Elf jaar blog schrijven!

Elf jaar geleden viel Labor Day net als vandaag op 1 september.  Het was ook de dag dat ik besloot een weblog te beginnen en voila, opeens zijn we vandaag weer op Labor Day beland en ook op de elfde verjaardag van dit blog!  Ik schrijf nog steeds met veel plezier en het is enorm goed voor mijn Nederlands.

Rick en ik lezen nadat we wakker worden nog wat in bed en laten dan samen Cosmo uit.  Tot mijn verrassing is Rick bereid om met Cosmo bij ons ontbijt op het terrasje van Le Pain Quotidien te gaan eten.  Dat hebben we nog niet eerder gedaan. 

Gauw zend ik een sms-je naar Kai en Saskia, die nog op een oor lagen, en tot mijn verbazing komt Kai een paar minuten later bij ons zitten.  Saskia was doodmoe, gisteravond viel ze heel vroeg in slaap en Kai zegt dat ze nog steeds in diepe rust ligt (later vraagt Saskia of ze gordijnen mag voor haar kamer, want door het licht daar wordt ze heel vroeg wakker).

Intussen sms ik met Katja, die voedselvergiftiging heeft opgelopen van kip, die ze gisteravond at.  Midden in de nacht werd ze heel ziek en kwam het er aan beide kanten uit, maar nu, vijf uur later, begint ze zich weer beter te voelen.  Ik druk haar op het hart die kip absoluut weg te gooien. Dan zou ik toch zo graag dichterbij willen zijn!

We zitten in de volle zon en gelukkig komt er snel een medewerker naar buiten om de luifel neer te halen.  Dan wordt het een stuk aangenamer, want het belooft weer een hete dag te worden.  We genieten van ons eten.  Ik heb het gerookte zalm ontbijt met een zachtgekookt eitje en hun superlekkere koffie.  Ook Kai en Rick vinden hun eten een welkome afwisseling van het hotel ontbijt.

Na het eten treffen we Saskia wakker aan en bespreken de plannen voor deze Labor Day.  Saskia gaat Flapjack zien en met haar vriendinnen in onze cul de sac bowlen.  Ook wil ze later vanmiddag groente en fruit halen bij Whole Foods.  Volgens haar heeft de Kroger in Richmond geen lekker eten.  Ik denk dat het een kwestie van wennen en weg vinden is.

Rick neemt Cosmo mee naar het huis en gaat daar wat bedrading in Kai's kamer restaureren.  Kai gaat weer aan zijn vertaalwerk en ik vertrek naar de sportruimte van het hotel.  Daar stel ik de elliptical in voor een uur afwisselend achteruit en vooruit "trappen".  Dan bel ik mijn broer in Canada eindelijk eens terug en wij kletsen gezellig bij.

Als ik klaar ben met sporten douche ik en doe mijn bikini aan.  Ik rijd naar ons huis waar ik met Rick het werk van de schilders nog eens extra bekijk.  Wij zijn niet onder de indruk van hun netheid, helaas en vinden oneven randen tussen kleuren, druppels op de tegels en meer.  Overal doen we blauwe tape op om ons te herinneren waar het was.

Voor de lunch willen we iets lichts en gaan dat bij Plaka Grill halen.  Het is er druk dus we moeten even wachten op ons eten.  Dat nemen we mee naar huis en eten op het deck.  Wat mis ik dit toch!  De avgolemono soep is zoals altijd heerlijk.

 

Snickers kijkt of Rick nog wat lekkers achter heeft gelaten

Rick heeft nog van alles te doen in het huis, maar ik waarschuw hem dat er onweersbuien worden voorspeld.  Als hij nog naar het zwembad wil voor het dichtgaat zal hij dat snel moeten doen, vrees ik.  Ik vertrek wel naar het zwembad, maar zie daar een rij buiten staan.

Het blijkt dat er zoveel mensen zijn op deze laatste zwembaddag dat de capaciteit van het bad is bereikt.  Toevallig komt Mary Ellen ook net aanlopen.  Zin om in de hete zon te wachten tot wij ook binnen kunnen hebben we niet.

Mary Ellen vraagt of ik zin heb bij haar thuis te wachten tot we wel binnen mogen.  Helemaal goed.  In de comfortabele airconditioning praten we gezellig over van alles en nog wat.  Een half uurtje later bel ik het zwembad en is er weer een beetje plaats.

Mary Ellen heeft toch geen zin meer, dus ik ga alleen.  Ik moet en zal nog een duik in dat zwembad nemen dit jaar.  Ik ga dan ook meteen in het water, al staat het hutje mudje vol, heel ongewoon.  Gelukkig fluiten de lifeguards een paar minuten later dat alle zwemmers onder de vijftien het bad uit moeten, zoals ieder uur om kwart voor.

Het is bijna net zo druk vandaag als vroeger in het Leusder buitenbad

Van Rick is er nog geen teken, al heb ik hem ge-smst dat ik eindelijk binnen ben en een stoel voor hem heb.   Ik blijf tot de kinderen het bad weer in mogen genieten van het koele water.  Dan ga ik met Niall praten en opeens horen we de lifeguards weer affluiten.

Er is donder gehoord (al hoorden wij die niet, maar even later volgt er nog een klap) en dat betekent dat het zwembad gesloten wordt tot er drie kwartier geen donder gehoord is.  Rick sms-t net dat hij onderweg is dus ik bel gauw om te zeggen dat dat te laat is.  Ik ben blij mijn kwartiertje tenminste gehad te hebben.

Thuis lees ik nog een tijdje op het deck, want ondanks de vervaarlijke donder blijft het voorlopig nog droog.  We wachten tot Saskia terugkomt en gaan dan met zijn drieen naar Whole Foods.  Net voor de regen losbarst komen we daar aan en als we klaar zijn is het weer droog.

Saskia is net een aapje met al die bananen!

Saskia koopt dus allerlei fruit en groentes.  Vooral liggen er heel veel bananen in het karretje.  Zij zal vanavond nog drie vriendinnen terug naar VCU moeten brengen, dus we vragen ons af of er genoeg ruimte in haar auto zal zijn voor al die boodschappen!

Intussen is het dus weer droog en Saskia gaat naar de buren om weer tijd met Flapjack en Patricia, haar vriendin, te besteden.  Rick en ik gaan op het deck zitten lezen en computeren, bijna net alsof we weer thuis wonen.

Maar dat is het nog niet dus tegen half zes rijden we terug naar het hotel.  Daar zetten we Cosmo af en halen Kai op.  Saskia's keuze voor vanavond is Thai's eten.  Busara wordt het restaurant. 

Dit is een ongewone maaltijd voor ons op Labor Day, meestal grillen we iets om het onofficiele einde van de zomer te "vieren".  Voor mij en velen met mij is dat geen viering, maar op het moment is alles gewoon zo anders dat ik zelfs de gewoonlijke emoties van die laatste zomervakantiedag niet voel.  Morgen beginnen de scholen hier en voor het eerst in twintig jaar treft ons dat helemaal niet.

Bij Busara vind ik de wild pork altijd heerlijk, maar vorige keer zater er geen verse peperkorrels bij.  Die vind ik extra lekker dus vraag de serveerster om meer in mijn gerecht.  Zij verstaat echter alleen "corn" en ik krijg een bord vol met mini maiskolfjes.

Dat bedoelde ik niet en ik houd niet zo van die baby corn, zoals ze ze hier noemen.  Ik leg aan de manager uit wat ik bedoelde en krijg dan zo veel verse peperkorrels dat het bijna meer is dan andere ingredienten!  Maar goed, het smaakt allemaal superlekker, dus helemaal goed.

Bij het hotel neemt Saskia afscheid.  Ik moet toegeven dat ik het nu moeilijker vind dan in Richmond.  Het was gewoon weer zo gezellig met haar erbij.  Zij is nu de chauffeuse voor drie van haar vriendinnen om ze 160 kilometer verderop te brengen.  Ik druk haar op het hart me te laten weten als ze veilig zijn aangekomen!

En zo eindigt het "onofficiele" laatste zomerweekend.  Het voelt heel anders dan elf jaar geleden.  Toen gingen alle drie de kinderen weer terug naar school, Kai en Saskia gingen nog naar de basisschool en Katja naar middle school.  We've come a long way...

En nu ben ik wel een beetje benieuwd.  Wie zijn mijn bloglezers(essen) en hoe lang lezen jullie mee?  Zijn er mensen, die van het begin af aan meelezen?  Ik weet wel dat ik al een heel aantal ontzettend leuke contacten heb gelegd door dit blog, iets waar ik elf jaar gelezen zeker niet aan dacht!