Onze webcam

Cul-de-sac Cam

zondag, mei 31, 2015

Een Ierse vriend zag Abraham en genieten van de zomerse temperaturen

Zaterdag

Rick heeft duidelijk last van de drie uur jet lag na zijn reis naar Seattle.  Ik ben eigenlijk om half negen al klaar wakker, maar blijf nog tot negen uur liggen.  Dan sta ik stilletjes op, want hij ligt nog te ronken.

Beneden vul ik eerst het vogelvoer bij en ga dan naar Starbucks om ontbijt te halen.  Zo langzamerhand ken ik Ricks voorkeuren wel en inderdaad kom ik met de juiste ijs skinny hazelnoot latte en de kalkoenspek met ei sandwich terug.


Voor mezelf heb ik een enorme venti ijs Americano met mocca siroop, heerlijk.  Ook het ei met kaas broodje smaakt me prima buiten op het deck.  Intussen geniet ik van de geluiden in onze achtertuin.  Daar is het werkelijk een microcosmos met roepende eekhoorns en heel veel zingende vogels.  We hebben zelfs vissen in onze vijver, die er dit keer niet door een reiger uitgehaald zijn deze winter.

Na het eten moet ik eraan geloven, een uur interval op de elliptical.  Rick gaat intussen het gras maaien, ook hard nodig.  Ik bedenk me dat ik in twee weken bijna 1600 kilometer heb gereden en het voelt wel fijn om ook weer eens rustig thuis te zijn.

Voor de lunch gaan we eens iets anders proberen, Tropical Smoothie Cafe. Natuurlijk hebben ze hier allerlei smoothies, maar ook gezonde sandwich keuzes.  Ik kies een flatbread met kip en feta, erg lekker en pittig.  Rick heeft een wrap.

Na het grasmaaien besloot Rick ook nog wat te gaan wieden in de voortuin.  Alleen weet hij onkruid niet van de mooie planten te onderscheiden en tot mijn schrik heeft hij mijn tijgerlelies eruit getrokken!  Zoals ze hier zo mooi zeggen is Rick nu echt wel in het hondenhuis (in the doghouse).

Hij stelt voor het goed te maken en naar DePaul's Urban Farm te gaan.  Ik neem de gelegenheid meteen waar om meer planten te kopen, want met de jaren zijn veel van mijn permanente planten verdwenen.  We kopen niet alleen lelies, maar ook margrieten, gentianen, lavendel en andere bloeiende planten.

Ricks achterbak zit er vol mee en ik kan niet wachten ze te planten.  Maar eerst heb ik een kappersafspraak bij Lofty Salon.  Daar zet Rick me af en Carmen kleurt mijn haar weer mooi bij. Mona knipt het een stuk korter, maar nog lang genoeg om in een staartje te doen als ik dat wil.

Rick haalt me weer op en dan gaan we planten.   Buurman Ray is juist irissen en lelies uit zijn tuin aan het halen en brengt er een heel stel voor ons.  Het is wel erg warm en af en toe is een koud water pauze nodig.  Maar na een paar uur ziet de voortuin er weer een stuk kleuriger uit.

We frissen ons op, want we zijn vanavond uitgenodigd bij Paddy Barry's voor onze Ierse vriend Nialls vijftigste verjaardag.  Hier geen Abraham zien, maar wel Iers bier, eten en muziek.  Nu ben ik niet zo'n fan van het eten dus Kai en ik bestellen samen Thais eten voor ons avondeten.

Het feest zou om zeven uur beginnen en we komen niet veel later aan.  Het is al gezellig vol en veel bekenden.  Het wordt erg gezellig.  Rick geniet van de shepherd's pie en Guinness stew.  Het enige wat ik eet is een soort kroketje met corned beef en cream cheese, best lekker.

De muziek is erg leuk en de stemming zit er echt in.  We proberen met deze en gene te praten, maar dat is met de luide muziek wat moeilijk.  Nialls ouders zijn er ook uit Ierland en zijn vader houdt een heel lieve toespraak voor zijn zoon, die naar dit verre land is geemigreerd. 

Tegen half tien heb ik mijn geluidslimiet bereikt en gaan onze buren ook huiswaarts, dus we zijn niet de eersten, die vertrekken.  We nemen afscheid van Niall en Serena en we krijgen een lange hug van Niall.  Al zien we ze niet heel vaak, het zijn dierbare vrienden en ik ben blij dat er zoveel mensen naar zijn verjaarsfeest kwamen.

Zondag

Nog een keer uitslapen, vooral voor Rick.  Het belooft weer een zomerse dag te worden en met onze ijskoffies van Starbucks en ontbijtbroodjes ontbijten we op het deck.  Het is zelfs bijna te warm in de zon!
Een van mijn nieuwe lelies in de tuin

Terwijl ik mijn uur cardio boven op de elliptical toe gaat Rick verder in de tuin en maakt een fietstochtje.  Het is snikheet boven en ik ben blij als ik klaar ben! 

Na een snelle douche doe ik mijn bikini alvast aan, want ik ben vastbesloten na de lunch naar het zwembad te gaan.  Na een lekker bagel met gerookte zalm en cream cheese loop ik naar de overkant waar ik nog een ligstoel onder een parasol vind.

Het is pauze voor de kinderen dus ik spring meteen het bad in.  Het water is heerlijk en ik dobber een tijdje lekker rond.  Als de fluit gaat en de kinderen weer het water induiken ga ik lekker liggen lezen.  Rick komt niet veel later ook en we genieten een paar uur van deze zomerse luxe.
Ja, dat is een pluche aap in die lifeguard stoel
 

Als het begint te betrekken vrezen wij voor onweer en gaan weer huiswaarts.  Ik kleur wat en Rick speelt zijn computerspel.  Dan vertrekken we naar de mall voor een film en daarna eten. 

Eerst gaan we iets drinken aan de gezellige bar van Barrel and Bushel.  Rick neemt een biertje en ik een harde cider.  Die alcoholische appelcider wordt hier in Virginia gemaakt en we zien dat we het bedrijf ook kunnen bezoeken.  Het smaakt lekker ligt en fris.

De film die we uit hebben gekozen is Tomorrowland.  Het is een echte Disney film vind ik en zeker vermakelijk.  Rick heeft echter wel gelijk als hij zegt dat er uiteindelijk maar heel weinig Tomorrowland aan te pas komt.  We hebben nu wel weer heel veel zin om naar Disney World te gaan! 

De mall is gesloten als we naar buiten komen en daardoor heel rustig.  Ook de restaurants zijn allerminst druk en we vinden zonder problemen een tafeltje bij Seasons 52.  Kari is een ontzettend goede serveerster en Rick en ik delen eerst de kreeft en mozzarella flatbread. 

Als hoofdgerecht neemt Rick de kalkoenspies, die er goed uitziet al ben ik geen kalkoenfan.  Ik heb een heerlijke filet mignon met champignons en gegrilde asperges en aardappeltjes.  Zoals altijd smaakt het allemaal prima hier.

Thuis gaan we nog even buitenzitten en genieten van de heerlijke temperatuur.  De vuurvliegjes zijn er weer en de bomen in de achtertuin zien eruit alsof ze flikkerende kerstlichtjes hebben hangen.  Zo leuk vind ik dit altijd!  Ik probeer er een filmpje van te maken, maar helaas zie je die lichtjes niet, ze zijn te klein waarschijnlijk.  En zo eindigt weer een heerlijk weekend.

PS: Hartelijk dank voor alle reacties op mijn vorige blog!  Ik heb (hopelijk) iedereen geantwoord.

vrijdag, mei 29, 2015

Weer naar huis

De zon wekt me alweer heel vroeg.  Ik doezel nog even door, maar sta dan om half negen op.  Ik pak mijn spullen alvast zoveel mogelijk in en ga dan naar Duck Donuts voor een laatste ongezond, maar oh zo lekker, ontbijt.


Dit keer heeft Kai ook de maple icing met bacon en ik dezelfde.  Kai's tweede donut is chocolade icing met hagelslag en samen delen we een geglazuurde donut met regenbooghagelslag.  We eten het buiten met zicht op de sound op.
Kai wil nog wat werken en ik wil nog van het prachtige weer genieten door een strandwandeling te maken.  Het is wat heiig aan het strand en de golven vrij hoog.  Ik had gehoopt dolfijnen te zien, maar die zijn er vanochtend niet.  Wel zie ik een paar zeearenden en een aantal pelikanen.
Om half elf ben ik terug in het appartement en terwijl ik douche brengt Kai vast de lege waterflessen naar de recyclebak.  We pakken de van in en gooien de laatste afval weg en geven de sleutels af bij de balie.

Precies op ons schema van elf uur vertrekken we. Kai werkt en ik rijd.  De rit verloopt voorspoedig en Waze leidt ons een paar keer om slecht verkeer heen, zodat we zonder file om een uur of kwart over een halverwege zijn en bij Colonial Williamsburg.

Dit vind ik altijd zo'n leuk plaatsje en Kai en ik besluiten er te gaan lunchen.  Ik heb nog steeds last van mijn rechterbeen en een pauze is me zeer welkom.  Ik parkeer de van in het historische gedeelte en langs de leuke huisjes lopen we naar Market Square.

Daar weet ik het Trellis restaurant.  We krijgen een tafeltje in de schaduw op hun gezellig terrasje.  Kai neemt hun overheerlijk klinkende croque monsieur, maar ik houd het na de donuts e.d. eens heel gezond.  Ik kies de salade met gerookte en gegrilde zalm, ontzettend lekker!

Dan zetten we onze tocht voort en opeens maakt Waze onze aankomsttijd steeds later.  Oei, dat belooft niet veel goeds!  En inderdaad, zo'n vijftig kilometer verder komen we stil te staan.  Op de tegenoverliggende helft van de weg komt helemaal geen verkeer voorbij, altijd een veeg teken.

We rijden stapvoets verder en na een tijdje zien we inderdaad een verschrikkelijk ongeluk.  De hele zuidelijke richting van de snelweg is erdoor afgesloten.  Wij mogen er langzaam langs.  Ik moet tranen wegslikken, want het is wel duidelijk dat daar een aantal mensen niet levend uit zijn gekomen. 

Later lees ik dat het om een man ging, die zijn vrouw en eenjarige kind eerst had doodgeschoten.  De politie achtervolgde hem en hij vluchtte, reed de tegenliggende weghelft op en frontaal op een auto, die daar reed.  Hij en de inzittenden van die auto overleden ter plekke en de inzittenden van twee andere auto's zijn met verwondingen naar het ziekenhuis gebracht (het artikel erover staat hier).

Geschokt rijden we verder.  Helaas komen we onderweg langs nog een paar kleinere ongelukken en ik bedenk me dat je nog zo'n goede bestuurder kunt zijn, maar je bent voor je veiligheid net zo afhankelijk van de bestuurders om je heen.  Het is een wonder dat er niet meer ongelukken gebeuren als je ziet hoe sommigen rijden!

Meestal vind ik rijden niet zo erg, maar vandaag ben ik enorm blij als ik onze oprit oprijd!  Rick is ook net terug uit Seattle en de mannen helpen de van uitladen.  Mijn energie is helemaal opgegaan aan opletten in het drukke verkeer.  Ik heb spijt niet de mooie binnendoor route te hebben genomen.  Had misschien iets langer geduurd, maar het is zoveel ontspannender rijden.

Buiten op het deck ontspannen we even en ik ga met het kleine katje boven spelen.  Olive, zoals ze nu heet, gaat vanavond mee naar Bella, haar eigenaresse.  Ze is schattig, maar Saskia is opgelucht haar een weekje niet te hebben, want Olive houdt haar wakker.
Rick en ik gaan eten bij Cafe De Luxe.  Bij die Franse bistro hebben ze een gezellig terras waar we nog een tafeltje voor twee kunnen krijgen.  We delen heerlijke hummus met groentes en ik bestel een flatbread (heel dunne pizza) met appel en brie.  Het smaakt ons goed en net als we klaar zijn begint het te donderen en plenzen.  Goed getimed!

Zoals wel vaker hebben we thuis geen drup regen gehad.  Cosmo is wel nerveus dus het heeft wel gedonderd.  De voeten gaan omhoog en America's Got Talent aan, altijd een zeer onderhoudende show!  Ik heb genoten van mijn dagen met Kai, maar het is fijn Rick weer te zien en zoals we hier zeggen "there is no place like home"! 

Nog wat laatste strandfoto's hier

PS: Gisteravond was ik nog tot laat bezig mijn blog te schrijven toen Rick belde,  Hij vroeg zich hardop af waarom ik dit nog doe en niet gewoon verder alles op Facebook.  Ik antwoordde dat ik de interacties met de lezers zo leuk vind, maar de laatste tijd krijg ik bijna geen reacties meer en vraag me dus af of mensen blog moe worden?  Zijn blogs iets ouderwets aan het worden? Ik ga voorlopig nog gewoon door, maar Rick zette me wel aan het denken.

donderdag, mei 28, 2015

Een dagje natuur in de Outer Banks en omgeving

Alweer heb ik heerlijk geslapen en om kwart voor negen word ik weer gewekt door mijn telefoon.  Ik doe even wat squats, lunges, push ups en een minuut plank om mijn spieren in werkende toestand te krijgen.  Dan ga ik Kai wekken, die zijn telefoon al ligt te lezen.

We hebben een vol programma vandaag dus we vertrekken zo snel mogelijk.  Eerst stoppen we bij Duck Donuts om ontbijt te eten.  Dit keer bestellen we vier donuts, een ervan zullen we delen.  Ze zijn zo ontzettend lekker!  Ik heb weer de maple icing met bacon en deel met Kai pinda icing met pinda stukjes.  Ook die smaakt super! 


Ons eerste doel van vandaag is zo'n 26 mijl verderop wat hier in de Outer Banks zeker een uur rijden betekent. Ik stel mijn GPS in op het bezoekerscentrum van het Alligator River Wildlife Refuge.  Om de een of andere reden kan Waze geen route vinden dus ik probeer de Nokia app dan maar.  Die lijkt ons wel erheen te kunnen leiden.

Alleen zie ik als we dichterbij dat "doel" komen dat het wel in de goede richting is, maar zeker niet waar wij willen zijn.  Ik probeer Waze nog eens en dit keer heb ik wel succes.  We rijden over een brug over de Roanoke Sound Roanoke Island op.

Dit eiland intrigeert mij altijd, want hier werd het eerste officiele Engelse colonistje, Virginia Dare, geboren in 1587.  Alleen is Virginia samen met de rest van haar "colonie" compleet verdwenen en weet men niet wat er met ze gebeurd is.  Zij maakte deel uit van de Lost Colony of Roanoke.  Veel plaatsen hier heten "Dare", naar haar vernoemd.

Bij het bezoekerscentrum helpt een vriendelijke park ranger ons en wijst waar we moeten zijn in het wildlife refuge.  Het park staat er bekend om dat er veel beren te zien zijn, maar wij zijn daar volgens de ranger te laat voor.  Hij raadt een van de natuurpaden aan om te lopen en zegt er nog bij dat we ons daar geen zorgen om beren hoeven te maken.

Met een kaart van het enorme gebied gaan we erop uit.  We rijden de brede Croatan Sound over en zien dan al gauw borden voor het Wildlife Refuge.  We besluiten met het verste weggetje wat de ranger aanraadde te beginnen.  Daar zien we echter helemaal niets en moeten na een paar kilometer omdraaien,want de rest is afgesloten.

Dan maar de "officiele" route, die via onverharde weggetjes langs aan de ene kant boerenland en aan de andere kant moerasland.  Het is prachtig en er is geen mens behalve wij.  Beren hebben we nog helemaal niet gezien en verwachten we na het verhaal van de ranger ook niet.

Opeens zie ik echter iets langs de weg.  Het blijkt een hertenmoeder met haar kleintje te zijn.  Het is een echte Bambi met stipjes, zo schattig!  Ze zijn niet erg bang en ik kan een aantal goede foto's maken.

We gaan verder en stoppen af en toe om te genieten van de rust en natuur.  Niet veel later zegt Kai weer "stop!".  Dit keer is het een nog kleiner bambi hertje aan de rand van het water.  De moeder is niet te zien, maar het diertje is duidelijk bang en ik hoor de moeder wegrennen.  Het kleintje maakt zich zo klein mogelijk en Kai en ik gaan maar gauw verder om ze niet verder bang te maken.

In de verte zien we weer wat en dat blijken twee wilde kalkoenen te zijn.  Eentje is duidelijk bezig indruk te maken op de ander, want hij doet zijn staartveren mooi omhoog.

Dan bereiken we het begin van het wandelpad dat de ranger aanraadde.  Daar staan een aantal andere auto's geparkeerd, later blijken die van een groepje kayakers te zijn.  We zien ze net terugkomen.  Dat lijkt mij ook wel erg leuk om eens te doen!

Het pad is prachtig, maar helaas zijn er ook horzels en muggen.  Al om ons heen zwaaiend lopen we het af.  Ik loop vooraan en opeens zie ik een groot zwart iets verderop.  Ik kijk nog eens en ja, het is echt een beer!  Hij of zij blokkeert het hele pad en eet wat.

Zodra ik hem zie, ziet hij ons ook.  Kai ziet hem nog net voor hij het op een rennen zet en wij zijn zwarte berenbillen zien vertrekken.  Gelukkig heb ik net twee foto's kunnen nemen, al focuste mijn camera op het struikgewas dichterbij.  Het is bewijs dat het een echte heuse zwarte beer was, de derde keer dat we die tijdens een wandeling op ons pad treffen.

Onze dag kan nu echt niet meer stuk.  Eigenlijk zou ik terug willen om die ranger te vertellen dat er wel degelijke beren op ons pad kwamen.  Dat Nederlandse gezegde speelt telkens door mijn hoofd.  Er is volgens mij geen Engels equivalent.

We rijden terug over de onverharde weg, maar dit keer zien we enkel een paar schildpadden, die gauw wegschieten als we foto's willen nemen.  Het is inmiddels al half twee en we besluiten dat het tijd is ergens te gaan lunchen.

Rick en ik hebben twee jaar geleden een leuk restaurant op een pier aan het strand ontdekt.  Kai vindt dat ook leuk en ik rijd naar Fish Heads.  Daar kunnen we ons eigen tafeltje kiezen. Kai neemt een hot dog met zoete aardappelfrietjes en ik vind dat ik gezond moet doen en neem vers fruit en hummus met verse groentes.  Die laatste zijn zo droog als het maar kan, maar ach, zicht op strand en zee maakt alles goed.

Onze volgende stop is de Bodie Island vuurtoren.  Dit is een van mijn favorieten met zijn zwarte en witte ringen.  Tot mijn vreugde zie ik dat we naar boven kunnen.  De vorige keren dat ik hier was was het gesloten.   We kopen de $8 kaartjes, helaas werkt mijn parkenpas hier niet, en mogen om half vier naar boven.

Dat geeft ons nog wat tijd om het houten pad tot boven het moeras te lopen.  Daar zien we een paar blauwe crabben eten en hebben we gewoon mooi uitzicht.

De Bodie Island vuurtoren is ontworpen en gebouwd door dezelfde persoon, die het Currituck Beach Lighthouse van gisteren bouwde.  Het is dan ook ongeveer even hoog en heeft 219 traptreden, een minder dan gisteren.  Wel fijn is dat de National Park Service op iedere "verdieping" een fan heeft staan waardoor het minder benauwd is binnen dan gisteren.

Het uitzicht vinden Kai en ik allebei ook mooier.  Ik ben blij hier nu ook eens omhoog te hebben kunnen gaan.  Het uitzicht is natuurlijk minder dan als je over een stad uitkijkt, maar nog zeer de moeite waard.

We rijden langzaam terug richting Duck, maar onderweg hopen we nog een paar dingen te bekijken.  Eerst Kitty Hawk Kites, een enorme winkel met van alles en nog wat.  Natuurlijk vliegers, maar ze hebben ook leuke vlaggen en tuinversieringen.  Rick en ik hebben er leuke dingen gevonden, maar dit keer spreekt niets ons aan.

Niet veel verderop is de ingang van Jockey's Ridge State Park.  Hier zijn de hoogste duinen aan de oostkust van de VS te vinden.  De hoogste is meer dan 30 meter hoog en helemaal van zacht zand.  Hier worden ook hang gliding lessen gegeven, maar daar zijn we te laat voor. 

We maken een wandeling op blote voeten door de enorme duinen.  We hebben mooi uitzicht bovenop en het zand voelt heerlijk aan.  Daarom is het goed wat later te gaan, want midden op de dag is het brandend heet, natuurlijk.

Onze laatste bezienswaardigheid gaat helaas niet lukken.  Ik wilde Kai nog het Wright Brothers Memorial laten zien.  Hier werd namelijk de eerste vlucht ooit in 1903 door de gebroeders Wright volbracht.  Maar het sluit om vijf uur en dan kunnen we er ook helemaal niet meer bij komen, helaas.  Gelukkig was dit het laagst op Kai's lijstje.

Terug in ons appartement neem ik een nodige douche en maken we ons klaar om te gaan eten.  We hebben net als gisteren een reservering bij The Blue Point aan de bar.  Daar verwelkomt John ons als oude vrienden.
Mooie luchten over de Currituck sound

Dit keer neem ik de crab soep en de calamari salade starter.  Beiden zijn zo ontzettend lekker!  Kai smult van de catfish.  De vrouw naast mij vraagt of ik mijn tienduizend stappen heb gehaald vandaag (ja, ruimschoots) en we hebben een leuk gesprek tussen de gerechten door. 

Kai en ik kunnen het niet laten, we delen de overheerlijke pecan pie met bourbon ijs nog een keer.  Intussen komt er een man praten met de dame naast mij en mij.  Hij aait over onze ruggen, brr!!  Ik betaal snel en Sherry naast mij ook.  Kennelijk is zij ook niet gediend van zijn avances als "hedge fund manager uit saai Minnesota". 

Eenmaal terug bij ons complex zien we weer vossen en herten.  Een van de vossen ligt lekker te rollen en te genieten.  Ik heb geprobeerd er een filmpje van te nemen.  En zo gaat de laatste nacht hier alweer in.

Foto's van vandaag staan hier

woensdag, mei 27, 2015

Outer Banks: Corolla wilde paarden en vuurtoren

Om half zeven werd ik al wakker van de zon, die mijn kamer binnenscheen, maar dat was me nog te vroeg.  Ik stapelde een paar kussens op om het licht wat tegen te laten en draaide me nog eens om.  Het volgende dat ik hoor is mijn telefoon, die me er om kwart voor negen aan herinnert mijn multivitamine in te nemen.  Die dient regelmatig ook als wekker.

Ik blijf nog even mijn emails liggen lezen en sta dan op.  Kai's deur is nog gesloten, maar ik weet niet wat hij als ontbijt wil.  We hadden wel bepaald dat we Duck Donuts wilden proberen, maar welke donuts hij dan zou willen is mij onbekend.


Gelukkig vindt Kai het niet erg om gewekt te worden voor een vraag over zoiets lekkers.  Hij kiest een vanille donut en een met hagelslag.  Ik wil de maple icing met bacon stukjes.  Ik ga de donuts halen, terwijl Kai nog wat werkt.

Dit is de originele locatie van deze keten waar alle donuts vers en warm worden afgeleverd.  Ik kan niet wachten ze te proberen!  Aan de ene kant van de boardwalk moet je bestellen en ik neem er nog een grote ijskoffie bij.  Aan de overkant krijg ik een doosje met warme donuts mee.

Kai en ik genieten, wat het enige juiste woord voor zo'n hoopje heerlijkheid is, ervan op ons deck voor het appartementje.  We weten meteen wat de rest van onze ontbijten gaat zijn.  Maar goed, dat de Duck Donuts in ons gebied niet zo dicht bij ons is!  Die combinatie van zoet en zout in die van mij is niet te versmaden!

Kai heeft een deadline en gaat nog wat werken.  Ik ga intussen eens kijken hoe het zwembad en strand erbij liggen.  Niet veel is veranderd in de twee jaar sinds Rick en ik hier waren.  De buitenkanten van de gebouwen worden nu wel eindelijk langzaam vernieuwd, heel hard nodig!
Een gerenoveerd gebouw
De onze is nog oud (wij zijn rechts op de middelste verdieping)

Kai en ik maken als hij klaar is een lekker lange strandwandeling.  Bij ons complex zitten er aardig wat mensen op het strand, maar daarna wordt het bijna leeg.  We zien een mooie crab en ruiken later een enorme rotte vislucht.  Hoger op het strand ligt een enorme dode rog.  Dat die zo stinken!

Nog wel erg koud voor mijn smaak!

Terug in het appartement gaat Kai nog wat werk doen.  Ik ga wat benodigdheden kopen.  Kai is zijn teenslippers vergeten, dus ik koop een goedkoop paar bij de Wings.  Het zand is veel te heet om op blote voeten te lopen.

Bij Duck Donuts koop ik een van hun rode baseballcaps.  Het waait flink en ik word gek van mijn haar.  Daarvoor vind ik bij een marktje ook elastiekjes om het in een paardestaart te doen.

Inmiddels is het lunchtijd.  We willen gaan eten bij de Sunset Grille tegenover Barrier Island Station.  We zouden kunnen lopen, maar het plan is direct na de lunch verder te gaan dus we rijden erheen.

We krijgen een tafeltje aan het water in de schaduw van een paar palmbomen.  Het is heerlijk vertoeven met een flinke bries, die de warmte verlicht.  Ik bestel een soft shell crab sandwich en Kai een hamburger.  Het eten is zeer matig, maar de ambiance kan niet beter. 

Vanmiddag staat Corolla op ons programma.  Dit is het noordelijkste plaatsje met een gewone auto bereikbaar in de Outer Banks.  Eerst bezoeken we de vuurtoren.  Die heb ik met Rick twee jaar geleden ook beklommen en ik weet dat Kai dat ook leuk gaat vinden.

We betalen de $10 entree en beklimmen dan de 220 treden van het Currituck Lighthouse.  Naar boven voel ik mijn rechterheup en knie al, maar vergeet dat even boven met het prachtige uitzicht.  De trap af hinkel ik echter praktisch.  Ik heb hier al een tijdje last van, scherpe brandende pijn van mijn heup naar mijn knie.  Gelukkig niet als ik gewoon loop, maar wel met traplopen bijvoorbeeld.

Beneden lopen Kai en ik nog een houten pad naar de Currituck Sound.  We lopen tussen het riet door.  Eenmaal boven het water waarschuwen een paar anderen voor een slang die daar ligt.  Zij denken dat het een giftige water moccasin is, maar Kai is het daar niet mee eens.  Hij lijkt meer op een banded water snake.  Maakt niet uit, ik kom er in ieder geval niet dichtbij!

Om half vier moeten we ons melden bij Wild Horse Adventure Tours.  Ten noorden van Corolla bevindt zich een kudde wilde mustang paarden, die de Spanjaarden in de 16e eeuw achterlieten.  De enige manier om deze zeldzame wilde paarden te zien is per 4X4 voertuig.

Wij gaan met tien anderen in een Hummer over het strand en door de afgelegen plaatsjes North Beach en Carova rijden.  Al vrij snel zien we een viertal paarden.  Ik zit aan de zijkant en kan goed foto's nemen.  Heel vervelend is dat mijn rechterbeen enorm veel pijn doet en ik helemaal achterin zit en niet kan strekken of wat ook.  Ik baal dat het van het plezier in de toer wegneemt.

Eenmaal weer op het strand zie ik als enige een paar dolfijnen vlak aan de kust.  De Hummer gaat zo snel dat ik ze Kai niet aan kan wijzen.  We zien nog een aantal paarden bij huizen en in het gewas en gaan dan na zo'n anderhalf uur terug over het strand.

Kennelijk is laat in de middag een goede tijd om deze toer te nemen, want een aantal van de paarden staan verkoeling te zoeken vlak aan zee.  Zo krijgen we prachtige foto's met de dieren op het strand.  Will Smith (een saaiere naam bestaat bijna niet), onze gids, is zelf ook erg enthousiast, want hij ziet de paarden niet vaak op het strand.  Hebben wij weer geluk! Aan mensen, die de Outer Banks bezoeken, raad ik deze toer van harte aan! 

Het is al na zessen als we weer terug naar Duck rijden.  Ondanks de baseball cap heeft mijn haar ernstig te lijden gehad van de wind en ik moet eerst douchen en haar wassen voor we uit eten kunnen gaan.  Dat is prima, want onze reservering bij het restaurant waar we gisteren nul op het rekest kregen is voor half acht.

The Blue Point is duidelijk het meest populaire restaurant in Duck en terecht.  We konden geen tafeltje meer krijgen, maar een paar plaatsen aan de bar zijn misschien nog wel beter.  John, de barkeeper, was er twee jaar geleden toen Rick en ik hier aten ook en nog net zo attent.

Kai neemt de crabcakes, die er heerlijk uitzien.  Ik kies twee voorafjes, die samen een goed maal vormen.  Een salade met o.a. linzen en stukjes forel en een soft shell crab met een salade van komkommer, tomaat en mais, beiden heerlijk!

John, de barkeeper, haalt ons daarna nog over de pecan pie met bourbonijs en caramelsaus te proberen.  Hij geeft ons er gratis een paar glaasjes port bij, zo aardig!  En het smaakt heerlijk, al laat ik het merendeel voor Kai.

Als we terug bij het complex komen zien we vier herten grazen vlak voor ons appartement.  We blijven kijken en niet veel later komen er ook twee vossen bij.  Wat een wilde dieren hier!  Rick belt intussen uit Seattle en ik vertel hem erover.  Ook met Saskia check ik even of alles goed gaat en dat gaat het gelukkig.

Foto's van vandaag staan hier.

dinsdag, mei 26, 2015

Naar de Outer Banks in North Carolina

We worden weer met zomerse temperaturen wakker.  Tot nu toe is het een flink warme meimaand.  Heerlijk na de koude winter, ik geniet dan ook weer van mijn ontbijt buiten op het deck.  Mijn gevederde vriendjes houden me weer gezelschap en ik vul de voederbakjes bij.


Saskia heeft lekker geslapen met het nieuwe katje bovenop haar.  Rick merkt al op dat hij maar hoopt dat het beestje zich niet aan Saskia hecht in plaats van Bella.  Nu gaat Saskia daar ook wonen dus heel erg zou dat (nog) niet zijn en ik denk dat katten vooral zich al gauw aan degene, die ze voedt, hechten.  Flapjack is althans ook erg aan mij en Rick gehecht.

Rick werkt vandaag van huis uit, want hij gaat later vanmiddag naar Seattle.  Kai moet ook werken en wil daarom pas na de lunch naar North Carolina vertrekken.  Ik vind het prima.  Dat geeft ons ook nog wat meer tijd met Rick.

Nadat ik mijn uur interval op de elliptical en nog wat andere oefeningen met gewichten heb gedaan pak ik mijn spullen alvast in.  Ik heb ook nog wat administratie voor de rondleidingen af te werken dus een wat later vertrek komt mij ook wel goed uit.  Ik weet nl. niet of ik in onze timeshare wifi zal hebben.

Eigenlijk wilde Saskia dat Cosmo naar de kennel zou gaan en ik sta op het punt hem te gaan brengen en dan kan ik het niet over mijn hart verkrijgen.  Als ze voor vier katten kan zorgen kan Cosmo er ook nog wel bij.  Ik vraag haar of hij thuis mag blijven en gelukkig vindt Saskia dat goed. 

Ze hoeft echt geen eindeloze wandelingen met hem te maken, maar thuis is voor hem veel fijner dan de kennel, hoe goed hij het daar ook heeft.  Voor wij vertrekken geef ik Cosmo dan nog maar even een wandeling.

Rick en ik gaan lunch halen voor Kai en ons bij Potbelly.  Ooit moet ik eens wat anders bestellen dan de mushroom melt, maar vandaag nog niet.  Met de hete pepers, tomaat en augurk is en blijft het mijn favoriete broodje hier.

Na met zijn drieen buiten gegeten te hebben laden we alles in de auto's.  Dan nemen Kai en ik afscheid van Rick en Saskia en gaan richting de Outer Banks van North Carolina.  De rit naar Duck is zo'n 450 kilometer en we doen er ongeveer vier en een half uur over.

Rond Virginia Beach komen we in langzaamrijdend verkeer terecht bij een van de tunnels.  Verder rijdt het lekker door en ik blijf maar de hele weg chaufferen.  Kai had wel gezegd ook wat te kunnen rijden, maar ik weet dat hij aan het werk is.

Onderweg luister ik naar CNN en MSNBC op de satellietradio en Waze leidt ons in de goede richting.  We maken een keer een pit stop en kopen onze favoriete "road trip" snack, een zakje beef jerky. 

Tegen half zeven rijden we Barrier Island Station in, ons timeshare complex in Duck.  Daar worden we zeer nors begroet door de man, die de auto's binnen moet laten.  Hij bijt me toe te parkeren en dan naar hem toe te komen.

Daar gaat alles op zijn elvendertigst.  Eerst kan hij ons pakket niet vinden, dan snauwt hij een aantal vragen, intussen grommend andere auto's doorlatend.  Dit moet dan het gezicht voor dit resort zijn?  Geen wonder dat we onze timeshare aan de straatstenen niet kwijtraken.

Gelukkig krijg ik het pakket met sleutels niet veel later aangereikt.  Ik herinner me nog van twee jaar geleden waar ons appartement is en laat het aan Kai, die er al vijftien jaar niet is geweest, zien.  Het zijn eigenlijk twee appartementjes bij elkaar, die apart verhuurd kunnen worden.  Kai heeft dus ook zijn eigen slaapkamer, badkamer en keukentje. 

We laden de van uit en relaxen even.  Dan gaan we op zoek naar een restaurant voor het avondeten.  Heel veel keuze is er niet en ik ben verbaasd hoe druk het is, ondanks dat het nog geen hoogseizoen is. 

Het eerste restaurant heeft een wachttijd van een uur en valt dus af.  Bij Aqua krijgen we wel meteen een tafeltje met zicht op de zonsondergang nog wel!  We nemen beiden de tomatensoep en ik de tonijnsteak met een salade van verschillende gekleurde druiftomaatjes en watermeloen.  Kai heeft het kipgerecht.  Het smaakt allemaal prima!
 

De rest van de avond werkt Kai aan zijn projekt en ik kijk tv en schrijf dit blog.  Het complex heeft wifi, maar die krijgen we niet aan de praat. Gelukkig heb ik een mobiele hotspot gekocht en die werkt prima.