Een rondleiding met liplezen

Toch wel wat nerveus voor mijn eerste rondleiding met een doof iemand sta ik om kwart voor acht op.  Rick heeft de koffie al klaar staan en ik eet ontbijt op het deck.  Zo vroeg al is het 27 graden, dat belooft weer een heet dagje te worden. De lucht ziet er wel blauw uit dus hopelijk is de luchtvochtigheid vandaag wat minder.

Rick zet me vanochtend wat vroeger af bij de metro.  Zo kan ik mee met de trein, die er al staat.  Het vergt wel even zoeken voor ik nog een vrij zitplekje vind.  Ik had al half besloten toch maar op de volgende trein te wachten, want meer dan een half uur staan zie ik niet zitten, maar er is nog een stoel over in het laatste treinstel.

Om kwart over negen stap ik bij het Smithsonian station uit en zie daar nog niemand, die op mijn gezelschap van vandaag kan lijken.  Al gauw komen er echter twee jonge Nederlandse stellen op me aflopen en we maken kennis.  Ik vraag wie van hen degene, die niet kan horen is, en dat blijkt K. te zijn. 

Zij zal met liplezen de rondleiding volgen en ik druk haar op het hart het me te zeggen als ze me niet kan volgen of als ik iets moet herhalen.  Ik spreek zo gearticuleerd en langzaam mogelijk en kijk haar natuurlijk altijd aan zodat ze mijn lippen kan zien.  Dat is best moeilijk, want ik ben gewend om iedereen om de beurt aan te kijken als ik spreek.

Na een korte geschiedenis over het ontstaan van de stad lopen we naar het Washington Monument.  Ik stel voor te gaan kijken of er nog kaartjes over zijn en daar hebben ze wel interesse in.  Tot mijn verbazing zijn er nog kaartjes voor twaalf uur en we besluiten die te nemen, zodat we voor de lunch nog naar boven kunnen.

We lopen verder langs de oorlogsmonumenten en gaan het Lincoln Memorial in.  Af en toe vraag ik of K. het nog volgt en dat wordt telkens beaamd.  Haar man zegt dat ze hem anders wel meer vragen zou stellen.  Langzaamaan ontspan ik ook wat, ik doe mijn best en zo te zien gaat het goed.

 

 Het is overal heel rustig, al merk ik nu hoeveel vliegverkeer we de hele tijd horen.  Vanaf Reagan National Airport vertrekken iedere drie minuten vliegtuigen en er vliegen militaire helicopters af en aan over het Tidal Basin.

Langs dat Tidal Basin komen we al helemaal vrijwel niemand tegen.  Martin Luther King Jr., Franklin Delano Roosevelt en zelfs Thomas Jefferson hebben maar weinig bezoekers vandaag.  Het wordt intussen wel steeds warmer en de zon is meedogenloos!

We lopen terug naar het Washington Monument waar we keurig precies om twaalf uur aankomen.  De vriendelijke ranger vraagt waar iedereen vandaan komt en ik hoor dat de dames in Afrikaanse jurken voor ons uit Senegal komen.  Daar heb ik natuurlijk gewoond!

Eenmaal binnen wachten we op de lift en vertel ik de Senegalese dames in het Frans dat ik in Dakar heb gewoond als kind.  Daar is vooral de oudere dame in geinteresseerd en ze vraagt me waar we dan woonden en wanneer. 

Boven hebben we natuurlijk prachtig uitzicht.  Het is een goede tijd om hier te zijn, want de zon staat op zijn hoogtepunt en dus is er aan geen enkele kant tegenlicht voor foto's.  Het blijft mooi en ik vind het ook leuk weer eens hierboven te zijn, de eerste keer dit jaar.

 

 

 

Na de nodige foto's genomen te hebben lopen we naar beneden en kijken nog even naar de tentoonstelling over de geschiedenis van het monument.  Dan nemen we de lift naar de begane grond weer.  Onderweg krijgen we een paar van de sierstenen, die aan de binnenkant van het monument gemetseld zijn, te zien.

Buiten vliegt de hitte weer op ons af.  Via de achterkant van het Witte Huis lopen we naar Potbelly waar we dankbaar in de airconditioning aan een tafel neerzijgen.  De anderen kiezen verschillende sandwiches, maar ik wijk eens af van mijn mushroom melt. Ik bestel de kikkererwtensalade en die is heel lekker fris met ook andere groentes, blauwe kaas en ei.

Na het eten haalt V. nog een koffie bij Peet's en dan gaan we de voorkant van het Witte Huis bekijken.  Daarna lopen we langs Pennsylvania Avenue naar het Capitool.  Het is inmiddels 36 graden en het voelt als 42 graden. Warm, warm, warm!  Capitol Hill in de volle zon is dan ook weer even flink afzien.

We zijn allemaal dankbaar voor de airconditioning in de Library of Congress.  Zoals altijd maakt dit gebouw van binnen veel indruk.  We bekijken de bibliotheek van Thomas Jefferson, ik vind het altijd zo bijzonder dat we nog zoveel van de boeken, die van hem waren, kunnen zien.

Na de twee vijftiende eeuwse bijbels ook bewonderd te hebben, lopen we weer naar buiten.  Zij willen het Supreme Court gebouw naast de bibliotheek nader bekijken en ik moet de andere kant op voor mijn metrostation. 

De monnik schrijft een bijbel en ernaast wordt de eerste Gutenberg gedrukt

We nemen dus afscheid en ik vraag K. nogmaals of ze het heeft kunnen volgen en zij zegt dat ik goed te "verstaan" was. Ik geef toe best nerveus te zijn geweest hierover en ben blij dat het een leuke dag voor alle vier was.

Als ik het station binnenloop zie ik dat de trein naar Vienna over een minuut komt.  Ik ren naar beneden en stap in de voorste wagon.  Heerlijk, weer zitten en in een koele trein.  Meestal is het begin september nog (zeker voor Nederlandse begrippen) zomers weer, maar niet meer bijna veertig graden zoals vandaag!

Kai is zo lief om me weer van het station te halen.  Ik kleed me onmiddellijk in mijn bikini en ga linea recta naar het zwembad.  Daar spring ik meteen in het water.  Afkoeling en wat voelt het goed!  Jammer dat het maandag dichtgaat, want het weer zal volgende week ook nog flink warm zijn.

Chris is er ook en we kletsen wat voor zij aan haar baantjes begint.  Vroeger was het einde van het zwembadseizoen ook wanneer wij elkaar niet meer vaak zagen.  Vorig jaar liet Chris echter weten dat ze ons contact miste en sindsdien lieten we tenminste een keer per week de honden samen uit.  We zijn vast van plan die routine weer op te nemen.

Geloof het of niet, maar als de zon achter de bomen verdwijnt en het niet meer boven de dertig graden is krijg ik kippenvel!  Ik loop naar huis en tref daar Rick al aan.  Hij gaat het gras maaien, ik neem een douche.

Dan val ik doodmoe in mijn luie stoel!  Ik weet niet of het de warmte was, de zenuwen, of de hele dag heel geconcentreerd praten zodat iemand mijn lippen kon lezen, maar ik ben uitgeput!  Zo moe voel ik me gewoonlijk niet na een rondleiding.

Rick ziet dat ik mijn "muur" heb bereikt en neemt over.  Hij bestelt avondeten van Tara Thai, geeft mij mijn porties en doet de taken in huis.  Wat ik toch zonder die man zou moeten?  Morgen nog een halve dag rondleiding en dan is het een lang weekend!