Eerste rondleiding dit jaar en een koude zondag

Zaterdag

Om acht uur verlaat ik mijn bed, Rick ligt voor de verandering nog te doezelen.  Ik heb vandaag mijn eerste rondleiding dit jaar en ben er gek genoeg een beetje zenuwachtig voor.  Zoals in het blog van gisteren geschreven is het een groepje Belgen, allemaal ouder dan ik.

Het regent helaas en Rick gaat Cosmo uitlaten terwijl ik me klaarmaak.  Dan rijden we naar Starbucks waar we koffie en ontbijtbroodjes halen.  Onderweg naar de stad eten en drinken we.  Gelukkig heb ik mijn paraplu mee, want het wordt maar niet droog.

Rick zet mij af bij de Mall uitgang van het Smithsonian station waar allerlei mensen naar buiten komen, behalve mijn groepje.  Net ben ik van plan een sms-je te sturen als ik een groepje aan zie komen dat inderdaad "mijn" gezelschap blijkt te zijn.  Ze waren toch weer bij de verkeerde uitgang naar buiten gekomen. Hoe ik dat toch beter uit kan leggen?

Maar we hebben elkaar gevonden en ik maak kennis met de drie stellen uit verschillende delen van Vlaanderen.  Het oudste paar is ver in de zeventig en ik verbaas me dat ze hele dag rondleiding hebben gekozen, al zou ik ze nooit in de zeventig schatten. 

Na mijn gewoonlijke korte geschiedenis over het ontstaan van de stad lopen we met paraplu's op naar het Washington Monument.  Het is echt jammer dat het regent, want niets ziet er mooi uit met grijze luchten.  Toch wordt er gefotografeerd en met volle aandacht geluisterd naar de grappige geschiedenis van dit monument.

Ook bij het Tweede Wereld Oorlog Monument is het nog druilerig.  Het is ook nog rustig qua toeristen, maar dat duurt niet lang.  Bij het Vietnam memorial moeten we ons al een weg banen door de groepen.  Het blijft wel bijzonder alle symboliek uit te leggen aan mensen, die de stad voor het eerst zien (en soms aan mensen, die er al heel lang wonen).

 

Een van de dames vraagt of we een koffie pauze kunnen houden en dat is prima.  Na het Lincoln Memorial en mijn favoriete 19 roestvrij stalen soldaten in het Koreaanse oorlogsmonument steken we over naar het standje met drankjes en eten.

 

 

Er zijn geen zitplaatsen binnen dus alles is nat.  De drankjes worden dus staande genuttigd.  Ik hoef niets, want heb mijn water mee.  Daaraan kan ik altijd zien hoe warm het is.  In de zomer drink ik met gemak drie flesjes voor de lunch, nu krijg ik er net een op.

We lopen verder naar het Tidal Basin waar we het Martin Luther King Jr. Memorial, Franklin D. Roosevelt Memorial en als laatste Thomas Jefferson Memorial bezoeken.  Ik geef nog de optie daar de trappen niet op te lopen, maar iedereen wil het toch binnen bekijken. 

Er is nog wel wat roze rond het Tidal Basin

Gelukkig knapte het weer rond het middaguur op

Iedereen geniet zoveel dat we wel wat achterlopen op onze reservering bij de Old Ebbitt Grill. Als het door de weeks was zou ik me er niet druk om maken, maar op het weekend zijn Mark en Tony er niet dus ik bel maar even om aan te geven dat we laat zullen zijn.

Gelukkig maar, want uiteindelijk komen we pas om tien voor half twee bij het restaurant aan.  Ze hebben een mooie tafel voor ons in de hoofdzaal van het restaurant.  Ik vraag me af of Tony of Mark daar iets mee te maken had, want meestal worden grotere groepen in het atrium gedeelte gezet.

De bediening en het eten zijn weer prima.  Ik heb de flatbread, een heel platte pizza met kaas, rucola en champignons.  De anderen hebben veel grotere gerechten, die mij veel te veel zouden zijn voor de lunch, maar smullen daar ook allemaal van.

Het is al half drie als we verder gaan met het tweede deel van de rondleiding.  Voor het Witte Huis is het een drukte van jewelste!  Niet alleen zijn er verschillende protesten gaande, maar er zijn ook heel veel Secret Service agenten in kogelvrij vest.  Ik vertel over de geschiedenis van het huis en neem een foto van het groepje ervoor.

Dan proberen we ons een weg te banen naar de achterkant van het Witte Huis.  Dat valt ook niet mee, want de Secret Service weerhoudt ons ervan door te lopen  Veel mensen denken dan dat de president langs gaat komen, maar dat is lang niet altijd het geval.  Ook dit keer weer niet, geen idee waarom er een hele file moest ontstaan voor een paar gewone auto's (tenzij die toch de presidentsfamilie incognito huisden).

Inmiddels begin ik me wat zorgen te maken of we voor sluitingstijd de Library of Congress kunnen bereiken.  Dat communiceer ik ook met mijn groepje, want een van de moeilijkste dingen van gids zijn is te proberen mensen niet te haasten, terwijl dat eigenlijk wel moet als ze alles willen zien.

 

Deze "sterrenbeelden" fontein werkt voor het eerst in jaren weer

We lopen Pennsylvania Avenue af en dat gaat vrij vlot.  Gewoonlijk stop ik even om  over het Capitool te vertellen, maar dit keer doe ik dat maar lopend. Vijf minuten voor sluitingstijd gaan we de Library of Congress binnen.  Pff!!

Gelukkig krijgen we hier ruim de tijd het gebouw te bekijken, al is het na sluitingstijd.  Eerst laat ik de grote leeszaal zien en ga dan langzaam naar beneden.  Ik geef uitleg bij wat ze in de hoofdzaal zien en neem ze naar de bibliotheek van Thomas Jefferson waaruit deze grootste bibliotheek ter wereld gegroeid is. Als laatste bekijken we de twee vijftiende eeuwse bijbels en dan verlaten we het gebouw weer.

Buiten nemen we afscheid en dat is dit keer heel hartelijk, want R. wil een kus en van de weeromstuit wordt het een drie kussen afscheid van iedereen.  Ik ben meer een Amerikaanse "hugger", maar dit is ook wel erg lief!  Het was zeker een leuk gezelschap om de dag mee door te brengen en R. en A. doen me hopen dat ik ook in mijn zeventiger jaren deze rondleiding nog kan doen.

Rick is niet ver weg want ik heb hem via sms op de hoogte gehouden.  Hij haalt mij op en we rijden terug naar Virginia.  Het is mega druk in de stad en we  omzeilen die drukte gelukkig door meteen de snelweg op te rijden.

Intussen is het etenstijd en we besluiten bij Matchbox te gaan eten. Daar vinden we meteen twee stoelen aan de bar. Dat is geluk hebben, want meestal zit het hier propvol.  We bestellen drankjes en een voorafjes van mini burgers en crabcakes. 

Mijn favoriete martini met bloody Mary mix en Old Bay

Nu voel ik mijn pijnen pas echt.  Ik had de hele dag al veel pijn, maar zo'n rondleiding is goede afleiding.  We genieten van onze hoofdgerechten, maar eigenlijk ben ik er klaar mee. Alles doet pijn en thuis spuit ik mezelf vol Icy Hot. 

Dat helpt hopelijk wat.  Ik vind het zo'n teleurstelling dat die wietolie niets  doet bij mij terwijl het zoveel anderen met pijnen wel helpt.  Ik zal wel een bijzonder geval zijn.  De eerste rondleiding van het jaar is gedaan en ik vind dat nog steeds heel erg leuk om te doen!

Zondag

Vannacht heeft het enorm gestormd, windstoten van meer dan honderd kilometer per uur!  Dat hebben we geweten, want de stroom viel twee keer uit.  Gelukkig niet voor lang, maar het hield ons wel wakker.  We slapen dus lekker uit vanochtend.

Gisteravond hebben we besloten weer eens crepes te gaan eten als ontbijt.  We rijden Vienna in, maar onze weg wordt versperd door wagens van de gemeente.  Er is een boom over de straat gevallen.  Rick rijdt dus maar om.

Eerst halen we koffies bij Starbucks en bestellen dan onze crepes bij Crepe Amour.  Ik kan het niet laten mijn favoriet, de Atlantico, te nemen.  Die is met gerookte zalm, spinazie, cream cheese en kappertjes.  Ook Rick heeft zijn favoriet met kalkoen en mosterd.  Het smaakt ons zeer goed.

Op weg naar huis is de weg nog steeds versperd en onze omweg ook, want daar ligt een electriciteitsdraad over de weg!  Er zijn nog duizenden huishoudens in de omgeving zonder stroom dus wij zijn blij dat de onze weer aan is.

Niet veel later komt er een rivaal en breekt er een eekhoorngevecht uit op het deck

Thuis gaat Rick stokken rapen in de achtertuin.  Dat heeft hij gisteren ook al gedaan, maar hij kan na vannacht opnieuw beginnen.  Ik ga mijn stappen halen op de elliptical.  Zo'n anderhalf uur later heb er 15000 bijeen. 

Rick haalt lunch van Panera en we eten het in het zonnetje voor  op.  Er staat een ijskoude wind, maar in de luwte is het lekker.  Binnenkort gaan de tuinlieden houtsnippers leggen in de tuinbedden voor en achter.  Aangezien ze niet de voorzichtigste zijn haal ik mijn feeentuintje maar tijdelijk weg.  Het ziet er kaal uit zonder, maar zo zijn de feetjes en hun behuizingen beschermd.

Het is wel schitterend weer en ik heb nog wat themafoto's te maken dus ik neem mijn fototoestel met macrolens mee naar buiten.  Eerst ga ik voor het thema "Vrij" van de Foto7Daagse op zoek naar een uitgebloeide paardenbloem om zo'n pluisje "vrij" te laten.  Die zijn er nog niet veel, maar uiteindelijk vind ik er een.

Verder komen er steeds meer dingen in onze achtertuin in bloei.  Ik neem wat foto's en geniet gewoon van de kleuren, die er op het moment zijn.  Met de felblauwe lucht is het helemaal mooi.   Zo hebben we een rustige zondag, ook weleens lekker.

 

Voor het avondeten stelt Rick voor naar Panjshir te gaan, een Afghaans restaurant vlakbij. Hier zijn we al lang niet geweest en we weten niet waarom, want we smullen van de gerechten, die we bestellen!  We beginnen met een voorafje van turnovers met groene ui gevuld en een yoghurt en vleessaus.

Bijna alle hoofdgerechten hebben lamsvlees en ik vraag of ik dat kan vervangen met kip.  Dat kan niet en ik houd helemaal niet van lamsvlees.  Dan ga ik maar de veganistische route en bestel het gerecht met wortel, pruim, walnoot, kikkererwten en tomatensaus met de spinazie rijst.  Rick neemt hetzelfde maar met het lamsvlees.  Het is werkelijk heerlijk!

Als toetje delen we een stuk baklava en ook dat is natuurlijk superlekker.  We moeten hier echt vaker heen, want het kost nauwelijks iets en is zeer smakelijk eten!  Tijdens het eten telden we eens hoeveel avonden we uit eten zouden kunnen gaan op minder dan een kwartier rijden zonder dezelfde cuisine te eten.  We komen uit op vijftien!

En zo eindigt weer een weekend.  Gelukkig voel ik me iets beter dan gisteravond, maar ik kan niet wachten tot het echt warm wordt en dit schommelweer (wat gedeeltelijk de reden voor mijn pijnen is) voorbij.