Onze webcam

Cul-de-sac Cam

dinsdag, juni 30, 2015

Niet iedere dag kan een avontuur zijn

Het is donker in de kamer en als ik wakker word is het al half negen!  Rick is dan ook al bijna klaar om naar zijn werk te vertrekken.  Het regent niet, maar is wel bewolkt al probeert de zon hard tevoorschijn te komen.

Het is wel al 23 graden en ik ga lekker op het deck ontbijten.  Koffie en wafels staan op het menu.  De kitten, die nog steeds geen officiele naam heeft, kijkt achter de horrendeur toe.  Ze is klaar om naar buiten te rennen zodra ik die opendoe, maar dat kan ze wel vergeten! 


Rick heeft Kai's auto mee naar zijn werk.  Zijn BMW is nog steeds niet in de VS aangekomen.  Gelukkig hebben we genoeg auto's om te delen.  Ik neem de van naar de sportschool.

Op weg daarheen stop ik bij het postkantoor om wat kleding terug te sturen.  Ik heb die van Amazon.com gekocht waar terugsturen meestal gratis is.  Maar dit was een ander bedrijf, die niet voor terugsturen betalen.  Geen wonder, want terugsturen naar Californie kost bijna net zoveel als de kleding!  Dat ga ik dus niet doen, misschien dan maar in een tweedehandswinkel proberen te verkopen of anders weggeven.

Voor de personal training doe ik een half uur cardio op de elliptical.  Dan heeft Sharon weer een programma voor alle spieren.  We bespreken het personal training schema voor de komende maand, want mijn drukke seizoen gaat weer beginnen.  Het zal de komende weken eens per week gewichten worden, maar beter iets dan niets.

Dan haast ik me naar huis, want vanmiddag moet ik er zijn voor de loodgieter en maaier monteur.  Onderweg haal ik nog wel een quinoa soep bowl van Panera voor mijn lunch en dan kan het wachten beginnen.

De loodgieter zou tussen 12 en 4 komen en om half twee staat die voor de deur.  Wij hebben duidelijk een lek precies boven mijn hoofd in de family room.  Volgens mij is het het dak, maar Rick denkt dat het door onze badkamer komt.  Al gauw wordt duidelijk, nadat er een gat in het plafond is gemaakt, dat het inderdaad het dak is.  Op zich fijn, want dan hoeft er verder niets opgebroken te worden, maar hopelijk kan het gemaakt worden.  Het dak is tenslotte al zeventien jaar oud.

Onze buren twee huizen verderop hebben niet heel lang geleden hun dak laten vervangen.  Ik ga aan Jeanne vragen door wie ze dat hebben laten doen.  Zij zal dat later toesturen en intussen kletsen we gezellig bij op haar oprit.

Wachtend op de maaierman ga ik op het deck computeren.  Ik kom daar zentangles tegen en dat lijkt me superleuk om te proberen.  Ik vind het kleuren erg leuk, maar nog leuker zou zijn om zelf te tekenen.  Dit vergt geen specifiek talent en er is geen goed of fout, helemaal mijn ding!

De maaierman komt eindelijk om half vijf en kan de maaier niet maken.  Ik probeer niet te denken dat ik mijn middag verspild heb aan het wachten op monteurs, die niets konden maken.  Gelukkig kan hij de maaier in zoverre herstellen dat Rick in rechte banen kan maaien.  Over anderhalve week komt hij terug om de rest te repareren.

Zodra deze beste man vertrokken is stap ik in de van en rijd naar Vienna.  Als eerste ga ik een nieuwe vogelvoerhouder kopen.  De oude is te vaak gevallen en stuk en ik koop een grotere, want het Engle vogelrestaurant wordt zeer druk bezocht!

Bij Michaels zoek ik materialen om zentangles te maken.  Het is lekker goedkoop, want ik heb slechts tekenpapier en een inktpen nodig.  Als laatste werk ik bij Whole Foods een boodschappenlijstje af.
Mijn eerste poging tot een "zentangle" (nog niet af), er is duidelijk nog veel oefening nodig

Thuis begin ik meteen aan mijn eerste zentangle, een bij.  Ik ben er hard mee bezig als Rick sms-t dat hij al gegeten heeft met collega's bij een eindejaarsborrel.  Ik zie mijn kans schoon en bestel Japans van Yama voor Kai en mezelf.  Voor mij natuurlijk sushi, die met dit warme weer heerlijk smaakt.

Tot het donker wordt blijf ik lekker buiten zitten.  De beloofde onweersbuien blijven gelukkig uit. Dan kijk ik de tweede helft van de VS-Duitsland voetbalwedstrijd, die de Amerikaanse dames winnen.  "Wij" zitten dus in de finale, ik gun ze een wereldkampioenschap van harte.  Ze hebben zo enorm veel gedaan om voetbal veel populairder te maken hier in de Verenigde Staten.



maandag, juni 29, 2015

Een leuke rondleiding met heel jonge kinderen

De zon schijnt lekker de kamer binnen en Ricks stem komt om kwart voor acht over de intercom: "Time to get up!".  Ik was al wakker, maar mijn horloge loopt vijf minuten achter, tijd om op te staan dus. 

Na mijn douche maak ik ontbijt en wil dat op het deck opeten.  Missy Cashew (of Pookie, daar zijn ze nog niet uit) kitten vindt het deck echter ook erg interessant en schiet tussen mijn benen door naar buiten.  Ze weet dat dit niet mag en rent van me weg.  Voor ik het weet schiet ze bijna onder het hekje door de tuin in!


Gelukkig kan ik haar aan haar achterpootjes nog terugtrekken!  Ze heeft onze plant in de voorkamer volgens mij ook gebruikt als kattenbak, overal ligt aarde.  Het is alsof we een peuter in huis hebben!  Ik zeg tegen Rick dat er toch een reden is dat kleine dieren, inclusief mensenkinderen, zo schattig zijn.

Bijna ben ik door de kitten capriolen te laat bij de metro, maar gelukkig staat de trein er nog.  Een half uurtje later stap ik bij het Smithsonian station uit.  Zo vreemd om weer hier in de hoofdstad van de VS te staan.  Michael is er ook weer en ik krijg een hug van hem, maar ik zie niemand, die mijn gezin van vandaag kan zijn.

Net als ik me wat zorgen begin te maken komen R., I. en de kinderen, tienjarige B. en zevenjarige I., naar boven.  I. is zeker de jongste, die ik zonder wandelwagentje heb rondgeleid!  Ik vertel hem dat en hij is vastbesloten het vol te houden.

Wat een leuke kinderen zijn dit (de ouders ook, hoor)!  Ze zijn geinteresseerd, stellen allerlei vragen en leren onder anderen helaas wat slavernij betekende.  Hun open antwoorden en reacties maken dat ik eigenlijk de hele dag geniet.

We lopen naar het Washington Monument wat al een ingewikkelde geschiedenis heeft, zeker voor een paar Nederlandse basisschoolkinderen.  Maar ze willen er van alles over weten.  Ook het Tweede Wereldoorlog monument maakt indruk.  Ik kan me voorstellen dat je dat als zevenjarige helemaal enorm vindt.

Met kinderen op pad gaan geeft weer een heel ander perspectief.  Beiden vinden het Vietnam Veterans Memorial duidelijk niet zo.  Het is er ook een stuk warmer, want dat zwarte graniet absorbeert enorm en geeft nogal wat warmte af.

Het Lincoln Memorial spreekt ze wel erg aan, vooral B., die ook over Martin Luther King Jr. heeft geleerd.  Ook de soldaten bij het Korean War Memorial spreken tot de verbeelding.  Vaak wordt er nu wel door kinderen gevraagd hoe lang het nog is, maar kleine I. rent zelfs nog voor ons uit!

Aan het Tidal Basin bekijken we het Martin Luther King Jr Memorial en het Franklin D. Roosevelt Memorial met zijn mooie uitspraken.  Grappig hoe dingen, die vroegere presidenten of burgerrechten leiders schreven, weer actueel zijn tegenwoordig. 

Het Jefferson Memorial bekijken we van verre en lopen terug naar de bewoonde wereld en de Old Ebbitt Grill.  Op weg daarheen is de enige keer dat kleine I. even op de rug van zijn vader meelift.  Met de nadruk op even, want dat was misschien een stadsblok (die in Washington wel heel groot zijn).

Bij het Witte Huis moeten we wachten, want president Obama en de Braziliaanse president vertrekken.  Dat maakt ons laat voor het restaurant, maar dat is geen probleem voor Mark, die ons meteen een tafeltje geeft.  Wat een excuus trouwens, de Amerikaanse president is de reden dat we te laat zijn, alleen in Washington.

Iedereen is blij te kunnen zitten.  We zitten wel in het koude gedeelte van het restaurant, maar het is te doen.  De kinderen bestellen een hot dog, de ouders gerechten met kip en ik kies weer eens de zalmburger, die me altijd goed bevalt.  De kip ziet er ook smakelijk uit en zelfs de hot dogs, al eten de kinderen meer van de inderdaad loeilekkere frietjes.
Ik zou ook met een Old Ebbitt Grill t-shirt kunnen lopen

Na het eten lopen we verder voor- en achterlangs het Witte Huis. De kinderen zijn weer vol vragen, vooral ook over de Obama kinderen.  Daarna lopen we langs Pennsylvania Avenue richting het Capitool.

Dit is volgens mij voor kinderen het minst interessante deel van de rondleiding.  De hele weg al bekijkt kleine I. op zijn kaart waar we zijn.  Die ga ik onthouden, want het geeft het kind een idee hoe het allemaal gaat.  Hij herkent zo ook dingen, die we onderweg tegenkomen.

Als we bijna bij het Capitool zijn, zegt I. opeens tegen zijn vader: "Dit is leuk, he, Pappa?".  Wauw, een beter compliment kan ik niet krijgen, als een zevenjarige mijn rondleiding al leuk vindt!  En dan zegt hij tegen mij "Ik ben zo blij dat jij Nederlands spreekt!".  Die jongen gaat nog ver komen!

Op mijn waarschuwing dat we Capitol Hill op moeten wordt door de kinderen gereageerd dat dat leuk is.  Inderdaad lopen ze hem zonder problemen op.  De Library of Congress spreekt ook tot de verbeelding.  Zoveel boeken en de bibliotheek van Thomas Jefferson vinden ze prachtig, maar ook de sterrenbeelden in de vloer. 

Elk van hun sterrenbeelden wordt gevonden en lieve I. wil ook nog zien waar "mijn" maagd is.  Eerlijk gezegd zijn rondleidingen met kinderen vrijwel altijd erg leuk.  Ze zijn zo open en eerlijk en er komen de meest interessante vragen.

Buiten de Library of Congress nemen we afscheid.  De kinderen zien uit naar een duik in het zwembad van hun hotel.  Ik ben een beetje jaloers, want ze logeren in de stad en zullen het vuurwerk daar op 4 juli zien.  Voor ons is het alweer jaren geleden dat we daarheen gingen.  Eigenlijk zou ik wel weer eens willen, maar het is altijd zo moeilijk om weer naar huis te komen.
Dat hebben die kleintjes toch maar volgehouden (10 mijl = 16,1 km)

Precies als mijn trein aankomt loop ik het perron op, mooi getimed.  Het is zulk lekker weer, 28 graden en niet vochtig, dat ik in Vienna besluit naar huis te lopen.  Daar ga ik op het deck mijn kleurplaat afmaken.  Intussen af en toe onderbroken door communicaties met het gezin.

Katja geniet van een lang weekend aan het strand in New Jersey. Zij en Kevin vieren een jaar samen.  Kevin heeft haar juwelen en bloemen gegeven, wat wil een vrouw nog meer.  Helemaal goed zit die relatie duidelijk! 

Rick komt enthousiast thuis.  Vanochtend vertelde hij mij al dat het vandaag 25 jaar geleden is dat hij bij Microsoft begon (Katja was toen drie maanden oud).  Hij verwachtte verder niets speciaals als viering van Microsoft, alleen het grote kristal wat iedereen (al zijn er niet veel) krijgt.  Rick kreeg echter ook een heuse surprise party met cake van zijn collega's, erg leuk!  Een kwart eeuw bij een bedrijf werken is ook niet niks!
 

Voor het avondeten bestellen we makkelijk Zpizza,.  Rick en ik kijken de afleveringen van America's Got Talent, die we gemist hebben.  Een meisje zingt zo mooi en is pas 11 jaar oud!  Het was een leuke maandag, ik heb graag rondleidingen op maandag, mooie start van de week!

Foto's van vandaag staan hier



zondag, juni 28, 2015

Een weekendje om bij te komen

Zaterdag

Zoals ik gisteravond al aangaf heb ik vannacht absoluut niet geslapen en Rick ook niet.  Iedere spier in mijn lichaam deed pijn, maar ik heb toch zoveel mogelijk gedoezeld.  We hebben ook door het ontbijt heen"geslapen".  Zo'n onzin om anderhalf uur voor het landen al wakker te moeten worden!

Ver voor op schema landen we om tien over vijf plaatselijke tijd in Houston.  Hier is het twee uur vroeger dan in Santiago, we zijn dus een stuk naar het westen gevlogen.  Houston is onze aankomststad in de Verenigde Staten dus moeten we hier door immigratie en douane.

Rick en ik hebben beiden Global Entry wat sneller gaat dan de gewoonlijke lange rijen.  De paspoortcontrole is inderdaad zo gepiept, maar we moeten idioot lang voor de douane wachten.  Maar goed dat we ruim de tijd hebben om over te stappen.

We moeten de bagage weer afgeven en dan volgt er nog een veiligheidscontrole.  Rick en ik hadden dat geen van beiden verwacht en hebben flesjes drinken in onze tassen.  We worden eruit gepikt en moeten de flesjes inleveren.  Ach, dat geeft niet, een nieuwe is zo gekocht.

Eindelijk kunnen we dan naar de gate.  Eerst stoppen we bij een McDonald's waar ik een egg mcmuffin en een flinke koffie bestel.  Rick neemt een ontbijtburrito met een diet Coke.  We hebben de caffeine hard nodig!  Maar het fijne is dat er geen jet lag is.  Het voelt voor ons gewoon als zeven uur 's ochtends, vroeg, maar niet midden in de nacht.

We lopen naar de gate en net als we daar aankomen wordt er omgeroepen dat onze gate helemaal aan de andere kant van deze terminal is.  We sjouwen erheen en hebben nog net tijd om te eten voor we aan boord gaan.

Rick heeft voor deze vlucht een upgrade naar business class gekregen en die geeft hij heel lief aan mij.  Hij neemt mijn stoel in economy plus.  Ik mag dus van lekkere luxe genieten, want Mesa Airlines gelooft nog in echte eerste klas behandeling in tegenstelling tot grote broer United.


We krijgen een drankje voor het opstijgen.  Ik vraag om koffie, die lekker sterk blijkt te zijn.  Dan een vol ontbijt met vers fruit, cereal, een muffin en yoghurt en zoveel drinken als je wilt.  Intussen hebben we wifi en ik werk mijn blog en foto's bij.

Voor ik het weet is het tijd om te landen.  Net tussen de stortbuien landen we op Reagan National Airport.  Ik sms Saskia, die ons op komt halen, en al snel zien we haar aan komen rijden.  We laden de bagage in de van en Saskia maneuvreert ons keurig de snelweg terug naar huis op.

Het is inmiddels lunchtijd en we besluiten bij Whole Foods wat te gaan halen.  Daar vinden we alle drie dingen van onze gading.  Thuis treffen we Kai en de dieren ook.  Een extra dier, zelfs, want de kitten is weer terug.  Nu heet ze Cashew (was Olive, was daarvoor Mira) en ze loopt gewoon met de rest van de dieren te spelen, heel schattig.  Alleen Snickers moet niets van haar hebben
 grappig genoeg.

We eten samen lunch en geven Kai en Saskia hun meegebrachte cadeautjes.  Saskia krijgt een paar appelvormige lapis lazuli oorbelletjes, die mooi bij haar blauwe haar staan.  Kai vindt de rood, wit, blauwe vuvuzela leuk, maar Cosmo is doodsbang voor het geluid. De toeter heeft de Chileense rood, wit, blauwe nationale kleuren, maar Kai kan er het Nederlandse en het Amerikaanse elftal ook mee aanmoedigen.

Dan ga ik hard aan het uitpakken en gooi onze was in de machine. Ik heb dat altijd maar het liefst meteen gedaan.  De kinderen hebben het huis keurig gehouden (Saskia gaf toe dat zij en Kai vanochtend een snelle schoonmaak hebben gehouden, maar dat is prima).  Het is fijn weer thuis te zijn.

Rick en ik bedenken toch iets leuks te gaan doen tijdens dit troosteloze weer, want de hele middag regent het pijpestelen en dat is niet overdreven.  De "flood warnings" vliegen ons om de oren!  Gelukkig wonen wij op een heuvel, maar Mickey op ons deck laat zien dat er meer dan zes inches regen is gevallen deze week (ongeveer vijftien cm).   Er staan dan ook een paar gigantische paddestoelen in onze voortuin, helaas niet in het feeentuintje voor de kaboutertjes daar.

Onze keuze valt op de film "Inside Out".  In Santiago heette die Insta Mente en er waren overal advertenties voor.  We zitten in een zaal vol gezinnen met kinderen natuurlijk en het is zo leuk de reacties van de kinderen te horen.  Ook bij de voorfilms, die allemaal erg grappig zijn.

De film is heerlijk vertier.  Het is een goed lopend verhaal, spannend voor de kinderen en als volwassene vraag je je ook af hoe ze het op gaan lossen.  Als je naar de film gaat blijf dan nog even zitten, want een paar van de grappigste scenes komen na het einde van het verhaal.

Voor het avondeten eten we met Kai bij Neisha Thai.  Saskia is met een vriendin op stap helaas, want ik heb haar ook gemist.  Het is wel goed om met Kai bij te praten, want er moet nog heel wat gebeuren voor hij naar Duitsland verhuist.  Het wordt dan ook een gezellig maal en ik probeer maar te denken dat Kai's vertrek voorlopig voor drie jaar is en hij tenminste in de kerst- en/of zomervakanties hopelijk nog naar huis zal komen.

Zondag

Oh, wat is het weer heerlijk om in ons eigen bed met koele airconditioning en een fan boven mijn hoofd te slapen.  Zo lekker dat ik met schrik om kwart voor negen pas wakker word.  Naast mij zie ik Ricks bed al leeg.

Die is zelfs al naar Starbucks en Panera geweest voor ons zondagse ontbijt en koffie.  De zon is er gelukkig weer en we eten lekker buiten op het deck.  De vogels vliegen af en aan en eten ook ontbijt.

Alleen de kolibri heeft zich volgens Kai de afgelopen dagen niet laten zien.  Ik zie meteen waarom, de mieren hebben het buisje met voer ontdekt.  Ik was het uit en hang het aan het keukenraam, hopelijk komt het vogeltje terug en vinden de mieren het niet snel weer.

Tijdens een van de stormen vorige week denken we dat er een kleine wervelwind was in onze achterburen.  Van een paar bomen zijn de takken neergekomen en vreemd verdraaid.  Een enorme tak zo dik als een kleine boom hangt afgeknakt in onze achtertuin.

Voor mij is het weer sporten geblazen, maar de mannen gaan met de zaag de bomen te lijf.  Tegen de tijd dat mijn uur interval op de elliptical erop zit ligt het voor het huis vol met enorme takken.  Fijn dat Vienna die donderdag op zal komen halen.

Door alle regen ziet de tuin er ook uit als een jungle.  Het is onvoorstelbaar hoeveel soorten onkruid er zijn.  Aan de achtertuin wagen we ons niet, maar ik wil mijn feeentuintje schoonhouden en verwijder hele struiken, die in een week omhoog geschoten zijn.

Kai en ik halen lunch van Manhattan Bagel en dan gaan we eindelijk bespreken waar we begin augustus met ons allen heengaan.  We zijn gebonden aan Sheratons en Westins, omdat we een kamer gratis kunnen krijgen voor een week.  Ons oorspronkelijk verkozen hotel, het Westin op St. John, zit echter de enige week dat we allemaal kunnen al vol.

Plan B, maar alleen omdat we ons geheel op St. John gericht hadden en nergens anders, niet omdat het er niet net zo mooi zal zijn, wordt Grand Cayman.  Het blijkt dat de vluchten daarheen ook goedkoper zijn dus helemaal goed.  Hopelijk lukt het Katja en Kevin ook een deel van de week te komen.

De rest van de middag genieten we van het lekkere weer en de capriolen van de kitten.  Ze is zeer nieuwsgierig en wil dolgraag naar buiten.  Ik zie haar dan ook regelmatig in onze horrendeur hangen.  Ze mag even op het deck van mij, maar ze is nog zo klein en bovendien niet van ons dat we erg voorzichtig met haar zijn.
Dit is toch allerschattigst?

Mijn winter hobby was puzzels in elkaar zetten, voor de zomer (en misschien langer) is het kleuren.  Ik maak de lotus mandala waar ik aan bezig was af en begin aan een plaat in een ander kleurboek.  De tijd vliegt voorbij en het enige waar ik me "druk" om hoef te maken is welke kleuren te kiezen.  Zeer ontspannend!

Rick grilt burgers voor ons avondeten, voor mij natuurlijk zalmburgers.  Het blijft een lekker en makkelijk zomers maal.  Ik heb er ook een kop gazpacho bij, mijn favoriete soep en Whole Foods maakt een heerlijke versie.  Dan lekker onderuit gezakt tv kijken en het weekend zit er alweer op!

Nog wat kitten foto's voor de liefhebbers staan hier

vrijdag, juni 26, 2015

Dag 7 Chili: Santiago en terugreis naar huis

En dan is de laatste dag van de vakantie alweer aangebroken.  Rick en ik slapen tot negen uur uit want we hebben geen haast.  Op ons gemak genieten we van het laatste lounge ontbijt en pakken dan onze spullen in.

We geven de tassen af bij de bellman, checken uit en bestellen een taxi naar het vliegveld voor vanavond.  Dan stellen we de GPS in op het Thrifty autoverhuurbedrijf om de auto af te gaan geven.  Die moet voor twaalven teruggebracht, anders moeten we extra betalen.


We waren gisteravond te moe om nog naar een benzinestation te zoeken en de auto moet vol afgeleverd worden.  Natuurlijk kunnen we nu in de wijde omgeving geen station vinden en de tijd tikt weg.  Gelukkig doemt er eindelijk een Copec voor ons op en ruim op tijd rijden we de auto het miniparkeerplaatsje van Thrifty weer op.

De vriendelijke meneer van zaterdagochtend is er weer.  Hij keurt de auto goed en een paar handtekeningen later nemen we afscheid.  "Uw Spaans is heel goed", complimenteert hij mij nog.  Daar bedank ik hem voor, al is daar nog heel wat aan te verbeteren, maar Duolingo heeft zeker enorm zijn vruchten afgeworpen.

Toen we door deze buurt, Providencia geheten, reden viel het ons op dat er leuke moderne winkelstraten zijn en veel terrasjes.  We besluiten wat rond te lopen.  Rick wil graag een empanada pino proberen en bestelt er een van Dona Empanada.  Het smaakt goed al is hij veel te groot en we willen nog lunchen.  Bovendien is deze gefrituurd, terwijl Rick de zachtere empanada's lekkerder vindt.  Enfin, hij heeft hem geproefd.

We bekijken wat winkeltjes en gaan dan op zoek naar een terrasje voor onze laatste lunch.  Dat vinden we bij een leuk Spaans tapa's restaurantje.  Mijn lunch is helemaal perfect en licht, vier knapperige sneetjes stokbrood met verschillend beleg erop.  Ook Rick vindt zijn Spaanse tortilla zeer smakelijk.

Na het eten lopen we naar de metro.  Ook die ervaring moeten we in Santiago gehad hebben.  Het blijkt heel makkelijk, want er is een spitsuur en een niet spitsuur tarief.  Maakt niet uit hoe ver je gaat reizen.  Kaartjes koop je gewoon aan een loket.  We verzuchten beiden dat we wilden dat de Washington metro zo simpel was.

In de trein is het stampvol en pas ik goed op mijn tas.  Gelukkig heb ik Rick ook nog gewaarschuwd om zijn portemonnaie niet in zijn achterbroekzak te laten zitten.  Hij meent de man naast hem aan zijn broekzak te hebben voelen zitten dus maar goed ook.

Bij Santa Lucia stappen we uit en beklimmen weer de heuvel, die we dinsdag ook als eerste bezoeken.  Dit is zo'n mooi park midden in de stad en ik ben verliefd op de vele kolibrietjes, die op aloe (of agave, daar zijn we nog niet uit) afkomen.  Ook vandaag tsjirpen ze er vrolijk op los en zitten elkaar achterna.  Ik probeer er weer wat foto's van te maken en een paar lukken geloof ik wel goed.

De meeste bezienswaardigheden in Santiago hebben we dinsdag al bekeken, maar bij Concha Y Toro raadde de gids de Lastarria buurt aan.  Daar zouden leuke restaurantjes en barretjes zijn.  Die buurt ligt naast de Santa Lucia heuvel en is inderdaad heel gezellig.

Rick en ik strijken neer op een druk terrasje en onder het genot van een biertje en wijntje kijken we naar het doen en laten van de Chilenen.  Het valt ons op dat er hier veel gerookt wordt.  Ook hebben we nog geen enkele van de vele honden aan een riem gezien!  Ze lopen gewoon los met hun baasjes mee en lijken allemaal super goed getraind, hoewel eentje Rick wel in zijn broekspijp beet.

Dat zijn zo van die dingen, die opvallen.  Over het algemeen vonden wij wat wij van Chili hebben gezien zeer modern en vaak Europees aandoen, eerder dan Zuid-Amerikaans.  Veel Chilenen hebben ook een Europese achtergrond.  Zo ook Mark waar we dinsdagavond aten, zijn grootvader kwam uit Scandinavie via Groot-Brittanie naar Chili.

Al hebben we nog een aantal uren, ik begin me toch zorgen te maken dat we in het spitsuur geen taxi terug naar het hotel kunnen krijgen.  Dat ligt een kilometer of zes buiten het centrum dus is niet een twee drie te belopen. 

We besluiten het zekere voor het onzekere te nemen en nemen de eerste de beste taxi naar de Parque Arauco mall naast ons hotel.  Daar gaan we op zoek naar een fles Pisco, want we willen beiden thuis proberen pisco sours te maken.  Bij Vino del Mundo hebben ze verschillende merken en we kiezen het merk dat de verkoopster aanraadt.

We hebben voor zeven uur de taxi naar het vliegveld besteld en denken nog meer dan genoeg tijd te hebben om daarvoor een hapje te eten.  Dat doen we bij El Otro Sitio, een Peruaans restaurant.  Er is nog niemand dus we denken dat het wel snel zal gaan.

Het voorafje, wat weer heel groot is, maar dit keer delen Rick en ik het, komt al snel en is heel lekker.  Ook mijn laatste pisco sour in Chili smaakt prima.  Echter, ik heb ook gegratineerde St. Jacobsschelpen besteld, maar krijg in plaats daarvan kaaskroketjes.  Het duurt maar en duurt maar voor de fout is hersteld.
Het is een flinke pisco sour!

De tijd begint enorm te dringen en de vriendelijke ober vindt het duidelijk heel vervelend, maar we moeten afrekenen voor mijn schelpen komen.  Als hij de rekening brengt heeft hij in zijn andere hand ook het bord met schelpen dus ik eet er snel nog een paar van terwijl Rick betaalt.

Dan rennen we praktisch terug naar het hotel waar we onze bagage ophalen.  Ik verwissel mijn schoenen en dan komt de bellman vertellen dat onze taxi er is.  Keurig op tijd vertrekken we.

We hebben een spraakzame taxichauffeur en met open mond luistert Rick hoe ik met hem praat over voetbal, het verkeer, de smog en meer.  Allemaal in vast Itaalspaans, maar we verstaan elkaar.  Rick gaat eind oktober met zijn vader naar Marokko en is nu zeer gemotiveerd om Frans te gaan leren op Duolingo.

Op het vliegveld zijn we zo ingecheckt en probeert Rick toch nog of zijn Surface tablet wellicht gevonden is.  Die afdeling is gesloten, maar een United medewerker gaat nog speciaal voor hem kijken.  Helaas komt hij met lege handen terug, er lag enkel een iPad en een aantal Kindles.  Het is een raadsel wat er met de Surface is gebeurd.

Met Ricks Premier Gold mogen we van de Avianca lounge gebruik maken.  Ik ga dat doen en mijn telefoon nog even opladen.  Rick wil wat winkelen, maar veel tijd hebben we niet.  We kunnen al gauw aan boord van onze United vlucht terug naar Houston.

Nadeel van zo'n reis naar zuidelijk Zuid-Amerika is dat zowel de heen- als de terugvlucht een nachtvlucht zijn.  Voor de heenvlucht hadden we mijlen gebruikt en wat bijbetaald om businessfirst te kunnen vliegen, maar voor deze vlucht vonden we dat niet nodig. 

We hebben Economy Plus stoelen en het is een 2-3-2 vliegtuig dus er zit niemand anders in onze rij.  We beginnen met het avondeten wat wonder boven wonder erg lekker is, al eet ik er nauwelijks iets van.  Wijn en bier zijn nu ook weer gratis internationaal en de flight attendant schenkt lekker bij.

Intussen kijk ik een paar leuke tv programma's, o.a. over New York waar ik dingen leer, die ik nog niet eerder over de stad had gehoord.  Als alle karretjes langs zijn gekomen gaan we proberen te slapen.  Ik doe mijn maskertje op en probeer een comfortabele positie aan te nemen.

Dat valt echter ernstig tegen.  Als de stoelen vijf centimeter achteruit gaan in deze nieuwe Boeing 767 is het veel.  Het lukt me dan ook absoluut niet om te slapen.  Na een paar uren gaat alles nog pijn doen ook en dan kan ik het helemaal wel vergeten.  Toch houd ik mijn ogen gesloten en probeer te doezelen, anders ben ik morgen geradbraakt!

In ander groot nieuws vandaag besloot het Supreme Court of the United States dat het homohuwelijk ook in dit land in alle staten wettelijk erkend moet worden.  Een enorme overwinning voor president Obama en de vele activisten, die meewerken aan gelijke rechten voor iedereen.  Het Witte Huis was vanavond als een regenboog verlicht.  Ik had dat historische feit graag gezien!


Foto's van vandaag staan hier

donderdag, juni 25, 2015

Dag 6 Chili: Valparaiso en Vina del Mar

Ricks telefoon gaat al om zeven uur af vanochtend.  Het is nog pikdonker wat opstaan vermoeilijkt, maar we willen snel op weg voor onze laatste volle dag in Chili.  We eten beneden ontbijt en beginnen dan aan de 120 kilometer lange rit naar de Pacifistische kustplaatsjes Valparaiso en Vina del Mar.

In Valparaiso willen we met een gids gekleed als Wally in "Waar is Wally?" een wandelrondleiding maken.  De weg erheen is mooi, we komen weer langs allerlei wijngaarden.  De Casablanca vallei hier is vooral bekend om zijn sauvignon blancs, mijn favoriete wijn.


Het is even zoeken naar de parkeergarage, maar keurig op tijd voor de rondleiding komen we op het plein daarvoor aan.  Er staan inderdaad drie mensen met rood-wit gestreepte t-shirts aan.  Onze Engelstalige groep, die uit twaalf mensen bestaat, gaat mee met Camilo, een aardige 23-jarige jongeman, die heel goed Engels spreekt.

Hij leidt ons door de heuvel van dit zeer kleurrijke stadje wat een Unesco wereldgoed is.  We nemen een trolley bus en een van de "ascensors" (liften de heuvel op).  We zien heel veel muurschilderingen en hebben regelmatig mooi uitzicht op alle gekleurde huisjes.
 
 

We lopen zo iets meer dan drie uur en maken ontzettend veel foto's.  Op het laatst stoppen we bij een heel klein bakkertje aan Don Sergio's eigen huis.  Van die Don krijgen we ieder een gratis alfajor, een koekje met dulce de leche ertussen en in chocolade gedipt.  Overheerlijk en welkom, want we hebben flinke trek.

Daarna lopen we terug naar het hoofdkantoor van Tours 4 Tips, die de "Wally" tours regelt.  Daar krijgen we nog een "chicha" cocktail.  Dan is de rondleiding afgelopen en geven we Camilo zijn "fooi", verwacht wordt dat je tussen de 5000 en 10000 pesos geeft (tussen de 8 en 16 euro ongeveer).

Rick en ik gaan direct op zoek naar een lunchrestaurant.  Camilo had er onderweg een aantal aangeraden en we besluiten naar Casa Cervecera Altamira te gaan.  Onder het genot van een ijskoud biertje delen we de plaatselijke lekkernij, chorillana.

Het is maar goed dat we het delen, want het is genoeg voor vijf personen.  Het is een berg frietjes, gegrilde uien, ei en vlees.  Het is lekker en leuk eens geprobeerd te hebben, maar het is meer friet dan de rest.

We lopen terug naar de auto.  Daar kijkt Rick in zijn portemonnaie en tot zijn schrik zit zijn pinkaart daar niet in.  Hij heeft voor de lunch geld gepind en is vergeten zijn kaart uit de machine te trekken!  Gelukkig is die bank dichtbij, maar is helaas al gesloten.  Er zit voor Rick niets anders op dan zijn kaart te laten blokkeren.  Het zit hem niet mee deze vakantie!

Door de kleurrijke straatjes banen we ons een weg door de heuvels naar boven.  Als laatste willen we La Sebastiana bezoeken, een van de drie huizen van de beroemde Chileense poeet Pablo Neruda.  Dit huis is zeer interessant.  Er zijn vijf verdiepingen met allerlei interessante meubelen en het uitzicht dat deze mensen hadden is spectaculair!

We doen de audio tour en lopen dan nog even door de mooie tuinen waar weer heel wat kolibrietjes rondvliegen.  Dan zoeken we de auto weer op.  Daar komt een tandeloos oud mannetje op ons af.  Ik denk eerst dat hij ons iets wil verkopen, maar begrijp dan van hem dat het verkeer in de stad vaststaat vanwege een protest en hij geeft ons een omleiding (die we zelf ook al hadden willen doen, maar goed).  Hij blijft maar kletsen dus we geven hem 1000 pesos en bedanken hem vriendelijk maar beslist.

Wij rijden door naar Vina del Mar.   Daar is Rick vorig jaar ook doorheen gereden, maar kon geen parkeerplaats vinden.  Dit keer lukt dat wel en we zijn van plan de zonsondergang hier tijdens het avondeten te bekijken. 

Daarvoor moeten we wel eerst een restaurant vinden.  Met de ondergaande zon op de achtergrond drinken we eerst een lekkere pisco sour op het terras van Mercado del Mar.  Daar vinden we het menu echter niet zo bijzonder.

Tijdens onze wandeling hebben we Chez Gerald gezien en dat krijgt goede recensies op Trip Advisor.  We krijgen een tafeltje aan het raam en genieten van de prachtige zonsondergang.  Als de zon onder is verandert de lucht in een spektakel van prachtige kleuren, die helaas niet goed op de foto vast te leggen zijn.

Het eten is heerlijk!  Ik bestel twee voorafjes, eentje met Chileense crab, die werkelijk een delicatesse is, maar veel!  Ik kan de zalm ceviche, die daarna komt (ook al zo'n grote portie) dan ook bij lange niet op.  Rick heeft de paella, die er ook erg goed uitziet.

Na deze ontzettend leuke dag vangen we de rit terug naar Santiago weer aan.  Die verloopt heel erg vlot en rond half tien zijn we terug voor de laatste nacht in het hotel.  Morgen hebben we overdag nog in Santiago, want de vlucht terug is ook een nachtvlucht.

Foto's van vandaag staan hier

woensdag, juni 24, 2015

Dag 5 Chili: De grootste wijngaarden

Niet alleen waren we gisteren heel laat terug, ik kon ook nog eens de slaap niet vatten.  Ik ben dan ook blij dat we vanochtend geen haast hebben.  We worden langzaam wakker en lopen dan twee verdiepingen naar beneden voor het ontbijt.  Ze kennen me hier al en vragen of ik mijn gekookte eieren weer wil, maar vandaag sla ik die maar over.


Het verse fruit, de lekkere broodjes en zalm en kaas vullen de magen prima.  Ik bestel ook eens extra koffie, want die heb ik vanochtend wel nodig!  Ik weet niet hoe de Zuid-Europeanen en kennelijk ook de Zuid-Amerikanen het volhouden om zo laat te eten iedere avond!  En Mark staat dan om half zeven weer op!

Na het eten zoeken we de adressen van de twee wijngaarden waar we rondleidingen hebben gereserveerd op en stoppen de eerste in de GPS.  Dat valt niet mee, want het adres bestaat niet.  De weg wel, dus daarheen navigeert Rick dan maar.  Hoe we het ooit zonder GPS deden is me een raadsel, zeker in een land waar de wegen zo onduidelijk zijn aangegeven als in Chili.

We besluiten voor de zekerheid ruim de tijd te nemen om er te komen.  Gelukkig, want het is toch even zoeken, maar we weten dat we goed zitten als we eindeloze wijnranken langs de weg zien.  De Santa Rita wijngaard, die we als eerste bezoeken, is een van de grootste in deze omgeving.

We komen er een half uurtje voor onze rondleiding aan en krijgen een sticker om op te doen.  De concierge van het hotel heeft alle reserveringen gemaakt, want hier kun je, in tegenstelling tot wijngaarden in de VS, niet zomaar binnenlopen voor een rondleiding en proeverij.

We lopen wat rond en maken foto's.  De wijnranken zijn dor, maar een paar hebben nog prachtige herfstkleuren.  Zover we kunnen zien strekt de wijngaard zich uit.  Dat vinden wij al groot, maar we vinden later uit dat er meerdere locaties zijn, zelfs ook in Argentinie.

Als het tijd voor onze rondleiding is komt Matias ons verwelkomen.  We zijn de enige Engelstaligen, een Spaans sprekende dame komt er later bij, maar voornamelijk hebben we dus een prive rondleiding. 

Matias vertelt heel interessant over de geschiedenis van de wijngaard.  Hij laat ons de fermentatietanks zien en de houten vaten waar de wijn in rijpt.  Als laatste zien we hoe de wijn in flessen wordt gedaan.  Zelfs Rick, die gewoonlijk niet zo geinteresseerd is in wijn, vindt het interessant.

Zo'n wijnkelder zou ik ook wel willen!
Als laatste krijgen we een filmpje te zien over hun "120" merk (deze grote wijngaarden hebben verscheidene merken).  In 1814 tijdens de Onafhankelijkheidsoorlog tegen de Spanjaarden werd het Chileense leger in de pan gehakt.  Slechts 120 patriotten overleefden en Dona Paula, eigenaresse van de Santa Rita wijngaard, verleende hen onderdak en eten en drinken.  Daarna vochten de 120 dapper door en in 1818 werd Chili onafhankelijk.

Dit soort kleine geschiedenislesjes zijn dus helemaal mijn ding.  In dit land zul niet veel ouder dan halverwege de 19e eeuw vinden vanwege de zware aardbevingen.  Gisteravond vertelden Alejandra en Mark nog over de aardbeving van 2010, 8,8 op de schaal van Richter.  Het is onvoorstelbaar dat er niet meer is verwoest!

Na afloop van de rondleiding mogen we drie wijnen proeven, een sauvignon blanc en twee cabernet sauvignons, die hier de grote wijnen zijn.  Ik vind ze alle drie lekker en Rick ook.  Het past ook zo mooi in de omgeving.

Matias brengt ons daarna naar het restaurant Dona Paula, genoemd naar de eerste eigenaresse.  Dat is sjiek, maar dat had ik al in onze gids gelezen.  Het is wel een heel goede keuze!  We smullen van onze keuzes, voor mij een warme vichysoisse (die ken ik eigenlijk alleen koud) en een mix van verschillende zeevruchten.  Rick heeft lam en daarna een fruitsalade.  Hier probeer ik ook voor het eerst de Chileense carmenere wijn, heerlijk!

Achteraf gezien ben ik blij dat we vandaag gegaan zijn, want de rondleiding bij de volgende wijngaard is vandaag om 15:40 en gisteren zou dat 14:40 geweest zijn.  Dat hadden we absoluut niet gehaald!  Zo zie je maar weer, zoals mijn oma altijd zei "wie weet waar het goed voor is" (in dit geval niet mogen rijden gisteren).

Gelukkig ligt de Concha Y Toro wijngaard (of althans, de originele locatie), de wereldberoemde wijngaard en volgens hen op een na grootste ter wereld, maar een half uurtje verderop.  Ook hier hebben we dus een rondleiding en hier is het een stuk drukker en toeristischer.

Toch krijgen wij van Andrea weer een prive rondleiding.  De rest van de toeristen komt voornamelijk uit Brazilie (Portugees) of andere Spaans sprekende landen.  Op het moment is de voetbal Copa America hier gaande in Chili en dat geeft veel Zuid-Amerikaanse toeristen.

Andrea geeft ons een heel leuke rondleiding, maar Concha Y Toro is zo groot dat we lang niet het hele wijnproces hier zien.  Veel wordt op andere locaties gedaan.  Hier worden de wijnen in vaten gerijpt en gebotteld.  We zien heel wat vaten, maar niet het proces van fermentatie of in de fles doen wat we bij Santa Rita wel zagen.

Ook bij deze wijngaard hoort een verhaal.  We worden de Casillero del Diablo ingenomen, het oudste gedeelte van de wijngaard.  Hier bewaarde de originele eigenaar zijn meest geprijsde wijnflessen.  Andrea verlaat de ruimte en wij krijgen een show van hoe de duivel voorkwam dat er verder ooit wijn uit deze kelder gestolen zou worden.  Het Casillero del Diablo merk is wereldwijd beroemd en dus erg leuk om nu zelf in die wijnkelder te hebben gestaan!

Als laatste mogen we ook hier drie wijnen proeven.  We krijgen weer een sauvignon blanc en een cabernet sauvignon en een speciale wijn, waarvan ik de naam nooit gehoord had en weer vergeten ben, ter ere van de Copa America.  Die laatste is zeer lekker en later zien we dat die ook inderdaad heel wat duurder is.

In de winkel kopen we een fles carmenere, want daar heb ik nooit eerder van gehoord en een handig ding dat wijnflessen koud moet houden.  Dan gaan we terug naar de auto en rijden terug naar Santiago.

Daar hangt de smog heel duidelijk over de stad, erger nog dan de vorige dagen.  We kunnen de bergen bijna niet meer zien.  En toch mocht vandaag iedereen rijden, geen restricties.  We weten ook waarom, vandaag speelt Chili tegen Uruguay hier in hun eigen land, als gastland voor de Copa America. 

Iedere keer als we bij een rood licht staan komen er mannetjes langs met allerlei nationale waar.  Vlaggen, toeters, hoeden, ik probeer er een foto van te nemen, maar iedere keer gaat dan net het licht op rood.

Terug in het hotel zijn we beiden moe.  We besluiten in de lounge wat te gaan ontspannen en computeren.  Eigenlijk zou ik hier wel kunnen blijven, maar ja, er moet nog avondeten gegeten worden.
Mooie architectuur in ons hotel

We lopen naar het restaurant waar we onze eerste maaltijd hier aten, La Perla.  Daar krijgen we een tafeltje naast een verwarminkje, al kan de serveerster het duidelijk niet begrijpen dat wij met 17 graden buiten willen eten.  Toegegeven, aan het einde van de maaltijd wordt het wat koel.

Alweer spreekt onze ober perfect Engels, net als die eerste maaltijd.  Deze jongen blijkt een Engelse vader te hebben.  Het eten is heerlijk, ik neem de gegratineerde coquilles (met lekker koraal aanhangsel, ik weet nu dat dat betekent dat ze extra vers zijn) en daarbij een lekkere verse salade.  Rick bestelt eindelijk ook vis en geniet daarvan.

Terwijl we eten is de wedstrijd Chili - Uruguay begonnen.  We zien de medewerkers van dit restaurant allemaal kijken naar de tv in het P.F. Chang's restaurant.  Duidelijk zouden ze liever aan de buis zitten.  Toch krijgen wij fantastische bediening.  Als ik thuis ben moet ik echt wat Trip Advisor recensies schrijven!

Rick heeft nog zin in dessert, een mooi torentje van pure chocolade gevuld met bessen.  Ik neem een paar hapjes, maar heb vandaag weer genoeg gegeten.  Aan lekker eten hier zeker geen gebrek! 

Terug in het hotel zettten we de tv op de voetbalwedstrijd en zien Chili met 1-0 winnen.  Er is nog meer drama met gele en rode kaarten dan ik ooit in Europese wedstrijden heb gezien, maar dan is het toch Chili dat wint.  Blijdschap overal hier, natuurlijk!

PS: Wendy, dank je voor je reactie op het blog van gisteren!  Ik schreef dat midden in de nacht af en dacht dat er iets mis was gegaan, want geen reacties.  Soms weet je het maar niet met de internetverbindingen.

Foto's van vandaag staan hier.

Dag 4 Chili: Dagje Santiago

Zoals we gisteravond al vernomen is het auto's met de nummerborden eindigend in 5 en 6 inderdaad verboden om te rijden vandaag.  De smog is hier dan ook echt heel erg.  Zo heb ik het nog nergens meegemaakt.  We hebben ons schema dus zo veranderd dat we vandaag Santiago gaan verkennen.

Ons hotel heeft ook een heel bijzondere architectuur

Tot mijn schrik zie ik bij het wakker worden dat Saskia me vannacht een Facebook berichtje heeft gestuurd dat ze overgegeven had en zich allerbelabberdst voelde.  Meteen voel ik me schuldig, want door onze Chileense sims kunnen de kinderen ons alleen via Facebook bereiken.  Natuurlijk had ik allang onze Chileense nummers door moeten geven.

Gauw bel ik Saskia via Ricks Skype en gelukkig voelt ze zich wat beter.  Nog wel wat duizelig en zwak dus ik zeg haar Kai te vragen als ze hulp nodig heeft.  Nu hebben ze gelukkig onze nummers ook, niet dat we van zo'n afstand veel anders kunnen doen dan virtuele steun geven.

Rick en ik ontbijten weer in de lounge.  Iedere ochtend zijn er andere verse broodjes en ik kies dit keer een mini chocolade croissantje.  Het smaakt alsof we in Parijs zijn!

Dan maken we ons klaar om de stad onveilig te gaan maken.  Rick was zaterdag ontzettend moe en heeft niet veel meegekregen van de dubbeldekker tour.  We besluiten dus kaartjes daarvoor te kopen en stappen bij de Parque Arauco mall op.  Dat is slechts een minuut of vijf lopen van ons hotel.

Bij het kunstmuseum stappen we uit, want als eerste willen we de Santa Lucia heuvel oplopen.  Van daarboven heb je goed zicht over de stad en 's ochtends is de smog minder.  Het is inderdaad prachtig boven, niet in de laatste plaats door de tientallen kolibri's die er rondvliegen.
We nemen foto's van het uitzicht en ik probeer de vogeltjes mooi op de gevoelige plaat te leggen.  Die zijn zo snel dat dat beslist niet meevalt.  Ze maken ook een heel grappig kwetterend geluid wat ik nog nooit eerder heb gehoord. Rick vindt ze ook mooi, maar ik kan merken dat hij op een gegeven moment genoeg ervan heeft.

Eenmaal weer beneden lopen we naar de Barrio Bellavista.  Dit is mijn favoriete buurt want de adobe huisjes hier zijn vrijwel allemaal vrolijk beschilderd.  Het is wel erg stil overal, want het schijnt hier vooral om het nachtleven te gaan.

Hier ligt echter ook een gezellige straat met terrasjes en daar willen we een restaurant vinden om te lunchen.  Na een aantal kaarten bekeken te hebben vind ik mijn favoriete gerecht hier, ceviche, op het menu bij La Boheme.

Rick bestelt een biefstuksandwich, maar ik ben heel blij dat ik de ceviche heb genomen!  Die is half warm, half koud en de St. Jacobsschelpen erop komen met hetzelfde oranje "staartje" als die in Ierland.  Ik vind dat heerlijk en jammer dat we dat in de VS nooit zien.  Inmiddels heb ik vernomen dat dat kuit is.

Als we uitgegeten zijn lopen we het winkelcentrumpje met lapis lazuli winkeltjes binnen.  De belangrijkste landen waar die steen wordt ontgonnen zijn Afghanistan en Chili.  Ik herinner me geleerd te hebben dat de grote schilders van de 17e eeuw, waaronder Vermeer, die steen gebruikten voor de mooiste blauwe verf.

Bij een winkeltje kies ik een paar "mariposa" (vlinder) oorbellen voor mezelf en oorbelletjes als souvenirs voor de meisjes.  Bij een andere winkel zie ik echter nog leukere oorbellen in koper gezet.  Dat is helemaal van hier en het zijn precies mijn kleuren (lapis lazuli is dus felblauw en malakiet is groen). 

Uitgeshopt, want Rick ziet niets van zijn gading, lopen we naar de halte voor de hop on hop off bus.  Die komt niet veel later en dit keer stappen we bij Plaza de Armas uit.  Dit is het grote plein waar Santiago waar de stad omheen is gebouwd.

Als eerste bekijken we de prachtige 18e eeuwse cathedraal.  Dan lopen we de winkelstraten, die voornamelijk autovrij zijn af.  We kijken onze ogen uit.  De Copa Americana, het Amerikaanse voetbalkampioenschap, wordt hier gehouden deze maand en overal staan standjes met Chileense vlaggen en produkten met de vlag erop.

Rick heeft zin in een warm drankje en wil eerst Starbucks induiken.  Ik haal hem over iets plaatselijks te doen en dat vinden we niet veel later.  Cafe Caribe is een heuse espresso bar.  Er staan geen stoelen en iedereen staat aan de bar of tafeltjes.  Ik bestel een espresso en Rick een capuccino en ook wij drinken die leunend op de bar op. 

Niet veel later komen we een Entel zaak tegen en Rick wil zijn data saldo opkrikken.  Natuurlijk spreekt niemand hier Engels en ik kan mijn Spaans weer eens aanspreken.  Het lukt me aardig en een paar minuten later lopen we naar buiten met 250 extra mb's voor Rick.
Voetgangerslicht in Santiago

Intussen worden de voeten en benen moe, maar we willen het Palacio de la Moneda nog gaan zien.  Helaas mag men hier enkel in het weekend naar binnen dus dat lukt ons niet.  Ook van de buitenkant is het echter mooi.

Eigenlijk wilden we hier de bus terug nemen, maar die zien we net langsrijden en ze komen eens per half uur.  We besluiten dan maar naar de volgende halte dichter bij onze eindhalte te lopen.  Op het kaartje lijkt die vlakbij te zijn, maar dat valt tegen.  Wel erg leuk om tussen de menigtes en marktmensen door te lopen.

Eindelijk vinden we de halte en dan duurt het maar even voor de bus voor komt rijden.  Ik voel me ondertussen flink moe en we zijn vanavond uitgenodigd om te gaan eten bij onze vroegere overburen, die Chileens zijn.  Het avondeten is dan ook pas om half tien!

Om dat vol te kunnen houden ga ik bij terugkomst in het hotel twintig minuten liggen.  Dat korte tijdje rust helpt me weer wat op te krikken.  Een douche onder de keiharde massagedouche helpt nog meer.  Jee, als we zo'n douche thuis hadden zou ik geen massages meer nodig hebben!

Omdat wij natuurlijk gewend zijn veel vroeger te eten rommelen onze magen.  Gelukkig is er het cocktail uur in de lounge beneden.  We snacken wat, want Rick zegt dat hij vorig jaar heel wat te eten kreeg, toen hij Alejandra en Mark opzocht hier. 

Om half negen komt Mark ons ophalen, hij komt van zijn werk.  Op weg naar huis halen we zijn dochter Alejandra op van gymnastiek wat zij op hoog niveau doet.  Bij hun thuis wacht Alejandra met allerlei lekkere hapjes, waaronder ceviche, op ons.

We zien de drie zonen ook, maar ze zitten in examentijd hier dus de kinderen zijn druk aan het studeren.  Het avondeten bestaat uit heerlijke gnocchi en een frisse salade.  Als toetje is er cheesecake met guava, heerlijk!  Het gesprek verloopt intussen zo vlot dat het voor we het weten na middernacht is.  Mark brengt ons terug naar het hotel en we hopen ze de volgende keer weer in onze omgeving te zien.

Foto's van vandaag staan hier