De zon schijnt lekker de kamer binnen en Ricks stem komt om kwart voor acht over de intercom: "Time to get up!". Ik was al wakker, maar mijn horloge loopt vijf minuten achter, tijd om op te staan dus.
Na mijn douche maak ik ontbijt en wil dat op het deck opeten. Missy Cashew (of Pookie, daar zijn ze nog niet uit) kitten vindt het deck echter ook erg interessant en schiet tussen mijn benen door naar buiten. Ze weet dat dit niet mag en rent van me weg. Voor ik het weet schiet ze bijna onder het hekje door de tuin in!
Gelukkig kan ik haar aan haar achterpootjes nog terugtrekken! Ze heeft onze plant in de voorkamer volgens mij ook gebruikt als kattenbak, overal ligt aarde. Het is alsof we een peuter in huis hebben! Ik zeg tegen Rick dat er toch een reden is dat kleine dieren, inclusief mensenkinderen, zo schattig zijn.
Bijna ben ik door de kitten capriolen te laat bij de metro, maar gelukkig staat de trein er nog. Een half uurtje later stap ik bij het Smithsonian station uit. Zo vreemd om weer hier in de hoofdstad van de VS te staan. Michael is er ook weer en ik krijg een hug van hem, maar ik zie niemand, die mijn gezin van vandaag kan zijn.
Net als ik me wat zorgen begin te maken komen R., I. en de kinderen, tienjarige B. en zevenjarige I., naar boven. I. is zeker de jongste, die ik zonder wandelwagentje heb rondgeleid! Ik vertel hem dat en hij is vastbesloten het vol te houden.
Wat een leuke kinderen zijn dit (de ouders ook, hoor)! Ze zijn geinteresseerd, stellen allerlei vragen en leren onder anderen helaas wat slavernij betekende. Hun open antwoorden en reacties maken dat ik eigenlijk de hele dag geniet.
We lopen naar het Washington Monument wat al een ingewikkelde geschiedenis heeft, zeker voor een paar Nederlandse basisschoolkinderen. Maar ze willen er van alles over weten. Ook het Tweede Wereldoorlog monument maakt indruk. Ik kan me voorstellen dat je dat als zevenjarige helemaal enorm vindt.
Met kinderen op pad gaan geeft weer een heel ander perspectief. Beiden vinden het Vietnam Veterans Memorial duidelijk niet zo. Het is er ook een stuk warmer, want dat zwarte graniet absorbeert enorm en geeft nogal wat warmte af.
Het Lincoln Memorial spreekt ze wel erg aan, vooral B., die ook over Martin Luther King Jr. heeft geleerd. Ook de soldaten bij het Korean War Memorial spreken tot de verbeelding. Vaak wordt er nu wel door kinderen gevraagd hoe lang het nog is, maar kleine I. rent zelfs nog voor ons uit!
Aan het Tidal Basin bekijken we het Martin Luther King Jr Memorial en het Franklin D. Roosevelt Memorial met zijn mooie uitspraken. Grappig hoe dingen, die vroegere presidenten of burgerrechten leiders schreven, weer actueel zijn tegenwoordig.
Het Jefferson Memorial bekijken we van verre en lopen terug naar de bewoonde wereld en de Old Ebbitt Grill. Op weg daarheen is de enige keer dat kleine I. even op de rug van zijn vader meelift. Met de nadruk op even, want dat was misschien een stadsblok (die in Washington wel heel groot zijn).
Bij het Witte Huis moeten we wachten, want president Obama en de Braziliaanse president vertrekken. Dat maakt ons laat voor het restaurant, maar dat is geen probleem voor Mark, die ons meteen een tafeltje geeft. Wat een excuus trouwens, de Amerikaanse president is de reden dat we te laat zijn, alleen in Washington.
Iedereen is blij te kunnen zitten. We zitten wel in het koude gedeelte van het restaurant, maar het is te doen. De kinderen bestellen een hot dog, de ouders gerechten met kip en ik kies weer eens de zalmburger, die me altijd goed bevalt. De kip ziet er ook smakelijk uit en zelfs de hot dogs, al eten de kinderen meer van de inderdaad loeilekkere frietjes.
Ik zou ook met een Old Ebbitt Grill t-shirt kunnen lopen
Na het eten lopen we verder voor- en achterlangs het Witte Huis. De kinderen zijn weer vol vragen, vooral ook over de Obama kinderen. Daarna lopen we langs Pennsylvania Avenue richting het Capitool.
Dit is volgens mij voor kinderen het minst interessante deel van de rondleiding. De hele weg al bekijkt kleine I. op zijn kaart waar we zijn. Die ga ik onthouden, want het geeft het kind een idee hoe het allemaal gaat. Hij herkent zo ook dingen, die we onderweg tegenkomen.
Als we bijna bij het Capitool zijn, zegt I. opeens tegen zijn vader: "Dit is leuk, he, Pappa?". Wauw, een beter compliment kan ik niet krijgen, als een zevenjarige mijn rondleiding al leuk vindt! En dan zegt hij tegen mij "Ik ben zo blij dat jij Nederlands spreekt!". Die jongen gaat nog ver komen!
Op mijn waarschuwing dat we Capitol Hill op moeten wordt door de kinderen gereageerd dat dat leuk is. Inderdaad lopen ze hem zonder problemen op. De Library of Congress spreekt ook tot de verbeelding. Zoveel boeken en de bibliotheek van Thomas Jefferson vinden ze prachtig, maar ook de sterrenbeelden in de vloer.
Elk van hun sterrenbeelden wordt gevonden en lieve I. wil ook nog zien waar "mijn" maagd is. Eerlijk gezegd zijn rondleidingen met kinderen vrijwel altijd erg leuk. Ze zijn zo open en eerlijk en er komen de meest interessante vragen.
Buiten de Library of Congress nemen we afscheid. De kinderen zien uit naar een duik in het zwembad van hun hotel. Ik ben een beetje jaloers, want ze logeren in de stad en zullen het vuurwerk daar op 4 juli zien. Voor ons is het alweer jaren geleden dat we daarheen gingen. Eigenlijk zou ik wel weer eens willen, maar het is altijd zo moeilijk om weer naar huis te komen.
Dat hebben die kleintjes toch maar volgehouden (10 mijl = 16,1 km)
Precies als mijn trein aankomt loop ik het perron op, mooi getimed. Het is zulk lekker weer, 28 graden en niet vochtig, dat ik in Vienna besluit naar huis te lopen. Daar ga ik op het deck mijn kleurplaat afmaken. Intussen af en toe onderbroken door communicaties met het gezin.
Katja geniet van een lang weekend aan het strand in New Jersey. Zij en Kevin vieren een jaar samen. Kevin heeft haar juwelen en bloemen gegeven, wat wil een vrouw nog meer. Helemaal goed zit die relatie duidelijk!
Rick komt enthousiast thuis. Vanochtend vertelde hij mij al dat het vandaag 25 jaar geleden is dat hij bij Microsoft begon (Katja was toen drie maanden oud). Hij verwachtte verder niets speciaals als viering van Microsoft, alleen het grote kristal wat iedereen (al zijn er niet veel) krijgt. Rick kreeg echter ook een heuse surprise party met cake van zijn collega's, erg leuk! Een kwart eeuw bij een bedrijf werken is ook niet niks!
Voor het avondeten bestellen we makkelijk Zpizza,. Rick en ik kijken de afleveringen van America's Got Talent, die we gemist hebben. Een meisje zingt zo mooi en is pas 11 jaar oud! Het was een leuke maandag, ik heb graag rondleidingen op maandag, mooie start van de week!
Foto's van vandaag staan hier
10 reacties:
Wat bijzonder en leuk dat deze kinderen zo goed meededen en het volhielden met de rondleiding. Inderdaad, zij komen er wel.
Gefeliciteerd met het jubileum van Rick. Wat een mooie kristal heeft hij gekregen. Maar vooral wat een geluk om al zo lang voor het bedrijf te mogen werken. Toch bijna een unicum in deze tijd.
Wat een heerlijke dag heb je gehad. Fijn! Maar ook Rick. Wauw, 25 jaar bij een bedrijf. Gefeliciteerd voor hem! En inderdaad, een heel mooi cadeau!!
Wat een stoere kids.
Gelukkig zijn er toch nog veel goed opgevoedde kinderen.
Gefeliciteerd met het jubileum van Rick. Het is inderdaad niets niks.
En het wordt alleen maar zeldzamer dat iemand zo lang bij een bedrijf kan werken.
Groet, Bea
Gefeliciteerd met Rick zijn jubileum. Geniet nog maar een beetje van de capriolen van de kitten.
Marieke
Gefeliciteerd met het 25 jarig jubileum van Rick..
Fijn als je zolang al bij een bedrijf kan werken
Op naar het volgende jubileum he.
Aardig rondje gelopen met die kinderen hoor,dat is niet niks zeg, een 16km
Goed volgehouden hoor..
Fijne week nog.
groetjes Joke
Hè, wat een heerlijk positieve post heb je geschreven. Ik kan me voorstellen dat je dag helemaal goed is na zo'n rondleiding.
En super voor/van Rick, leuk zo'n taart als verrassing!
Een mooier compliment kun je inderdaad niet krijgen! Knap van die kinderen dat ze het lange lopen volhouden en tot het einde geïnteresseerd blijven.
Wow! Dus Rick heeft nog de pioniersfase meegemaakt bij Microsoft! Of niet? Hoe dan ook, het is een mooi jubileum waar hij trots op mag zijn. Leuk dat het ook gevierd werd op kantoor.
Sandra
@Marion - Rick had zelf bij heel wat andere bedrijven kunnen gaan werken en daarmee ook stukken meer kunnen verdienen. In plaats van dat hij bij Microsoft "mocht" werken zijn zij gelukkig blij met het feit dat hij zo loyaal bleef :). Maar komt inderdaad ook hier niet zo vaak voor.
@Jeanny - Het is zeker een bijzonder jubileum.
@Bea - Gelukkig zijn er op een heel enkele uitzondering na alleen maar goed opgevoede kinderen, die mijn rondleidingen doen
@Marieke - Ik zou bijna een kitten of puppy voor de wintermaanden nemen, zoveel leven brengt zo'n beestje in de brouwerij
@Joke - De rondleidingen zijn inderdaad tussen de 12 en 16 km en ik vind het iedere keer weer knap als kinderen die volbrengen.
@Marion - Inderdaad, op zo'n dag geniet ik net zoveel als de mensen met wie ik ben
@Sandra - Hij kwam er net bij toen ze groot aan het worden waren. Bill Gates was toen nog "one of the guys", dus wel erg leuk, ja
Sorry Petra, begrijp me niet verkeerd. Ik bedoelde te zeggen dat je je tegenwoordig gelukkig mag prijzen als een bedrijf zo lang blijft bestaan (wij hebben diverse keren anders moeten ervaren bij andere grote Amerikaanse bedrijven). Dat doet niets af aan het feit dat zij dankbaar mogen zijn voor een zeer getalenteerde, toegewijde en hardwerkende medewerker!
Oh, ja, zo had ik het nog niet bekeken. Er zijn wel wat spannende momenten met ontslagen geweest de afgelopen paar jaar, maar het lijkt helemaal de goede kant op te gaan met Microsoft
Een reactie posten