Een rondleiding tijdens alweer een hittegolf

Puf, puf, het is alweer 24 vochtige graden als ik om kwart voor acht het deck op stap.  Meestal is het begin september niet meer zo vochtig, maar we maken voor de zoveelste keer deze zomer een hittegolf mee deze week.  De voorspelling dat dit een koele zomer zou worden is zeker niet uitgekomen.

Toch klaag ik niet, want ik heb vele malen liever hitte dan koude temperaturen.  Ik kleed me gewoon zo luchtig mogelijk aan (het uniform van golf skort met luchtig topje werkt goed deze zomer).  Na mijn ontbijt zet Rick me op weg naar zijn werk weer bij de metro af.

Er is geen pijl op het metroschema te trekken.  Meestal ben ik om tien over half negen ruim op tijd voor een trein rond kwart voor, maar die rijdt nu vlak voor mijn neus net het station uit.  Gelukkig zijn er vandaag geen vertragingen en met de volgende stap ik toch nog net voor half tien bij het Smithsonian station uit.

Daar komt net een stel aanlopen en ik denk uit de mond van de man "Mogge" te horen.  We kijken elkaar wat weifelend aan, want dit keer zie ik niets specifieks Nederlands of Europees aan hen.  Maar inderdaad, het zijn C. en P. uit Eindhoven. 

We maken kennis en ik hoor het mini-rampverhaal over hun hotelavontuur hier in Washington.  Hun reisbureau had hen in een hotel in een van de op zijn zachtst gezegd mindere buurten geboekt.  Dat hotel bleek bij aankomst niet eens een kamer voor ze te hebben en ze werden naar een ander hotel ook niet in zo'n leuke buurt gestuurd (of liever gebonjourd zo te horen).  Daar stond een politiewagen de hele nacht voor de deur.  Ik denk dat dat reisbureau van hen wel een bezoekje kan gebruiken, op zijn minst zodat anderen deze ervaring niet zullen hebben.

Helaas is daardoor hun eerste indruk van Washington natuurlijk niet bepaald gunstig, al zijn ze er heel nuchter onder.  Ik hoop die indruk vandaag stukken te verbeteren natuurlijk!  We beginnen met de kaart en een korte geschiedenis over het ontstaan van de stad.

Dan lopen we naar het Washington Monument.  Ik vraag of ze geinteresseerd zijn in kaartjes naar boven, die deze maand makkelijker te verkrijgen zijn op de dag zelf dan in de drukke zomer.  Zij hebben echter andere plannen voor na de rondleiding dus we lopen door.

Bij het Tweede Wereldoorlog Monument is het een drukte van jewelste.  Een vrijwilliger vertelt ons dat vandaag zeventig jaar geleden de vrede met Japan werd getekend.  Er zal over een half uur een grote ceremonie plaatsvinden.

C. en P. besluiten daar niet voor te blijven.  Een goede beslissing, want anderhalf uur later horen we ze nog bezig bij dat monument.  Een park ranger weerhoudt ons er stellig van door het monument te lopen dus gaan we er aan de voorkant maar weer uit.

Via de Reflecting Pool lopen we naar het Vietnam Veterans Memorial.  Daar is het vandaag juist heel rustig.  Ook in het Lincoln Memorial is het vrij stil, maar bij het Koreaanse oorlogsmonument zijn allerlei hoogbeklede Koreaanse militairen en Amerikaanse militairen aanwezig.  Duidelijk is hier ook net een of andere kranslegging of ceremonie gehouden.

Wij steken over naar het Tidal Basin en daar is het helemaal uitgestorven.  Er is bijna niemand bij het Martin Luther King Jr. Memorial en het Franklin Roosevelt Memorial.   Thomas Jefferson's "tempel" is iets populairder, maar de meeste toeristen zijn duidelijk naar huis.

Fala, het enige hondje in een monument

Tijd voor de lunch en Mark heeft meteen een tafeltje voor ons in de hoofdzaal van de Old Ebbitt Grill.  Hier is het koel, maar niet koud, zoals in de zijzaal waar ik vorig jaar altijd een tafel kreeg.  We zijn nat van de warmte en dan is het fijner als je niet zit te rillen in de airconditioning.

Onze serveerster, Deborah, herken ik van vorig jaar en is de liefste ooit en heeft zeker lol in haar werk.  Ze is helemaal dol op haar kleinkinderen en vertelt daar van alles over.  Ze laat een foto van haar kleindochtertje zien en dat is inderdaad een schatje!

C. en P. bestellen beiden de steak frites en ik zie een soft shell crab op het menu staan.  Die kan ik niet laten gaan!  Het smaakt dan ook allemaal zeer goed.  Deborah was kennelijk zo blij dat wij interesse toonden in haar kleindochtertje dat we een gratis stuk Key lime pie van haar krijgen.  C. en ik eten er wat hapjes van, maar we hebben niet genoeg trek om het op te eten, lekker is het zeker.

Wij zetten onze tocht in de vochtige sauna, die Washington heet, voort.  De president is nog in Alaska dus die kunnen we bij het Witte Huis niet toevallig zien lopen.  Ik vertel over de geschiedenis van het huis van onze leider.  Ook wijs ik Concepcion weer eens aan met haar protest van meer dan dertig jaar. 

Na de achterkant van het Witte Huis lopen we Pennsylvania Avenue af.  Op verzoek van P. gaan we  de National Archives binnen en bekijken de Onafhankelijkheidsverklaring, Constitutie (grondwet van de VS) en Bill of Rights (eerste tien veranderingen aan de Constitutie).  Een man vertelt ons nog wat meer geschiedenis over Benedict Arnold, in de VS berucht als verrader tegen de Britten.

Langs het Newseum met de meer dan vijftig voorpagina's van kranten uit alle staten en een paar landen lopen we verder naar het Capitool.  P. merkt op dat dat toch verder lopen is dan hij had verwacht.  Alles ligt hier in Washington inderdaad best ver uiteen.

We klimmen, want zo voelt het na een hele dag in de warmte, Capitol Hill op en gaan aan de overkant de Library of Congress binnen.  P. heeft de film "National Treasure Book of Secrets" gezien en daardoor zegt de grote leeszaal, die in de film voorkomt, hem nog meer.

We bekijken de bibliotheek van Thomas Jefferson en de twee vijftiende eeuwse bijbels en lopen dan weer naar buiten.  Daar neem ik afscheid, want zij hebben hun auto bij L'Enfant Plaza geparkeerd en ik ben natuurlijk met de metro.

De trein komt al snel en ik verheug me op een duik in het zwembad waar ik de hele dag al naar uit heb gekeken.  Op een gegeven moment stoppen we echter bij het Virginia Square station, maar de deuren gaan niet open.  Het blijkt dat iemands telefoon is gestolen, maar de dader is kennelijk toch al ontsnapt.

Eenmaal weer boven de grond wordt mijn hoop op zwemmen de grond ingeboord.  Het regent wat en een blik op de radar laat allerlei onweersbuien op komst zien.  Ik was ook van plan naar huis te lopen, maar "chicken out" en bel Kai of hij me op kan halen.  Gelukkig kan dat.

Maar goed ook, want het begint te plenzen als ik in Vienna uitstap.  Ik vraag Kai of het gedonderd heeft en dat bevestigt hij.  Meteen horen we weer een donderslag.  Het zwembad sluit na iedere donderslag drie kwartier dus vergeet dat maar voor vandaag, helaas.

Kai heeft wel goed nieuws, want hij heeft een wanhopige email naar zijn universiteit gestuurd en daardoor twee weken uitstel gekregen.  Alles hoeft dan pas de 23ste binnen te zijn.  Vandaag heeft hij ook een formulier voor huisvesting opgestuurd.  Hopelijk gaat het nu allemaal lukken.  Ik zou me wel fijner voelen met een vertrekdatum, maar ik moet niet alles willen zomaar opeens.

Cosmo is natuurlijk een bonk zenuwen door al het gedonder als ik binnenloop, het arme dier.  Gek genoeg krijgen wij nauwelijks een druppel regen, maar het blijft maar donderen.  Eindelijk wordt het stil en is Cosmo genoeg gekalmeerd om te eten.  Veel te laat voor mijn zwembad, dat wel, dus ik neem maar een koele douche.

Zorro daarentegen is de rust zelve.  Hij gaat dit weekend weer mee terug met Katja en Kevin en ik heb er gemengde gevoelens over. Kevin laat Zorro namelijk nergens toe in hun appartement

Voor het avondeten bestellen we makkelijk Zpizza.  Ik doe eens stout en kijk niet naar de calorieen.  Ik heb gewoon zo'n zin in hun Thaise pizza.  Thaise pizza?  Ik zie iedereen vreemd kijken, maar het is echt lekker!  Pindasaus, kip, kerrie, wortel, tauge en meer, heel wat anders dan de "gewone" pizza.

Morgen heb ik de rondleiding met iemand, die doof is.  Ik maak me er een beetje zenuwachtig over, want ik weet niet of ik langzaam genoeg of duidelijk genoeg spreek.  Ik denk het wel, maar ja, ik heb nog nooit iemand, die slechthorend of doof was, rondgeleid.  Ik ga het maar over me heen laten komen. 

Vandaag zou mijn lieve Oma 108 geworden zijn.   Zij overleed 21 jaar geleden en ik mis haar nog steeds