Onze webcam

Cul-de-sac Cam

maandag, augustus 31, 2015

Een rondleiding met iemand in een rolstoel en het American Indian Museum

Het is wat moeilijk opstaan vanochtend, vast ook doordat het wat somber is buiten en daardoor lekker donker in de slaapkamer.  Toch sta ik keurig om kwart voor acht naast mijn bed.  Rick heeft de koffie al staan pruttelen en we eten samen ontbijt.  Ook "onze" eekhoorn eet mee van de maiskolf, zich in allerlei bochten wringend.


Daarna brengt Rick me naar de metro waar we tot morgenavond afscheid nemen.  Rick gaat vanmiddag naar de hoofdstad van South Carolina, Columbia.  Voor mij staat de trein al klaar en vandaag zijn er gelukkig geen vertragingen.

Rond kwart over negen stap ik bij McPherson Square uit.  Mijn gezelschap van vandaag wacht me daar al op.  I. is al lange tijd mijn FB vriendin en bloglezeres.  Zij is hier met een vriend, J.W., en haar moeder R. R. kan niet meer zo lang lopen dus zit in een rolstoel.  Gelukkig zijn alle bezienswaardigheden daarmee goed te bereiken.

Na de gewoonlijke korte geschiedenis over de stad lopen we naar het Witte Huis.  Daar is het rustig aan de voorkant.  Aan de achterkant mogen we niet helemaal tot aan het hek komen.  Als we weglopen parkeert een Park Police agent zijn cruiser net dwars op de stoep waar wij lopen.  Ook zie ik de brandweerwagen, die er stond toen de president met de helicopter vertrok, weer.


Op het internet lees ik dat president Obama om vijf voor half elf zal vertrekken richting Alaska waar hij onder anderen de naam van de hoogste berg van de VS zal hernoemen van Mount McKinley naar de oorspronkelijke naam Denali. 

Aangezien het toch wel erg leuk is de helicopter te zien landen en niet veel later weer met de president erin opstijgen stel ik voor te wachten.  Dat doen de anderen met graagte. 

Na een tijdje zien we drie helicopters aankomen en eentje landt achter het Witte Huis.  De andere twee blijven wel in de buurt cirkelen.  Een kwartiertje later vertrekt de helicopter met de president aan boord en de andere twee volgen.  Het is toch wel bijzonder om te zien, iedere keer weer.
 


We lopen verder naar het Washington Monument waarvan J.W. al wist dat het in twee etappes gebouwd is.  Het is altijd een leuk verhaal, de geschiedenis van deze ogenschijnlijk simpele obelisk.  Zoals altijd maken de oorlogsmonumenten veel indruk, vooral het Koreaanse met zijn roestvrijstalen soldaten.

We nemen de lift het Lincoln Memorial in.  Daar zit Lincoln nog steeds imposant op zijn troon.  Toch verveelt het nooit deze mooie monumenten weer te laten zien.  Ik zie onderweg ook een aantal fietsrondleidingen van Bike & Roll en hun gidsen zien er ook enthousiast uit.  Ik bedenk dat het misschien eens leuk zou zijn zo'n rondleiding te doen.  Wie weet leer ik nog een feitje dat ik niet wist.

Bij het Tidal Basin bekijken we het Martin Luther King Jr. Memorial en besluiten ze niet helemaal rond het meertje te lopen. Daarom vertel ik vanaf hier over het Jefferson Memorial aan de overkant.  Als laatste lopen we door het Franklin Delano Roosevelt Memorial.
Mooie spreuk van Martin Luther King Jr.

Franklin D. Roosevelt Memorial

Dan gaan we op zoek naar een taxi voor hen.  Die is snel gevonden en we nemen afscheid.  Ik krijg heel lief een Libelle, Margriet en Hollands Glorie aangereikt.  Nederlandse voedingsprodukten kunnen we hier vrij makkelijk krijgen, maar de Libelle en Margriet vind ik altijd heel erg leuk om te ontvangen.

Voor mijn lunch besluit ik naar het American Indian Museum te lopen.  Dat is nog best een flinke tippel, want het is helemaal aan de andere kant van de Mall.  Mitsitam Cafe is echter een van mijn favoriete lunchplekken in de stad en ik ben er alweer een tijd niet geweest.

Natuurlijk krijg ik er geen spijt van wat verder weg te gaan.  Ik bestel een koude broccolisoep met St. Jacobsschelpen en popcorn (noordelijke wouden regio) en een pittig garnalenceviche met groentes en choclo (Zuid Amerika regio).  Heerlijk en exotisch, precies mijn ding.  Van die broccolisoep had ik nog wel een kop opgekund!

Na het eten besluit ik weer eens wat in het museum rond te gaan kijken.  Ook dat is alweer een tijdje geleden.  Ik bekijk de permanente tentoonstelling, maar ben helemaal gefascineerd door de tentoonstelling over de verdragen, die de Amerikaanse federale regering met de diverse stammen sloot en vervolgens niet nakwam.




Eindelijk wordt er tegenwoordig toegegeven dat het allemaal niet ok was.  De Indiaanse culturen hebben altijd al mijn interesse met hun connectie met de aarde en het natuurlijke.  De tentoonstelling heeft bij ieder verdrag het gezichtspunt van de Indianen naast dat van de federale regering. 

Regelmatig krijg ik bij het lezen en het zien van de filmpjes een brok in mijn keel.  Ja, dit was volkenmoord, zoals een persoon terecht opmerkt. In het begin ging het goed, maar we weten allemaal hoe het afliep, hoewel de Indianen nu weer veel meer erkenning genieten en dit museum is daar een bewijs van.

 

Na een flink uur loop ik weer naar buiten.  Inmiddels schijnt de zon en ik haast me naar huis.  Ik loop dit keer terug van de metro en kleed me meteen in badpak.  De Nederlandse tijdschriften gaan mee naar de overkant en na een snelle doop om af te koelen, want het water is me eigenlijk te koud, ga ik in een ligstoel lekker o.a. Anne Wil en Sanne lezen.

Rick belt dat hij vergeten is Saskia's huur te betalen en die moet morgen binnen zijn.  Einde zwembadbezoek voor mij, maar ik ben vast van plan deze laatste week dat het open is iedere dag te gaan.  Hopelijk komt daar niets tussen.

Na de huur betaald te hebben ga ik eens aan het avondeten denken.  Als je op vijf minuten afstand van een Japans restaurant woont en sushi als favoriete eten hebt is de keuze niet heel moeilijk.  Kai kiest ook een paar rollen uit en ik haal ze op van Sushi Yama.

We smullen ervan op het deck.  Kai heeft nog niets gehoord over zijn kamer in Duitsland.  Dat is toch wel belangrijk, lijkt mij, maar ik probeer niet teveel te zeggen.  Hij wordt daar geergerd over en het zal wel loslopen (of niet).
De Eastern Tiger Swallowtail vlinder op onze buddleia

Intussen geniet ik zoveel mogelijk van zijn aanwezigheid.  Na het eten vertrekt Kai weer naar boven om zijn XBox spel te spelen en ik zet de tv aan.  Al kijkend schrijf ik dit blog.  Het was weer een erg leuke maandag met rondleiding en ga dat binnenkort als de rondleidingen verminderen weer missen.

zondag, augustus 30, 2015

Afscheid van de Canadezen en een rustige zondag

Zaterdag

Rick en ik staan om kwart over acht op en zien dat Ana Maria en Berend-Jan niet alleen al op zijn, maar ook nergens te bekennen.  Niet veel later komen ze druipend nat binnen.  Ze zijn nog even in de golven gaan spelen.  De zee is voor hen vanuit Ottawa heel ver rijden en bovendien zo ver naar het noorden erg koud.

Berend-Jan maakt voor ons allemaal gebakken eieren van de eitjes, die we gisteren van de boerderij hebben gekocht.  Het smaakt heerlijk en we genieten nog even van het uitzicht op zee vanaf hun balkon.  Ik wil zoiets volgend jaar ook doen en dan misschien wat later in september. Dan is de zee nog warm, maar is het heel rustig overal.


Voor tienen moet het appartement leeg zijn en de sleutels teruggebracht naar het verhuurbedrijf.  Met vereende krachten ruimen we, brengen vuilnis naar buiten en vinden een andere parkeerplaats voor Ricks auto, want wij willen nog even blijven.  Gelukkig is dat laatste heel makkelijk, want veel mensen vertrekken vanochtend.

Als de auto's weer ingepakt zijn en het appartement leeg nemen we afscheid van de Canadese familie.  Ik vond het vooral heel leuk om Athena beter te leren kennen.  We weten niet wanneer we elkaar weer zullen zien, helaas, maar hopelijk niet weer vier jaar niet (hoewel ik mijn broer vaker zie)!

Rick en ik lopen nog even de boardwalk af.  Ik wil foto's nemen van de zandsculpturen en hij heeft de boardwalk nog niet gezien.  Ook kopen we een doos met het typische strandsnoepje hier, saltwater taffy, voor Kai.  Die heeft intussen uitgevonden dat hij gelukkig niet voor 9 september hoeft te vertrekken.  Hopelijk gaat het dan toch lukken voor mij om eerst met hem mee te gaan en te helpen verhuizen.


Een uurtje later zijn we terug bij de auto's en beginnen aan onze tocht terug naar huis.  Rick heeft nu geen electriciteit meer dus moet ongeveer iedere 90 kilometer twee gallons (ongeveer 8 liter) benzine tanken.  De eerste slok geeft hij FLUX TEK, zoals de auto heet, al in Ocean City.

Met nog een stop bij een benzinestation banen we ons een weg naar Annapolis.  We hebben even oponthoud bij de Chesapeake Bay Bridge, maar verder geen problemen.  We rijden het centrum van Annapolis in en zoals altijd is het er een drukte van jewelste.  Het is dan ook zo'n gezellig oud plaatsje!

We vinden met gemak een parkeerplaats bij de haven en lopen eerst bij Pusser's binnen.  Die hebben een leuk deck aan het water, maar dat vindt iedereen en dus is er een drie kwartier wachttijd.  Het loopt al tegen tweeen en we hebben trek.  We zetten onze naam op de lijst voor het geval we niets anders vinden.  Ze zullen ons bellen als er een tafeltje vrijkomt.

We lopen verder langs het water en zien aan de overkant dat het Crab Deck een nieuw restaurant is.  Hier bedraagt de wachttijd slechts twintig minuten.  We lezen wat over de geschiedenis van het plaatsje, wat in 1649 werd opgericht.  Het was ook een paar jaar de hoofdstad van de VS en heeft het oudste Capitool in de VS.

Al gauw wordt er gebeld dat ons tafeltje klaar is.  We hebben zicht op het water en delen eerst een paar krabballen, mini crabcakejes zijn het eigenlijk.  Het smaakt prima.  Ik heb een soft shell crab sandwich op het menu ontdekt en moet die gewoon hebben!  Hij is niet te versmaden zo lekker.  Rick heeft crabcakes, die er ook goed uitzien.

Helaas is het al te gauw weer tijd om het leuke stadje te verlaten.  Hoewel ik wel blij zal zijn als ik niet meer hoef te rijden.  Mijn rechterheup en been doen enorm veel pijn en ik kan het niet rekken of strekken, want mijn voet moet op het gaspedaal. 

Rick moet nog een keer benzine tanken en dan kunnen we in een stuk doorrijden. Gelukkig is er verder geen verkeer en tegen vijven rijden we onze oprit weer op.  Rick doet zijn auto meteen aan de oplader, maar op de benzine ging het ook prima.

Kai heeft goed voor het huis en de dieren gezorgd.  Het ziet er allemaal keurig uit, de afwasmachine is zelfs uitgeruimd.  Ik ben helemaal blij dat hij toch niet hals over kop hoefde te vertrekken, want nu zijn we volgend weekend toch nog even met zijn vijven (plus Kevin).

Op het deck werk ik mijn blog bij dat ik de afgelopen paar dagen verwaarloosd heb.  Ook plaats ik mijn foto's online.  Het was best lekker om een paar dagen geen laptop te hebben, maar al te vaak moet dat niet gebeuren. 

We bestellen Friends als avondeten.  De kabobs smaken weer prima en dan gaan de voeten omhoog en de tv aan.  We zijn het erover eens dat we blij zijn dit uitstapje te hebben gemaakt.

Zondag

We slapen lekker uit en gaan dan ons zondagse ontbijt bij Panera en Starbucks halen.  We besluiten nu we toch in het centrum zijn meteen ook wat boodschappen te halen bij Giant, Petco en Whole Foods.  We eten dus maar in de auto voor deze keer, het smaakt er niet minder om.

Het is fijn er later vandaag nu niet weer op uit te hoeven, bedenken we.  Thuis haast ik me naar boven voor een uur interval op de elliptical.  Ik heb mijn sportroutine wat verwaarloosd de afgelopen dagen en dat voel ik in mijn spieren.  Na afloop voel ik me een stuk beter.

Na de lunch ga ik verder aan mijn zentangles.  Het is wat bewolkt dus mijn plan om naar het zwembad te gaan laat ik maar varen.  Het water is me dan toch te koud.  In plaats daarvan besluit ik te gaan bubbelen in de hot tub.

De stralen op mijn spieren zullen me goed doen.  Intussen lees ik achterstallige tijdschriften, Viva Tysons en Northern Virginia Magazine.  Beiden hebben allerlei tips voor plaatselijke uitjes.  Zo kom ik erachter dat er ook hier in Virginia spookstadjes zijn.  Nooit geweten!

Rick is intussen bezig aan ons platje waar de hot tub op staat.  Het is dus gezellig zo samen.  Voor ik het weet zijn er een paar uur voorbij en kom ik als een pruim uit het water.  Maar wel heel ontspannen en daar gaat het natuurlijk om.

Terwijl ik nog wat verder ga aan mijn zentangles zie ik opeens twee kolibrietjes om elkaar heen dansen.  Het lijkt erop dat ze ruzieen over hun eten aan ons raam.  Voor het eerst hoor ik ook geluidjes uit ze komen. Schattig! Kennelijk wordt het opgelost, want niet veel later komt er een drinken.

Voor het avondeten grilt Rick kipsate en gekruide wortels, die we met basmati rijst eten.  Een lekker en makkelijk maaltje dat we gezellig met zijn drieen buiten verorberen.  De temperatuur is heerlijk dus ik blijf nog lang van de nazomerse concerten van krekels en andere "zingende" insekten luisteren.

zaterdag, augustus 29, 2015

Een paar dagen strand met de verre familie

Donderdag

Op tijd sta ik op, want ik heb dit keer vroeger personal training afgesproken met Sharon.  Zo kan ik me snel klaarmaken om op pad te gaan.  Rick vertrekt na ons ontbijt naar zijn werk en we nemen tot morgen afscheid.

Het is koel als ik naar buiten stap, opeens maar een graad of twintig.  Het zal wel weer opwarmen tot zo'n 28 graden dus helemaal goed.  Sharon wacht me al op en ze heeft weer een heel programma voor me klaar.  Wat ik zo knap vind is dat ze me hard aan het werk zet en toch rekening ermee houdt dat ik mijn spieren niet kan overbelasten.  Ze bouwt ook een volle tien minuten masseren, rekken en strekken in.

Eigenlijk wilde ik nog wat cardio doen, maar het is zulk heerlijk weer dat ik besluit Cosmo een lekker lange wandeling te geven.  Hij is daar erg blij mee, want als ik rondleidingen heb heb ik geen puf meer om hem ook nog rond te leiden.

Dan pak ik mijn spullen in, neem afscheid van Kai en ga op weg naar de kust.  Eerst gooi ik de van nog vol en haal wat snacks en lunch bij Whole Foods.  Mijn GPS is ingesteld voor Ocean City, Maryland, waar ik al vele jaren niet geweest ben.  Het is zo'n 275 kilometer rijden.

Het verkeer zo midden op een donderdag valt alles mee.  Ik schiet lekker op en na een uur rijd ik de Chesapeake Bay bridge al over.  Veel mensen vinden het eng om deze brug over te rijden, want hij is heel hoog.  Ik vind het juist altijd een prachtig uitzicht.


Dan rijd ik door allerlei landbouwgebied met maisvelden en andere gewassen.  In de jaren dat ik niet naar Ocean City ben geweest is de weg erheen flink verbeterd.  Vroeger moest je telkens heel langzaam rijden door allerlei dorpjes en nu is route 50 de hele weg een vierbaansweg.

Na precies drie uur rijd ik dan ook bij het appartement dat Berend-Jan en Ana Maria deze week gehuurd hebben voor.  Berend-Jan wacht me al op met de parkeerpas.  Ik sleep mijn spullen naar de derde verdieping en krijg mijn eigen kamer.  Morgen zal Rick hier ook komen en we zullen als jongeren in een stapelbed slapen!  Ik neem het onderste dubbele bed in beslag met mijn gigantische kussen.
Uitzicht vanaf het balkon

We besluiten de boardwalk, die hier vijf kilometer lang is met allerlei winkels, restaurants en vertier erlangs,  te gaan verkennen.  We nemen het treintje naar het begin en stappen uit in een soort kermis.  Hier wil Athena niet in, maar wel in het Haunted House verderop.

We verzekeren ons er eerst van dat er geen echte mensen op ons af zullen springen en nemen dan plaats in een van de karretjes.  Ik zit naast mijn broer en Athena wil met haar moeder in een karretje.  BJ en ik lachen ons rot tijdens het ritje.  Er is helemaal niets engs aan, maar het is wel heel grappig gedaan.

Ook de dames komen lachend naar buiten.  We lopen verder, deze en gene souvenirwinkel ingaand en Athena vooral scoort wat leuke dingen.  BJ wil dolgraag een frozen custard ijsje proberen en wij mogen ook een hapje.  We zijn er niet van onder de indruk.
De magen rommelen en we zoeken naar een restaurant voor het avondeten.  Dat wordt Flavors of Italy aan de Boardwalk.  De recensies ervoor zijn maar matig, maar er zijn tafels vrij en hoe slecht kan pasta nu helemaal zijn.

Antwoord: het smaakt allemaal best, al is het allemaal wat duur.  Pasta is niet mijn ding dus ik bestel een van de weinige gerechten met rijst, de "spicy island shrimp".  Het is een lekker pittig gerecht met verse garnalen en ik smul ervan.  De anderen vinden hun gerechten ook smakelijk en de bediening is goed.  Tevreden lopen we dan ook terug naar het appartement.

Onderweg koop ik nog een paar stokjes met in chocolade gedoopte aardbeien bij een van de Candy Kitchen winkels.  Daar is allerlei lekkers te krijgen, maar we houden ons in.  Ooit heb ik een kies gebroken op de taffy (harde toffee in verschillende smaken) dus daar blijf ik ver van.

Terug in het appartement bemerk ik dat ik mijn tas met laptop thuis vergeten ben.  Dat is ook weleens bevrijdend, eigenlijk.  We kijken met zijn allen tv, smullen van de aardbeien en voor we het weten is het middernacht.  Oeps!  We willen morgen bijtijds weer op dus gaan gauw slapen!

Vrijdag

Heerlijk heb ik geslapen, al had ik midden in de nacht veel nekpijn.  Icy Hot erop gespoten en ik kon lekker verder pitten.  Tegen achten word ik wakker en sta op.  AM en BJ zitten al op het balkon naar de parade van Jeeps, die over het strand rijden, te kijken.
 
Er is koffie en ik drink dankbaar een kop om wakker te worden.  Dan lopen we naar de Fractured Prune voor verse donuts.  Nu ben ik geen donut fan, maar als ze warm zijn kan ik ze lekker vinden.  De Duck Donuts maple en bacon donut vond ik bijvoorbeeld niet te versmaden in North Carolina.

We kiezen een half dozijn donuts, die van mij de sundae met pinda's en chocolate chips.  Met nog een lekker sterke kop koffie eten we ze op het balkon van het appartement op.  Ze zijn lekker, maar niet mijn favoriet, ik geloof zelfs dat ik een warme Krispy Kreme lekkerder vond.  Tot zover mijn zeer beperkte recensie van donuts.

Athena pit intussen heerlijk door tot ergernis van haar ouders. Zij wordt uit bed getrommeld en geinstrueerd zich zo snel mogelijk klaar te maken.  We gaan namelijk naar Assateague Island om de wilde pony's daar te zien en dat wilde Athena graag.

Niet veel later zitten we in Berend-Jans auto en gaan op weg.  Ik ben vrijwel altijd via het zuiden Assateague Island opgereden en nu komen we in het noorden binnen.  We zien meteen pony's en nemen gauw een foto. 

Helaas ben ik mijn parkenpas vergeten en betaalt BJ dus voor toegang tot het nationale park.  Gelukkig gaat het naar een goed doel.  We rijden het park in en zien nog een paar pony's verder weg.  Ver kunnen we echter niet rijden, want dan moet je een voertuig met four wheel drive hebben.

We rijden terug en zien dan op de parkeerplaats van het Assateague State Park vier pony's staan.  Daar willen Athena en Ana Maria dichter bij komen (en ik natuurlijk ook).  Ik bied aan de toegang tot dit park te betalen, want vind het toch stom van mezelf dat ik mijn parkenpas ben vergeten. 

De vriendelijke dame aan het loket vraagt wat we komen doen.  Als BJ zegt dat we enkel de pony's willen fotograferen en wat in de winkel kijken hoeven we niets te betalen en krijgen een kaartje waarmee we een half uur mogen blijven.

We fotograferen de pony's, die gewoon rustig blijven staan.  Er wordt overal gewaarschuwd niet te dichtbij te komen en er hangen foto's van kinderen, die gebeten zijn.  Het zijn, hoe dociel ze ook lijken, wilde dieren. 

In de winkel is niet veel bijzonders te zien al heeft Athena nu wel zin in ontbijt.  Dat wordt een milkshake.  Ik ga intussen nog wat meer foto's maken, want het is hier mooi!

Op de terugweg stoppen we eerst bij een boerderij langs de weg.  Athena vermaakt zich met de geitjes daar, terwijl wij eieren en groentes kopen.  Dan wil Athena nog wat kleding kopen bij Rue 21, daar heb ik nog nooit van gehoord, maar ze hebben leuke en goedkope dingen.

Als laatste gaan we langs Food Lion en kopen wat proviand voor de lunch.  Ana Maria maakt in het appartement een lekkere Griekse salade met tomaat, komkommer en blauwe kaas. We hebben er een dunne bagel met beleg bij, voor mij zalm met kruiden en sla.

Tijd om ons eindelijk in badpak te steken en naar het strand te lopen.  Dat ligt vlak voor het appartement, we hoeven slechts de boardwalk over te steken.  Ik heb een stoeltje meegenomen en de rest ligt op doeken onder hun parasol.  Het is hier heerlijk vertoeven, want er staat een lekker windje zodat het niet te warm is.

Het zeewater is ook een goede temperatuur voor mij.  Ik schat een graad of 28.  De golven zijn wel vrij hoog en ik heb contactlenzen in, dus ga niet dieper dan mijn middel.  De anderen trotseren de golven wel en ik probeer foto's te nemen van hen op hun body boards.

Tegen half vier gaan BJ en ik het strand af, want Rick is in aantocht.  We hebben eerder vanochtend al een parkeerplaats langs de weg voor mijn van gevonden.  Als Rick arriveert overhandig ik hem dus mijn parkeerpas en kan hij achter BJ's auto staan.  Zijn nieuwe electrische BMW heeft de rit goed doorstaan.  Hij heeft een keer twee gallons benzine getankt (daarmee rijdt de auto zo'n honderd kilometer).

Gauw kleedt ook Rick zich in badkleding en we vermaken ons nog anderhalf uur op het strand en in zee.  Dan douchen we allemaal en maken ons klaar voor het avondeten.  We hebben een reservering bij Captain's Table in het Courtyard by Marriott.

De maaltijd begint goed en we delen een aantal lekkere voorafjes.  Berend-Jan bestelt een shot van Bombay gin en een half dozijn oesters.  Hij doet voor hoe je een beetje gin bij de oester giet en die dan eet.  Het is inderdaad een bijzonder lekkere combinatie.

Anne, onze serveerster, is aardig en attent.  Het is dan ook absoluut niet haar fout dat er iets misgaat in de keuken en we maar liefst anderhalf uur op onze hoofdgerechten moeten wachten!  De helft daarvan is dan ook bijna weer helemaal afgekoeld.  Dat is ons toch wat te gortig en we vragen om de manager.

Die verontschuldigt zich voor het ongemak en zegt 20% van de rekening te halen.  Dat is zeer schappelijk en Anne had ons tijdens het wachten ook al van een gratis drankje voorzien, dus we vinden het prima.  Het eten is overigens wel heel smakelijk, ondanks dat het koud is.  Ik heb Maryland crab soup en die is lekker pittig.

Het is dus al vrij laat als we klaar zijn en de anderen hebben nog puf om een paar zaken aan de boardwalk te gaan bezoeken.  Ik ben te moe en wil terug naar het appartement.  Rick gaat, ondanks mijn verzekeringen dat ik prima alleen terug kan lopen, als een ware gentleman met mij mee.

Alweer is het al middernacht als we elkaar welterusten wensen.  Morgen moeten we uitchecken en rijdt de familie weer terug naar Canada.  Ik ben heel blij dat Rick en ik gekomen zijn, want dit was echt kwaliteitstijd met hen, hoe kort ook.

Foto's staan hier.



woensdag, augustus 26, 2015

Perfect weer voor een rondleiding vandaag

Rick is al vroeg op en mijn wekker gaat om kwart voor acht.  Tot mijn verbazing heb ik Rick nog niet zien douchen en neem dan zelf de badkamer maar in beslag.  Pas als ik al aangekleed en klaar ben komt Rick naar boven.  Ja, hij is verlaat en ja, hij kan me nu toch naar de metro brengen, want ik ben juist vroeger klaar, hoera!

Gauw prop ik een paar wafels en een kop koffie naar binnen en vertel Kai dat hij kan blijven liggen.  Hij had eerst lief aangeboden me naar het station te brengen.  Het is maar goed dat ik vroeg ben, want natuurlijk is er weer een vertraging op de oranje en zilver lijnen, zucht!  Dat terwijl er net in het gratis Express krantje staat dat ons verkeer het slechtst in het land is.  Op het openbaar vervoer kun je ook vaak niet rekenen, duidelijk.


Het valt vandaag allemaal mee en om tien over negen stap ik bij het Smithsonian station uit.  Het is er heel stil, al help ik toch een aantal toeristen op weg terwijl ik wacht.  Opeens zie ik een stel naar boven komen waarvan ik denk: "zou het?".  En ja, hoor, het zijn G. en E., ook weer rond Katja en Kevin's leeftijd net als maandag.

We maken kennis en ik vertel over de geschiedenis van de stad.  Zij vragen keurig of ze "jij" mogen zeggen en daar ben ik blij om, want ik ben geen "u"!  Dat vind ik altijd heerlijk van het Engels, geen formeel gedoe, iedereen is "you". 

Bij het Washington Monument kijken we of er nog kaartjes zijn om naar boven te gaan.  Het is zo'n mooie dag, het uitzicht zal schitterend zijn.  Ze krijgen nog de laatste twee kaartjes voor vier uur vanmiddag, dus na de rondleiding. 

De vlaggen bij het Washington Monument hangen net als maandag halfstok.  Ik kan nergens vinden waarvoor, al dacht ik maandag te lezen dat het voor Julian Bond is.  Vandaag zou het net zo goed kunnen zijn voor de twee journalisten, die vroeg vanochtend tijdens een live uitzending neergeknald werden in zuidwest Virginia, dichtbij waar Katja woonde.  Hun leeftijden van 24 en 27 maken dat ik het niet goed los kan laten, het hadden onze kinderen kunnen zijn.

We lopen verder langs de monumenten, die weer allemaal flinke indruk maken.  Ze zijn dan ook allemaal zo doordacht!  De symboliek vind ik nog altijd zo knap gedaan, zelfs bij de oudere monumenten.  E. stelt voor een foto van mij "aan het werk" te maken met Abraham Lincoln (ik probeerde een selfie te nemen, maar dat lukte me niet).  Hij wordt leuk!

Ook vandaag stappen we goed door en zie ik dat we voor de lunch nog tijd hebben voor de voor- en achterkant van het Witte Huis.  Beiden hebben ook een stappenteller en die krijgen we vandaag wel bij elkaar. 

Bij de Old Ebbitt Grill heeft Mark meteen weer een tafeltje voor ons in de hoofdzaal.  Tony, die mij nog steeds "honey bunny" noemt, de enige man behalve Rick waar ik dat van kan velen, komt vragen of we nu voortaan in de hoofdzaal willen zitten en dat is het geval.  Hij zal daarvan een aantekening bij mijn naam maken.  Toch wel bijzonder om mijn naam in de database van de oudste saloon en een van de populairste restaurants van Washington te hebben als vaste klant!

E. en G. bestellen beiden de fish and chips als hun maaltijd.  Daar smullen ze van, maar wat een portie!  Meestal zijn de porties in dit restaurant niet idioot groot, maar deze wel.  Ze kunnen het dan ook niet op.  Ik ben op het moment helemaal verslaafd aan het flatbread en eet dat weer met vele smaak.

Na het eten lopen we Pennsylvania Avenue af en zij zijn vooral geinteresseerd in de Onafhankelijkheidsverklaring en Constitutie te zien.  Na de rondleiding wijs ik ze dan ook naar de National Archives.  Ze zullen nog ruim de tijd hebben voor hun kaartjes voor het Washington Monument.

Zoals altijd eindigen wij in de Library of Congress.  Het verveelt gewoon nooit, dit gebouw.  Ik zie nog steed nieuwe uitspraken of bedenk weer wat een mooie quote een, die ik al ken, is.  Zo vind ik "They are never alone that are with noble thoughts" prachtig. 

In de winkel koopt E. nog de Jefferson Bible voor haar moeder en wat andere souvenirs.  Dan lopen we weer naar buiten en nemen afscheid.  Een erg leuk en enthousiast stel vond ik hen, net als het paar op maandag.  Ze doen me aan Katja en Kevin denken.  Ik wijs hen richting Archives en loop zelf naar het Capitol South metrostation.  Alweer is het pas half drie, in de zomer ben ik vaak pas na vieren klaar.

Maakt allemaal helemaal niet uit, maar opvallend is het wel.  Nu ik voor drieen in de trein stap betaal ik net iets minder voor de metro.  Ook vandaag komt Kai met van Vienna ophalen. Nog steeds weet hij niets meer over Duitsland en hij lijkt erdoor gefrustreerd.  Ik stel voor dat hij morgen gewoon in het Engels opbelt, want de tijd begint te dringen. Hij lijkt het daarmee eens te zijn.

Het is wat koel (ja, je leest het goed, het is 27 graden, maar er staat een koele wind) voor het zwembad dus ik ga op het deck zitten.  Ik heb zin weer een zentangle achtig iets te maken en neem een glas en maak allerlei door elkaar cirkels op papier.  De bedoeling is al die vormen in te vullen met verschillende patronen.  Ik ben benieuwd naar het resultaat, na een paar uur heb ik ongeveer een kwart getekend.

Laura komt eindelijk weer eens om me een massage te geven.  Ironisch genoeg voel ik me vandaag juist goed na lange tijd veel pijn.  Helaas merk ik echt dat Laura minder rigoureus masseert.  Dat vind ik moeilijk, want ik heb echt deep tissue nodig en ik ken haar natuurlijk al vele jaren dus wil haar niet "ontslaan".  Bovendien heb ik nog niemand gevonden, die het beter doet. 

Rick komt thuis met eten van Whole Foods.  Voor mij is er hun heerlijke zalm en de mannen hebben kippenborsten.  Rick maakt zoete aardappelfrietjes in de oven en we hebben er een lekkere tomaat en komkommersalade bij.  Het smaakt allemaal prima!

Morgen ga ik richting de kust naar broer en schoonzus!  Heb er zin in, al wil een gedeelte van mij ieder wakend uur mogelijk met Kai besteden.  Realiteit is echter dat hij boven in zijn kamer zit of met koptelefoon aan de computer dus dingen samen doen is er niet bij.  Ik denk dat het makkelijker zal zijn als hij eenmaal op weg is. Dan kunnen wij ook verder met ons leven.

dinsdag, augustus 25, 2015

Tandartsbezoek en meer

Dagje vrij, dus ik denk lekker uit te slapen.  Mijn brein denkt daar echter anders over.  Rick moet deze week vroeg op voor vergaderingen deze week.  Ik word wakker en dan probeer ik me op een tropisch eiland te wanen, maar alle problemen van de kinderen malen door mijn hoofd.

Rick komt nog wel even heel goed nieuws brengen, want hij heeft de beste jaarlijkse waardering in lange tijd gekregen.  Dat is natuurlijk in deze nog steeds wat wankele economie heel erg fijn.  Rick gaat dan ook blij naar zijn werk.

Nog moe van de slechte nacht sta ik op.  Het is schitterend weer, de vochtigheid verdreven na de regen van gisteravond.  Ik neem mijn wafels en koffie mee op het deck.  Het kolibrietje komt ook weer langs.  Grappig is dat nadat tijdens onze vakantie de buisjes met nectar leeg waren de bijen het kennelijk op hebben gegeven.


Voor mijn personal training wil ik nog een half uur cardio doen.  Alleen blijkt mijn horloge niet goed te werken en op de klok in de sportschool is het opeens al kwart voor tien.  Een kwartiertje cardio dan maar, want Sharon komt me om tien uur halen.

Omdat ik me niet goed voel en veel pijn heb rolt Sharon mijn rug eerst en dat helpt goed.  Ik merk echt dat ik me weer veel te druk maak om alles en mijn spieren reageren daarop.  Na het uur gewichten en rekken en strekken voel ik me wel een stuk beter.

Kai heeft intussen nog steeds niets vernomen van zijn school en de tijd tikt verder.  Ik snap niet dat hij niet een bonk zenuwen is en vreest dat hij straks te laat is.  Maar hij is volwassen en weet dat zijn vliegtickets straks enorm duur kunnen zijn.  Ik bereid me er maar op voor dat hij van de ene op de andere dag kan vertrekken.

Voor mijn lunch maak ik snel een tosti met ham en kaas en een lekkere perzik uit de boomgaard.  Dan is het tanden poetsen en naar de tandarts voor een grote schoonmaak.  Het is al een jaar geleden dat ik hier was, want in die stoel liggen is een marteling.  Ik kom er altijd met enorme nek- en hoofdpijn vandaan.

Vandaag bedacht ik me dat het fijn zou zijn om naar een boek te luisteren terwijl ik gepijnigd word.  Ik heb dus een roman van een van mijn favoriete schrijfsters op Audible gekocht en luister daarnaar op mijn telefoon.  Het helpt goed, iets om vaker te doen.  De rest van het boek kan ik tijdens mijn rit naar de kust op donderdag horen.

Nadat alle tanden en kiezen weer schoon zijn gepeuterd komt de tandarts nog even kijken.  Voor we begonnen zijn er foto's genomen en daarop is te zien dat een paar kronen los aan het gaan zijn.  Kennelijk hebben kronen niet het eeuwige leven, zelfs als je goed voor je gebit zorgt.  Deze zijn elf jaar oud en een ervan moet spoedig vervangen worden, de andere kan nog even wachten. 

Er wordt nog een mondkanker screening gedaan en gelukkig niets gevonden.  Nu moet ik de moed gaan vinden om die kroon te laten vervangen, bah!  Het hoeft niet morgen, maar toch wel voor er rotting kan ontstaan.  Ik denk erover tot oktober te wachten wanneer het allemaal wat kalmer is.

Toen ik dit weekend een paar armbanden aan wilde doen bleek er een al gebroken te zijn (was ik vergeten) en brak de andere.  We hebben een heel goede juwelier in Vienna en ik wil ze graag kunnen dragen dus breng ze erheen voor reparatie.  In de winkel verlekker ik me aan sommige van hun sieraden.  Heel moderne stukken zitten ertussen, maar ja, buiten mijn budget, natuurlijk.

Bij Rite Aid koop ik een aantal dingetjes voor een "care package" voor Saskia.  Zij vertelde gisteravond dat het niet makkelijk gaat.  Ze vindt haar appartement en huisgenote leuk, maar worstelt met haar studie.  Ik koop wat schoolspullen en hebbedingetjes en snoepjes voor Flapjack. 
Flapjack "helpt" Saskia studeren

Vroeger maakte ik "hoorns" gevuld met die dingen op de eerste schooldag en Saskia vertelde dat ze die miste.  Ik versier de envelop met stickers en zend hem dan naar Richmond.  Hopelijk vindt Saskia haar passie en dan zal het een stuk makkelijker gaan, denk ik.

Thuis kleed ik me in zwemkleding en loop naar de overkant.  Ik ben helemaal van plan het water in te gaan, maar mijn boek is zo spannend dat ik maar blijf lezen.  Tegen de tijd dat ik klaar ben is de zon achter de bomen verdwenen en het water me te koud.

Rick is intussen met Kai's auto en mijn van bezig de veiligheidsinspecties te doen.  Ik zei al tegen hem dat zijn aureooltje almaar groeit.  Dit scheelt mij natuurlijk enorm veel tijd en Kai ook.  De auto's zijn weer een jaartje goed.

Intussen kleur ik lekker op het deck, hoewel ik ondanks de Off! lek word geprikt door de muggen!  Ze bijten zelfs door mijn kleding, ook bespoten met Off!, heen!  Ik weiger naar binnen gejaagd te worden, want het is een heerlijke temperatuur.   Ik maak mijn mandala af en het helpt me te ontspannen, ik voel me de afgelopen dagen erg gespannen.

Rick heeft na de tweede veiligheidsinspectie eten gehaald bij Plaka Grill.  We smullen van hun authentieke gyro's.  Zelfs mijn Grieks-Canadese schoonzus vond hun gyro lekker en dat zegt wat.  Het is dan ook een razend populair restaurant.

Dan gaan de voeten omhoog en de tv aan.  Vanavond is het America's Got Talent avond.  Er zitten een aantal heel goede tussen, maar ook waarvan we ons afvragen hoe die naar de volgende ronde zijn gekomen.  Hopelijk vannacht een betere nacht zodat ik op en top ben voor de rondleiding morgen.

maandag, augustus 24, 2015

Maandag = een warme rondleiding

De komende paar weken heb ik nog regelmatig rondleidingen te boek staan.  Vandaag is het een volle dag en na mijn wafels en koffie zet Rick me af bij het metrostation.  Vervelend genoeg heb ik hoofdpijn en het belooft een hete dag te worden.  Hopelijk gaat het lopen helpen.

Straks is hij nog mijn enige "kind" thuis

Het is alsof er nooit problemen met de metro zijn geweest en gelukkig kom ik helemaal zonder oponthoud bij het Smithsonian station aan.  Onderweg las ik weer over de twee pandababies, die dit weekend bij de National Zoo zijn geboren.  De kans dat beiden zullen overleven is klein, hard duimen dus maar!

Het toeristenseizoen is vrijwel over en het is rustig bij het metrostation.  Ik zie nog niemand, die aan M. en T., mijn stel van vandaag, kan voldoen.  Ik wacht in de schaduw van de M metropaal.  Dan komt er een Aziatisch mannetje met $1 waterflesjes.  Ik heb mijn eigen drankje mee dus hoef er geen, maar de man maneuvreert zich gewoon zo dat hij mij uit de schaduw duwt!

Gewoonlijk zou het me niet zoveel kunnen schelen, maar het is flink warm en mijn hoofdpijn wordt zo alleen maar erger.  Zodra hij even wegloopt neem ik die schaduwplek weer in, voor zijn koelbox met drankjes.  Hij komt terug en probeert me weer te verdringen, maar ik zeg hem zonder pardon dat hij onbeschoft is en ik hier eerst stond.

Hij druipt af en inmiddels is het na half tien, maar ik zie nog steeds geen Nederlanders.  Ik loop eens naar de andere uitgang, maar ook daar zijn ze niet.  Dan besluit ik maar even te bellen.  M. neemt op en het blijkt dat ze me straal voorbij zijn gelopen.  Gelukkig niet te ver en voor het Aziatische kunstmuseum zie ik ze staan.

We maken kennis en ik heb een beetje het gevoel met Katja en Kevin op stap te gaan.  Ik schat dat M. en T. ongeveer hun leeftijd zijn en ook is zij blond en hij donker en net als Kevin lang.  We lopen naar het Washington Monument en daar willen ze wel kijken of er nog kaartjes zijn voor vandaag.  Ze scoren twee kaartjes voor zeven uur vanavond.

De vlaggen bij het Monument hangen halfstok en ik zie online dat dat is om de vorige week overleden burgerrechten activist Julian Bond te eren.  Het is altijd weer een ander gezicht met al die vlaggen halfstok.
 
 
 
M. en T. fotograferen regelmatig, maar zetten er goed de pas in.  Het is erg warm met 32 graden, maar in de schaduw en bij het Tidal Basin met een windje is het goed uit te houden.  We bekijken alle monumenten en als we terug zijn bij het Washington Monument zie ik dat we nog tijd hebben het Witte Huis aan beide kanten te bekijken voor we gaan lunchen.  De president komt vandaag terug van vakantie, geloof ik.

Mark is er vandaag niet bij de Old Ebbitt Grill en we worden prompt in het koude gedeelte gestopt.  Niet goed voor mijn spieren, maar de anderen hebben er zo te zien geen last van.  Ik bestel weer het flatbread en T. ook, M. neemt de caesar salad.

Leuk vind ik dat dit hun allereerste kennismaking met de Verenigde Staten is!  Niet alleen laat ik ze dus onze mooie stad zien, maar het zijn ook nog eens hun eerste indrukken van dit land.  Hopelijk, maar ik denk het wel, is de rondleiding een goed begin.

Na het eten lopen we via Pennsylvania Avenue en o.a. het (lelijke) FBI gebouw, het Newseum en de Canadese ambassade naar het Capitool.  Het Congres is nog op vakantie dus het is er erg rustig.  Ik kan niet wachten tot de steigers weer van de koepel komen, maar dat zal nog even duren.

Het is pas twee uur als we de Library of Congress inlopen!  Twintig minuten later heb ik ze de mooie dingen in dit gebouw laten zien en nemen we afscheid.  Zij hebben besloten de rondleiding in het Capitool te gaan doen.  Ze hebben heel wat gezien vandaag, maar duidelijk nog energie voor heel wat meer!

Het was weer een erg leuke dag en iedere keer bijzonder om "mijn" stad door "nieuwe" ogen te zien.  Vandaag vond ik het ook fijn om dit te doen, omdat ik vanochtend een beetje met mijn ziel onder mijn arm liep vanwege het vertrek van Kai.  Hij is nog niet eens vertrokken en ik voel me al zo! 

De rondleiding heeft me echter de kans gegeven mijn gedachten op een rijtje te zetten en te weten dat ik ook mijn eigen leven heb.  Het is moeilijk de kinderen te laten gaan, maar in Kai's geval weet ik dat hij dit graag wil en dan is het makkelijker, ondanks de afstand.  In mijn hoofd heb ik mezelf dus eens streng toegesproken tijdens de stukken waar we even niet kletsten.

Mijn metrotrein komt er net aan als ik het station binnenloop en Kai komt me in Vienna ophalen.  Ik vraag natuurlijk meteen of hij al antwoord op zijn email heeft, maar dat is niet het geval.  Als ik hem was had ik allang opgebeld, maar ja, ik ben nu eenmaal een echte type A persoonlijkheid en Kai heeft dat niet zo dringende van Rick.

Het was zo warm vandaag en ik heb nog steeds hoofdpijn dus ik kleed me meteen in mijn bikini en loop naar de overkant het zwembad in.  Het water voelt zo heerlijk!  Niet te koud en niet te warm en is zo ontspannend.  Ik denk wel dat dit de laatste heel hete rondleiding was dit jaar. Gek genoeg vind ik dat dan ook weer jammer, want het betekent dat de zomer bijna voorbij is.

Tussen duiken in het zwembad door klets ik met deze en gene op Facebook.  Jammer genoeg hebben beide meisjes de nodige moeilijkheden en dat weegt ook op mijn schouders.  Op de radar zie ik dat er regen op komst is, maar het duurt gelukkig tot na ik weer thuis ben voor het losbarst.

Voordat dat gebeurt klets ik bij met Christine.  Zij is altijd goed om me weer op de rails te krijgen.  Zo jammer dat ze zo ver weg wonen, maar hopelijk kunnen we in het komende jaar elkaar weer zien.  Het wordt steeds moeilijker om iedereen, waar we om geven en ver van ons woont, regelmatig te zien!

Rick komt thuis met een heerlijke kip en spinazie quiche van Pie Gourmet.  We hebben er een frisse salade bij met pittige augurken.  Pittige augurken?  Ja, je leest het goed, Rick wist zelfs niet dat ze pittig waren, maar ze zijn "buffalo style" en dat is gekruid!  Erg lekker is het wel.

Vanavond kijk ik naar de America's Next Top Model afleveringen, die ik tijdens onze vakantie heb opgenomen.  Het blijft een leuke show om naar te kijken.  Ik ben zeer benieuwd wie er dit keer gaat winnen.  Volgen anderen hier ook ANTM?