagen geleden om.

Onze kamer
 
Bij het huis zijn de schoonmakers inmiddels aangekomen voor de laatste diepe schoonmaak voor de aflevering van het huis.  En dan valt ons op dat de binnenkant van de keukenramen niet geschilderd is.  Ook gaan sommige ramen niet open, nadat ze geverfd zijn.  De schilder moet dus zeker nog eens terugkomen.

Om de schoonmakers niet voor de voeten te lopen gaan Rick en naar Micro Center om nieuwe power strips (geen idee wat dat in het Nederlands is, sorry) te kopen.  We halen dan ook gelijk maar lunch.  Ik een mozzarella met tomaat sandwich van Starbucks en Rick taco's van Baja Fresh.  We eten het op het terrasje op, want het is weer heerlijk zomers weer.

Rick gaat daarna naar IKEA om de laatste meubelen voor Kai's kamer te kopen.  Ik blijf met Kai van het mooie weer genieten al Nederlandse tijdschriften lezend op het deck.  Katja en Kevin zijn naar een Nationals honkbalwedstrijd en wij "passen op" Django en Cosmo.

Als het wat koeler wordt en de schoonmakers zijn vertrokken pak ik tenminste de dozen van onze linnenkast uit.  De rest moet voornamelijk wachten tot onze meubelen terug zijn, maar dit zijn toch weer zes dozen minder na afloop.  Alles is natuurlijk keurig opgevouwen.  Onze linnenkast heeft er lang niet zo netjes uitgezien.

Op zijn terugweg van IKEA haalt Rick sushi op voor ons avondeten.  We eten samen in de basement.  Rick wil vanavond nog de rest van de meubelen in elkaar zetten.  Ik blijf tv kijken in ons "bioscoopje".  Tegen half tien gaan we weer richting hotel voor de een na laatste nacht daar.
 
Zondag
 
We slapen lekker uit en net als ik op wil staan gaat mijn telefoon.  Het zijn mijn ouders, die even willen kijken hoe het gaat met de verhuizing.  Een leuk begin van de dag is het.
 
We pakken spullen in om uit het hotel naar huis te brengen.  Dan halen we ontbijt bij Panera.  Rick zet mij bij het hotel af.  Hij rijdt door naar huis en ik ga in de ontbijtzaal eten.  Het smaakt me goed, het meergranenbroodje met eiwit, kaas, spinazie en tomaat.
 
Dan haast ik me naar de sportruimte waar ik voor het laatst een uur cardio op de elliptical doe.  Het is fijn dat de sportruimte er was, maar geef mij maar mijn eigen elliptical of Anytime Fitness veel dichter bij.
 
Als ik gedoucht heb nemen Kai en ik nog een stel spullen mee en gaan ook naar huis.  We moeten nog minstens een keer op en neer morgen.  Onvoorstelbaar hoeveel spullen je in 3,5 maanden verzamelt! 
 
Rick en ik halen al het plastic van onze hangende kleding en legen een aantal dozen in onze ingebouwde kasten.  Dat is wel handig, we hebben niet zoveel losstaande kasten voor kleding en bad-- en beddengoed, dus het meeste kan nu al een plaatsje krijgen.  Het zal nog wel een hele organisatie zijn om alle kleding aan hangers weer zo te krijgen als het was, maar dat is van later zorg.
 
Het is alweer schitterend weer en buiten op het deck fotografeer ik de laatste restaurant bonnen en zend die naar de verzekering. Morgen kan ook de laatste hotelrekening daarheen en zijn we daarvan af.
 
Het is inmiddels al lunchtijd en met zijn vijven, Rick, Kai, Katja, Kevin en ik, rijden we naar Glory Days Grill.  Daar vragen we een tafeltje op hun terrasje en bestellen proviand.  Ik neem, zoals altijd hier, de crabcake sandwich zonder broodje.  Het wordt een erg gezellige maaltijd, Kevin past er helemaal bij.
 
Na het eten gaan Katja, Kevin en ik met de honden naar Great Falls.  Daar ben ik de hele zomer niet geweest, heel ongewoon voor mij.  Het is heel druk in het park en we moeten zo'n twintig minuten in de file naar binnen staan.
 
We lopen naar de drie uitkijkpunten over de watervallen.  Dit is Kevins eerste keer hier.  De rivier staat laag en sommige watervallen zijn maar stroompjes.  Toch blijft het een prachtig gezicht.  Er zijn ook heel wat honden, dus Cosmo en Django vermaken zich ook prima.
 
Voor meer dan de uitkijkpunten hebben we geen tijd.  Katja en Kevin zetten mij en de honden thuis af en gaan dan even met wat collegevrienden een ijsje eten.  Intussen leeg ik nog een paar dozen.  De rest moet wachten tot de meubelen komen.l
 
Tegen half zeven ga ik terug naar het hotel.  De anderen volgen al snel en we gaan voor een voorlopig laatste keer bij Matchbox eten. Katja en ik nemen de zalm met wilde champignons, erwten en aardappel gnocchi.  Erg lekker allemaal en Kai en ik lopen na afloop terug voor onze laatste nacht in het hotel. 
 
We hebben hier dan 88 nachten gelogeerd!  Rick volgt niet veel later, Katja blijft in onze basement slapen met de honden en Zorro.
De laatste nacht hier
 


vrijdag, september 26, 2014

Nog drie nachtjes

Rick vertrekt al heel vroeg naar het huis, maar niet vroeg genoeg, want Katja werd al om zeven uur gewekt door de eerste groep werkers, die kwamen.  Daar was zij natuurlijk niet blij mee en ging ook terug naar bed.  Ik val weer in slaap en met moeite sta ik om half negen op, het bed lag zo lekker!

De regen van gisteren is compleet vertrokken.  Vrolijke zon en blauwe luchten lachen me toe als ik de gordijnen open.  Kai is ook net wakker en we gaan samen ontbijten.  Dit keer bestel ik wel weer een eiwitomelet van de vriendelijke omeletdame. 

Na het eten gaat Kai aan het werk en ik naar de sportruimte.  Daar doe ik mijn acht tabata oefeningen met gewichten en dan nog een half uur cardio.  Achteraf denk ik dat toch te zware gewichten heb gebruikt, want mijn spieren trillen wel erg. 

Boven in de kamer doe ik mijn kleding uit de lades alvast in een doos.  Ik kan echt niet wachten om uit te checken, hoewel de winkels en restaurants zo vlakbij wel fijn waren.  Er gaat echt niets boven thuis!

Thuis tref ik Rick hard aan het werk aan.  Het alarmsysteem werkt en kan zelfs van onze telefoons bediend worden.  Helaas zijn wel een aantal ramen zo geverfd dat ze niet meer open kunnen.  Dat moet dus weer gemaakt worden.  Gelukkig bemerkte Rick dat nu, zodat de schilders dat nog kunnen verhelpen.

Na nog wat meer lades en keukenkastjes opgeruimd te hebben ga ik lunch halen voor ons beiden.  Katja is intussen vertrokken naar haar tweede interview bij de cardioloog.  Ze heeft nog twee interviews, waarvan eentje in New Jersey.  Die laatste om dichter bij Kevin te zijn, hij probeert ook een baan in onze buurt te vinden.

Voor Rick en mij haal ik lunch bij Panera.  Ik probeer eens de Mediterranese groentesandwich en die is echt heerlijk!  Rick heeft een sandwich met rosbief en kaas.  Het is weer heerlijk zomers weer en we eten, met twee bedelende honden erbij, op het deck. Django en Cosmo zijn de beste vriendjes.

Dan ga ik de euros en ponden, die ik woensdag bestelde, ophalen bij de bank.  Alleen zijn de ponden ook euros geworden volgens Suntrust.  Ik moet dus maandag terug om de ponden op te halen.  De filiaalmanager kan zich niet genoeg verontschuldigen, maar het is helemaal niet haar schuld.

Gauw rijd ik naar Lofty Salon waar ik precies op tijd aankom.  Ik krijg een nieuwe haarkleur, nog steeds donkerrood.   Terwijl ik wacht tot de kleur intrekt krijg ik een lekker glaasje wijn.  Al lezend en slokjes nemend is het heel ontspannend.  Dan knipt Mona me weer eens bij, hard nodig, want ik vond mijn haar veel te lang.


Na afloop ga ik huiswaarts en daar is eindelijk na drie pogingen onze nieuwe koelkast geinstalleerd.  Hij ziet er goed uit, nu nog hopen dat hij het helemaal goed doet.  Het blad van het keukeneiland heeft Jose ook alweer teruggezet.

Daarna ga ik door naar de nagelsalon.  Daar maakt Thu mijn nagels ook weer netjes.  Ik kies dit keer een lichtpaarse kleur met glittertjes van verschillende kleuren.  Nu ben ik klaar voor mijn Europese reis.  Voor ik naar huis ga tank ik nog even en sta versteld hoe goedkoop de benzine is!

Kevin is intussen ook aangekomen en ik zie hem voor de tweede keer ooit.  Ik ben de enige van het gezin, die hem al eerder heeft ontmoet, want jaren geleden kwam hij op doorreis bij Katja en mij langs om te lunchen.  Het is een leuke man en hij is duidelijk dol op Katja, helemaal goed.

Na nog wat meer dingen opgeruimd en weggegooid te hebben in de keuken en badkamer rijd ik terug naar het hotel.  Daar werk ik wat correspondentie af en dan rijden Kai en ik naar BJ's.  De anderen hebben daar al een tafeltje en het wordt een gezellige maaltijd.

Katja, Kevin (die meteen ook deel maakt van het gezin) en ik bestellen de calamari.  Die is veel te lang gefrituurd, maar we eten ze toch.  Dan bestellen we de hoofdgerechten, voor mij de Marokkaanse zalm.  Alles, inclusief de zalm, is veel te ver doorgekookt.  De zalm is zo droog dat ik het niet allemaal door mijn keel kan krijgen.  De anderen lijken zeer tevreden dus ik zeg er dit keer maar niets van.

Als dessert nemen we een paar "Pizookies" en wauw, die zijn wel echt heerlijk!  Ik proef van de salted caramel en het is maar goed dat Rick en Kai nog meer zin erin hebben, anders had ik er veel meer van gegeten.
Mooie zonsondergang vanavond

Kai en ik rijden terug naar het hotel waar de receptionisten ons weer hartelijk welkom heten.  Ze willen ook weten of we inderdaad maandag vertrekken.  Ian, een van de aardigste, zegt dat hij afscheid nemen vreselijk vindt.  Ik laat wat foto's van het huis zien en ze zijn oprecht geinteresseerd.  Ik wil volgende week wat laten bezorgen om de medewerkers hier te bedanken voor de fijne tijd, die we mochten hebben in dit hotel.

Morgen gaan we het laatste hotel weekend in.  Wie had gedacht dat het 14,5 weken zou duren voor we terug zouden kunnen verhuizen.   Wij zeker niet!

donderdag, september 25, 2014

Een natte rondleiding

Een natte miezerige dag grijnst me tegemoet als ik de gordijnen opentrek.  Rick is al vertrokken naar het huis en zijn werk en ik zie een Facebook berichtje van B., een van de twee mannen, die ik vandaag rond zou leiden.  Ook zij zijn bezorgd over de vele regen, want ze hebben geen regenkleding mee.

We facebooken wat over en weer over de mogelijkheden, maar dan hebben zij buiten gekeken en lijkt het wel mee te vallen met de regen.  Op mijn buienradar ziet het er ook vrijwel droog uit, dus we gaan het erop wagen.

Na mijn ontbijt zet Kai mij af bij de Vienna metro en een half uurtje later kom ik op de Mall weer naar buiten.  Het is inderdaad droog, al heeft het getuige de vele plassen flink geregend.  Niet veel later zie ik B. en E. ook de metro uitkomen.

We lopen eerst naar het Washington Monument en halen daar drie kaartjes om om twaalf uur naar boven te gaan.  Intussen is het toch weer begonnen met licht regenen.  We lopen verder door het Tweede Wereldoorlog Monument en het Vietnam Memorial waar het ontzettend rustig is.  Ik kan zelfs een foto zonder mensen erop nemen.

Het natte maakt de monumenten ook nog net iets soberder.  Het heeft wel iets. Als we het Lincoln Memorial naderen begint het nog wat harder te regenen.  We schuilen dus even binnen, maar het wordt niet droog en er zit niets anders op dan onze tocht voort te zetten.  Gelukkig is het niet koud.


Na de soldaten van het Koreaanse oorlogsmonument bekeken te hebben, steken we over naar het Martin Luther King Jr. Memorial.  Die ziet er helemaal zielig uit, het graniet helemaal nat.  Ook de Grote Depressie beelden in het Franklin Delano Roosevelt Memorial zien er nog gedeprimeerder uit dan in de zonneschijn.

In het Jefferson Memorial tocht het zo dat het er binnen ook regent.  Dan banen we ons een natte weg naar het Washington Monument.  Gelukkig regent het even niet als we boven zijn, zodat we, ondanks de druppels op de raampjes, toch redelijk zicht hebben.  We zien ook iets nieuws naast het Lincoln Memorial, een gigantisch gezicht.  Het blijkt om een kunstwerk te gaan.

Eenmaal weer beneden haasten we ons naar de Old Ebbitt Grill.  Daar is Mark helemaal verward, want ik had voor een uur gereserveerd, terwijl ik dat meestal voor kwart over twaalf doe.  Ze dachten dus dat er aan hun kant een fout was gemaakt.  Ik leg uit dat het in deze tijd van het jaar makkelijker is om in het Washington Monument naar boven te gaan, vandaar.

De lunch is weer zeer smakelijk.  Ik neem een nieuwe sandwich op het menu, de blackened Virginia blauwe catfish.  Alleen komt die de eerste keer nog bijna rauw en stuur ik hem terug.  Eenmaal goed bereid is het erg lekker.

Als we klaar zijn en weer buiten komen is het droog.  We lopen naar de voorkant van het Witte Huis waar nu dubbele hekken staan.  Vorige week is er een man over het hek geklommen en het Witte Huis binnengerend voor hij gearresteerd kon worden.  Kennelijk denken ze dat met een dubbel hek te voorkomen.

Intussen is het toch weer gaan miezeren en we besluiten de metro naar het Capitool te nemen.  B. vraagt of je er ook inkunt en ik stel voor dat ze de rondleiding daar na de mijne gaan doen.  Die tunnel van de Library of Congress naar het Capitool is daar zeer handig voor.

We lopen dus eerst de Library of Congress door en nemen dan afscheid.  B. geeft me ook nog een stapeltje Libelles en Margrieten en een pakje stroopwafels, heerlijk! Ik loop naar het Capitol South station waar de trein vrijwel meteen aankomt.  Ik bel Kai, die me bij Dunn Loring op komt halen. 

Hij brengt mij naar ons huis, want daar staat de van nog van gisteren.  Vandaag is het nieuwe alarmsysteem geinstalleerd, die kunnen we van verre bedienen.  Morgen komen er ook weer allerlei mensen om de laatste dingen te doen en dan volgt zaterdag de laatste schoonmaak.  Vandaag was de brand 14 weken geleden!

Voor het avondeten gaan we naar een net geopend restaurant, True Food Kitchen.  We moeten een tijdje wachten op een tafel, maar niet getreurd, we bestellen een paar cocktails.  Dit restaurant is gebaseerd op recepten van Dr. Andrew Weil, die al vele jaren heel gezond eten propageert.

Ons voorgerecht is dat dan ook zeker.  Een hele bak met rauwkost en twee heerlijke dips.  Het is meer dan genoeg voor ons drieen en zo lekker!  Als hoofdgerecht nemen Kai en ik hetzelfde, de tandoori kip, en die is super, al vind ik het wel veel kip.  Rick heeft de lasagna, die er ook goed uitziet.

We nemen een bison burger mee voor Katja, die net aankomt uit Roanoke.  Op de hotelkamer kletsen we gezellig bij met haar.  Zij blijft hier dit weekend, morgen heeft ze een vervolg op haar sollicitatiegesprek van vorige week en maandag nog een gesprek bij een ER.  

Ook heeft Katja een sollicitatie lopen in New Jersey, dichter bij haar vriend.  Het zou dus ook nog kunnen dat ze niet terug naar huis komt, maar naar New Jersey verhuist.  Gelukkig ben ik me bewust dat Katja constant van gedachten verandert, dus ik had met die mogelijkheid allang rekening gehouden.  Mijn moederhart wil natuurlijk dat ze thuis komt wonen, maar ik weet ook dat het natuurlijk is dat ze dichterbij haar liefde wil wonen.

Kevin, de vriend, heb ik al een paar jaar geleden ontmoet, maar dit weekend komt hij hier en zullen we hem beter leren kennen.  Nog vier nachten en dan kunnen we weer naar huis!

Foto's van vandaag staan hier.

woensdag, september 24, 2014

Lege accu en produktief dagje

Als Rick opstaat word ik ook wakker en kan daarna de slaap niet weer vatten.  Mijn brein maalt en maalt.  Gisteravond heb ik een nogal scherpe email gestuurd aan de opzichter, die ons projekt overnam.  Degene, die we al die tijd gehad hebben, verliet het bedrijf vrijdag voor een andere baan en sindsdien hebben we nauwelijks iets vernomen van Jenkins.

Voor ik opsta lees ik mijn emails en daar zie ik dat de nieuwe opzichter gisteravond laat nog heeft geantwoord.  Hij wist pas gisteren dat hij ons projekt "geerfd" had en belooft vanochtend contact op te nemen.  Heel netjes!  Inderdaad geeft hij een tijdlijn voor de dingen, die nog gedaan moeten worden en alles zal voor maandag klaar zijn.  Hoera, soms werkt het om je ongenoegen duidelijk te maken.

Het is echt koud buiten vanochtend en ik ben Kai dankbaar dat hij Cosmo uitlaat.  We eten samen ontbijt en ik bestel weer eens eiwit omelet.  Ik tel nu letterlijk de ontbijten hier af.  Gewoonlijk eet ik thuis niets bijzonders voor het ontbijt, maar ik kan niet wachten gewoon weer een Grieks yoghurtje te pakken of een wafel te roosteren, gewoon waar ik zin in heb.

Kai vertrekt naar het huis om te wachten tot Ricks nieuwe bureau wordt bezorgd.  Zijn oude bureau viel uit elkaar dus dit was ook de perfekte gelegenheid om het te vervangen.  Ik ga naar de sportruimte en doe een uur op de elliptical. 

Mijn schouders doen nog steeds veel pijn en ik voel de hoofdpijn alweer opkomen. Er wordt vannacht slecht weer voorspeld en dat merk ik altijd meteen.  Het voelt alsof er een zwaar juk op mijn schouders rust.  Het sporten helpt altijd het iets losser te maken.

Dan maak ik me gauw klaar en rijd naar de tandarts.  Eindelijk is mijn gebitsbeschermer er en hij past heel goed.  Er hoeft nauwelijks iets aan te worden aangepast.  Ik ben benieuwd hoe het gaat zijn om ermee te slapen.

Tegenover de tandarts ligt onze bank en daar ga ik ponden en euros bestellen, zowel voor mezelf als voor Rick en Kai.  Als ik de van weer instap lees ik even wat emails met de motor aan en opeens gaat die uit en de radio ook.  Ik krijg hem niet weer aan de praat.

Gelukkig heb ik een AAA (Amerikaanse ANWB) lidmaatschap en bel hen.  Binnen de drie kwartier moet er een sleepwagen komen om mijn accu te herstarten.  Ik ga dan maar lezen, gelukkig heb ik mijn boek op mijn telefoon. 

Na drie kwartier is er nog geen sleepwagen dus ik bel AAA nog eens.  Als het goed is moet de truck vlakbij zijn.  Inderdaad word ik niet veel later gebeld dat hij "hier" is.  Ik zie echter nergens een AAA wagen. 


Er zijn twee Suntrust banken in Vienna aan dezelfde weg, dus ik zeg hem dat hij waarschijnlijk bij het verkeerde filiaal is.  En inderdaad zo'n tien minuten later parkeert hij naast mij.  Het is een heel aardige man en hij checkt mijn accu. 

Die moet duidelijk vervangen worden en is ook van AAA.  Ik weet niet van wanneer hij is, maar als hij minder dan drie jaar oud is zal hij gratis vervangen worden.  Je raadt het al, de vorige heb ik op 9 september 2011 erin laten zetten.  Dit had nu net een maandje eerder moeten gebeuren!

Wel handig is dat de monteur de accu meteen kan vervangen.  Een kwartiertje later rijd ik met een nieuwe accu weg.  Intussen heb ik flinke trek gekregen, want het is al bijna half drie!

Opeens herinner ik me de bon voor een gratis maaltijd bij Noodles & Company, die ik een aantal weken geleden kreeg.  Ik bestel een Indonesian peanut saute en eet die in het vrijwel lege restaurant op.  De manager komt zelfs nog speciaal vragen of het smaakt en of ik nog iets anders nodig heb.

Na het eten rijd ik naar ons huis waar Kai en Cosmo ook aanwezig zijn.  Ietwat verlaat door het gedoe met de accu begin ik aan mijn lijstje van vandaag.  Dit is de gelegenheid om de keuken op te ruimen.

Nadat de voorraadkast er weer keurig uitziet ga ik verder met de keukenkastjes.  Onvoorstelbaar wat je vindt als je al jaren niet opgeruimd hebt!  Ik vind nog dingen voor onze vorige hond Brynna en kat Miep, die beiden al jaren dood zijn.
Waarom geven opgeruimde kasten toch zo'n voldaan gevoel?

Als de keuken weer keurig is ga ik naar beneden.  Daar staan dozen met de flessen liqueur en andere alcohol.  Ook daar ga ik doorheen en haal er de flessen uit, die we echt niet meer willen.  Een van de drie (!) dozen kan weg.  Ik gooi de vloeistoffen uit de flessen, zodat die morgenavond met de recyclables (weet hier geen Nederlands woord voor zo gauw) meekunnen.

Dan ben ik voor vandaag klaar met "wieden".   Er komt regen en ik kondig tegen Rick aan dat ik Cosmo mee terug neem naar het hotel.  Rick wil graag blijven om meubelen in elkaar te zetten en haalt mij over om ook te blijven.

Dat vind ik ook prima, want die hotelkamer staat me enorm tegen.  Ik ga in ons theatertje tv kijken, terwijl Rick nog Kai's meubelen in elkaar zet.  We bestellen kabobs van Friends, heerlijk!  Het voelt bijna alsof we weer thuis zijn, nog vijf nachtjes!

Rick maakt nog een meubel klaar in Kai's kamer en dan rijden we door de stromende regen terug naar het hotel.  Morgen heb ik een rondleiding en ik hoop heel erg dat het weer dan beter zal zijn!  Echt balen, de rest van de week hebben we prachtig weer gehad en na morgen ook.  Hopelijk valt het mee met de voorspelde regen!

dinsdag, september 23, 2014

White House Visitor Center

Als ik met mijn bordje met ham, ananas en roerei naast Kai zit te eten ben ik toch zo blij dat de eetzaal ontbijten bijna in ons verleden liggen!  Ik bedenk me dat er weinig tot niets is wat ik zal missen van dit hotelleven.  Dat ligt niet aan het hotel, want dat is meer  dan prima, maar hotels zijn bedoeld om voor korte tijd in te vertoeven, althans wat mij betreft.

Na het ontbijt vertrekt Kai met Cosmo naar het huis.  Daar zal hij op verschillende werkers wachten.  Ik doe mijn cardio sportroutine op de elliptical en maak me dan klaar om Anja te ontmoeten.  Eigenlijk wil ik wat correspondentie afwerken, maar het internet in het hotel werkt niet.

Beneden bij de receptie staan nog wat mensen met diezelfde klacht dus aan mijn laptop lag het niet.  Ik wacht op Anja en dan lopen we samen naar het Dunn Loring metrostation.  Dat is een kwartiertje lopen en Anja merkt ook op hoeveel hier wordt bijgebouwd.  Deze omgeving is onherkenbaar geworden voor mensen, die er meer dan vijf jaar niet zijn geweest.

We hoeven maar een paar minuten op de trein te wachten en stappen een half uurtje later bij Federal Triangle weer uit.  We lopen naar bakkerij Paul.  Daar is het druk, maar we vinden nog een tafeltje voor twee op hun terrasje.  Het is weer heerlijk weer vandaag met een graad of 23.


Anja en ik bestellen om de beurt, terwijl de ander het tafeltje bezet houdt.  We kiezen beiden mijn favoriete broodje met gerookte zalm, tomaat en sla.  We hebben tijdens het eten uitzicht op het US Navy Memorial en de National Archives.  Ik blijf van de schoonheid van deze stad houden.

Een paar weekends geleden is het nieuwe White House Visitor Center geopend en daar zijn we nieuwsgierig naar.  Het is jarenlang dicht geweest en ik ben er voorheen ook maar een keer binnen geweest dus ben erg benieuwd.

Het stelt  niets teleur.  Niet alleen is het museum in een prachtige historische zaal gevestigd, er is ook ontzettend veel te zien en lezen.  We bekijken alles uitgebreid en kijken ook naar de interessante film, die door nog levende Witte Huis bewoners wordt verteld. 

Maar liefst twee uur later hebben we alles gezien en kijken nog even rond in de winkel, maar vinden niets van onze gading.  Dit bezoekerscentrum wat meer als een museum aandoet is honderd procent de moeite waard vinden wij. 

Het loopt al tegen vieren en het spitsuur is begonnen.  Dan is het zaak een metrostation voor Metro Center te nemen, zodat we nog kunnen zitten.  We lopen over de Mall naar het Smithsonian station waar de trein net aankomt,

In de trein voel ik me opeens heel erg moe en alles doet pijn ook mijn hoofd.  Vanavond heb ik het maandelijkse Nederlandse etentje, maar ik heb er geen puf voor.  Anja en ik lopen terug naar het hotel en ik neem afscheid van haar tot ongeveer half oktober.

Boven op de hotelkamer bel ik Karin dat ik het vanavond helaas niet naar het Nederlandse avondje ga halen.  Er komt de komende dagen zoveel op ons af en ik heb al dagen veel hoofdpijn.  Die kan ik goed negeren, maar 's avonds wordt dat moeilijker.  Ik moet de komende dagen ook echt energie hebben om te helpen met het huis. 

Rick vindt het ook een goede beslissing en zegt mij te doen wat ik wil.  Hij en Kai zijn bezig in het huis en bestellen daar gewoon wat.  Prima, ik loop naar Sea Pearl en bestel daar eerst hun $1 sushi en dan mijn favoriete summer roll en crispy rice cake.  Als er iets is wat ik (misschien) ga missen van het leven in het Mosaic District dan is het dit "happy hour".  Ik krijg ook een lekker groot glas wijn voor de verandering.

Tijdens het eten klets ik bij met Christine en lees wat verder in mijn boek.  Dan betaal ik en ga terug naar de hotelkamer.   Ik word weer heel vriendelijk begroet door de receptionisten en kan het niet helpen ze te vertellen dat we maandag terugverhuizen.  Ze zijn stuk voor stuk heel blij voor ons.  Ik moet zeggen dat het personeel het verblijf hier mede gerieflijk maakte, iedereen is even aardig geweest!

Boven op de kamer gaat The Voice aan en ik met de voeten omhoog.  Morgen is er weer van alles te doen en ik hoop er met vroeg naar bed gaan genoeg energie voor te hebben.  Ik heb zoveel plannen, maar mijn lichaam moet ook even meewerken.

Foto's van vandaag staan hier

maandag, september 22, 2014

Nog een weekje hotel en dan terug!

Als ik aan mijn zoveelste eiwitomelet met groentes en ham zit gaat mijn telefoon.  Het is een enthousiaste Rick.  Eindelijk hebben we de terugverhuisdatum en die wordt precies de datum, die op het contract stond als einddatum, 29 september!

Zo om me heen hoorde ik telkens dat het heel ongewoon is dat werk ook inderdaad gedaan is voor de aangegeven datum, dus we zijn heel blij dat dat bij ons wel het geval is.  Liever hadden we vrijdag of zaterdag gehad, want het huis zal woensdag al klaar zijn.  Maar ja, lieverkoekjes worden niet gebakken en de verhuizers zijn pas maandag beschikbaar.

Gelukkig is dat dan net voor we op reis gaan, dus Rick en Kai zullen gewoon naar huis kunnen gaan na hun Oktoberfest reis.  Ik kom pas zes dagen na hen weer thuis.

Bij de sportschool vertel ik Sharon het goede nieuws.  Wat zal het weer fijn zijn om gewoon de vijf minuten naar de sportschool te kunnen rijden, in plaats van een kwartier.  We doen een intensief uur met gewichten en Sharon masseert mijn schouders, want die zitten weer erg vast.

Dan haal ik gauw een vroege lunch bij Panera en haast me naar ons huis.  Vorige week konden ze de koelkast niet installeren omdat die te diep was.  Rick las echter dat de deuren eraf zouden moeten en dus doen we vandaag een tweede poging.

Helaas gaat het nog steeds niet en moet het blad van ons eiland eraf.  Gelukkig kan onze trouwe klusjesman Jose dat al meteen vanmiddag doen en vrijdag komt Sears nog een poging doen.  Maar hopen dat driemaal dan scheepsrecht is!

Intussen zijn er allerlei mensen bezig in het huis.  De schilder doet de laatste dingetjes en het laatste stukje houten vloer gelegd.  Later in de middag wordt het tapijt gelegd in de "familie" kamer, het kantoortje en op de trap naar boven.  Nu liggen alle vloeren.  Morgen nog een paar kleinigheidjes en dan kan de laatste schoonmaak plaatsvinden op woensdag is de hoop.

Tussendoor lees ik lekker op het deck en voor in het zonnetje op de stoep.  Het is werkelijk heerlijk weer met een graad of 23. Voor ons een herfstachtige temperatuur, zoals de weermensen op de radio dan ook regelmatig vermeldden vandaag.

 

Tegen zessen ga ik terug naar het hotel en Rick volgt niet veel later na Kai's bed in elkaar te hebben gezet. We hebben vanavond besloten Gypsy Soul nog een kans te geven.  Toen we daar een paar maanden geleden heengingen was het restaurant net open en waren er nog heel wat "kinderziektes" met het eten en de temperatuur o.a.

Het ligt lekker makkelijk naast het hotel en we krijgen dezelfde serveerster, die ons prompt herkent.  Dit keer wordt het een heerlijk maal.  We delen eerst een tonijndip, die erg lekker is.  Als hoofdgerecht heb ik de zalm met kantarellen en matsutake paddestoelen en groene farro.  Het smaakt me prima!

Vanavond begint het nieuwe tv seizoen en de Big Bang Theory is nu op maandag.  We haasten ons terug naar de kamer om te kijken.  Het blijft een van onze favoriete series!
 

zondag, september 21, 2014

Vegfest en rustige zomerse zondag

Zaterdag

Om half negen ben ik klaar wakker, maar Rick ligt nog in diepe rust dus ik ga maar wat lezen in bed.  Ik ben begonnen aan de Train Through Time serie van Bess McBride.  Tot nu toe vind ik het eerste boek erg leuk.

Als Rick ook wakker is kleden we ons aan.  We beraden ons wat te gaan doen voor ons ontbijt als Saskia onze kamer binnenkomt.  Zij wil heel graag dat ik met haar en Kaylee meega naar Vegfest DC.  Daar heb ik eigenlijk wel oren naar en Rick en ik besluiten dus snel in de eetzaal beneden te gaan eten.

Eenmaal weer boven in de kamer vertrekt Rick naar het huis met de was en maken de meisjes en ik ons klaar om naar de stad te gaan.   Opeens merk ik echter dat ik mijn Fitbit niet aan heb.  Gauw bel ik Rick, denkend dat die nog aan mijn nachthemd zit wat in de wasmand ligt.  Maar dat blijkt ook niet het geval.

Na even zoeken en ook in de eetzaal gekeken te hebben vertel ik aan de receptioniste dat ik de Fitbit kwijt ben, mocht iemand hem vinden en inleveren.  Heel vreemd vind ik het maar, want hij klipt goed vast aan kleding.

Saskia rijdt ons naar het Vienna metrostation, maar daar blijkt dat Kaylee haar portemonnaie is vergeten in het hotel.  Niet zo handig als je naar een festival gaat waar van alles van je gading te koop is.  We gaan dus maar weer terug.

Terwijl we voor het hotel staan te wachten op Kaylee zien we chef R.J. Cooper van het restaurant naast het hotel op ons afkomen.  Hij heeft op Saskia's auto gezien dat ze veganistisch is en geeft ons ieder een verse peer en nectarine vers van de boerderij. 

Zo aardig! Hij grapt dat hij verre van veganistisch is, maar hij weet dat je "vegans" altijd te vriend moet houden.  We bedanken hem vriendelijk en onderweg naar de metro genieten we van het inderdaad heerlijke fruit.  Dit keer gaan we maar naar Dunn Loring, want dat is veel dichterbij.

We moeten bijna twintig minuten op de trein wachten.  Er zijn werkzaamheden aan de rails in het weekend waardoor de treinen veel minder vaak rijden.  Bij L'Enfant Plaza stappen we over op de groene lijn.  Ik bedenk me dat dit de eerste keer ooit is dat ik de groene lijn heb genomen!

Bij de halte voor het honkbalstadion van de Washington Nationals stappen we uit.  Het Vegfest wordt naast dat stadion gehouden.  Deze buurt was er vroeger eentje waar je niet wilde komen, maar is nu helemaal opgeknapt en er wordt veel nieuw gebouwd. 

Het Vegfest beslaat een groot veld met allemaal standjes met voornamelijk veganistisch (soms vegetarisch) eten, t-shirts, stickers en meer.  Het is er flink druk en voor sommige standjes staan lange rijen. 


Het is precies lunchtijd dus we lopen eerst rond om te kijken van welk standje we lunch willen.  De keuze valt op een met Caribische cuisine.  Ik neem de veganistische "kip" met ananas.  Een goede keuze, want ik vind het erg lekker.  Vaak vind ik de zogenaamde kip rubberachtig smaken, maar dat valt in dit gerecht erg mee.

Na het eten willen Saskia en Kaylee de tentjes met t-shirts, posters e.d. bekijken.  Saskia weet mij twee t-shirts en een poster te ontfutselen.  Altijd handig zo'n moeder met geld mee te nemen.  Maar het is leuk om zo even in hun veganistische wereldje te vertoeven.

Als de dames uitgekeken zijn nemen we de metro terug en rijden, na een korte stop in het hotel, naar ons huis.  Ik neem de van mee, want Saskia gaat na nog een bezoekje aan Flapjack terug naar Richmond.  Ze is erg serieus aan haar studie bezig en dat vind ik fijn om te zien na vorig schooljaar.

Omdat ik nu eenmaal verslaafd ben aan mijn Fitbit rijd ik even snel naar Tysons Corner.  Daar koop ik een nieuwe bij de Microsoft Store.  Zul je zien dat ik hem straks in het hotel weer vind, maar ja, dat risico neem ik dan maar.

De rest van de middag zitten Kai en ik op het deck.  Het is heerlijk zomers weer met een graad of 28.  Rick is bezig met van alles in het huis.  Ik lees mijn Barcelona gids van Rick Steves.  In Lissabon hadden we heel veel aan zijn gids, die niet de gewoonlijke algemene tips geeft, maar persoonlijk advies.
Er zijn eindelijk weer mooie vlinders op onze vlinderstruik

Pas als het donker begint te worden gaan we weer richting hotel.  Daar laten we Cosmo achter en lopen dan naar Matchbox..  Als oude bekenden worden we begroet.  Vanavond bestel ik eens een pizza met vijg en prosciutto, erg lekker.

Na het eten vertrekken Rick en Kai terug naar het huis en ik loop naar de kamer.  Zou dit de laatste zaterdagavond hier zijn?  Ik hoop het zo.  We hadden het er vanavond over dat als we niet voor de dertigste terug kunnen verhuizen Rick en Kai na hun reis toch nog tenminste een nacht in dit hotel zullen moeten logeren.  Duim, duim en meer duim!

Zondag

Alweer slapen we lekker uit en gisteren hebben we besloten bij Le Pain Quotidien te gaan ontbijten. Het belooft alweer een heerlijk zomerse dag te worden en we nemen een tafeltje op hun terrasje, zodat Cosmo ook meekan.

Het is heerlijk vertoeven en mijn ontbijt van gerookte zalm, een zachtgekookt eitje en brood smaakt prima.  Rick en Kai smullen ook van hun omeletten.  Ik zou hier bijna willen blijven zitten, maar Rick en Kai vertrekken naar het huis en ik moet sporten.

Het uur op de elliptical gaat al lezend vrij snel.  Dan maak ik me gauw klaar en ga met een kort lijstje van benodigdheden naar Target.  Daar koop ik o.a. een nieuw douchegordijn, haken en stang voor de badkamer van de kinderen.  Het oude gordijn was helemaal vies van het roet en we vonden het niet bijzonder genoeg om schoon te laten maken.

Met de spullen rijd ik naar Vienna.  Rick en Kai hebben al lunch gehaald, dus ik haal een avgolemono soep bij Plaka Grill voor mezelf.  Buiten op het deck eten we en de rest van de middag ben ik heel lui en lees aan een stuk door, met uitzondering van het even bestellen van een toegangskaartje voor de Sagrada Familia in Barcelona.

De serie Train Through Time, die ik aan het lezen ben, is zo ontzettend leuk!  Ik ben alweer aan het derde boek begonnen.  Het zijn tijdreis romances spelend in het begin van de twintigste eeuw en ze zijn met veel humor geschreven.

Het is zo fijn om in onze groene, hoewel de bomen al wel wat herfsttekenen beginnen te vertonen, tuin te zitten.  Kai en ik zien zelfs een paar keer een kolibri bij de geraniums vliegen.  Een paar dagen geleden vloog er zelfs een ons huis binnen en redden Rick en Kai die met moeite.

Tegen zonsondergang rijden we terug naar het hotel.  Vanavond gaan we naar de Four Sisters en zelfs op zondagavond zouden we een half uur moeten wachten op een tafeltje.  Gelukkig zijn er nog drie stoelen op aan de bar en die nemen wij in.  Ik bestel weer de Vietnamese loempia's en de papaya salade, heerlijk!

En zo is dit weekend ook weer voorbij.  Hopelijk horen we morgen wanneer we terug kunnen verhuizen.  Even allemaal duimen dat het vrijdag of zaterdag kan!

vrijdag, september 19, 2014

Een gezellige rondleiding en even met zijn vijven

Voor zevenen gaat Ricks wekker al!  Ik mag gelukkig nog even blijven liggen, maar op het moment word ik vroeg wakker en lig dan maar te malen over het huis.  Ik stress erover dat we voor onze reis naar Europa terug naar huis kunnen.  Ik ben dus bijna dankbaar als mijn wekker om kwart voor acht gaat.

Kai heeft beloofd me naar de metro te brengen en samen eten we ontbijt.  Het wordt voor mij weer eens roerei en ham met ananas.  Om ons heen zitten mensen te hoesten, bah!  Ik kan niet wachten niet meer met een tiental vreemdelingen te hoeven eten.

Kai brengt me naar het Vienna metrostation waar de trein al klaarstaat.  Margreet, die ik in juni al in Colorado in persoon ontmoette na jaren online contact, sms-t dat zij al op de National Mall staan.   Niet veel later kom ik daar ook weer boven de grond.

Meteen zie ik de dames staan en ik maak kennis met Margreets zus Linda, die ik ook alweer een tijdje via Facebook "ken".  Het voelt meteen vertrouwd al kennen we elkaar voornamelijk online.  Ik vertel  kort over de geschiedenis van de stad en dan lopen we naar het Washington Monument.

Zij hebben voor maandag kaartjes om naar boven te gaan dus dat doen we vandaag niet.  Na de interessante geschiedenis van dit monument verteld te hebben, want het had nogal wat voeten in de aarde voor het er kwam, lopen we door naar het Tweede Wereldoorlog monument.


Daar zien we een grote groep WO2 veteranen poseren in hun monument.  Dit is wel de grootste groep met alleen tweede wereldoorlog veteranen, die ik gezien heb.  Meestal zijn er ook veteranen van de Korea en Vietnam oorlogen bij. 

We rekenen eens en bedenken dat de jongsten van deze mannen (en ook een paar vrouwen) 87 moeten zijn, de oudsten 92 of ouder. Heel bijzonder dat er nog zo'n grote groep van is! 

Wij lopen verder naar het Vietnam Veterans Memorial waar de sfeer heel anders is.  Hier zien we vlaggetjes met de namen van gevallen soldaten en een aandoenlijke brief van een zoon, die mensen zoekt, die zijn vader kenden.

Het Lincoln Memorial is altijd veel groter dan mensen zich voor hadden gesteld.  Het Koreaanse oorlogsmonument maakt zoals altijd ook weer veel indruk.  Het is trouwens heel druk met toeristengroepen in de stad, het lijkt wel midden zomer!

Het weer is heerlijk, zo'n graad of  24, dus perfect wandelweer.  We steken over naar het Tidal Basin en bekijken de drie monumenten daarlangs.  Dan lopen we naar de Old Ebbitt Grill en komen daar precies op de gereserveerde tijd van kwart over twaalf aan.

Er staat een lange rij voor de host stand en ik zie Tony.  Hij zei een paar weken geleden dat ik gewoon naar "mijn" tafel kon gaan, want de menu's zouden daar al liggen.  Ik ben inmiddels al Amerikaans genoeg dat dat vreemd aanvoelt.  Tony bevestigt echter dat we gewoon naar die tafel kunnen gaan.  Wat een service, we lopen zo de lange rij voorbij.

Onze serveerder is degene hier, die een Nederlandse grootmoeder heeft.  Hij heeft zijn grootmoeder kennelijk het een en ander gevraagd want hij wil weten of wij "Velps" kennen. "Velp?", vraag ik en ja dat is het.  Daar woont mijn tante dus dat ken ik wel. 

Hij wil nu ook weleens weten hoe ik hier telkens met verschillende Nederlanders kom.  Ben ik een ambassadrice of zo?  Nee, ik ben gewoon een gids. Het eten is weer erg lekker.  Linda en Margreet nemen de linzenburger en ik zalmburger.

Tijdens het eten bespreken we ook onze Pandora armbanden en Margreet wil ook wel een Washington bedel vinden.  Toevallig heb ik die van mij vorig jaar bij een juwelier hier vlakbij gekocht, maar waar die juwelier nu ook weer was?

We lopen een paar blokken, maar zien die juwelier niet.  Wel is er een juwelier in het sjieke Willard hotel, die zeker weten geen Pandora verkoopt, maar ik hoop dat die ons wel de weg naar de juiste plek kan wijzen.  En jawel, het is de Afram juwelier op New York Avenue, die de bedel heeft.

Margreet koopt de bedel met het Witte Huis erop, die ik ook heb.   Dan lopen we daadwerkelijk naar dat Witte Huis en bekijken eerst de voorkant met alle vreemde protesten, die er altijd zijn, waaronder een dat er al 33 jaar zit met hetzelfde vrouwtje.

Ook zien we dat er behalve de Amerikaanse vlag ook de zwart witte POW-MIA vlag waait boven het Witte Huis.  Dat heb ik nog nooit eerder gezien, maar we vinden uit dat 19 september de herdenkingsdag voor de krijgsgevangenen en gemisten is.

Achter het Witte Huis mogen we niet tot vlak aan het hek komen.  Niet getreurd, de moestuin van Michelle is nog te zien en het Huis ook heel goed. 

Dan lopen we langs Pennsylvania Avenue richting Capitool.  Hun hotel ligt al min of meer in Chinatown dus dat slaan we maar over.  Margreet wil graag de Onafhankelijkheidsverklaring en Constitutie zien, dus we besluiten de National Archives binnen te gaan.

Ook daar is het drukker dan ik in dit seizoen zou verwachten, maar we zijn al vrij gauw binnen.  Het blijft bijzonder deze documenten, die toch de eerste moderne democratie begonnen, te kunnen bekijken.  Vooral de onafhankelijkheidsverklaring is zo vervaagd dat hij bijna onleesbaar is.  Bijzonder vind ik altijd ook dat die documenten gewoon met een heel ouderwetse pen van veer zijn geschreven.

We lopen Capitol Hill op langs het Capitool naar de Library of Congress.  Daar kijken we uitgebreid rond en dan is mijn rondleiding afgelopen.  Helaas is het te laat voor een rondleiding in het Capitool, maar ik raad ze aan naar de National Gallery of Art te gaan.

Buiten nemen we afscheid en al lopend naar de metro sms ik mijn familieleden wie mij van Vienna op wil halen.  Dat wordt Kai.  Katja en Rick zijn ook in ons huis en Rick laat me zien wat er vandaag allemaal gedaan is. 

We hopen dat we volgende vrijdag of zaterdag terugkunnen, maar dat hangt van de beschikbaarheid van de verhuizers af.  Ik maak mezelf dus nog maar niet te blij.

Voor het avondeten gaan we naar Natta Thai.  Daar wachten we tot Saskia ook terug is uit Richmond en eten dan gezellig met zijn vijven.  Dit is een onverwacht etentje.  Katja had vandaag een sollicitatiegesprek wat goed ging en Saskia is gelukkig weer beter en hier voor het weekend.  Het is zo fijn om iedereen weer even samen te hebben!

Na het eten neemt Katja afscheid en rijdt terug naar Roanoke.  Saskia gaat de katten bezoeken en sms-t dat Flapjack niets van haar wil weten.  Ik probeer Saskia ervan te overtuigen dat het allemaal goed gaat komen als we eenmaal weer thuis wonen.  Zoals Amerikanen zeggen: "It's so close I can smell it", wat dat betreft.

Hopelijk, hopelijk, hopelijk gaan we het laatste weekend in dit hotel in!
Hij wil ook zo graag terug1

Foto's van vandaag staan hier.