Een rondleiding tijdens het bezoek van de Paus

Oef, gisteravond kon ik de slaap maar niet vatten en zag uren voorbij gaan voor Klaas Vaak me eindelijk eens bezocht.  Het is dan ook even heel verleidelijk om toch te blijven liggen als mijn wekker afgaat om half acht.

Maar met de Paus op bezoek wil ik een vroegere metrotrein nemen.  Ik heb geen idee hoe druk het zal zijn en wil niet te laat komen.  Ik drink een kop sterke koffie en eet een paar wafels en dan brengt Rick me naar het station.

Er staat al een trein klaar en er komt er nog een aanrijden.  Voor de verandering is er dus geen vertraging.  Dat begint al gunstig.  Verder is de trein ook tot mijn verbazing vrijwel leeg!  Er is aangeraden de dagen dat de Paus er is thuis te werken en kennelijk hebben veel mensen daar naar geluisterd.

Gewoonlijk staat iedereen al bij het tweede station, maar vandaag hoeft er helemaal de stad in niemand te staan!  Ongekend!  Om tien over negen stap ik bij het Smithsonian station met een handje vol anderen uit.  Zeker niet de drukte, die ik verwacht had.

Wat me wel opvalt is veel politie overal.  Er staan ook drie agenten bij de uitgang van dit station.  In de verte bij het Capitool zie ik de menigte verzameld om de Paus te zien spreken tegen het Amerikaanse congres.  Ik hoorde op tv dat een afgevaardigde weigerde erbij te zijn omdat hij niet in de opinie van de Paus gelooft.  Ik vraag me af hoe de katholieke mensen uit zijn district zich daarover voelen. 

Opeens hoor ik mijn naam en lopen R. en B. uit Belgie op me af.  Zij zijn hier ook weer voor het WK wielrennen in Richmond, maar hebben eerst een paar dagen in Washington. We maken kennis en lopen weg van het Capitool richting de monumenten.

Na een korte geschiedenis van de stad verteld te hebben stoppen we bij het Washington Monument.  Vandaag probeer ik daar niet eens kaartjes voor te krijgen, maar zij zijn hier volgende week weer en ik raad aan het dan zeker te proberen.  Het zal dan vermoedelijk een stuk rustiger zijn.

Bij de oorlogsmonumenten zien we twee grote groepen Honor Flight veteranen, een uit Kansas en een uit Ohio.  Ook zijn er groepen Duitsers (veel zelfs) en natuurlijk Chinezen en andere Aziaten.  Het valt me ieder jaar weer op hoeveel drukker het wordt met het jaar, zelfs buiten het seizoen.  Ook horen we een aantal keren Nederlands.

Bij het Lincoln Memorial vraagt B. over de tapijten, die boven de speeches van Lincoln hangen aan de zijkanten. Daar weet ik heel weinig vanaf en vraag het aan de aanwezige park ranger.  Die vertelt er enthousiast over.  De ene laat een engel, die slaven bevrijdt, zien, de ander hoe het noorden en het zuiden van het land weer een werden, beiden dingen, die Lincoln bewerkstelligde.

We steken over naar het Tidal Basin waar het een stuk rustiger is.  Dat valt ook de heren op.  De grote groepen vermijden deze monumenten inderdaad.  Ik vind dat altijd onvoorstelbaar en onterecht.

Ok, ik ben geen enorme fan van het Martin Luther King Jr. Memorial, ik geef het toe.  Ik vind dat ze daar veel meer mee hadden kunnen doen en ik vind MLK zelf er ongenaakbaar bijstaan.  Maar goed, dat is persoonlijke mening en ik vind nog steeds dat het een bezoek waard is.

Dat vind ik helemaal van het Franklin D. Roosevelt Memorial.  Daar is zo over nagedacht en die president heeft heel veel invloed gehad.  Thomas Jefferson geniet wat meer aandacht.  In dat monument is het vandaag ook bijna koud voor mij.  Het is de eerste rondleiding in maanden zonder zweten, al is het nog 26 graden.

We lopen terug naar de bewoonde wereld.  Langs de straten hangen drie vlaggen aan de lantaarnpalen, de DC vlag, Amerikaanse vlag en de vlag van Vaticaanstad.  Aan een van de palen hangt opeens een Chinese vlag en het blijkt dat er in sneltreinvaart wordt gewerkt de vlaggen te veranderen.  De Paus vliegt door naar New York en de Chinese president volgt in zijn voetstappen.  Een heel andere sfeer, want we zien al protesten tegen de Chinese onderdrukking rondlopen.

Als we oversteken naar de Old Ebbitt Grill stappen een paar dames eerst de straat in.  En dan gebeurt waar ik al heel lang voor vrees hier.  Een fietser komt in volle vaart langs en rijdt door het rode licht.  Hij rijdt tegen een van de dames aan, die een nare val maakt. 

Gelukkig staat ze, weliswaar geschokt en met een snel blauw kleurende voet, weer meteen op.  De fietser blijft zich verontschuldigen, maar ging gewoon veel te snel.  Om hem te verdedigen, het is bij dit kruispunt heel onduidelijk of het rood licht is of niet voor fietsers.  Voor auto's en voetgangers wel, maar voor fietsers is hier geen duidelijk licht.  Ik neem me voor dat aan te dragen bij de politie.

Bij de Old Ebbitt Grill word ik door Mark enthousiast begroet.  We krijgen weer een tafeltje in de hoofdzaal van dit grote en nog steeds altijd volle restaurant.  Ik raad de heren DC Brau aan als biertje, maar in tegenstelling tot anderen zijn zij er niet dol op.

B. bestelt de steak frites en R. kip Milanese, ik neem mijn favoriete soft shell crab.  Het smaakt allemaal even goed!  Ik ga hier morgen en maandag weer eten dus bestudeer het menu nog wat beter, maar ik heb mijn favorieten al.

De soft shell crab

Wij lopen verder naar de voorkant van het Witte Huis.  Het valt me op dat er veel hekken staan en het gewoonlijke tentje met het protest van Concepcion dat er al sinds 1981 zit is weg.  Ik vraag een Secret Service Agent ernaar en hij stelt me gerust, ze is er nog wel, maar tijdelijk verder weg verplaatst.  Denkelijk worden er morgen grote protesten tegen de Chinese president verwacht.

Na de achterkant van het Witte Huis te hebben bekeken lopen we via Pennsylvania Avenue naar het Capitool.  Hoe dichter we daarbij komen hoe meer politie we zien.  De Paus is allang weg, volgens mij.  Die at lunch met daklozen in een kerkje nabij.  Ik vind dat heel mooi, hij had ook kunnen lunchen met de creme de la creme op Capitol Hill.

Tegenstellingen in de stad, de Vaticaanse vlag aan het Old Executive Building en anti-Chinese spreuken op het Newseum

We lopen Capitol Hill op naar de Library of Congress.  Tot mijn schrik blijkt die echter gesloten te zijn vandaag.  Ik heb geen idee waarom, maar vind later via een Facebook vriendin uit dat het was omdat de Paus daar de eerste handgeschreven bijbel sinds de boekdrukkunst werd uitgevonden heeft bekeken.  Ik ga die bijbel maandag zien (en dat vind ik toch wel erg bijzonder)!

Natuurlijk verontschuldig ik me enorm tegen de heren, die ik vandaag rondleidde.  Ik had er geen idee van dat de bibliotheek ook niet open zou zijn!  Gelukkig lijken zij er minder aangedaan van dan ik. 

Buiten bedenken zij wat ze willen gaan doen.  Ze besluiten eerst iets te willen gaan drinken op een terrasje.  We lopen dan richting mijn metrostation, want Bullfeathers is daar vlakbij met een leuk terras.

We nemen afscheid na een leuke dag samen.  Ik neem de roltrap het station in en zie dat mijn trein over twee minuten aankomt.  Helemaal goed, want mijn blaas is vol! Gewoonlijk is er een sanitaire stop in de Library of Congress, maar vandaag dus niet.

Gelukkig kan Kai me van Vienna halen.  Hij weet nu ook wat hij moet doen met zijn rekening hier en het vertrek naar Duitsland komt steeds dichterbij.  Ik vind opeens ook een kamer in het hotel daar wat ik eigenlijk wilde hebben op Expedia.  Ik wacht nog even tot morgen om zeker te zijn. Het andere hotel kreeg wel erg slechte recensies en nu kan ik ook een tweepersoonsbed krijgen, dus ik wil dat graag! 

Door het sluiten van de Library of Congress ben ik vroeger thuis en zie toevallig een email van Mona of ik vroeger kan komen voor mijn kapbeurt.  Helemaal goed, want ik ben moe en heb dat liever achter me. Ik rijd dus meteen naar Lofty Salon.

Daar kleurt Carmen mijn haar weer alsof ik niet halverwege de vijftig ben.  Mona knipt het wat bij en ik zie er weer "jeugdig" uit.  Hoe dan ook, ik ben absoluut niet klaar om grijs te worden.  Kirsten, die ik alweer een paar maanden niet heb gezien, komt ook net binnenlopen en we praten even bij.  Ook zij laat hier haar haar kleuren.

Rick is al thuis en stelt voor mijn jaarlijkse kreeft te gaan eten bij Clyde's.  Daar zeg ik natuurlijk geen nee tegen.  Het kost in september en oktober maar $20 voor een flinke kreeft.  Rick neemt de zalmburger en we smullen beiden.  We nemen een reuben sandwich mee voor Kai.

Morgen heb ik weer een rondleiding en ik hoop vannacht echt beter te slapen, want zonder slaap is het moeilijk die vijftien kilometer te volbrengen!