Alweer is het een grijze, miezerige dag, maar de massage heeft geholpen en ik kom makkelijker mijn bed uit. Na een paar koppen koffie (dank voor de aanbiedingen om een nieuwe Blond mok te sturen, heel lief!) en wafels met verse frambozen, bramen en bosbessen haast ik me naar boven om een uur cardio te doen.
De elliptical wacht weer geduldig en als ik eenmaal bezig ben (het vergt altijd weer even zover te komen) gaat het uur ook snel voorbij. Ik laat Cosmo even uit en maak me dan klaar om naar Fairfax te rijden.
Daar heb ik afgesproken te gaan lunchen met Lia. Ik ben echter expres wat vroeger gegaan, zodat ik mijn favoriete Brancott sauvignon blanc kan halen bij Total Wine & More. Daarna heb ik ook nog wat tijd om Cosmo's favoriete botjes te kopen bij Petco.
Keurig op de afgesproken tijd van twaalf uur parkeer ik bij het Dogfishhead Alehouse. Lia is er ook al en we vragen een tafeltje in het gezellige restaurant. We zijn eensgezind in onze bestellingen, de salade met kip, garnalen en stukjes bacon en blauwe kaas. Beiden zonder de "croutons" (knapperige brokjes toast, die hier op de meeste salades worden gestrooid en die ik nooit eet) en met de dressing apart. Het ziet er heerlijk uit en is dat ook.
We kletsen gezellig en voor we het weten zijn de borden leeg. We rekenen af en stappen dan in Lia's auto. Ik laat de mijne hier staan, want we zullen op de terugweg weer hierlangs komen. We rijden zo gezamenlijk naar Sully Historic Site.
Dit landgoed heb ik al een aantal keren bezocht, maar het is nieuw voor Lia. We kopen kaartjes en de man achter de balie waarschuwt ons dat de volgende rondleiding pas om twee uur is. Het is nog niet eens kwart over een, dus dat is wel lang wachten. Gelukkig belt hij naar het huis en vindt uit dat we nog met de rondleiding van een uur mee kunnen.
Gauw lopen we naar het huis waar Mary Ann ons binnen verwelkomt. Al meteen wordt duidelijk dat zij een of andere spraakbelemmering heeft. Ze kan moeilijk uit haar woorden komen en het vergt even wennen om haar te volgen. Stotteren is het niet, maar het is wel moeilijker haar te volgen, vooral als je Engels niet heel erg goed is. Ze vertelt ook veel met kinderen te werken en ik ben wel benieuwd hoe ze hun aandacht behoudt.
De eetkamer met origineel servies uit 1800 (nam twee jaar om hier te komen uit China)
Wij zijn echter geen kinderen en luisteren met interesse naar wat Mary Ann ons vertelt. Deze plantage is in 1794 gebouwd door een lid van de (destijds) zeer prominente Lee familie hier in Virginia. Belangrijke historische figuren zoals George Washington en Marquis de Lafayette waren dan ook in hun sociale cirkel.
Het huisdier van de Lee's was een witte eekhoorn, ook terug te vinden op hun familie wapen
Het huis is nog voornamelijk precies zoals Richard Bland Lee het liet bouwen. Hij woonde hier met zijn vrouw en diverse kinderen. Ze kregen negen kinderen, maar slechts vier overleefden hun kindertijd. Ook woonden er twee pleegkinderen in het huis waarvan we het borduurwerkje uit 1786 van een van hen kunnen bewonderen.
Door een zesjarig meisje in 1786 gemaakt
Het is een groot huis en de rondleiding neemt dan ook een flink uur in beslag. Na afloop weten we weer heel wat van het leven in de Koloniale tijd. Onder anderen dat het acht uur duurde om van hier naar Alexandria te gaan. Tegenwoordig is dat op zijn hoogst een rit van een uurtje (zonder verkeer dan wel).
Oneindig interessant vind ik de geschiedenis van de eerste kolonisten hier en de ontberingen, die ze moesten ondergaan. Natuurlijk werden ze daar hier in het zuiden wel bij "geholpen" door hun slaven. De Lees behandelden hun slaven zeer goed, maar ze waren nog steeds slaven, dus een paar ontsnapten en daarvoor zien we advertenties om ze terug te krijgen. Het blijft onvoorstelbaar hoe die mensen als dingen behandeld werden!
Na de rondleiding nemen we afscheid van Mary Ann. We bekijken het kleine begraafplaatsje nog en de gebouwen buiten het huis, waaronder de keuken en waar de boter e.d. gemaakt werden. Het miezert nog steeds dus lang blijven we niet buiten.
Met een kleine omweg omdat de Tom Tom niet duidelijk was komen we weer terug bij mijn DRAAKJE. Ik neem afscheid van Lia, maar niet voor lang, want we hopen dinsdag weer een avontuur te beleven.
Door de miezer en mist rijd ik naar huis. Daar dwing ik mezelf toch een wandeling met Cosmo te maken. Die is daar extra blij mee, arme hond! Ik neem me toch voor het weer me er niet van te laten weerhouden hem een flinke wandeling te geven.
Onderweg vind ik mijn H voor de themafoto
Thuis zet ik voor de laatste keer de kerstboom aan. Ik zal hem toch wel missen, want het is wel gezellig die lichtjes in de donkere dagen. Morgen gaat het een hele kluif worden hem naar buiten te krijgen zonder schade aan onze muren!
Rick stelt voor bij de Iron Chef House te gaan eten. Daar zeg ik zeker geen nee tegen! We nemen plaats aan de sushi bar en ik bestel champignon soep en de sashimi special. Rick neemt een pittige mix, die ook erg leuk geserveerd wordt. De vis is ook zo vers en grote stukken. Echt een goed nieuw Japans restaurant in deze omgeving. Ze moeten ook wel goed zijn, want er is heel wat competitie.
Kunstwerkjes als eten
Thuis gaan de voeten omhoog en de tv aan. Sommige mensen vragen zich misschien af welke "stress" ik bedoelde gisteren. Laten we het erop houden dat het met een paar van de kinderen nog allerminst goed gaat en dat weegt zwaar op mij. Meer kan ik er niet over kwijt, maar ik wil ook niet de indruk geven dat alles maar van een leien dakje gaat, hoe graag ik dat ook zou willen.
7 reacties:
Hoop dat de stress gauw over is. En leuk om wat te lezen over de kolonialen
Hoe vaak komt het gezegde: Kleine kinderen, kleine zorgen, grote kinderen, grote zorgen" uit.
Veel sterkte daarmee.
Het is inderdaad heel boeiend om te zien hoe men het 100 tot 200 jaar geleden allemaal deed.
Fijn weekend, Bea
Leuk zo'n bezoek aan een landhuis! De geschiedenis van de kolonisten is ook zo interessant. En gelukkig zijn er ook heel veel verhalen dat de slaven goed behandeld werden. Alhoewel dat het alleszins minder erg maakt, natuurlijk.
Fijn voor je dat de massage geholpen heeft, maar sterkte met de stress. Hopelijk wordt een en ander snel beter.
Sandra
Jennifer Lawrence kwam echt niet goed over in het interview dat ik zag. De commentatoren verbaasden zich er ook over, dachten aan vermoeidheid of iets dergelijks. Ik ken haar helemaal niet. Bijzonder dat ze nog zo jong is.
Ik ben ook dol op dat soort landhuizen. Zo interessant om te horen hoe ze vroeger leefden. En jee, wat kon dat meisje van zes jaar netjes borduren! Ik vraag me echt af hoe ze dat voor elkaar hebben gekregen.
Niets vervelenders dan om zorgen over je kinderen te hebben. Ik ken het maar al te goed, helaas. Soms is er gewoon tijd nodig en het komt ongetwijfeld, op de een of andere manier, weer goed.
Petra,
heb je al warmtepleisters geprobeerd voor de fybromyalgie ?
Ik heb die nu gekocht van de kruidvat, zo'n 2 euro/stuk, en dat werkt echt goed.
en stress is sowieso niet goed voor de pijn hé
Ja , de kinderen , je weet van tevoren niet half hoe leuk het is om kinderen te hebben, maar je weet (gelukkig) ook niet half hoeveel zorgen je hebt met kinderen; ja , inderdaad ook als ze al volwassen zijn , je blijft toch met ze meeleven; heel herkenbaar !!
Wij maken ons nu het meest zorgen om de middelste dochter, krijgt ze de hypotheek voor het nieuwe huis rond, maakt ze haar deeltijdstudie dit jaar af , krijgt ze een baan ??
En de oudste, ja gaat heel goed, maar komt dit jaar terug naar nl en moeten allebei hier een baan zien te vinden en een huis voor het gezin.
Je ziet het ; never a dull moment !!
OH ja, bij de jongste en haar gezin gaat momenteel alles op rolletjes !!
Net een appeltaart gemaakt, dus het begint lekker te ruiken.
Mijn nieuwe vitrage is klaar, las ik in mijn email, dus die zo ophalen.
De broer van mijn echtgenoot schildert en we gaan zo naar de expositie van zijn schilderijen.
@Mexigirl - Ik vrees dat het nog even gaat duren voor de stress van een kant minder wordt. Ik probeer me eraan vast te houden dat het op een gegeven moment toch beter moet gaan.
@Bea - Inderdaad, hoe waar is dat gezegde! En ik vind al die geschiedenis in deze omgeving heerlijk, een van de redenen waarom ik het hier in het oosten leuker vind dan in het westen
@Sandra - Ook zo leuk hoeveel van deze plantages nog te bezoeken zijn. Ja, ik hoop dat het ook snel beter zal gaan, maar ik probeer mijn verwachtingen niet te hoog te zetten
@Marion - Die gids vertelde dat ze al heel vroeg begonnen met borduren leren. De vrouwen, die het beste konden naaien trouwden het rijkst volgens haar. En ja, ik hoop ook dat het op een gegeven moment toch beter moet gaan.
@Ann - Ik heb van die pleisters, die menthol bevatten en die helpen wel. Ja, stress is funest voor de pijnen.
@Tineke - Jullie dus ook nog steeds zorgen om de volwassen kinderen. Zal waarschijnlijk dus nooit weggaan. Fijn weekend!
Een reactie posten