Een dag natuur ten zuiden van Anchorage

We hadden een wat onrustige nacht, want er kwam de hele tijd een luid toeterende trein voorbij en ik was om drie uur al klaarwakker.  Ik heb nog gekeken of we het noorderlicht konden zien, maar daar was niets van te bekennen.  Om zeven uur houd ik het echt niet meer uit in bed en sta op.

Rick is ook allang wakker heb ik gemerkt.  Nou, dan beginnen we lekker vroeg aan de dag.  We bekijken het buffet beneden en dat ziet er prima uit met veel vers fruit en gerookte zalm, altijd mijn favoriet.  We smullen dus van een lekker ontbijtje en vragen dan de auto van de valet.

We hebben besloten vandaag de Seward Highway ten zuiden van Anchorage een stuk te gaan rijden.  Die loopt vrijwel helemaal langs het water van de Turnagain Arm en er zijn een aantal punten, waar het interessant is om uit te stappen. 

De eerste daarvan is Beluga Point.  In deze zijtak van Cook Inlet zwemmen namelijk de witte beluga walvissen.  Onderweg erheen zie ik al de rug van een ervan boven water komen dus we hebben goede hoop er een aantal te zien.

We parkeren de auto en steken de spoorlijn over om dichter naar het water te klimmen.  Daar staan al een aantal mensen te kijken, maar zij hebben nog geen beluga's gezien en geven het op.  Dat klinkt niet hoopvol, maar Rick en ik zijn vastbesloten, ook al omdat ik niet veel verderop wel een dier boven zag komen.

En jawel, we hebben geluk.  Op een gegeven moment komen er twee vlak langs zwemmen.  Zo dichtbij dat we het water uit hun spuitgaten horen komen.  Heel bijzonder is het!  Jammer genoeg komen hun staarten niet het water uit, maar een fotograaf, die er ook staat, vertelt dat dat vrijwel nooit het geval is met deze walvissen.

Na ons een half uurtje vermaakt te hebben zwemmen de beluga's verder.  Wij zetten onze tocht voort en zien er later zeker nog zes meer langs zwemmen.  Echt fantastisch!  Later horen we dat we enorm geluk hebben gehad van een mevrouw, die hier al jaren woont en er nog nooit een heeft kunnen bespeuren. 

We stoppen nog eens bij Bird Point.  Ook een mooi uitkijkpunt en dan vooral voor de "bore tide", een vloedgolf waaraan dit water onderhevig is twee keer per dag als de vloed binnenkomt.  Het is echter al vloed en we zijn heel blij bij Beluga Point gestopt te zijn, want hier kunnen we helemaal niet dicht bij het water komen.

Prachtige uitzichten langs de weg

Ons doel voor vanochtend is het Alaska Wildlife Conservation Center.  Hier worden inheemse gewonde dieren weer opgekalefaterd om terug het wild in te gaan.  Of als ze niet meer in het wild kunnen functioneren, zoals de twee lynxen, worden ze hier verzorgd.

De dieren hebben veel ruimte en leven zoals ze ook in de natuur zouden doen.  We brengen er minstens een uur door met fotograferen en rondlopen naar de verscheidene verblijven.  Met de besneeuwde bergen op de achtergrond is het net of de dieren gewoon in de natuur lopen.

In de heel leuke souvenirwinkel zoek ik een paar typische Alaska magneten uit voor Naomi.  Ook zie ik er een erg leuke, zachte en warme winterjas.  Wit met zwarte beren, zodat die door de sneeuw lijken te lopen.  Rick is het erover eens dat die erg leuk is en ik krijg hem van hem.  Nu nog even uitvogelen hoe ik hem in mijn al volle tas ga proppen.

Toen wij hier vier jaar geleden waren stopten we met de bus naar de cruise bij het Portage Meer.  Daar zagen we ijsbergen drijven en dat willen Rick en ik weer zien.  We rijden erheen, maar helaas zijn er geen ijsbergen dit keer, zelfs geen kleintjes.  De gletsjer heeft zich dan ook helemaal uit zicht teruggetrokken en je kunt hem alleen nog met een bootje zien.  Wel zien we andere gletsjers en fotograferen het mooie meer en omgeving.

We halen even een zakje chips bij het cafetaria om de ergste trek te stillen, want verder zien we daar niets van onze gading.  Het meisje dat er werkt stelt een paar restaurants in Girdwood voor en dat klinkt ons beter in de oren.

Op weg daarheen stoppen we nog bij een beekje waar de zalmen komen paren.  We verwachten er niet veel van en zijn dus blij verrast als er heel veel chum en coho zalmen te zien zijn.  Helaas geen beren, die erop jagen, maar de zalmen alleen al zijn interessant om bezig te zien.  Een Alaskan, die visser is, wijst ons op een forel, die de eitjes aan het opeten is.  Ook vertelt hij dat deze oude zalmen niet smakelijk zijn voor de mens.

In Girdwood zoeken we Jack Sprat op.  Dat ligt in het skigebiedje hier, de Alyeska berg.  Een erg gezellig en rustiek restaurant met een lekker menu is het.  Rick neemt de biefstuk wrap en ik de veganistische groente scramble, die ik niet veganistisch maak door er twee gepocheerde eieren op te bestellen.  Het smaakt werkelijk heerlijk!

Dan beginnen we aan de terugweg naar Anchorage.  We zien dat waar we vanochtend de beluga's zagen nu moddervlaktes zijn, zo laag staat het water.  Nogmaals prijzen we ons gelukkig dat we vanochtend zijn gestopt en gaan kijken!

Bij de Potter Marsh lopen we de houten boardwalk af.  Ook hier is het weer prachtig, al vertelt een fotografe, die een Virginia Tech trui draagt en inderdaad op mijn vraag uit onze staat komt, dat we net een prachtige bald eagle hebben gemist.  Die hebben we in ons gebied ook dus dat vind ik niet zo heel erg na al het moois dat we al gezien hebben.

Terug in Anchorage hebben we toch nog zin in een wandeling in de natuur.  We zoeken het Kincaid Park op.  Daar zien we allerlei mensen op rijdende langlauf"ski"'s.  Duidelijk oefenen ze voor de winter, want dit park heeft allerlei langlaufpaden.

We lopen een stuk op een aantal daarvan.  Ik hoop nog telkens een eland tegen te komen, hoewel we al gewaarschuwd zijn dat die niet bepaald lieverdjes en vaak ronduit gevaarlijk zijn.  Misschien dus maar beter als er geen op ons pad komt vandaag.

Terug in het hotel rusten we even uit en lopen dan naar de Glacier Brewhouse. Inmiddels is het weer helaas omgeslagen en valt er een koude regen.  Dat zal het morgen en dinsdag volgens het weerbericht ook blijven doen dus ik heb mijn plan om alleen de natuur in te gaan aangepast.  De bergen zitten nu helemaal in de soep dus veel valt er dan niet te zien.

Gelukkig hebben we gereserveerd, want het is een heel populair restaurant.  Ik hoor de hostess tegen het stel voor ons zeggen dat het wel een uur kan duren voor er een tafeltje voor hen vrijkomt!  Dat op een zondagavond!  Ons tafeltje is na een paar minuten al beschikbaar en het stel voor ons kijkt jaloers toe.

Van tevoren heb ik een restaurant uitgezocht met king krabbenpoten op het menu.  Die king krabben worden hier in Alaska in de Beringstraat gevist.  Het zijn enorme poten met heel veel smaak en ik ben nu eenmaal dol op krab.

Eerst delen Rick en ik de lekkerste zalmdip ooit!  Alleen jammer dat er zulk vettig brood bij wordt geserveerd.  Misschien dat we hier morgen weer gaan eten en dan ook weer die dip zullen bestellen, maar niet meer dat brood erbij! 

Voor mijn hoofdgerecht kies ik dus het pond Alaskan king crab legs.  Dat lijkt zo op het eerste gezicht niet veel, maar na al het peuteren (en wat doen die "stekels" erop mijn handen pijn!) en smullen, want het smaakt super, heb ik absoluut genoeg gehad!

We lopen door de kille regen terug naar het hotel en ik bedenk wat ik morgen wil gaan doen.  Rick heeft vergaderingen dus ik ben alleen.  Ik vind het natuurlijk wel erg jammer dat het regent, maar ik zal me vast nog prima vermaken.  Die mooie dag vandaag was deze hele reis al waard!

De rest van de foto's staan hier