Dag 7 Chili: Santiago en terugreis naar huis

En dan is de laatste dag van de vakantie alweer aangebroken.  Rick en ik slapen tot negen uur uit want we hebben geen haast.  Op ons gemak genieten we van het laatste lounge ontbijt en pakken dan onze spullen in.

We geven de tassen af bij de bellman, checken uit en bestellen een taxi naar het vliegveld voor vanavond.  Dan stellen we de GPS in op het Thrifty autoverhuurbedrijf om de auto af te gaan geven.  Die moet voor twaalven teruggebracht, anders moeten we extra betalen.

We waren gisteravond te moe om nog naar een benzinestation te zoeken en de auto moet vol afgeleverd worden.  Natuurlijk kunnen we nu in de wijde omgeving geen station vinden en de tijd tikt weg.  Gelukkig doemt er eindelijk een Copec voor ons op en ruim op tijd rijden we de auto het miniparkeerplaatsje van Thrifty weer op.

De vriendelijke meneer van zaterdagochtend is er weer.  Hij keurt de auto goed en een paar handtekeningen later nemen we afscheid.  "Uw Spaans is heel goed", complimenteert hij mij nog.  Daar bedank ik hem voor, al is daar nog heel wat aan te verbeteren, maar Duolingo heeft zeker enorm zijn vruchten afgeworpen.

Toen we door deze buurt, Providencia geheten, reden viel het ons op dat er leuke moderne winkelstraten zijn en veel terrasjes.  We besluiten wat rond te lopen.  Rick wil graag een empanada pino proberen en bestelt er een van Dona Empanada.  Het smaakt goed al is hij veel te groot en we willen nog lunchen.  Bovendien is deze gefrituurd, terwijl Rick de zachtere empanada's lekkerder vindt.  Enfin, hij heeft hem geproefd.

We bekijken wat winkeltjes en gaan dan op zoek naar een terrasje voor onze laatste lunch.  Dat vinden we bij een leuk Spaans tapa's restaurantje.  Mijn lunch is helemaal perfect en licht, vier knapperige sneetjes stokbrood met verschillend beleg erop.  Ook Rick vindt zijn Spaanse tortilla zeer smakelijk.

Na het eten lopen we naar de metro.  Ook die ervaring moeten we in Santiago gehad hebben.  Het blijkt heel makkelijk, want er is een spitsuur en een niet spitsuur tarief.  Maakt niet uit hoe ver je gaat reizen.  Kaartjes koop je gewoon aan een loket.  We verzuchten beiden dat we wilden dat de Washington metro zo simpel was.

In de trein is het stampvol en pas ik goed op mijn tas.  Gelukkig heb ik Rick ook nog gewaarschuwd om zijn portemonnaie niet in zijn achterbroekzak te laten zitten.  Hij meent de man naast hem aan zijn broekzak te hebben voelen zitten dus maar goed ook.

Bij Santa Lucia stappen we uit en beklimmen weer de heuvel, die we dinsdag ook als eerste bezoeken.  Dit is zo'n mooi park midden in de stad en ik ben verliefd op de vele kolibrietjes, die op aloe (of agave, daar zijn we nog niet uit) afkomen.  Ook vandaag tsjirpen ze er vrolijk op los en zitten elkaar achterna.  Ik probeer er weer wat foto's van te maken en een paar lukken geloof ik wel goed.

De meeste bezienswaardigheden in Santiago hebben we dinsdag al bekeken, maar bij Concha Y Toro raadde de gids de Lastarria buurt aan.  Daar zouden leuke restaurantjes en barretjes zijn.  Die buurt ligt naast de Santa Lucia heuvel en is inderdaad heel gezellig.

Rick en ik strijken neer op een druk terrasje en onder het genot van een biertje en wijntje kijken we naar het doen en laten van de Chilenen.  Het valt ons op dat er hier veel gerookt wordt.  Ook hebben we nog geen enkele van de vele honden aan een riem gezien!  Ze lopen gewoon los met hun baasjes mee en lijken allemaal super goed getraind, hoewel eentje Rick wel in zijn broekspijp beet.

Dat zijn zo van die dingen, die opvallen.  Over het algemeen vonden wij wat wij van Chili hebben gezien zeer modern en vaak Europees aandoen, eerder dan Zuid-Amerikaans.  Veel Chilenen hebben ook een Europese achtergrond.  Zo ook Mark waar we dinsdagavond aten, zijn grootvader kwam uit Scandinavie via Groot-Brittanie naar Chili.

Al hebben we nog een aantal uren, ik begin me toch zorgen te maken dat we in het spitsuur geen taxi terug naar het hotel kunnen krijgen.  Dat ligt een kilometer of zes buiten het centrum dus is niet een twee drie te belopen. 

We besluiten het zekere voor het onzekere te nemen en nemen de eerste de beste taxi naar de Parque Arauco mall naast ons hotel.  Daar gaan we op zoek naar een fles Pisco, want we willen beiden thuis proberen pisco sours te maken.  Bij Vino del Mundo hebben ze verschillende merken en we kiezen het merk dat de verkoopster aanraadt.

We hebben voor zeven uur de taxi naar het vliegveld besteld en denken nog meer dan genoeg tijd te hebben om daarvoor een hapje te eten.  Dat doen we bij El Otro Sitio, een Peruaans restaurant.  Er is nog niemand dus we denken dat het wel snel zal gaan.

Het voorafje, wat weer heel groot is, maar dit keer delen Rick en ik het, komt al snel en is heel lekker.  Ook mijn laatste pisco sour in Chili smaakt prima.  Echter, ik heb ook gegratineerde St. Jacobsschelpen besteld, maar krijg in plaats daarvan kaaskroketjes.  Het duurt maar en duurt maar voor de fout is hersteld.

Het is een flinke pisco sour!

De tijd begint enorm te dringen en de vriendelijke ober vindt het duidelijk heel vervelend, maar we moeten afrekenen voor mijn schelpen komen.  Als hij de rekening brengt heeft hij in zijn andere hand ook het bord met schelpen dus ik eet er snel nog een paar van terwijl Rick betaalt.

Dan rennen we praktisch terug naar het hotel waar we onze bagage ophalen.  Ik verwissel mijn schoenen en dan komt de bellman vertellen dat onze taxi er is.  Keurig op tijd vertrekken we.

We hebben een spraakzame taxichauffeur en met open mond luistert Rick hoe ik met hem praat over voetbal, het verkeer, de smog en meer.  Allemaal in vast Itaalspaans, maar we verstaan elkaar.  Rick gaat eind oktober met zijn vader naar Marokko en is nu zeer gemotiveerd om Frans te gaan leren op Duolingo.

Op het vliegveld zijn we zo ingecheckt en probeert Rick toch nog of zijn Surface tablet wellicht gevonden is.  Die afdeling is gesloten, maar een United medewerker gaat nog speciaal voor hem kijken.  Helaas komt hij met lege handen terug, er lag enkel een iPad en een aantal Kindles.  Het is een raadsel wat er met de Surface is gebeurd.

Met Ricks Premier Gold mogen we van de Avianca lounge gebruik maken.  Ik ga dat doen en mijn telefoon nog even opladen.  Rick wil wat winkelen, maar veel tijd hebben we niet.  We kunnen al gauw aan boord van onze United vlucht terug naar Houston.

Nadeel van zo'n reis naar zuidelijk Zuid-Amerika is dat zowel de heen- als de terugvlucht een nachtvlucht zijn.  Voor de heenvlucht hadden we mijlen gebruikt en wat bijbetaald om businessfirst te kunnen vliegen, maar voor deze vlucht vonden we dat niet nodig. 

We hebben Economy Plus stoelen en het is een 2-3-2 vliegtuig dus er zit niemand anders in onze rij.  We beginnen met het avondeten wat wonder boven wonder erg lekker is, al eet ik er nauwelijks iets van.  Wijn en bier zijn nu ook weer gratis internationaal en de flight attendant schenkt lekker bij.

Intussen kijk ik een paar leuke tv programma's, o.a. over New York waar ik dingen leer, die ik nog niet eerder over de stad had gehoord.  Als alle karretjes langs zijn gekomen gaan we proberen te slapen.  Ik doe mijn maskertje op en probeer een comfortabele positie aan te nemen.

Dat valt echter ernstig tegen.  Als de stoelen vijf centimeter achteruit gaan in deze nieuwe Boeing 767 is het veel.  Het lukt me dan ook absoluut niet om te slapen.  Na een paar uren gaat alles nog pijn doen ook en dan kan ik het helemaal wel vergeten.  Toch houd ik mijn ogen gesloten en probeer te doezelen, anders ben ik morgen geradbraakt!

In ander groot nieuws vandaag besloot het Supreme Court of the United States dat het homohuwelijk ook in dit land in alle staten wettelijk erkend moet worden.  Een enorme overwinning voor president Obama en de vele activisten, die meewerken aan gelijke rechten voor iedereen.  Het Witte Huis was vanavond als een regenboog verlicht.  Ik had dat historische feit graag gezien!

Foto's van vandaag staan hier