Een rondleiding in veel beter weer dan voorspeld

Rick neemt al vroeg afscheid want hij heeft een presentatie in New York vandaag.  Ik blijf nog even liggen, maar mijn wekker om kwart voor acht jaagt me mijn bed uit.  Het is maar somber buiten, al voelt het wel warm aan. 

Na een snel ontbijt brengt Kai me naar de metro.  Ik heb besloten voortaan maar een kwartier eerder te gaan met alle vertragingen.  Ook vandaag is dat weer een goed idee.  In het gratis krantje lees ik dat de vertragingen nog een half jaar zullen duren door brand bij een van de stations.  Gelukkig stap ik dit keer wel op tijd om tien voor half tien uit de trein.

Bovenaan word ik als een oude bekende begroet door Michael.  Inderdaad had ik hem al een maand of zo niet gezien.  We kletsen even bij en wachten op mijn gezelschap.  Als die er om half tien nog niet zijn biedt Michael aan bij de andere ingang te gaan kijken.

Hij komt niet terug dus ik wacht nog maar even.  Niet veel later komen M. en C. met de roltrap naar boven.  Ook zij hadden te maken gekregen met de onvoorspelbaarheid van de metro en een kwartier bij een van de stations moeten wachten.

We maken kennis en na de korte introductie over de geschiedenis van de stad lopen we richting Washington Monument.  Daar kijken we of er nog kaartjes zijn om naar boven te gaan.  Die zijn er nog voor half vier en dat gaan ze na de rondleiding wel halen.

Intussen lost de mistbewolking zich langzaam op en tegen de tijd dat we bij Tweede Wereldoorlog Monument zijn is het zonnig en warm.  De jasjes kunnen weer uit.  Zeer aangenaam wandelweer is het.

Foto nummer 100000 van een schattige eekhoorn

Kennelijk is dit de tijd van de internationale tourgroepen.  We komen groepen Duitsers, Italianen en natuurlijk Aziaten tegen.  Bij het Vietnam monument wachten we even tot die erlangs zijn gelopen.  Anders is het tegen de stroom "inzwemmen".

Bij het Lincoln Memorial maak ik een foto van het stel samen, zoals zo vaak.  Ook maak ik zelf eens een zwartwitte foto van het monument.  Alvast oefenen voor het volgende maandthema.

De soldaten van het Koreaanse oorlogsmonument maken weer indruk met hun angstige gezichtsuitdrukkingen.  Dan steken we over naar het Tidal Basin waar het wel erg nat is, denkelijk van hoge vloed. 

Na het Franklin Roosevelt Memorial besluiten we maar hogere grond op te zoeken en langs de weg naar het Jefferson Memorial te lopen. We denken daarna nog naar de voor- en achterkant van het Witte Huis te kunnen gaan voor we gaan lunchen.

De Secret Service steekt daar echter een stokje voor.  Om onverklaarbare redenen, want de Obama's zijn in New York, mogen we niet tot dichtbij de achterkant van het huis komen.  We moeten daardoor zo omlopen dat we de voorkant maar tot na de lunch bewaren.

We zijn keurig op tijd voor de kwart over twaalf reservering bij de Old Ebbitt.  Tony wacht ons al op en hij en Mark hebben een doorgaande "ruzie" over hoe mijn naam wordt uitgesproken.  Mark heeft het bij het rechte end, maar Tony probeert toch nog eens of het echt niet "Pet-rah" is.  Nee, Tony, sorry, al luister ik naar van alles en nog wat.

Het eten is zoals altijd prima.  Ik neem weer eens de flatbread, die vandaag met lekker veel groentes wordt geserveerd.  Dat hangt kennelijk van de kok af.  M. en C. houden van vis en hebben mijn suggestie van crab cakes opgevolgd.  Die vinden zij ook erg lekker.

Met volle magen zetten we onze tocht voort.  Voor het Witte Huis zijn er geen restricties, gelukkig.  Het valt me op dat Concepcion nu ook een rood hakenkruis bij haar tentje heeft hangen.  Waar dat een protest tegen is kan ik van verre niet lezen, maar zelfs na 34 jaar geeft ze duidelijk nog niet op!

We lopen verder langs Pennsylvania Avenue en de FBI en National Archives onder anderen.  Bij het Capitool zien we dat het Huis van Afgevaardigden in sessie is, maar de Senaat niet.  Capitol Hill is altijd weer een klim na meer dan tien kilometer lopen, maar mijn voet gedraagt zich vandaag gelukkig goed.

Als laatste bezoeken we de Library of Congress.  Na de leeszaal, Jefferson's bibliotheek en de eeuwenoude bijbels bekeken te hebben gaan we iets nieuws zien.  De St. John's bijbel ligt hier sinds donderdag en de Paus bekeek hem toen waardoor wij die dag de bibliotheek niet in mochten.

De bijbel is tot januari te bezichtigen en is de eerste handgeschreven en geillumineerde bijbel in zo'n vijf eeuwen.  Hij is prachtig, maar ik krijg er toch niet het "wauw" gevoel bij dat ik iedere keer weer krijg bij het zien van de grote bijbel van Mainz uit 1453.  Om de bijbel liggen andere eeuwenoude geschreven bijbel(tje)s en die vind ik stiekem interessanter.  Het zal de geschiedenisfanaat in mij zijn.

Buiten nemen we afscheid en ik krijg een heerlijke zak zachte en zoete drop van ze. Ik begin daar meteen aan en moet mezelf bedwingen hem niet leeg te eten!

Zij gaan naar het Washington Monument lopen om daar naar boven te gaan en ik loop naar het Capitol South metrostation.  Mijn trein komt meteen aan, altijd fijn.  Zonder problemen of oponthoud rijden we naar Vienna.

Daar haalt Kai me voor de laatste keer op.  Dat zal ik ook gaan missen.  Ik probeer niet teveel in "laatste dit" en "laatste dat" te denken.  Het gaat allemaal goed komen met dat empty nest van ons.  We hebben genoten van de tijd dat we toch nog een kind thuis hadden, maar nu zijn we klaar voor de volgende stap. Voor Kai is dit echt het beste en daarom ben ik blij voor hem en Rick ook.

Het zou onnatuurlijk zijn als hij thuis bleef wonen zonder sociaal leven.  Hoe graag wij hem ook bij ons hebben, ook Rick en ik zijn er op onze manier klaar voor dat Kai verder gaat met zijn leven. Ik hoop dat deze stap helemaal gaat worden wat hij ervan hoopt.

Saskia is ook weer even thuis voor een doktersafspraak.  Zij was zo blij dat ze aangenomen was bij Whole Foods en woensdag zou ze gaan trainen.  Vandaag kreeg ze echter een telefoontje dat er een "hiring freeze" is en geen nieuwe mensen aangenomen kunnen worden.  Echt een grote teleurstelling voor Saskia natuurlijk, vooral omdat ze zich toch al mentaal niet zo sterk voelt.

Rick is niet op tijd terug voor het avondeten en Saskia gaat terug naar Richmond.  Kai en ik zijn dus alleen voor het avondeten.  We besluiten naar de happy hour van Sea Pearl te gaan.  Daar bestel ik wat van de $1 sushi en oesters en mijn favoriete watermeloensalade en crispy tuna rice cake.  

Die laatste komt als een ander gerecht tot mijn verbazing.  Steven achter de bar verontschuldigt zich daar enorm over.  Hij zegt zo langzamerhand toch te moeten weten wat mijn favoriet is.  Ik krijg een gratis glas champagne van hem, zo aardig, want ik vond het helemaal niet erg!

Kai rijdt ons weer naar huis en gaat verder met inpakken.  Hoewel het net lijkt voor mij of hij gewoon op reis gaat, zo weinig neemt hij mee!  Slechts een extra tas.  Dat zou met de meisjes wel anders zijn.

Terwijl ik op Rick wacht kijk ik naar The Voice.  Het is mijn favoriete zangcompetitie en zo grappig dat die ook weer uit Nederland komt.  Die John de Mol kan shows verzinnen!  Nog een nachtje thuis en dan reizen Kai en ik de oceaan weer eens over.