Naar de Outer Banks van North Carolina

Rick en Orion zijn er al vroeg bij.  Ik herinner me vaag een hondenneus in mijn nek rond half acht.  Ik ben echter nog te moe en word tot mijn verrassing pas om half negen wakker.  Soms heb ik die slaap kennelijk hard nodig.

We halen ontbijt bij Starbucks en maken ons dan klaar.  Orion krijgt nog een wandeling en we doen strandstoelen, parasol en tassen in de van.  De buren zullen weer goed voor Orion zorgen, maar wat hadden we hem graag meegenomen.  Helaas laat onze timeshare geen honden toe.

Een kwartiertje later dan gehoopt rijden we de oprit af.  We hebben al gezien de I-95 in ons gebied flink druk is. Die drukte omzeilen we en gaan een stuk zuidelijker die snelweg op.  Wat ik op mijn verkeersapp zie stemt me niet blij, maar gelukkig kunnen we de Express tolbanen gebruiken.

Ik zal wel nooit goed worden met selfies!

Daarmee rijden we langs ellenlange files en als we ons weer bij dat verkeer moeten voegen is de file bijna opgelost. Toch blijft het tot aan Fredericksburg zoals gewoonlijk flink druk.  Wat drie kwartier had moeten zijn wordt anderhalf uur, maar daarna schieten we lekker op.

Rond lunchtijd zijn we bij Williamsburg, altijd een favoriet plaatsje, althans van mij.  Rick heeft niet zoveel met dat geschiedenis gedoe, maar ik vind het juist leuk (al is Williamsburg feitelijk niet authentiek, maar meer een openluchtmuseum). 

Het plaatsje heeft ook veel leuke restaurants en ik herinner me The Hound's Tale, een restaurant met een hondenthema, maar heerlijk eten.  Jammer genoeg blijkt dat geen lunch te serveren en de andere restaurants aan deze straat ook niet.

Stiekem ben ik blij dat we nu naar het historische gedeelte "moeten".  Daar weten we het Trellis restaurant met een gezellig terras.  Gelukkig is er net een tafeltje vrij.  Aan het tafeltje naast ons zit een Nederlands gezin.  Ik wil dan altijd graag een praatje gaan maken, maar dat is misschien te Amerikaans dus ik laat het maar achterwege.


Het is heerlijk weer met een graad of zevenentwintig en een lekker briesje. Ik zou hier uren kunnen zitten! De krab en zalm cakes op een salade met vinaigrette, die ik bestel, zijn heel lekker.  Rick heeft een rosbief broodje wat hij ook met smaak opeet.

Dan moeten we weer verder, want we hebben nog bijna drie uur te gaan.  Gelukkig leidt Waze ons rond de ergste files en tegen vijven komen we in Nag's Head op de Outer Banks in North Carolina aan.  We zijn hier voor onze timeshare in Duck, maar daar kunnen we pas morgenmiddag in.

Vannacht logeren we in de Holiday Inn Express hier.  Dit is een vrij nieuw hotel wat meteen te zien is.  We worden super vriendelijk ontvangen en krijgen een kamer aan de straatkant.  Rick vraagt of er ook een zeekant kamer beschikbaar is. 

Dat blijkt het geval, maar wel duurder natuurlijk.  Rick wil eerst zuinig aan doen, maar als hij mijn pruillip ziet gaat hij ook overstag.  Nu hebben we dus een kamer met zeezicht en horen we de branding als de deur openstaat.

De verleiding is groot op het balkon te blijven zitten, maar we hebben trek en zin in een drankje.  We rijden naar de Fish Heads pier bar en restaurant.  We moeten wat ver weg parkeren dus verwachten al een heel druk restaurant.

Dat is het zeker, maar Rick en ik hebben enorm geluk want er gaat net een stel weg bij de bar. Ik bestel een bloody Mary sake cocktail en die is lekker licht. Ze hebben hier veel bieren waar Rick natuurlijk voor gaat.  We bestellen de gegrilde tonijn hapjes, een lekker voorafje.

Mijn telefoon doet niet aan goede flits, maar je ziet de zee in de verte

Het is hier heel gezellig, maar hun menu is beter voor lunch dan voor avondeten.  We besluiten ons dus te verplaatsen naar Tortuga Lie's voor ons diner.  Hier is het een drukte van jewelste en een wachttijd van drie kwartier op een tafeltje.

Aangezien dat tijdens dit drukke weekend overal wel het geval zal zijn zetten we onze naam op de lijst.  De bar is groot en we hopen daar voor die tijd een paar stoelen te veroveren.  Dat lukt inderdaad na zo'n twintig minuten.

Het gezellige van aan de bar eten is dat we vaak in gesprek raken met de mensen naast ons.  Zo biedt de jonge vrouw naast Rick ons ieder een conch fritter aan, want zij kan ze alleen niet op.  De man naast mij knoopt ook een gesprek aan. 

Als ik vertel van oorsprong Nederlands te zijn blijkt dat hun zoon getrouwd is met de oudste dochter van een Nederlandse kennis van mij die vlakbij ons woont.  Wat een kleine wereld!  Ze zijn duidelijk heel trots op haar en blij dat ze binnenkort hun eerste kleinkind kunnen verwelkomen.

Ons eten komt en ik heb de pasta met rivierkreeftjes en verse groentes.  Ik heb er geen moment spijt van, wat is het lekker!  Er zitten heel veel rivierkreeftjes in en lekkere verse paprika.  Gewoonlijk krijg je een bord pasta met wat ingredienten, maar dit keer zijn het ingredienten met wat pasta.

Kortom het is een gezellig en lekker maal.  Weer een restaurant om op ons lijstje te zetten als we hierheen komen.  We nemen afscheid van onze bargenoten en rijden terug naar het hotel.

Daar hebben we een tijdje de deur open om van het geluid van de zee te genieten.  Er vliegen echter allerlei bijtende insecten binnen dus jammer genoeg moet de deur na een tijdje dicht.  We computeren wat en lezen wat en zullen het niet laat maken. 

Naar het Virginia Tidewater gebied op weg naar de Outer Banks

Saskia's katten zijn 's nachts los om de oudjes Meike en Snickers de kans te geven te eten.  Meestal blijven ze in Saskia's kamer, maar vannacht besloten ze ons een bezoek te komen brengen.  Midden in de nacht werd ik dus gewekt door kattenpootjes en dingen, die boven mijn hoofd omgegooid werden.

Rick bonjourde ze uit onze kamer en sloot de deur.  Het lukte mij echter niet weer de slaap te vatten.  Rick staat al vroeg op, want hij wil nog werken voor we op reis gaan.  Ik blijf echter nog tot half negen doordoezelen en sta dan nog moe op.

De kattten tv is volop aan. Ik moet ook de hele tijd over Flapjack en Pig stappen als ik naar buiten wil

Gelukkig is het schitterend weer en kan ik op het deck van mijn gepocheerde eieren en koffie genieten.  Dat geeft energie zo in het zonnetje!  Eigenlijk zou ik hier zo uren kunnen blijven zitten, maar met een lange autorit in het vooruitzicht moet er gesport worden.

Heerlijk! Ik zie er zo naar uit dit weer iedere dag te kunnen doen!

Mijn uur cardio maak ik bij Anytime Fitness vol.  Ik heb zo 10000 stappen bijeen, genoeg voor vandaag.  De komende dagen zal er geen serieus sporten mogelijk zijn, maar hoop ik mijn stappen op het strand bijeen te krijgen.

Thuis pak ik mijn spullen in en haal de strandstoelen uit de schuur.  Niet dat ik denk dat het strandweer zal worden, maar je weet nooit.  Duidelijk heeft een of ander knaagdier een fijne huisvesting in een van de zakken met stoel gehad.  Er vallen allemaal lege hulsjes van zaadjes uit!

Na Cosmo zijn wandeling gegeven te hebben breng ik hem naar de kennel.  Dezelfde dame, die hem altijd komt halen, is er weer.  Cosmo is duidelijk dol op haar en gaat gedwee mee naar achteren.  Zo fijn dat hij de kennel niet erg vindt, want dat geeft mij ook een gerust gevoel.

Op de terugweg haal ik droog kattenvoer, want met vier katten vliegen we daar doorheen.  Dan besluit ik als lunch een Japanese pan buff bowl van Noodles te bestellen.  Propvol met groentes en vitamines is die. Ik geniet er op hun terras van.

Het is werkelijk heerlijk weer en tot Rick thuiskomt ga ik in de hangmat liggen lezen.  Dan laden we alles in de van.  We hebben deze week ook nieuwe buren gekregen en de vrouw daarvan is buiten met hun kinderen.  Zij is zwanger van tweelingen.

We maken kennis en vinden uit dat ze Libanees zijn.  Zij zijn hier via de Wereld Bank net als ik hier ooit gekomen ben en dat schept een band.  Ze lijkt erg aardig.  Als we terug zijn zullen we een "house warming" cadeautje brengen.

Om een uur of drie rijden we de cul de sac uit.  De GPS geeft aan dat ons doel voor vanavond, Norfolk, vijf en een half uur rijden is terwijl het gewoonlijk twee uur korter is.  Duidelijk is er heel wat zwaar verkeer!

Gelukkig kunnen we tegen een tol (veel vanwege de files) de expresbanen nemen.  Zo rijden we minstens een uur verkeer voorbij, maar staan bij het invoegen terug op de gewone banen een tijd in de file.

Onvoorstelbaar hoeveel verkeer er is! De arme mensen die hier dagelijks in staan

Eigenlijk willen we de US 17 nemen naar Williamsburg.  Dat is een mooie en minder jachtige weg dan de snelwegen.  We nemen de afslag, maar opeens zitten we op een heel andere weg.  Het wordt een gezoek van jewelste en we raken minstens een half uur kwijt. 

Uiteindelijk besluiten we toch de snelwegen maar naar Williamsburg te nemen.  Wellicht kunnen we de US 17 op de terugweg rijden.  Tegen zevenen rijden we het koloniale plaatsje binnen.  Ik vind dit altijd zo'n leuke plaats en eigenlijk hebben we er naar mijn smaak nooit genoeg tijd.

Voor het avondeten heb ik bij de Hound's Tale gereserveerd, maar bij aankomst besluiten we aan de gezellige bar te gaan zitten.  Ze hebben bijzondere kleine gerechtjes op het menu. Rick en ik kiezen eerst de toast met serrano ham en burrata.  Ontzettend lekker!

 

 

De bediening is ook supervriendelijk.  Ze raden mij de pierogies aan en ik neem de gegrilde tonijn met Engelse erwtjes, allemaal superlekker! Rick smult ook van zijn biefstuk. Na afloop lopen we naar de overkant en kopen cake pops als dessert van Mad About Chocolate.

Dan stellen we de GPS in op Norfolk.  Via de Hampton Roads brug-tunnel komen we er aan.  Ik bel het Sheraton Waterside Hotel, want zag een redelijke prijs op hun website.  Ik krijg een vriendelijke reserveringsagent, die me een veel hogere prijs geeft.

Soms is het fijn om reisagente geweest te zijn, want ik weet dat ik die prijs niet hoef te accepteren.  Ik zeg dat ik online een lager bedrag zag en noem een net iets lager bedrag dan ik zag.  Hij gaat checken en even later heeft hij een prijs gevonden, die $5 boven mijn genoemde bedrag ligt.  Natuurlijk neem ik die grif aan.  Tja, je blijft toch een zuinige Nederlander.

Terwijl we bij het hotel voorrijden wordt de reservering bevestigd!  We checken in en ik wacht bij de bagage terwijl Rick de van parkeert.  We hebben onze fietsen mee, dus die moet hij ook op slot zetten. 

Onze kamer is op de tweede verdieping met zicht op de haven, maar er staat een enorme boom voor.  Ik ben benieuwd hoe dat er morgenochtend uit zal zien.  Er wordt ook regen voorspeld dus Rick en ik gaan kijken wat we hier kunnen beleven aan interessants.  Gek genoeg zijn we beiden nog nooit in de stad Norfolk geweest, maar er altijd langs gereden.

Weer naar huis

De zon wekt me alweer heel vroeg.  Ik doezel nog even door, maar sta dan om half negen op.  Ik pak mijn spullen alvast zoveel mogelijk in en ga dan naar Duck Donuts voor een laatste ongezond, maar oh zo lekker, ontbijt.

Dit keer heeft Kai ook de maple icing met bacon en ik dezelfde.  Kai's tweede donut is chocolade icing met hagelslag en samen delen we een geglazuurde donut met regenbooghagelslag.  We eten het buiten met zicht op de sound op.

Kai wil nog wat werken en ik wil nog van het prachtige weer genieten door een strandwandeling te maken.  Het is wat heiig aan het strand en de golven vrij hoog.  Ik had gehoopt dolfijnen te zien, maar die zijn er vanochtend niet.  Wel zie ik een paar zeearenden en een aantal pelikanen.

Om half elf ben ik terug in het appartement en terwijl ik douche brengt Kai vast de lege waterflessen naar de recyclebak.  We pakken de van in en gooien de laatste afval weg en geven de sleutels af bij de balie.

Precies op ons schema van elf uur vertrekken we. Kai werkt en ik rijd.  De rit verloopt voorspoedig en Waze leidt ons een paar keer om slecht verkeer heen, zodat we zonder file om een uur of kwart over een halverwege zijn en bij Colonial Williamsburg.

Dit vind ik altijd zo'n leuk plaatsje en Kai en ik besluiten er te gaan lunchen.  Ik heb nog steeds last van mijn rechterbeen en een pauze is me zeer welkom.  Ik parkeer de van in het historische gedeelte en langs de leuke huisjes lopen we naar Market Square.

Daar weet ik het Trellis restaurant.  We krijgen een tafeltje in de schaduw op hun gezellig terrasje.  Kai neemt hun overheerlijk klinkende croque monsieur, maar ik houd het na de donuts e.d. eens heel gezond.  Ik kies de salade met gerookte en gegrilde zalm, ontzettend lekker!

Dan zetten we onze tocht voort en opeens maakt Waze onze aankomsttijd steeds later.  Oei, dat belooft niet veel goeds!  En inderdaad, zo'n vijftig kilometer verder komen we stil te staan.  Op de tegenoverliggende helft van de weg komt helemaal geen verkeer voorbij, altijd een veeg teken.

We rijden stapvoets verder en na een tijdje zien we inderdaad een verschrikkelijk ongeluk.  De hele zuidelijke richting van de snelweg is erdoor afgesloten.  Wij mogen er langzaam langs.  Ik moet tranen wegslikken, want het is wel duidelijk dat daar een aantal mensen niet levend uit zijn gekomen. 

Later lees ik dat het om een man ging, die zijn vrouw en eenjarige kind eerst had doodgeschoten.  De politie achtervolgde hem en hij vluchtte, reed de tegenliggende weghelft op en frontaal op een auto, die daar reed.  Hij en de inzittenden van die auto overleden ter plekke en de inzittenden van twee andere auto's zijn met verwondingen naar het ziekenhuis gebracht (het artikel erover staat hier).

Geschokt rijden we verder.  Helaas komen we onderweg langs nog een paar kleinere ongelukken en ik bedenk me dat je nog zo'n goede bestuurder kunt zijn, maar je bent voor je veiligheid net zo afhankelijk van de bestuurders om je heen.  Het is een wonder dat er niet meer ongelukken gebeuren als je ziet hoe sommigen rijden!

Meestal vind ik rijden niet zo erg, maar vandaag ben ik enorm blij als ik onze oprit oprijd!  Rick is ook net terug uit Seattle en de mannen helpen de van uitladen.  Mijn energie is helemaal opgegaan aan opletten in het drukke verkeer.  Ik heb spijt niet de mooie binnendoor route te hebben genomen.  Had misschien iets langer geduurd, maar het is zoveel ontspannender rijden.

Buiten op het deck ontspannen we even en ik ga met het kleine katje boven spelen.  Olive, zoals ze nu heet, gaat vanavond mee naar Bella, haar eigenaresse.  Ze is schattig, maar Saskia is opgelucht haar een weekje niet te hebben, want Olive houdt haar wakker.

Rick en ik gaan eten bij Cafe De Luxe.  Bij die Franse bistro hebben ze een gezellig terras waar we nog een tafeltje voor twee kunnen krijgen.  We delen heerlijke hummus met groentes en ik bestel een flatbread (heel dunne pizza) met appel en brie.  Het smaakt ons goed en net als we klaar zijn begint het te donderen en plenzen.  Goed getimed!

Zoals wel vaker hebben we thuis geen drup regen gehad.  Cosmo is wel nerveus dus het heeft wel gedonderd.  De voeten gaan omhoog en America's Got Talent aan, altijd een zeer onderhoudende show!  Ik heb genoten van mijn dagen met Kai, maar het is fijn Rick weer te zien en zoals we hier zeggen "there is no place like home"! 

Nog wat laatste strandfoto's hier

PS: Gisteravond was ik nog tot laat bezig mijn blog te schrijven toen Rick belde,  Hij vroeg zich hardop af waarom ik dit nog doe en niet gewoon verder alles op Facebook.  Ik antwoordde dat ik de interacties met de lezers zo leuk vind, maar de laatste tijd krijg ik bijna geen reacties meer en vraag me dus af of mensen blog moe worden?  Zijn blogs iets ouderwets aan het worden? Ik ga voorlopig nog gewoon door, maar Rick zette me wel aan het denken.

"Road Trip" door oost Virginia

Zaterdag

We staan bijtijds op en ontbijten buiten op het deck.  Daarna blijken Rick en ik beiden het plan te hebben de elliptical te gebruiken om te sporten.  Aangezien ik niet kan hardlopen en Rick wel, is hij galant genoeg de machine aan mij te geven en zelf in de buurt te gaan hardlopen.

Daarna maken we ons gauw klaar, laden de auto in, nemen afscheid van Saskia en beginnen aan onze "road trip" van dit weekend.  Als eerste banen we ons een weg naar Richmond.  Dat gaat gepaard met enkele files, maar tegen enen staan we voor Kai's dorm.  Hij gaat gedeeltelijk met ons mee dit weekend.

Nog even een mooie vlinderfoto

 

Zoals altijd is het weer heel leuk elkaar te zien, al is het nog maar pas geleden dat ik Kai naar Richmond bracht.  Alle tijd samen is tegenwoordig leuk, natuurlijk.  Kai heeft een restaurant in Richmond uitgekozen voor de lunch en daar rijden we heen.

Het werd de New York Deli in Carytown.  Deze buurt heeft een heel aantal goed uitziende restaurants en ziet er erg gezellig uit.  Sinds Kai hier studeert hebben wij Richmond iets beter leren kennen en de stad heeft erg leuke oudere buurten. 

We vinden snel een gratis parkeerplaats en lopen naar binnen.  Het is een gezellig restaurant, inderdaad een typische deli met allerlei sandwiches en salades.  We nemen plaats aan de bar, want de tafeltjes zitten vol. 

Het sandwichmenu is wat zwaar voor mij, maar ik bestel de bruschetta en die is lekker licht.  De mannen nemen serieus uitziende sandwiches.  Kai heeft ons alweer van alles te vertellen, het gaat gelukkig goed met zijn klassen.  Duits is makkelijk, natuurlijk, maar hij heeft een jaar Russisch overgeslagen, dus dat is wel een uitdaging.

Hij vindt zijn kamergenoot ook aardig en denkt wel dingen met hem te zullen gaan ondernemen. De andere twee huisgenoten zijn minder, een ervan noemt Kai "Mr. GQ", ziet eruit als een model volgens hem, wel aardig, maar zij zijn er ook bijna nooit.  Ik ben nu natuurlijk benieuwd naar die "Mr. GQ"!

Na het eten haalt Kai zijn auto uit de garage en volgt ons naar "America's Historic Triangle".  We komen af en toe in langzaamrijdend verkeer terecht, maar het valt mee voor een vakantieweekend.  We nemen de Colonial Parkway vanaf Williamsburg naar Yorktown en stoppen daar eerst bij het slagveld en museumpje dat daarbij hoort.

Helaas ben ik vergeten mijn parkenpas uit de van te halen, maar aan de andere kant kunnen de nationale parken hier het geld ook goed gebruiken.  We betalen dus entree, $7 per persoon, en kijken rond in het museumpje.  Daar zien we o.a. de originele tent van George Washington tijdens de slag bij Yorktown, die de Revolutionaire Oorlog won voor de Amerikanen.  Ook is er een namaak"schip" van toen, interessant om te zien.

We zien dat er een wandelpad naar het achttiende eeuwse stadje is en laten de auto's dus op de parkeerplaats staan.  Vlakbij zien we een groundhog heel rustig gras eten en we moeten natuurlijk een paar foto's van deze aandoenlijke dikzak maken. 

Even verderop bekijken we het monument dat is opgericht om de slag, die de onafhankelijkheid van de Verenigde Staten heeft bewerkstelligd, te herdenken.  In het stadje zelf waan je je zo weer in de 18e eeuw.  Er mag op de hoofdweg geen verkeer komen en er staan bordjes met uitleg over de Coloniale huizen.  Ook staat er een kerkje uit 1697.

We lopen het Nelson huis uit 1730 binnen en dat doet me meteen aan het Carlyle House in Alexandria denken wat van rond dezelfde tijd is.  Ik vind het altijd heerlijk door dit soort plaatsjes te lopen en stel me dan het harde leven in het begin van de Colonien voor. 

Het stadje heet niet voor niets Yorktown, want het ligt aan de York rivier.  We lopen naar de oever en zien daar dat er een groot strand is.  Dat ziet er erg aanlokkelijk uit, maar we hebben geen badkleding mee, dus lopen maar weer terug naar de auto.  Veel mensen gaan alleen naar Jamestown en Williamsburg, maar Yorktown, het slagveld en het Victory Center (waar we vandaag niet zijn geweest) zijn ook erg de moeite waard.

We hebben besloten om vanavond in Williamsburg te gaan eten.  Voor de zekerheid had ik eerder vanochtend al een reservering gemaakt bij een restaurant buiten het historische gedeelte van die stad, maar eenmaal hier blijkt dat we kunnen reserveren bij een van de restaurants vlak daarnaast.  Ik annuleer de eerste reservering dus gauw.

Omdat we nog een uurtje de tijd hebben voor onze reservering lopen we wat rond in het Coloniale gedeelte.  In alle jaren dat ik in Virginia woon heb ik nog nooit een kaartje gekocht om de verschillende ambachten te bekijken e.d.  Colonial Williamsburg doet me wat dat betreft aan het Openluchtmuseum denken. 

Ook vandaag zijn we hier weer te laat en bovendien zouden Rick en Kai niet geinteresseerd zijn.  Ik zet een excursie naar Williamsburg en dan het Coloniale gedeelte ook echt goed bekijken op mijn "te bezoeken" lijstje.  Wie weet krijg ik een vriendin zo gek om mee te gaan of anders ga ik gewoon lekker zelf.  Buiten het seizoen is het tenslotte maar een paar uur rijden.

We gaan een paar winkeltjes in en Rick gaat omgekeerd aan de schandpaal en dan hebben de heren het wel weer gezien.  We lopen terug naar de winkels en restaurants en drinken een gezellig biertje bij de Dog Street Pub.  College football is ook weer begonnen en we zien hoe Virginia Tech aan het verliezen is van Alabama, helaas.

Aan de overkant hebben we gereserveerd bij de Fat Canary.  Hier krijgen we een tafeltje op het gezellige terras.  We hebben bij andere mensen al een heerlijk voorafje van mozzarella en prosciutto gezien en bestellen dat alle drie.  Ik neem als hoofdgerecht ook een voorafje, hun salade Nicoise.  Daar krijg ik geen spijt van, mooi gepresenteerd en superlekker. 

Kai vindt zijn salade ook erg lekker en Rick zijn eend ook, alleen wat te zwaar.  Precies waarom ik geen heel hoofdgerecht heb genomen.  De conversatie is ook gezellig en we genieten.  We bestellen zelfs nog een dessert, hun pure chocolade mouse, die op een heel lekker koekje en in een soort driehoek wordt geserveerd.  Precies genoeg om met zijn drieen te delen ook.

Na deze heerlijke maaltijd is het weer tijd om afscheid van Kai te nemen.  We kletsen nog wat na bij de auto's en dan gaan we ieder een andere kant uit.  Kai terug naar Richmond en Rick en ik naar de Hilton Garden Inn in Newport News voor de nacht.  Morgen gaan we de kust van Virginia verkennen.

Zondag

Het is wat bewolkt bij het opstaan, maar we zien ook stukken blauwe lucht dus dat gaat vast goedkomen.  Warm zal het in ieder geval zeker weer worden.  We checken uit het hotel en gaan dan op zoek naar ontbijt.

We vinden een Starbucks en een Panera vlak naast elkaar, helemaal goed!  Ik bestel een ijs-Americano van Starbucks en sluit dan aan in de rij bij Panera voor hun power breakfast sandwich.  Die vind ik lekkerder dan de sandwiches van Starbucks.  Rick neemt wel zijn gewoonlijke turkey bacon sandwich daar. 

De GPS wordt ingesteld op de vuurtoren op Assateague Island en we gaan op weg.  De afstanden zijn groot, maar we genieten van de omgeving.  Om op het Delmarva schiereiland te komen nemen we de Chesapeake Bay Bridge Tunnel. 

Rick heeft een EZ Pass op zijn auto, maar die registreert om de een of andere reden niet en de slagboom gaat niet omhoog voor ons.  Dat blijkt wel vaker te gebeuren en de vriendelijke politieagent instrueert ons om te draaien en bij een van de tolpoortjes de $12 tol te betalen. 

Dan beginnen we aan de 37 kilometer lange tocht over de Chesapeake Bay, die uit bruggen en tunnels bestaat.  Het is wat heiig, helaas, ik maak wel een foto, maar heel goed te zien hoe het eruitziet is het daarop niet.  De website heeft wel mooie foto's.

Aan de overkant is het weer helemaal zonnig en we rijden door agrarisch gebied.  Maisvelden, kippenboerderijen, maar ook pinda, sojabonen en aardappels worden er verbouwd.  We komen door oude dorpjes, waarvan sommigen eruitzien als spookstadjes.  Vooral het dorp "Painter" doet zijn naam geen eer aan.  De houten huizen hier zijn in verval en zien eruit als een spookhuis voor Halloween.

Tegen enen draaien we de weg naar Chincoteague in.  We komen langs NASA op Wallops Island, waar Rick toen de kinderen klein waren vaak heen moest.  Ik ging dan mee en vermaakte me met de kleintjes op Chincoteague en Assateague.

Eenmaal op het eiland Chincoteague gaan we op zoek naar een restaurant om te lunchen.  We vinden de Chincoteague Inn aan het water en krijgen een tafeltje bij het grote open raam.  Ik bestel een crabcakesandwich en Rick een gegrilde schol sandwich.  Erg lekker en de atmosfeer is hier super, er is zelfs live muziek.  De meeuwen azen intussen op hapjes brood, maar daar kunnen ze naar fluiten.

Na een uurtje zetten we onze tocht voort.  We rijden het eiland verder op en zien het motel waar we vroeger altijd logeerden, de Refuge Inn, destijds het enige motel.  Sindsdien zijn er allerlei ketenmotels en -hotels bijgekomen, al houdt het eiland nog altijd zijn rustige karakter. 

We rijden door naar de ingang van Chincoteague National Wildlife Refuge en Assateague National Seashore.  Aangezien ik mijn nationale parkenpas dus vergeten ben dragen we hier ook weer bij aan de National Park Service.  Dit keer kost een pas voor de dag $8 voor de auto.

Assateague Island is beroemd om zijn twee kuddes wilde ponies, die er al vanaf de zeventiende eeuw verblijven.  Bij een van de uitkijkpunten zien we ze inderdaad in de verte staan grazen.  Jaren geleden, toen Saskia een baby was, hebben we hier ook een nachtje gekampeerd en werden we wakker met ponies naast onze tent, heel bijzonder.

Ons plan is om een lekkere strandwandeling te maken, maar we schrikken als we zien hoe druk de parkeerplaats is!  Zo druk hadden we het niet verwacht.  Gelukkig vinden we wel gauw een plekje en lopen het strand op.

Langs de rand van het water en soms met onze voeten in het water, wat een lekkere temperatuur heeft, lopen we een mijl.  Opeens komen er donkere wolken overdrijven en spettert het wat, maar gelukkig komt de zon al gauw weer door. 

Eerst is het vooral druk met families met kleintjes en vliegeraars, daarna zijn er vooral vissers, die met hun SUV voertuigen het strand op kunnen rijden.  We genieten en het zand is heerlijk zacht en voelt zo lekker onder onze voeten!  Toch jammer dat we niet meer tijd hebben, maar dit is al erg genieten.

Terug op de parkeerplaats vinden we een kraan om het zand van de voeten te wassen en zoeken dan de auto weer op.  We gaan even naar het bezoekerscentrum voor een pit stop en om te lezen over de geschiedenis van de wilde ponies. 

Als laatste in dit park lopen we de halve kilometer naar de mooie rood met wit geschilderde Assateague vuurtoren uit 1866.  Die wordt op het moment gerestaureerd.  Ik ben benieuwd of hij daarna te beklimmen gaat zijn voor het publiek.  Ik heb een enorme fascinatie met vuurtorens en Rick heeft al gegrapt dat ik maar een reis langs alle vuurtorens moet maken, zodat hij er een app met foto's van kan creeren.  Aan deze lijst te zien zou dat nog langer duren dan alle 50 staten bezoeken!

Na de foto's van de vuurtoren is het toch echt tijd de weg naar huis te hervatten.  Rick heeft zin in ijs, maar bij de ijszaak staat zo'n lange rij dat we die maar overslaan.  Even verderop zien we een soft ijszaak met een drive thru, Mr. Whippy.  Hun ijs is ook nog eens 97% vetvrij, dus helemaal goed.

Eerst denk ik er niets van te willen, maar dan zie ik butterscotch dip op het menu staan.  Dat kan ik niet weerstaan en bestel een vanilleijsje daarmee.  Rick neemt een twist (vanille met chocolade) ijsje gedoopt in chocolade.  Het smaakt prima en ik eet precies de butterscotch met een beetje ijs en heb dan weer genoeg zoetigheid achter de kiezen.

De rit terug naar huis gaat ook weer door mooi boerderijland en oude plaatsjes, dit keer in Maryland.  Het Delmarva schiereiland, ook wel de "Eastern Shore" genoemd, heeft veel leuks en moois te bieden.  Er is ook een wereld van verschil hier met wat wij gewend zijn in de voorsteden van Washington!

Tegen zevenen beginnen onze magen te rommelen en zijn we ook net dicht bij Kent Island.  Dit eiland ligt net voor de oversteek via de Chesapeake Bay Bridge naar het vasteland en heeft een grote keuze aan restaurants aan het water.  We hebben natuurlijk geen idee hoe druk het zal zijn op deze Labor Day zondag, maar besluit een gok te wagen.

Op Yelp  heb ik recensies zitten lezen en daar komt The Narrows restaurant erg goed uit.  Die zien we ook als eerste als we van de hoofdweg afkomen, dus dat komt mooi uit.  Tot onze verrassing kunnen we meteen aan tafel.  De bediening is ook heel attent, meteen krijgen we water en worden onze bestellingen opgenomen.

Ze staan hier bekend om hun crabcakes, maar die had ik ook al als lunch.  Ik bestel een kop gazpacho met crabvlees erin en als hoofdgerecht een soft shell crab met salade.  Dat blijkt een goede keuze en ik smul ervan.  Ook Rick is zeer tevreden met zijn wahoo visgerecht.

Het laatste stukje naar huis verloopt zonder problemen en tegen negenen zijn we terug in Vienna.  Deze dagen hebben mij er weer van overtuigd dat de slogan "Virginia is for Lovers" klopt en ik zou er ook een "I love Virginia" bij willen doen.  Wat is dit toch een mooie en ook diverse staat, voor elk wat wils!

Maandag

En nu is het dan Labor Day, de onofficiele laatste dag van de zomer.  Rick staat vroeg op om alles uit zijn vrije dag te halen, maar ik blijf nog tot negen uur liggen.  Saskia slaapt op de laatste dag van haar zomervakantie nog langer uit.

Onvoorstelbaar hoe deze zomervakantie ook weer voorbij is gevlogen!  Omdat we onze vakantie in Hawaii vroeg in de zomer hadden dachten we een lekker langzame zomervakantie te hebben.  Maar nee, de dagen vlogen!

We hebben ons voorgenomen zoveel mogelijk van deze dag te genieten, die een stuk warmer is dan een groot deel van augustus met temperaturen van meer dan dertig graden.  Rick heeft een coupon voor gratis drankjes van Caribou Coffee, dus daar gaan we ons ontbijt halen.

Ze hebben er ongeveer dezelfde koffiedranken als Starbucks, maar natuurlijk een ander ontbijtmenu.  Ik heb nu een nieuwe favoriete ontbijtsandwich!  Ik bestel mijn Americano net als bij Starbucks, alleen heet het hier gewoon medium en niet grande.  Die wordt ook perfect gemaakt, moet ik zeggen.

Als ontbijt bestellen Rick en ik beiden de turkey bacon egg white sandwich (hebben ze in Nederland ook kalkoenbacon, trouwens?).  Die blijkt heel smakelijk te zijn met ook wat spinazie erbij.  We krijgen ook nog tien cent korting omdat ik het antwoord op de trivia vraag, die hier dagelijks wordt, gesteld weet.

"Welke president hield de kortste inauguratie speech?", George Washington, natuurlijk!  Maar nu een andere leuke, die ik nota bene bij Madame Tussaud hier in Washington leerde: wie hield de langste inauguratiespeech?  Bing er maar lekker op los, ha ha.

Thuis plaats ik mezelf een uur op de elliptical met een interval van een uur.  Vandaag kijk ik de secondes weg, want ik wil eigenlijk gewoon buiten zijn!  Rick en Saskia zijn intussen schoolspullen aan het inkopen, voor de verandering hebben de leraren op Blackboard gezet wat er nodig is voor de eerste schooldag!

Mijn broer in Canada belt en we kletsen helemaal bij.  Hij is ook weemoedig dat de zomer voorbij is, mijn neef en nichtje gaan morgen ook terug naar school.  Hun weer vandaag is niet zo mooi als hier en dat maakt het extra moeilijk.  Wat zouden we graag dichter bij elkaar wonen als zussen en broers, maar ja, het is niet anders en bezoeken aan elkaar zijn altijd wel extra speciaal.

Rick en ik willen dit weekend afsluiten met een barbecue.  Helaas heeft Saskia daar geen zin in, dus we gaan voor ons tweeen inkopen bij Whole Foods.  Ook halen we hier dan maar gelijk sandwiches voor de lunch.  Thuis eten we die op het deck op. 

Rick wil nog het gras maaien, maar ik vertrek naar het zwembad.  Daar is het een drukte van jewelste, maar ik vind nog twee ligstoelen en bezet die voor Rick en mij.  Het is een graad of 32, dus ik ga eerst afkoelen in het water.  Dat voelt inderdaad heerlijk aan, precies koel genoeg en niet te koud.  Waarom moet dit nu juist de laatste dag zijn? 

Er zijn veel bekenden en ik lees wat en klets wat.  Iedere keer als de kinderen een kwartier het zwembad uit moeten (elk uur om kwart voor), ga ik erin met mijn Kindle (beschermd met waterdicht hoesje), heerlijk!  Rick komt een uur later ook en het is een ontspannende middag zo.

Om kwart voor vijf gaan we huiswaarts, want we willen de sluiting niet meemaken.  Ik douche me gauw en dan eten we een lekker bakje met verschillende olijven en gemarineerde champignons onder het genot van een biertje voor Rick en een Aperol spritz voor mij. 

Rick zet de grill aan en grilt de enorme Porterhouse steak voor hem en mijn filet mignon.  We hebben er een lekkere salade met Goudse kaas en verse dille en zoete aardappelfrietjes bij.  Het smaakt allemaal fantastisch!

Na het eten blijf ik nog tot het donker wordt buiten zitten computeren.  Het natuurconcert is bijna te luid (maar wel bijzonder, natuurlijk).  Het wordt vroeg naar bed vanavond, vooral voor Saskia, die er om een uur of vijf alweer uitmoet!  Haar eerste schooldag begint om tien voor half acht.  Haar laatste jaar high school, ik hoop dat het een goed jaar zal worden.

Meer foto's van dit weekend volgen later.