Weer tien jaar Nederlanders

Rick vertrekt letterlijk voor dag en dauw, want hij moet om zeven uur in hartje Washington zijn.  Met het verkeer hier moet je voor die twintig kilometer zeker een uur uittrekken, zelfs zo vroeg.  Ik heb geen wekker, maar sta net na achten toch maar op.

Het is weer druilerig buiten en dat betekent dat ik Cosmo niet snel even de tuin in kan laten.  Daar wordt hij te modderig.  Ik zet de koffie dus en laat die pruttelen terwijl ik Cosmo zijn wandeling geef. 

Na een paar koppen koffie en een Smart Ones quesadilla stel ik mijn gps in op de ambassade in Washington en ga op pad.  Onze paspoorten zijn klaar en ik wil ze dan ook meteen maar ophalen. Intussen is de miezerregen over gegaan in gestage regen en het is niet fijn rijden.

Op de Beltway (ringweg rond Washington) neem ik de express banen, die gelukkig vrijwel leeg zijn.  Zo rijd ik langs al het file verkeer tot die banen ophouden en ik me in de file over de brug naar Maryland voeg. Gelukkig duurt die niet lang en al gauw rijd ik het District of Columbia binnen.

Bij de ambassade zijn de overblijfselen van het Koningsfeest gisteravond nog goed te zien.  Een arme ziel is bezig met de tent en de oranje veren en papieren op te ruimen.  Dit keer kan ik wel Nederlands spreken zowel tegen degene, die me binnenlaat, als tegen de dame achter het loket.

Zij is bezig met iemand anders, zo te zien ook een dochter van Nederlandse ouder(s), die ongeveer zo oud is als Katja.  Tussendoor kan ik de paspoorten ophalen, ik hoef enkel een formuliertje te tekenen voor ontvangst.  Dat was heel wat makkelijker dan de aanvraag!  En nu zijn we dus weer tien jaar onder de Nederlandse nationaliteitspannen.

De terugweg is zo mogelijk nog erger dan de heenweg qua regen.  Ik vind het doodvermoeiend rijden en ben blij als ik weer thuis ben! Ook denk ik dat het goed was dat ik de rondleiding naar morgen heb verschoven.  Het zal dan nog miezerig zijn, maar niet meer de gestage regen van vanochtend volgens het verhaal.  Hopelijk hebben ze dat goed.

Met dit weer is het echt zaak dat ik goed beweeg dus ik begin laat aan mijn uur op de elliptical. Het gaat lekker en het maakt dat ik me beter voel.  Tijdens het sporten krijg ik een email dat het Koningsfeest van zaterdag uitgesteld wordt. 

Jammer, maar begrijpelijk, het is buiten en al zal het zaterdag droog zijn, die tuin is waarschijnlijk een modderbad.  Hopelijk kunnen we naar de nieuwe datum, want onze mei weekends zitten al flink vol.

Als ik klaar ben is het gelukkig ook bijna droog.  Gauw neem ik Cosmo nog eens mee voor een rondje. Hem deert dit weer absoluut niet en voor de verandering wil hij langer lopen dan ik.

 

 

Dan is het lunchtijd en met dit weer heb ik enorm veel zin in een lekker warme pho.  Daarin ben ik niet de enige, want Pho Thang Long zit vol, dat niet alleen, maar de medewerkers hadden duidelijk geen tijd om tafels af te ruimen.  Ach, ik wacht wel even tot ze er een schoon hebben voor mij.  De kip pho en de limeade smaken me opperbest.

Rick belt dat hij door een Intel hoge pief is uitgenodigd om naar de Washington Capitals playoff wedstrijd te gaan vanavond.  Rick vindt het vervelend om mij vanavond alleen te laten, want hij weet dat dit weer nare dingen met mijn lichaam doet.  Maar natuurlijk spoor ik hem aan te gaan, het is een unieke kans en hij kan mijn pijnen toch niet weghalen met zijn aanwezigheid, hoe lief ook.

Na nog een snel rondje met Cosmo, zo doe ik zijn lange wandeling in korte stukjes, ga ik naar Mint.  Daar wacht Thu me al op. Eerst wilde ik oranje nagels laten doen, maar nu het feest zaterdag niet doorgaat kies ik roze glitter nagellak.  Weer eens wat anders dan blauw.

Het motregent nu nog alleen, niet ideaal, maar beter dan plensregens.  Saskia is klaar met haar werk en we boeken eindelijk de hotels in Dublin, de eerste en laatste nacht van hun drieweekse reis.  Ik ben stiekem best jaloers, om maar weer jong te zijn!

Voor mijn avondeten rijd ik naar Yama en neem aan de sushi bar plaats. Rick en ik komen hier al jaren en de serveerster herkent me dus.  Ze vraagt of ik alleen ben en met een zielig gezicht beaam ik dat.

De mannen achter de sushi bar zijn allervriendelijkst en maken een sashimi maal voor mij, overheerlijk!  Als mijn borden leeg zijn vragen ze me of ik klaar ben.  Dat is het geval en het was heel goed!  Dan overhandigt een van hen me een "dessert" zoals ze het noemen.  Het is zalm sashimi met zalm caviaar in de vorm van een bloem.  Omdat ik alleen ben vanavond, zo lief!

Zo kan een maaltijd alleen ook nog een sociale aangelegenheid worden.  Ik bedank iedereen heel hartelijk en ga huiswaarts.  Daar wachten de dieren op me. Meike en Snickers lijken wel boekensteunen op een gegeven moment, maar dan voor mijn laptop.

Rick zal vanavond laat thuiskomen, denk ik.  Het is een spannende wedstrijd zo te zien, op het moment 2-2. Hopelijk ziet Rick eens een winnende wedstrijd.  Het lijkt werkelijk of elke live wedstrijd die wij bezoeken in een verlies voor "ons" team eindigt.

Hopelijk valt het morgen mee met de regen. Zeg allemaal even een schietgebedje alsjeblieft!  Ik zie sowieso weer naar de rondleiding uit.  We zullen niet smelten gelukkig!