Onze webcam

Cul-de-sac Cam

woensdag, september 30, 2015

Duitsland dag 1: Aankomst in Frankfurt

Gisteravond zette Rick ons in de stromende regen af bij Dulles Airport.  Omdat ik Businessfirst vloog konden we bij eerste klas inchecken en dat was zo gebeurd.  Ook de TSA Pre duurde slechts enkele minuten.

Drie kwartier voor vertrek konden we aan boord.  Ik probeerde nog Kai, die Economy Plus zat, met mij samen te laten boarden, maar dat mocht niet.  Ach, ook geen probleem, hij is tenslotte volwassen.

Mijn stoel was aan het raam en wat nauwer dan die Rick en ik hadden naar Chili.  Geeft niet, zolang hij maar helemaal plat kon en dat kon hij. Het weer zorgde helaas wel voor vertraging.  We moesten eerst wachten tot de galley achter droog was, want daar stond water in.  Daarna stonden we een uur stil op het asfalt omdat het luchtruim gesloten was.

Maar tegen half twaalf gingen we dan eindelijk de lucht in.  Dat het slecht weer was werd meteen duidelijk aan de flinke turbulentie.  Het duurde daardoor even voor het eten werd geserveerd en tussendoor moesten de flight attendants ook telkens weer hun stoelen innemen voor hun veiligheid.
We kregen een sjiek toilettasje met sokken en toiletspullen

Het eten was voortreffelijk, het moet gezegd, want United krijgt altijd veel kritiek.  We kregen meloen met rauwe ham en een verse salade vooraf.  Ik koos de gamba's en vis met pittige linzen en gemengde groentes en toe was er kaas.  Tegen de tijd dat die werd geserveerd was het half drie onze tijd en ging het licht eindelijk uit!
De hoofdgerecht keuzes klinken allemaal goed

We hadden dus maar ongeveer vier uur om onze ogen te sluiten.  En dat is alles wat ik deed, want in slaap vallen lukte me van geen kanten.  Toch dwong ik mezelf te blijven doezelen in plaats van een film kijken, want die rust van in het donker plat liggen helpt ook.

En opeens gaan dan toch weer sneller dan gedacht de lichten aan.  Ik weiger het ontbijt want ik eet liever straks iets lekkerders, maar een sterke kop koffie gaat er goed in.  Op mijn scherm zie ik op de kaart dat we net boven Utrecht vliegen dus ik open mijn luikje en zie Nederland onder me voorbij glijden.
Zonnig Nederland vanuit de lucht


Zo'n drie kwartier later landen we in Frankfurt.  Ik ben als een van de eersten uit het vliegtuig en wacht op Kai.  Alleen stroomt het hele vliegtuig leeg, maar geen Kai.  Vreemde gedachten gaan door mijn slaperige hoofd.  Zou hij er toch niet in hebben gezeten?  Maar dat kan toch niet?

Er zit niets anders op dan in de bus te stappen naar de douane terminal.  Ik probeer Kai te bellen, maar zijn telefoon staat uit.  Ik heb zijn paspoort dus hij moet wel ergens op mij wachten.  Dan belt Kai terug dat hij inderdaad al bij de paspoortcontrole staat.  Hoe ik hem gemist heb zal altijd een raadsel blijven.

Met onze Nederlandse paspoorten zijn we zo door de automatische controle hokjes.  We lopen einden om bij de bagage te komen.  Frankfurt is allerminst mijn favoriete vliegveld.  Alles ligt ver uit elkaar en is slecht aangegeven.

Vrijwel meteen komen onze tassen op de band.  We trekken twee karretjes los (1 euro ieder, ik ben gewend dat die gewoonlijk gratis zijn) en gaan op zoek naar het Sheraton hotel.  Ook daarheen zijn geen borden te vinden en een vriendelijke medewerker wijst ons de weg. Het hotel ligt aan het vliegveld vast en het leek ons een goed idee om daar een nachtje te rusten alvorens op pad te gaan.

Dat blijkt het zeker, want we voelen ons beiden als zombies.  We krijgen een kamer upgrade en hebben een king bed, helemaal goed.  Ik moet Kai ervan weerhouden meteen zijn bed in te duiken.  Omdat het al middag is lijkt het me beter als we onszelf dwingen tot een normale bedtijd op te blijven.
De lobby van het hotel is in Oktoberfest sfeer

Heel veel trek hebben we niet, maar ik stel voor in het aangrenzende treinstation te zoeken naar een broodjeszaak waar we even kunnen zitten en eten.  Die vinden we meteen en ik bestel een broodje gerookte zalm en Kai een broodje met mozzarella en tomaat.  De dame achter de kassa is ronduit onvriendelijk.  Ze gooit me nog net mijn wisselgeld niet toe!

Op weg naar het hotel had ik al een O2 mobiele telefoonwinkel gezien.  Daar gaan we kijken of we een Duitse sim met data kunnen krijgen.  Dat kan inderdaad en we worden alweer door een zeer chagrijnige dame geholpen.  Hopelijk is dat geen trend hier.  Maar tien minuten later lopen we met nieuwe sims weer naar buiten.  Maar liefst 3GB aan data, zelfs ik zal dat in een week niet opmaken!

Eenmaal weer op de kamer merkt Kai echter dat hij toch geen data heeft.  Hij probeert het zelf op te lossen, want het is iedere keer een hele wandeling in dat vliegveld.  Het lukt echter niet dus we lopen terug naar O2.  Gelukkig wil de dame het bij gratie gods wel oplossen voor Kai.

Intussen haal ik een kaart van het labyrinth dat Flughafen Frankfurt heet.  Ik heb namelijk nog nergens aanwijzingen voor huurauto's gezien.  Gelukkig wijst de dame bij de informatiebalie de weg en Kai en ik gaan even kijken waar we morgenochtend moeten zijn.

Dan hebben we wel weer genoeg gelopen voor vandaag.  We halen de laptops van de kamer en gaan op zoek naar een plek om gemakkelijk te zitten en iets te drinken.  We bestellen beiden een pot thee in het lobby cafe.

De mensen, die er werken komen uit Tunesie en Senegal, beiden landen waar ik ben geweest.  De Tunesier vindt het duidelijk leuk Frans te praten dus haal ik die taal nog even ergens ver weg uit mijn brein tevoorschijn.  Toch blijft Frans altijd makkelijker dan Duits, al versta ik die laatste taal ook nog steeds heel goed.

We hangen wat rond en computeren wat.  Rond zessen krijg ik zin in mijn eerste Duitse wijntje.  We verplaatsen ons naar de gezellige Lemons and Limes bar.  Ik bestel een Gruene Veltliner en dat smaakt sehr gut!
Blij dat we deze rustdag hebben genomen!

Eindelijk is het dan tijd om te gaan eten, hoewel Kai's maag helemaal van slag is.  We besluiten het Duitse keuken restaurant te proberen.  Dat is in de Oktoberfest sfeer dus gezellig.  Er speelt ook van die echte hoempa pa muziek, lekkere dijenkletsers.

Eigenlijk vind ik de Duitse keuken maar niets, maar ik zie daar opeens herten gulash met prei en linzen op het menu staan.  Ik ben dol op gulash, prei en linzen en word niet teleurgesteld.  Vooral met de spaetzle erbij is het heerlijk!  Kai neemt een of andere worst en aardappelpuree, die hij ook erg lekker vindt.

Na het eten begeven we ons naar de hotelkamer, kiezen wat we als ontbijt bezorgd willen krijgen morgenochtend en ontspannen ons.  Hopelijk kunnen we op een normale tijd hier de slaap vatten straks, want om half tien morgenochtend begint het echte avontuur van Kai.

dinsdag, september 29, 2015

Inpakdag en naar het vliegveld

Wat hadden we gisteren geluk met het weer en wat ben ik blij dat ik vandaag geen rondleiding heb!  Het is klam warm, maar zwaarbewolkt en vanmiddag wordt er flink wat regen voorspeld.

Het feeentuintje is ook versierd voor Halloween

Rick en ik ontbijten samen, want hij heeft voor zijn doen op een doordeweekse dag uitgeslapen.  Dan vertrek ik naar personal training en Rick naar zijn werk.  Dit keer heb ik om negen uur met Sharon afgesproken, vroeger dan gewoonlijk, maar het bevalt me wel.

We doen een uur gewichten, maar ook heel veel rekken en strekken zodat mijn spieren de lange vlucht vannacht hopelijk beter aan zullen kunnen.  Na afloop doe ik vijfduizend stappen op de elliptical.  Intussen klets ik bij met Lea Ann, die er toevallig ook is en wie ik alweer een paar maanden niet heb gezien.

Zo gaat de tijd snel en de vijfduizend stappen zijn zo behaald.  Ik neem afscheid van Lea Ann en Sharon en pak thuis mijn tas in.  Ik heb nog een lijstje af te werken in Vienna dus vertrek als het meeste erin zit naar het centrum.

Bij de bank haal ik toch ook nog maar wat dollars voor het geval dat.  Het doet zo herfstachtig aan overal, maar voelt als een stoombad buiten zo warm!  Na bij Whole Foods mijn anti-jet lag middeltje  te hebben gehaald besluit ik van Panera lunch te bestellen.
Kleurrijke pompoenen bij Whole Foods
 

Met mijn soba noodle bowl zit ik niet veel later op het deck.  Op de buienradar zie ik nog geen serieuze regen aankomen dus lijn na de lunch Cosmo aan voor wat ik hoop een lange wandeling door de buurt.   Nadeel van zo'n laat vertrek is dat je de hele dag zit te wachten tot je naar het vliegveld kan.

Jammer genoeg heeft Moeder Natuur andere plannen en klopt de buienradar niet.  Zodra Cosmo en ik de straat uit zijn begint er een tropische bui.  Ik heb mijn paraplu mee en Cosmo deert het niet dus ik loop toch nog een stuk, maar niet zo ver als ik had gehoopt.
Andere Halloweenversieringen in de buurt



De dogwoods verkleuren altijd als eerste

In plaats daarvan besluit ik op YouTube filmpjes van achteruit inparkeren te gaan kijken.  Dat hoef ik hier nooit te doen dus ben er op zijn zachtst gezegd roestig in.  Het is wat me het meest nerveus maakt voor rijden in Duitsland.  Er zijn een aantal heel duidelijke filmpjes en hopelijk gaat het met die aanwijzingen goed lukken.

Ook loop ik gauw even naar de buren en vraag Lorraine of zij tijdens de werkdagen dat ik weg ben Cosmo midden op de dag even uit kan laten.  Dat doet ze met plezier en ik ben voor de zoveelste keer blij met deze buren, die altijd voor iedereen klaarstaan.

Rick komt vroeg uit zijn werk om nog wat kwaliteitstijd met Kai door te brengen.  De heren doen dat door XBox te spelen.  Dan bestellen we wat sushi als avondeten.  Ik wil niet zwaar eten, want zal straks business class vliegen en dan is er ook nog van alles te eten.

Om acht uur zullen we vertrekken naar het vliegveld.  Onze vlucht vertrekt om tien uur en met de business class stoel hoop ik ook wat te kunnen slapen.  Kai zit in economy plus dus ook met meer beenruimte.  De volgende blog zal dus hopelijk uit Duitsland komen!


maandag, september 28, 2015

Een rondleiding in veel beter weer dan voorspeld

Rick neemt al vroeg afscheid want hij heeft een presentatie in New York vandaag.  Ik blijf nog even liggen, maar mijn wekker om kwart voor acht jaagt me mijn bed uit.  Het is maar somber buiten, al voelt het wel warm aan. 

Na een snel ontbijt brengt Kai me naar de metro.  Ik heb besloten voortaan maar een kwartier eerder te gaan met alle vertragingen.  Ook vandaag is dat weer een goed idee.  In het gratis krantje lees ik dat de vertragingen nog een half jaar zullen duren door brand bij een van de stations.  Gelukkig stap ik dit keer wel op tijd om tien voor half tien uit de trein.


Bovenaan word ik als een oude bekende begroet door Michael.  Inderdaad had ik hem al een maand of zo niet gezien.  We kletsen even bij en wachten op mijn gezelschap.  Als die er om half tien nog niet zijn biedt Michael aan bij de andere ingang te gaan kijken.

Hij komt niet terug dus ik wacht nog maar even.  Niet veel later komen M. en C. met de roltrap naar boven.  Ook zij hadden te maken gekregen met de onvoorspelbaarheid van de metro en een kwartier bij een van de stations moeten wachten.

We maken kennis en na de korte introductie over de geschiedenis van de stad lopen we richting Washington Monument.  Daar kijken we of er nog kaartjes zijn om naar boven te gaan.  Die zijn er nog voor half vier en dat gaan ze na de rondleiding wel halen.

Intussen lost de mistbewolking zich langzaam op en tegen de tijd dat we bij Tweede Wereldoorlog Monument zijn is het zonnig en warm.  De jasjes kunnen weer uit.  Zeer aangenaam wandelweer is het.
Foto nummer 100000 van een schattige eekhoorn

Kennelijk is dit de tijd van de internationale tourgroepen.  We komen groepen Duitsers, Italianen en natuurlijk Aziaten tegen.  Bij het Vietnam monument wachten we even tot die erlangs zijn gelopen.  Anders is het tegen de stroom "inzwemmen".

Bij het Lincoln Memorial maak ik een foto van het stel samen, zoals zo vaak.  Ook maak ik zelf eens een zwartwitte foto van het monument.  Alvast oefenen voor het volgende maandthema.

De soldaten van het Koreaanse oorlogsmonument maken weer indruk met hun angstige gezichtsuitdrukkingen.  Dan steken we over naar het Tidal Basin waar het wel erg nat is, denkelijk van hoge vloed. 

Na het Franklin Roosevelt Memorial besluiten we maar hogere grond op te zoeken en langs de weg naar het Jefferson Memorial te lopen. We denken daarna nog naar de voor- en achterkant van het Witte Huis te kunnen gaan voor we gaan lunchen.

De Secret Service steekt daar echter een stokje voor.  Om onverklaarbare redenen, want de Obama's zijn in New York, mogen we niet tot dichtbij de achterkant van het huis komen.  We moeten daardoor zo omlopen dat we de voorkant maar tot na de lunch bewaren.

We zijn keurig op tijd voor de kwart over twaalf reservering bij de Old Ebbitt.  Tony wacht ons al op en hij en Mark hebben een doorgaande "ruzie" over hoe mijn naam wordt uitgesproken.  Mark heeft het bij het rechte end, maar Tony probeert toch nog eens of het echt niet "Pet-rah" is.  Nee, Tony, sorry, al luister ik naar van alles en nog wat.

Het eten is zoals altijd prima.  Ik neem weer eens de flatbread, die vandaag met lekker veel groentes wordt geserveerd.  Dat hangt kennelijk van de kok af.  M. en C. houden van vis en hebben mijn suggestie van crab cakes opgevolgd.  Die vinden zij ook erg lekker.

Met volle magen zetten we onze tocht voort.  Voor het Witte Huis zijn er geen restricties, gelukkig.  Het valt me op dat Concepcion nu ook een rood hakenkruis bij haar tentje heeft hangen.  Waar dat een protest tegen is kan ik van verre niet lezen, maar zelfs na 34 jaar geeft ze duidelijk nog niet op!

We lopen verder langs Pennsylvania Avenue en de FBI en National Archives onder anderen.  Bij het Capitool zien we dat het Huis van Afgevaardigden in sessie is, maar de Senaat niet.  Capitol Hill is altijd weer een klim na meer dan tien kilometer lopen, maar mijn voet gedraagt zich vandaag gelukkig goed.

Als laatste bezoeken we de Library of Congress.  Na de leeszaal, Jefferson's bibliotheek en de eeuwenoude bijbels bekeken te hebben gaan we iets nieuws zien.  De St. John's bijbel ligt hier sinds donderdag en de Paus bekeek hem toen waardoor wij die dag de bibliotheek niet in mochten.

De bijbel is tot januari te bezichtigen en is de eerste handgeschreven en geillumineerde bijbel in zo'n vijf eeuwen.  Hij is prachtig, maar ik krijg er toch niet het "wauw" gevoel bij dat ik iedere keer weer krijg bij het zien van de grote bijbel van Mainz uit 1453.  Om de bijbel liggen andere eeuwenoude geschreven bijbel(tje)s en die vind ik stiekem interessanter.  Het zal de geschiedenisfanaat in mij zijn.

Buiten nemen we afscheid en ik krijg een heerlijke zak zachte en zoete drop van ze. Ik begin daar meteen aan en moet mezelf bedwingen hem niet leeg te eten!

Zij gaan naar het Washington Monument lopen om daar naar boven te gaan en ik loop naar het Capitol South metrostation.  Mijn trein komt meteen aan, altijd fijn.  Zonder problemen of oponthoud rijden we naar Vienna.

Daar haalt Kai me voor de laatste keer op.  Dat zal ik ook gaan missen.  Ik probeer niet teveel in "laatste dit" en "laatste dat" te denken.  Het gaat allemaal goed komen met dat empty nest van ons.  We hebben genoten van de tijd dat we toch nog een kind thuis hadden, maar nu zijn we klaar voor de volgende stap. Voor Kai is dit echt het beste en daarom ben ik blij voor hem en Rick ook.

Het zou onnatuurlijk zijn als hij thuis bleef wonen zonder sociaal leven.  Hoe graag wij hem ook bij ons hebben, ook Rick en ik zijn er op onze manier klaar voor dat Kai verder gaat met zijn leven. Ik hoop dat deze stap helemaal gaat worden wat hij ervan hoopt.

Saskia is ook weer even thuis voor een doktersafspraak.  Zij was zo blij dat ze aangenomen was bij Whole Foods en woensdag zou ze gaan trainen.  Vandaag kreeg ze echter een telefoontje dat er een "hiring freeze" is en geen nieuwe mensen aangenomen kunnen worden.  Echt een grote teleurstelling voor Saskia natuurlijk, vooral omdat ze zich toch al mentaal niet zo sterk voelt.

Rick is niet op tijd terug voor het avondeten en Saskia gaat terug naar Richmond.  Kai en ik zijn dus alleen voor het avondeten.  We besluiten naar de happy hour van Sea Pearl te gaan.  Daar bestel ik wat van de $1 sushi en oesters en mijn favoriete watermeloensalade en crispy tuna rice cake.  

Die laatste komt als een ander gerecht tot mijn verbazing.  Steven achter de bar verontschuldigt zich daar enorm over.  Hij zegt zo langzamerhand toch te moeten weten wat mijn favoriet is.  Ik krijg een gratis glas champagne van hem, zo aardig, want ik vond het helemaal niet erg!

Kai rijdt ons weer naar huis en gaat verder met inpakken.  Hoewel het net lijkt voor mij of hij gewoon op reis gaat, zo weinig neemt hij mee!  Slechts een extra tas.  Dat zou met de meisjes wel anders zijn.

Terwijl ik op Rick wacht kijk ik naar The Voice.  Het is mijn favoriete zangcompetitie en zo grappig dat die ook weer uit Nederland komt.  Die John de Mol kan shows verzinnen!  Nog een nachtje thuis en dan reizen Kai en ik de oceaan weer eens over.

zondag, september 27, 2015

Inrichten voor de herfst

Zaterdag

Het is lekker uitslapen vanochtend, na een paar dagen werken kan ik dat goed waarderen en Rick ook.  Hoewel veel mensen om negen uur opstaan wellicht niet echt uitslapen zullen noemen.  Langer lukt het ons niet om te blijven liggen.

We halen ontbijt van Starbucks en als we terugkomen is Kai ook wakker.  We eten gezellig met zijn drieen.  Vreemd te bedenken dat dit voorlopig Kai's laatste weekend thuis is. Hij zegt zijn te doen lijstje vrijwel afgewerkt te hebben.

Het leuke aan de herfst zijn deze kleurrijke "pumpkin patches" overal

Saskia belt of ik haar medicijnen van Rite Aid op kan halen.  Zij is onderweg naar huis vanuit Blacksburg waar ze bij Laura logeerde vannacht.  Wat een kilometers rijdt die dame!  Blacksburg is drie uur rijden vanuit Richmond en vier honderd kilometer hiervandaan en dat voor een nachtje.

Als ik de medicijnen heb tref ik Rick wiedend in de tuin aan.  Ik besluit eerst een half uur cardio op de elliptical te gaan doen alvorens hem daarbij te helpen.  Petra belt uit Californie en we kletsen gezellig bij.  Morgen vertrekken zij weer naar Nederland.

Buiten bereid ik me voor Rick te gaan helpen en we trekken een aantal flinke onkruid struiken uit de voortuin.  Dan zie ik opeens nog een zielig takje van mijn prachtig bloeiende gentiaan liggen.  In zijn enthousiasme heeft Rick die plant er ook uitgetrokken!  Zo ontzettend jammer! 

Rick ziet dat ik dat echt erg vind en belooft voortaan niet meer de voortuin te wieden zonder dat ik erbij ben.  Hij trekt namelijk zonder pardon ook de sierplanten eruit.  Ik heb nog net de verbena kunnen redden vanochtend!

Intussen is het lunchtijd en Kai wil graag nog een panini van Panera.  Ik neem hun soba noodle bowl, mijn favoriet daar. Ondanks dat het bewolkt is is het een zeer aangename temperatuur en we eten buiten op het deck.  Ik heb ook mijn gratis verjaarskoekje meegenomen dit keer, die ik in stukjes op zal peuzelen.



Dan gaan Rick en ik bezig aan het veranderen van het decor in en voor het huis.  De zomerspullen gaan naar zolder en ik breng de warm gekleurde herfstspullen naar beneden. Binnen een mum van tijd ziet het er weer erg gezellig uit.  Ik ben dol op de zomer, maar de warme kleuren van de herfst zijn ook prachtig.
 
Terwijl ik dat deed haalde Rick de dozen met Halloween versieringen voor de voortuin naar beneden.  Een paar uur later hebben we weer een enge tuin met graven, spoken, skeletten en meer.  We zullen er dit jaar helaas niet zijn voor Halloween, maar willen toch meedoen met de versieringen in de straat.  Het hoort gewoon bij de herfst voor ons.
 
 
Saskia is intussen ook thuisgekomen met haar twee katten.  Of Pig inderdaad ook haar kat zal worden is nog niet bekend, maar ze wil dat wel erg graag.  Het is een schattig beestje, hoewel ik dat niet dacht toen hij mijn been als boom gebruikte vanmiddag! Wat een nageltjes!

Vanavond gaan we met zijn viertjes uit eten.  We gaan een nieuw Spaans restaurant proberen, Barcelona.  Ze hebben heel veel veganistische tapa's dus helemaal goed voor Saskia.  Het is een gezellig restaurant, maar de tafeltjes staan wat dicht tegen elkaar aan.

Dat is dan ook de eerste klacht van de dame, die aan het tafeltje naast ons komt zitten.  Helaas ook niet de laatste.  De muziek staat te hard, de tafeltjes zijn te klein voor de gerechten, die ze bestellen (heel veel gerechten!), de lamsbout is niet gesneden enz. enz.  Ik probeer het te negeren, maar met zo'n luide stem is dat onmogelijk.

Wij genieten wel van onze gerechten.  Ze hebben van tevoren voor Saskia op het menu aangetekend welke gerechten veganistisch zijn.  Zij kiest vier tapa's en vindt ze allemaal lekker.  Ik heb er ook twee van, de spruitjes en de spaghetti squash, beiden heerlijk.  Ook de mahi mahi is een lekker hapje. De mannen hebben dingen als kroketjes en gehaktballen en smullen daar ook van.

Na al het geklaag van de dame naast mij zeg ik extra hard tegen onze serveerster dat het allemaal prima was en we genoten hebben.  Het is een heel authentiek Spaans restaurant.  Ik herkende een aantal dingen uit Barcelona, zoals de bikini (tosti met ham en kaas). 

Op de terugweg stoppen we nog even bij Giant.  Mijn voet doet nog steeds veel pijn dus ik blijf in de auto, want ik heb hem maandag weer nodig voor een rondleiding.  De anderen komen terug met allerlei verschillende soorten Oreo koekjes.  Die zijn veganistisch, geloof het of niet.

Terug thuis ga ik met een zak ijs op mijn voet televisie kijken.  De anderen spelen Cluedo en Life.  Ik zou zeker meedoen, maar ik voel me niet lekker en dan doet mijn brein het ook niet meer goed.  Ik hoop van harte dat ik me beter ga voelen voor de reis naar Duitsland!

Zondag

Rick is er vanochtend een stuk eerder uit dan ik, maar tegen negenen begeef ik me ook naar beneden.  Ook Saskia is er al gauw bij en we trommelen Kai uit zijn bed.  Die probeert nog wat laatste favorieten hier te eten en vanochtend zijn dat crepes.

De regen van gisteravond heeft plaatsgemaakt voor een lekker zonnige dag met zo'n twintig graden zo vroeg al.  Saskia is mee, maar eet geen crepe aangezien die niet veganistisch zijn.  Rick, Kai en ik smullen van de onze.  De mijne is met spinazie en gerookte zalm.  Crepes doen Kai en mij altijd aan ons reisje naar Quebec City denken.

Thuis vertrekt Saskia met Kaylee om ergens wel veganistisch te ontbijten.  Ik ga mijn verplichte halve uur cardio doen boven.  Na afloop speel ik eens lekker met Pig.  Jammer dat Saskia haar katten vanavond alweer meeneemt, zo'n kitten is zo leuk!
Hij is zo nieuwsgierig en moeilijk te fotograferen

Voor de lunch haal ik alweer op Kai's verzoek dunne bagels van Manhattan Bagel.  We eten buiten op het deck en ik vind het zo fijn dat dat op 27 september nog kan!  Nog even uitstellen dat we het gros van de dag binnen moeten zitten.

Van een van de andere styliste heb ik het telefoonnummer van mijn favoriete styliste Thu gekregen.  Thu werkt nu voor een nieuwe nagelsalon Mint.  Ik ga erheen om mijn nagels te laten doen en het bevalt me zeer wat ik zie.  Alles is superschoon en er is een enorme keuze aan kleuren.

Dit keer kies ik een antracietgrijze glitterkleur.  Leuk voor de herfst en weer eens wat anders is het.  Op de terugweg naar huis stop ik nog even bij Home Depot.  De plant in onze voorkamer was dood en ik vervang met een met vrolijk gekleurde bladeren.  Eens kijken hoe lang ik die in leven kan houden, want groene vingers heb ik absoluut niet!

Thuis heeft Rick de hot tub al klaargemaakt voor mij.  Ik ga een paar uur heerlijk bubbelen.  Ik neem me voor dit zoveel mogelijk in het weekend te gaan doen, ook als het koud wordt.  Het is zo goed voor mijn spieren, na afloop voel ik me stukken beter.

Voor het avondeten blijft Saskia ook nog.  Rick grilt biefstukken voor  Kai, hem en mij en groentes voor Saskia.  Met Ricks speciale grilmethode zijn de biefstukken alsof ze in een restaurant bereid zijn zo lekker!

Dan neemt Saskia afscheid, want ze heeft morgenochtend school.  Morgenmiddag zal ze echter weer deze kant opkomen voor een doktersafspraak.  Dan wordt het echt, echt, echt he afscheid van Kai.  Maar nu we weten dat hij met Kerst weer even thuiskomt voelt dat gelukkig niet zo lang. 

Met de buren willen we de verduistering van de maan zien.  Aan het begin daarvan zien we de maan goed, maar helaas wordt het daarna bewolkt.  De maan verbergt zich en net na tienen gaan we maar weer naar binnen.  Jammer, over achttien jaar weer een kans.

vrijdag, september 25, 2015

Weer een gezellige rondleiding dit keer met de Chinese president op bezoek

Au, niet fijn, ik word met een flinke hoofdpijn wakker.  Een blik naar buiten doet me vermoeden dat het met het weer te maken heeft.  Het is bewolkt en er woedt een storm ten zuiden van ons.  Gelukkig meldt mijn Weatherbug app dat het hier droog zal blijven.


Na een paar koppen koffie en wafels zet Rick me af bij het metrostation.  Zodra ik er binnenloop hoor ik een aankondiging dat de oranje, blauwe en zilver lijnen ernstige vertraging hebben.  Dat had ik online ook al gezien.  Het zal weer eens niet zo zijn!

Wat die vertragingen inhouden weten we nooit van tevoren.  Soms komen de treinen op andere tijden, maar rijden verder gewoon door.  Vandaag echter wordt er bij bijna elk station zo'n tien minuten gewacht.  Volgens de machinist omdat er een file van treinen is.

Al was ik al vroeger naar het station gegaan toch zie ik de tijd wegtikken en betwijfel ten zeerste dat ik op tijd in Washington ga zijn.  Ik zoek het nummer van J. op en sms dat ik vastzit en niet weet hoeveel ik verlaat zal zijn.  Het blijkt dat zij in een blauwe trein zitten en ook telkens stilstaan.

Als ik weer een sms-je krijg dat zij aan zijn gekomen heb ik nog vier stations te gaan.  Al met al ben ik maar een kwartier te laat, maar ik vraag me toch af hoe mensen dat doen, die precies op tijd op hun werk moeten zijn. 

Van de metro kunnen we tegenwoordig niet meer opaan. Een petitie voor de Paus om Metro te zegenen kreeg vorige week nog 2500 handtekeningen. Maar dat is niet gebeurd en een exorcisme zou sowieso een betere optie zijn.

Eindelijk weer boven de grond zie ik J. en T. al zitten.  We maken kennis en lopen richting het Washington Monument.  Het valt me weer op hoe druk het overal is.  De kaartjes om naar boven te gaan zijn voor vandaag dan ook al vergeven.

Achter het Witte Huis zien we een grote groep in rode t-shirts met Chinese vlaggen.  De Chinese president is op bezoek.  Terwijl de heren presidenten vergaderen gaan de first ladies de panda's in de dierentuin bezoeken.  Daar kiezen ze ook gelijk de naam voor de nieuwste panda baby uit.  Hij gaat Bei Bei heten (grote schat).  Zijn zus heet Bao Bao dus ze blijven bij de B namen.

Bij het Tweede Wereldoorlog Monument zien we weer een grote groep Honor Flight veteranen.  Er zitten een heel aantal Tweede Wereldoorlog veteranen bij en aangezien J. bij de luchtmacht zit vindt hij het leuk een foto van ze te maken.

Een van hen neemt de gelegenheid waar en vraagt of hij met mij op de foto mag.  Zijn broer, ook veteraan, grapt dat hij met alle mooie dames op de foto wil.  En zo heb ik een leuke foto met een Tweede Wereldoorlog held (hij zat bij de marine in de Pacifische Oceaan).

Ook bij de andere monumenten zien en praten we met deze en gene veteraan.  Voor het Lincoln Memorial poseren we met nog een Tweede Wereldoorlog veteraan, die vertelt 92 te zijn!  J. vertelt dat het vandaag zijn 57ste verjaardag is.  Ik wist niet dat hij jarig was, dus feliciteer hem meteen.
Onder die veteranen zitten ook altijd veel Koreaanse oorlogsveteranen, die een beetje ondergesneeuwd raken door hun Tweede Wereldoorlog collega's denk ik altijd

Rond het Tidal Basin is het een stuk rustiger, zoals altijd.  We bekijken de monumenten daar ook op ons gemak en lopen dan richting de Old Ebbitt Grill.  Aan de lantaarnpalen wapperen vandaag behalve de Amerikaanse en Washingtonian vlaggen ook de Chinese.

In het restaurant is het een drukte van jewelste.  Mark heeft echter al gauw een tafeltje voor ons.  Ik bestel vandaag weer eens de zalmburger, T. de kipsandwich en J. een verjaardagshamburger met kaas. 

We moeten alleen wel een hele tijd wachten op het eten, ongewoon in dit restaurant.  Het blijkt dat ze mijn zalmburger met saus hadden gemaakt en ik had zonder besteld.  De hele bestelling moest daardoor opnieuw worden gemaakt volgens de serveerder.  Enfin, geen probleem, het smaakt allemaal prima.

Na de lunch zetten we onze tocht voort en zoals ik wel had verwacht staan er allerlei Chinezen met vlaggen voor het Witte Huis, maar ook in een apart vak mensen met vlaggen van Tibet en andere door China onderdrukte landen.  Als de Chinese president aankomt is het dan ook met heel veel politie begeleiding, waaronder zeven bereden politieagenten van de National Park police.


Het is een bijzonder gezicht al denk ik dat er minder volk op de been is dan toen de vorige Chinese president hier vier jaar geleden was.  We lopen er langs naar de achterkant van het Witte Huis.  Ook daar is het druk en na een paar foto's lopen we gauw door.

We lopen langs Pennsylvania Avenue en ik verbeeld me af en toe een regendruppel te voelen.  Gelukkig zet dat niet door.  Bij het Capitool zien we nog een groepje veteranen, dit keer niet met de Honor Flight, maar een andere organisatie.  Ook met hen maakt J. even een praatje en ik bedank ze, zoals dat hier hoort, voor hun dienst doen.

Vandaag is de Library of Congress gelukkig wel open en we bekijken al het moois erbinnen.  Ik zag ook dat de maandag 12 oktober open dag hebben voor de grote leeszaal.  Daar hoop ik wel heen te gaan, lijkt me super om eens van beneden te bekijken in plaats van van boven.

Eenmaal weer buiten nemen we afscheid, maar zij hebben Facebook dus zo kunnen we toch contact blijven houden.  Ik heb nog steeds leuk contact op die manier met een heel aantal mensen, die ik heb rondgeleid.  Sommigen hebben zelfs inmiddels kindjes gekregen of zijn getrouwd.  Je bouwt toch een connectie op tijdens zo'n dag samen.

Helaas heeft mijn hoofdpijn van vanochtend me de hele dag niet verlaten en dat maakt vooral moe.  Ik ben dus wel blij dat mijn metrotrein meteen aankomt en ik drie kwartier kan zitten.  Het regent inmiddels ook wat dus ik ben blij dat Kai er nog is om me van het Vienna station te halen.

Thuis ga ik letterlijk in mijn luie stoel liggen.  Ik ben doodmoe!  Mijn geest wil vaak zoveel meer dan mijn lichaam en vandaag was een superdag geweest als dat lichaam niet constant had geklaagd.  Maar duizend maal liever onze mooie stad aan leuke mensen laten zien met pijn dan thuis ermee zitten kniezen.

Rick komt thuis en weet precies wat voor te stellen als avondeten.  Sushi!  We hebben een kortingsbon voor Passion Fin.  Zij hebben lekkere vis en de presentatie is altijd een kunstwerk.  De mannen nemen warme gerechten, die er ook erg lekker uitzien.

Dan begint Kai's laatste weekend thuis.  Als het een van de meisjes was geweest zouden we nog honderd dingen te doen hebben, maar Kai heeft weinig nodig.  Het is alsof hij gewoon op een korte reis gaat in plaats van tenminste drie jaar weg.  Hoewel hij natuurlijk in de kerstvakantie ook nog dingen mee kan nemen.