Shenandoah National Park

Vrijdag alweer, hoe lang het ook lijkt dat we hier in het hotel wonen, aan de andere kant vliegen de weken ook voorbij.  Rick vertrekt naar zijn werk en om half negen ben ik ook klaarwakker.  Na mijn emails gelezen te hebben neem ik Cosmo mee voor zijn ochtendwandeling.

Dit keer neem ik de trap, want ik heb gewoon geen zin in de "hi, how are you"'s zo vroeg in de ochtend.  Cosmo's medicijn maakt dat hij veel moet drinken en dus ook flink plast.  Gelukkig kan hij het goed ophouden, maar plast wel een minuut (of zo lijkt het)!

Na hem weer op de kamer terug te hebben gebracht neem ik de trap weer naar de eetzaal.  Daar eet ik een halve banaan, wat roerei en een paar stukjes heel dunne bacon.  Ik stel me iedere keer op een wafel in, maar die is er telkens niet.

Gisteren waren het kikkerbilletjes, vandaag slakken. Die Wall Street Journal, ik moet erom grinniken

Vandaag staat een gewichtenroutine op het programma.  Ook die wil ik moeilijker maken en doe mijn dubbele Max Capacity, zoals gewoonlijk, maar in plaats van tien pond gewichten gebruik ik vijftien pond.  Dat is wel even een verandering, maar het gaat goed.

Terug in de kamer maak ik me gauw klaar, want ik heb om elf uur met Anja afgesproken.  Voor ik naar beneden ga bel ik nog Blinds To Go.  We moeten de ramen boven opgemeten krijgen en de lamellen beneden moeten naar Service Master om schoongemaakt te worden en Service Master heeft liever dat een professioneel die van de ramen haalt.

Van de medewerkster van Blinds To Go krijg ik de naam en het nummer van twee van hun installeerders.  Ik ga eerst naar beneden, want het is inmiddels elf uur.  Daar zie ik Anja nog niet en ik ben ook mijn fototoestel boven vergeten, dus ga nog even terug.

Als ik weer beneden kom is Anja er.  Ik vraag haar of ik even een telefoontje kan plegen naar die installeerders.  Anja vindt dat goed en neemt Cosmo even naar buiten.  Ik krijg de eerste installeerder aan de telefoon en die belooft alles te doen wat wij nodig hebben, maar vraagt mij onze informatie naar hem te sms-en en hij zal over vijfendertig minuten terugbellen.  Dat doe ik dus.

We doen Cosmo achterin de van en gaan dan op weg naar Front Royal.  Dat ligt ongeveer drie kwartier rijden naar het westen en zonder verkeer komen we er aan.  Het is een pittoresk typisch Amerikaans frontier stadje.

Met een beetje zoeken vind ik de parkeerplaats waar ik gewoonlijk parkeer.  We lopen naar The Daily Grind waar we plaatsnemen op het terras.  Ik ga eerst lunch bestellen, terwijl Anja met Cosmo buiten blijft.   Cosmo trekt weer heel wat aandacht, veel mensen komen hem aaien.

Anja bestelt haar maaltijd en we wachten buiten op het eten.  Het is een pittoresk straatje, natuurlijk "Main Street" genoemd.  Vrijwel alle Amerikaanse steden hebben een Main Street.  Na het eten, mijn broodje met groentes en kaas was erg lekker en Anja's salade ook, lopen we nog wat door het stadje en maken foto's.

Dan laden we Cosmo weer in de van en rijden naar het Shenandoah National Park. Daar laat ik mijn parkenpas zien en moet ook identificatie tonen.  We rijden het park binnen en naar het bezoekerscentrum.  Daar maken we gebruik van de toiletten en alweer krijgt Cosmo veel aandacht.

In de verte zien we een hert en gaan kijken of we daar een foto van kunnen nemen.  Helaas ziet het Cosmo ook of de andere hond, die er loopt, en hij is weg als we dichterbij komen.  We rijden verder en genieten van de mooie natuur. 

We hopen nog een hert of beer te zien, maar dat lijkt vandaag niet te gaan lukken.  We stoppen bij de meeste uitkijkpunten.  De eerste wandeling, die ik wil maken, is naar een kleine waterval.  Helaas wil Cosmo om de een of andere reden echter niet zo ver wandelen.  We lopen dus maar weer terug naar de auto.

De volgende wandeling is op het Appalachian Trail.  Die vind ik altijd bijzonder, want dit pad is eeuwenoud (oud Indianenpad) en loopt helemaal van Georgia tot Maine.  Wij lopen er natuurlijk maar een heel klein gedeelte van.

In de verte zien we het ook regenen en niet veel later is het duidelijk dat het waar wij rijden ook net geregend heeft.  We rijden iets verder dan de volgende uitgang van het park om te kijken of de vlinders, die Kai en ik daar vorig jaar zagen nog zijn.  Daar is het echter te laat in het seizoen voor en we maken dan rechtsomkeerts en rijden bij Thornton Gap het park weer uit.

Via de mooie 211, waarlangs allerlei pittoreske boerenstandjes staan, rijden we naar Warrenton.  Daar gaan we naar de Pearmund wijngaard en bestellen een glas wijn.  We drinken het buiten op hun gezellige terras tussen de druivenranken, die rijp zijn, op.  Alweer krijgt Cosmo heel veel aandacht.

 

Helaas zijn we daarna weer terug in de bewoonde wereld met af en toe zwaar verkeer.  Rick sms-t dat hij in de hotelkamer is, maar waar ben ik.  Het is voor het eerst dat ik later dan hij terug in het hotel ben!  Wij parkeren net in de parkeergarage.

Na afscheid van Anja te hebben genomen gaan Cosmo en ik naar boven.  Daar geef ik Cosmo meteen eten en medicijn.  Kai en Rick zijn er ook voor te vinden naar Sea Pearl te gaan voor het avondeten.  Tot zeven uur hebben zij nog $1 sushi dus we haasten ons erheen.

We krijgen een heel klein tafeltje in de bar.  De serveerder komt met drie glazen water en neemt onze bestellingen op.  Ik grijp naar mijn glas water, maar om de een of andere reden glijdt het weg van me en als ik het probeer te pakken valt het om.

Nu heb ik voor mijn spieren niet mee willen doen aan de ice bucket challenge, maar dit is een halve challenge in mijn schoot!  Ik heb een schoot vol ijs (laat wel zien hoeveel er in het ijswater hier zit).  Tot mijn schrik zie ik echter ook dat er water in mijn telefoon is gekomen, ondanks dat die in mijn tas zat.

Het personeel doet van alles om het droog te krijgen, maar ik houd problemen met de telefoon.  Heel vervelend, want het kan niet meer dan een paar druppels zijn geweest, die er binnenkwamen.  Gelukkig heb ik de Windows Phone expert als man en ik geef de telefoon aan hem over.

Het eten is weer heerlijk.  Ik zou hun "crispy ricecake Mosaic" gerecht bijna dagelijks kunnen eten.  Teruglopend zien we een prachtige zonsondergang en zonder het gedoe met de telefoon zou dit een heel fijne dag zijn geweest.

Terug in het hotel verlengen we onze reservering voor de zekerheid tot 20 oktober.  We kregen een email dat ze sommige nachten in oktober vol zitten, dus wij willen zeker zijn niet opeens ergens ander heen te hoeven.  Ik verwacht (hoop?) zeker niet zo lang nog hier te moeten bivakkeren!

Ook overhandigt de receptionist Rick een UPS doos.  Ik weet dat die aan mij is gestuurd, want ik heb daarover verschillende berichtjes gehad.  Ik kan niet wachten het te openen.

Het blijkt een klein doosje met een strikje te betreffen.  Dat zijn de leukste cadeautjes!  Het is van Jared en die verkopen Pandora.  En dat is het ook, een Pandora bedel van Annette voor mijn verjaardag, maar ook als een "pick me up", zo lief!

Zulke doosjes zijn altijd leuk!

Onderaan staat "Home Sweet Home", hoe waar is dat!

Het doosje bevat een huisje met aan de onderkant "Home sweet home" gegraveerd.  Wat attent!  Al mijn Pandora bedels hebben een betekenis voor mij en deze zal dat zeker ook hebben.  Ik ben gewoonlijk niet zo emotioneel, maar de tranen staan me nader.

Die tranen komen helemaal tevoorschijn als mijn telefoon echt niet meer blijkt te werken.  Er staan nog foto's op, die me dierbaar zijn.  Rick probeert hard de waterlanders dam te creeren en dat lukt hem uiteindelijk ook.  Gewoonlijk huil ik niet zo makkelijk, maar ik denk dat alle spanningen er zo uitkomen nu.  Arme Rick!

Foto's van vandaag staan hier.