Rick en ik worden om kwart over acht opgeschrikt door de deurbel. Onverwachts kon de electrician toch vanochtend in plaats van dinsdag komen. Rick, die er vannacht pas na enen inlag, kleedt zich gauw aan en ontfermt zich over de beste man.
Mijn eerste daad als ik ietwat bij positieven ben is de dokter bellen. Helaas is zij bezig met een patient en zal ze me terug moeten bellen. Balen, maar dan maar gewoon beginnen aan de dag.
Rick maakt koffie en ontbijt en daarna ga ik naar boven voor mijn uur interval op de elliptical. Mijn telefoon gaat mee, maar blijft stil. Ik krijg zo het gevoel dat ik nergens heen kan of iets kan doen, want ik wil niet weer het telefoontje van de dokter missen.
Voor de lunch maak ik een van de Lean Cuisine maaltijden van Katja, de spinazie lasagna. Hopelijk vergeeft Katja het mij dat ik haar voorraad aanspreek. Ik sms haar en verwacht geen antwoord, maar tot mijn verbazing krijg ik meteen een sms-je terug.
Ze zijn in Honduras aan het duiken en Katja denkt haar rechter grote teen gebroken te hebben. Dat is natuurlijk zeer balen op vakantie, hopelijk valt het mee! Ze is naar de kliniek gegaan en daar zeiden ze ibuprofen slikken en ijs en voet omhoog.
Om twee uur heb ik het echt gehad met het wachten en bel de dokterspraktijk nog eens. Dit keer krijg ik de NP wel aan de lijn. Mijn witte bloedlichaampjes zijn weer ietsje naar beneden en ze vraagt of ik na deze test naar de hematoloog wil of over een maand nog eens wil testen.
Dat laatste staat me meer aan, want de vorige twee testen waren vrij dicht op elkaar en de NP is het ermee eens dat, vooral omdat alle andere waarden normaal zijn, we kunnen kijken of het zichzelf oplost. Ik probeer het nu maar tot begin januari van me af te zetten, maar vraag me natuurlijk toch wel af waarom alleen die waarde zo laag is als ik me verder, afgezien van de gewoonlijke fibromyalgiepijnen, helemaal gezond voel. Ik probeer maar niet te denken aan de ergste mogelijke redenen ervoor.
Er komt de rest van de middag weinig (lees maar niets) uit mijn handen. Saskia is inmiddels ook thuis en we lezen gezellig bij de open haard. Als ik mijn boek uitheb ga ik me klaarmaken en netjes aankleden voor het feest waar we vanavond zijn uitgenodigd.
We praten gezellig met een paar Nederlands-Amerikaanse stellen en buren van de gastvrouw en -heer. Voor we het weten loopt het tegen tienen en nemen wij met nog een aantal anderen afscheid. Op de terugweg genieten we van de lichtjes bij Meadowlark Gardens, die we goed door de bomen kunnen zien. Hopelijk lukt het die ook weer te bezoeken.
Ook rijden we langs leuke en mooie versierde huizen in de buurten. Rick stopt een paar keer, zodat ik foto's kan maken. Thuis ontspannen we nog even en zoeken dan ons bed op zodat we uitgerust zullen zijn voor een druk weekend.
3 reacties:
Geen uitslag waar je op gehoopt had maar zoals ik je al eerder vertelde: Een mens lijdt het meest door het lijden dat hij vreest.
Hopelijk is de test volgende maand beter.
Wat naar voor Katja die gebroken teen.
Fijn weekend, Bea
@Anja - Ja, probeer ik mezelf voor te houden.
@Bea - Ben er niet zeker van dat de teen gebroken is, maar pijn doet hij wel zegt Katja
Een reactie posten