"Wonder" in de Renwick Gallery

Het is nul graden als ik beneden kom, 22 graden kouder dan gistermiddag!  Er staat een venijnige wind waardoor het nog kouder aanvoelt, maar gelukkig zien de bloesems er nog goed uit.

Na een lekker ontbijt van een broodje met ei, geitenkaas en spinazie wat ik eens van Whole Foods wilde proberen en koffie haast ik me naar boven.  Daar ren ik op de elliptical tot ik mijn tienduizend stappen bijeen heb.

Dan douche ik en kleed me warm aan, opeens voelt het weer zo winters!  Cosmo krijgt vandaag een kortere wandeling, want ik heb om half twaalf afgesproken met Scarlett, die ik alweer meer dan een jaar niet heb gezien. 

Scarlett is een van mijn "oudste" vriendinnen hier in de VS, die ik jarenlang uit het oog verloor.  Zij is heel toevallig getrouwd met een van Ricks collega's en zo vonden we elkaar weer.

Scarlett heeft zo mogelijk een nog grotere hekel aan kou dan ik dus we besluiten naar de metro te rijden.  Daar vinden we gelukkig een parkeerplaats, want zeker met koud weer staat de garage vaak vol. 

We hoeven niet lang op de trein te wachten en een half uurtje later stappen we bij McPherson Square uit.  Langs het Witte Huis lopen we naar 17th Street waar allerlei restaurants liggen.  We kiezen daarvan Le Pain Quotidien want daar heeft Scarlett nog nooit gegeten.

Allebei genieten we van een van de ontbijtgerechten, die ook voor de lunch verkrijgbaar zijn.  Het is een zacht gekookt eitje met gerookte zalm, ricotta en brood.  Het smaakt ons prima en we praten gezellig bij.  Na meer dan een jaar hebben we heel veel gespreksstof! 

Na het eten lopen we de paar blokken naar de Renwick Gallery. In november vorig jaar opende dit museum na jaren renovaties met de "Wonder" tentoonstelling.  Ik ging er niet veel later al eens heen, maar toen Scarlett zei het graag te willen zien vond ik dat prima, want iedere kamer is een prachtig gigantisch kunstwerk.

Mijn persoonlijke favorieten zijn de regenboogdraden en de kamer met insektenmandala's.  We fotograferen erop los, want dat wordt aangemoedigd.  Sommige kunstwerken moeten duizenden uren hebben genomen om te doen.  Werkelijk heel indrukwekkend allemaal en heel anders dan "gewone" musea.

Tijdens de lunch vertelde Scarlett me dat ze een poppenhuis in elkaar heeft gezet, want dat had ze vroeger nooit.  Daardoor is ze geinteresseerd in miniaturen en een vriendin van haar maakt spulletjes voor poppenhuizen en verdient daar zeer goed mee.  Samen gaan ze volgende week naar een beurs ervoor in Chicago.

Dit doet me meteen aan het grote poppenhuis in het American History museum denken en vroeg Scarlett of ze dat weleens gezien had.  Dat is niet het geval en dus lopen we naar dat museum als we klaar zijn met de Renwick.  We zijn het erover eens dat het zo bijzonder is om zomaar gratis die musea in te lopen!

We zoeken ons een ongeluk naar het poppenhuis in het enorme American History museum.  Het is niet meer waar ik me herinner dat het was.  Het is al heel lang geleden dat Scarlett hier was dus we bekijken o.a. de Star Spangled Banner tentoonstelling (de vlag waarop het Amerikaanse volkslied is gebaseerd).

Hoe we ook zoeken op de drie verdiepingen, geen poppenhuis.  We vragen het aan een suppoost, maar die wijst ons de oude locatie waar het dus niet meer is.  Gelukkig weet iemand, die daar werkt, waar het heen verhuisd is.  We bekijken de "Doll" familie wiens huis is ingericht alsof het begin 20ste eeuw is. Ik heb ook een poppenhuis in de basement en krijg weer zin dat wat op te kalefateren.

We lopen naar het Smithsonian station en stappen daar in een volle trein.  We zijn echter voor Metro Center ingestapt en zoals vrijwel altijd loopt de trein daar leeg en kunnen Scarlett en ik naast elkaar zitten.   Voor we het weten zijn we terug in Vienna en zet Scarlett me bij huis af.  We spreken af er niet weer een jaar tussen onze uitjes te laten zitten!

Bij de Pie Gourmet haal ik een kip en spinazie quiche voor het avondeten.  Als ik ermee thuiskom belt Saskia om te vragen of we op haar kunnen wachten met eten.  Tja, die quiche is niet veganistisch, maar ze vraagt zo lief of we die dan niet morgen kunnen eten dat ik toegeef.

Als Rick thuiskomt is hij teleurgesteld, want hij had met dit koude weer zo'n zin in die quiche.  Als Saskia om half acht thuiskomt gaan we meteen naar Yama en het wordt een heel gezellige maaltijd met onze jongste. 

Mijn sashimi lijkt wel op een konijn!

Het is wel grappig dat Rick en ik deze week echt van plan waren geld te besparen en niet uit eten te gaan 's avonds en de tweede avond gaat het al mis.  Maar ja, het leven is er om van te genieten en dat geldt ook voor de steeds minder voorkomende momenten met onze kinderen.

Saskia kwam thuis met twee volle zakken was en die gaan bij thuiskomst de machine in.  Zij neemt dan ook een lekker bad, want eigenlijk is het thuis toch best leuk.  Morgen hebben we van alles te doen voor Saskia 's avonds weer moet werken.

Meer kunstwerken hier.