Onze webcam

Cul-de-sac Cam

woensdag, augustus 31, 2016

Dag 1 New Orleans: Heenreis en French Quarter

Zes uur komt wel heel snel, maar we staan beiden blij op.  We gaan namelijk een kort reisje maken naar een van onze favoriete steden in de VS, New Orleans.  Rick moet erheen voor werk en ik had vrij dus maak van ons lege nest gebruik door zomaar met hem mee te gaan.

We pakken snel de laatste spulletjes in, zorgen dat Snickers genoeg te eten heeft en nemen dan Ricks auto naar Dulles Airport.  Daar moet je tegenwoordig vanwege metro constructie een flink end weg parkeren.  Maar ach, zo krijgen we alvast stappen bijeen.


Na een flinke wandeling komen we bij de United Premier balie.  Daar zijn we zo ingecheckt.  Ook de TSA Pre gaat heel snel, want we hoeven geen schoenen of laptop of wat ook apart te houden.  Binnen het kwartier na aankomst lopen we dus al de "people mover" in.

Die vreemde busjes rijden naar de D terminal waar onze gate is.  We hebben nog niet ontbeten en zien een Potbelly.  Daar hebben ze lekkere platte broodjes, ik bestel die van mij met ei, kaas, tomaat en champignons.  Bij de gate smullen we ervan.

Het vliegtuig naar New Orleans is een "United Express" wat wil zeggen dat het een kleiner vliegtuig is.  We moeten dan ook eerst naar buiten en met een trapje naar binnen.  Rick en ik zitten naast elkaar dus helemaal goed.

Keurig op tijd vertrekken we en krijgen onderweg een drankje en een stroopwafel geserveerd.  Ik blijf het grappig vinden dat zoveel Amerikanen nu bekend zijn met stroopwafels hierdoor.  Je ziet ze ook steeds vaker in de winkels.

Bijna een half uur voor op schema landen we op Louis Armstrong International Airport.  Daar is het even zoeken op welke bagageband onze tassen zullen komen.  Als we er aankomen komen de tassen er dan ook meteen aan, handig!

We lopen naar buiten en hoeven maar even op een taxi te wachten.  Die brengt ons naar hartje New Orleans.  We logeren dit keer in het Sheraton hotel aan de rand van het Vieux Carre ofwel French Quarter.  Voor mij is New Orleans nog vrij recent, want ik was er vorig jaar nog, maar Rick is hier al sinds 2010 niet geweest.

Als we aankomen heeft Rick een conference call voor we kunnen inchecken.  Terwijl hij die afwerkt kijk ik wat rond in de lobby van het hotel.  Hier zie ik onder anderen een Steinway piano met de befaamde New Orleans blauwe hond erop.  Die hond wordt geschilderd door plaatselijke kunstenaar George Rodrigue en ik vind hem altijd heel grappig.

Na een half uurtje is Rick van de telefoon en checken we in.  We krijgen een kamer op de 43ste verdieping met prachtig uitzicht op de Mississippi.  Hier kunnen we het wel een paar nachtjes uithouden.

We frissen ons wat op en gaan dan het French Quarter in.  We willen graag lunchen bij Court of Two Sisters, want die hebben een mooie binnenplaats.  Helaas is hun lunch een buffet en dat vinden we te zwaar.

Een paar straten terug zagen we het Oyster House waar Katja en ik in 2009 een keer gegeten hebben.  Ik ben dol op oesters en gelukkig ziet Rick er ook dingen op het menu, die hij lekker vindt.  We nemen plaats aan de gezellige bar in gezegende airconditioning.  Hier is het net zo warm en vochtig als thuis.

Rick neemt de oester poboy, een typisch gerecht voor hier.  Ik neem de gegrilde oesters met een saus van boter en Parmezaanse kaas, super lekker!  Die ga ik onthouden.

Na het eten lopen Rick en ik naar Bourbon Street, de feeststraat met allemaal bars en nachtclubs.  Ik vind persoonlijk de zijstraatjes leuker, hoewel Bourbon Street na een tijdje minder toeristisch wordt.  We lopen tot aan een grotere weg met allemaal palmbomen.
Volgens Rick zijn nieuwe vriendin
Let op het "One Way" straatbord

Daar slaan we rechtsaf en gaan de French Market in.  Hier is een winkeltje met alleen maar pittige sauzen. Precies waar Rick dol op is.  We gaan naar binnen en je kunt alle sauzen op een chipje proeven.  Rick kiest er uiteindelijk een met een pittigheid van 10+ (de telling gaat van 2 tot 10 van mild tot scherp), die ik dan ook maar probeer.
Welke zou pittiger zijn?

Oef, als ik een stripfiguur was zou je de stoom uit mijn oren zien komen!  Ik koop gauw een flesje water, maar zelfs dat helpt niet goed.  Pas een kwartier later houden mijn ogen op met tranen!  Dat flesje saus mag Rick helemaal alleen opmaken!

Intussen hebben we wel weer zin om ergens voor een drankje neer te strijken.  Er zijn hier zoveel bars dat ik niet eens oplet hoe degene heet waar we binnengaan.  We bestellen beiden een diet Coke en rusten even uit.

Dan lopen we rond Jackson Square, een groot plein waar allerlei kunstenaars hun werk uitgestald hebben en aan het maken zijn.  Jammer genoeg zijn er ook veel daklozen, die bedelend op ons afkomen. 

Een ervan gaat een praatje met Rick aan.  Ik voel de bui al hangen, maar Rick praat terug.  Voor hij het weet "poetst" de man Ricks sandalen met wat lotion en noodgedwongen geeft Rick hem $5.  Dat vindt de man niet genoeg, $5 voor iedere schoen wil hij.  Daar tuint Rick toch echt niet in!

We kijken nog even rond in de Tabasco zaak.  Dat produkt komt uit Louisiana en ze hebben allerlei sauzen van hen, die ik nog nooit in de winkel heb gezien.  Degene, die ik het lekkerst vind, is uitverkocht, maar de verkoopster zegt morgen een nieuwe lading te krijgen.  Ik vind die saus altijd lekker op mijn eieren 's morgens.

Langs de rivier waar enorme schepen op varen lopen we terug richting hotel.  Rick is moe van het vroege opstaan en wil even rusten.  Ook moet hij om vier uur nog een werktelefoontje plegen en dat gaat beter vanuit de rustige kamer waar hij ook zijn computer heeft.

In de hotelkamer gaat Rick dus even onderuit terwijl ik dit blog bijwerk.  Na zijn telefoontje lopen we terug het French Quarter in.  Rick is dol op Bourbon Street dus we lopen die straat af naar Pat O'Brien.  Een bezoek aan New Orleans is niet compleet zonder!

Het is er vrij rustig, zoals eigenlijk overal in de stad.  Toen ik hier vorig jaar februari was was het veel drukker. We vinden met gemak een tafeltje in de schaduw en Rick bestelt hun befaamde Hurricane.  Die is mij te zoet dus ik neem een Mint Julep.  Beiden smaken prima en we krijgen er een zakje popcorn bij als snack.

We genieten een uurtje en gaan dan verder, want er moet nog meer alcohol gedronken worden.  We zijn nog net niet zoals veel toeristen hier, die enkel voor de drank komen, zonde!  Maar sommige drankjes moeten gewoon.

Onderweg naar het Old Absinthe House zien we een dakloze, die zijn hond heeft aangeleerd als een dronkelap laveloos te liggen.  Het is zo'n grappig gezicht en de hond ligt er heel ontspannen bij.  Ik moet daar een foto van nemen en geef hen daarvoor wat geld.

Bij het Old Absinthe House hebben ze een hele lijst van Absinthe om van te kiezen.  Rick neemt de Pernod uit Frankrijk en ik de Mata Hari uit Oostenrijk, omdat die genoemd is naar een Nederlandse spion.  De preparatie alleen al maakt het de moeite (en kosten, want goedkoop is het niet!) waard.

De likeur, die een enorm hoog alcohol percentage heeft en tot 2007 verboden was hier in de VS, heeft een groene kleur en er wordt een suikerklontje bovenop gelegd.  Dan wordt er wat van de alcohol (maar zeker niet alles!) verbrand en het suikerklontje met water gesmolten.  Die van Rick smaakt naar anijs, die van mij meer kruidig. Echt een ervaring is het, dit drankje, maar geef mij maar een lekker glas wijn.

We lopen terug naar het hotel en doen nettere kledij aan.  Dan nemen we een taxi naar Emeril's, het eerste restaurant van een van de befaamdste chefs van New Orleans, Emeril Lagasse.  We hebben hier jaren geleden ook eens gegeten en er goede herinneringen aan.

De bediening is heel erg vriendelijk en Herman en Marcus zijn onze serveerders.  We krijgen lekkere broodjes en bestellen beiden een voorafje.  Dat blijkt enorm te zijn!  Ik heb de jerk garnalen met groentes en gelukkig blijken de garnalen hun kopjes er nog op te hebben, want zo blijkt het toch meer een voorafje. Het smaakt wel voortreffelijk.  Rick vindt zijn boudin (worst) ook erg lekker.

Als hoofdgerecht heb ik de "drum" met een andouille korst, die met heel dunne aardappelfrietjes en bijna niet te vinden lokale groentes wordt geserveerd.  De vis is fantastisch, ieder hapje lekker, maar wat de chef dacht om het op zo'n troep frietjes te gooien en nauwelijks groente erbij is me een raadsel.

Rick vindt zijn varkenskarbonade (we hebben nog nooit zo'n grote karbonade gezien, dat varken nam steroides!)  erg lekker, maar vindt ook dat er geen groentes bij zijn, alleen zoete aardappelen.  Maar ja, we zijn in het zuiden en de cuisine is hier zwaarder, dat weten we.  Over de smaak valt niet te klagen en dat doen we dan ook niet.

Al met al hebben we een heerlijk en ook romantisch maal. Het is alleen zo heel anders dan als we in Washington naar een restaurant van een gerenommeerde chef gaan.  Daar is het allemaal een stuk verfijnder.  Zo zie je maar weer dat dit dan een land mag zijn, maar met grote regionale verschillen.

Eenmaal weer buiten vinden we al gauw een taxi (al hadden we bijna een Uber geroepen, die hier nu ook zijn, vorig jaar nog niet).  Terug in het hotel lopen we nog even naar de enorme zaak ernaast voor wat drankjes en gaan dan naar boven.  We logeren nu echt in een wolkenkrabber, we voelen onze oren als we naar boven gaan!

Moe van de lange dag gaan we op bed liggen computeren en zodra ik dit blog publiceer zullen de lichten uitgaan na een erg leuke dag.

dinsdag, augustus 30, 2016

Een weer eens heel andere rondleiding

Gelukkig heb ik vannacht beter geslapen al gaat de wekker nog veel te vroeg om zeven uur! Saskia is ook nog thuis en ik ga haar auto bewonderen, want gisteravond was ik al in bed toen ze terugkwamen.  Ik vind het een mooie kleur en Saskia is heel blij mee, hij heeft alle nieuwe snufjes, die haar oude auto niet had, zoals Bluetooth.


Iedereen, die in dit gebied woont, weet dat het spitsverkeer ontzettend slecht is.  Ik maak gauw roerei met tomaat en ham en een flinke kop koffie.  Dan neem ik afscheid van Rick en Saskia en stort me in het verkeer naar de stad.

Vandaag heb ik een heel andere rondleiding dan gewoonlijk, meer drie korte rondleidingen buiten de stad.  Ik heb er erge zin in, maar eerst moet ik bij het hotel van mijn gezelschap van vandaag geraken en dat is niet eenvoudig!

Mijn GPS geeft drie verschillende opties aan en ik kies de kortste tijd, want de kortste weg kan langer duren.  Het ziet er veelbelovend uit en ik schiet redelijk op tot ik halverwege compleet stil kom te staan.

Mijn verkeersapp laat zien dat het om een ongeluk lijkt te gaan en niet veel later zie ik de brandweerwagen en ambulance aankomen.  Ik sta er vrij dichtbij, maar kan behalve de zwaailichten niet zien wat er gaande is. Ik zie mijn extra tijd langzaam wegtikken en kan geen kant op!

Eindelijk mogen we er in een baan langs en dan zie ik wel dat dit geen klein ongelukje was.  Ik herinner mezelf eraan dat het belangrijker is om veilig te rijden dan op tijd aan te komen.  De neiging om te gaan haasten is groot, maar niet aan te raden.

Gelukkig geeft mij GPS aan dat ik nog steeds voor de afgesproken tijd aan zal komen.  Alleen zegt die dat ik op mijn bestemming ben en er is geen Fairmont hotel te bekennen.  Gelukkig ken ik dit hotel en weet dat de ingang dan aan de andere kant moet zijn.  Ik bel C. toch maar even om te zeggen dat ik er echt bijna ben.

Om vijf over half tien, vijf minuten te laat, kom ik eindelijk aan.  Het Washingtonian verkeer is niet goed voor mijn bloeddruk, dat is zeker! Maar ik ben er heelhuids wat die mensen van het ongeluk niet kunnen zeggen.

Binnen maak ik kennis met C. en J.  In mijn email raadde ik hen aan van tevoren online kaartjes voor Mount Vernon te kopen, maar dat is er niet van gekomen.  Op mijn telefoon zie ik dat er alleen nog kaartjes voor kwart voor vijf te krijgen zijn. 

Oorspronkelijk had ik Mount Vernon voor vanochtend gepland, maar niet getreurd, dan keren we de volgorde om.  Via de concierge van het hotel boeken we die kaartjes.  We zouden natuurlijk kunnen gaan en kijken voor hoe laat er nog kaartjes aan het loket waren, maar dat zou de rest van ons schema in gevaar brengen.

Onze eerste bestemming is nu Arlington National Cemetery en ik denk dat ik mijn GPS daarheen instel.  Alleen heb ik Memorial Drive gekozen, in plaats van Memorial Avenue en we komen vlakbij het Pentagon als de GPS zegt dat we op onze bestemming zijn.  Duidelijk niet de hoofdingang van de begraafplaats.

Gelukkig is die wel gauw gevonden en ik parkeer de van.  Eigenlijk hadden C. en J. gisteren ook mijn rondleiding in Washington willen doen, maar ik was dus al geboekt.  Als vervanging hebben zij dan een Gray Line dagtour gedaan met een bus.  Daar waren ze absoluut niet tevreden over!

Men ging langs bijna alle monumenten (behalve het Jefferson om een of andere reden), maar de gids gaf weinig achtergrondinformatie. Ik vind dat erg jammer voor ze dus vertel ze gedurende de dag nog een en ander van mijn rondleiding in de stad.

We lopen als eerste naar de graven van de Kennedy's.  Die van John F. Kennedy en zijn vrouw zijn met de eeuwige vlam het indrukwekkendst.  Die van zijn broers Robert en Edward zijn simpele witte kruizen.


Dan lopen we naar het Graf van de Onbekende Soldaten.  Alleen de soldaat uit de Vietnam oorlog is geidentificeerd, die uit de Eerste en Tweede Wereldoorlogen en de Koreaanse oorlogen liggen er nog steeds.  De wacht loopt hier 24/7, in de zomer wordt hij of zij om het halve uur afgewisseld met een ceremonie.

Wij komen er een kwartier voor de ceremonie aan en gaan even in de schaduw op een bankje wachten.  Arlington Cemetery ligt op een flinke heuvel dus even uitpuffen is wel lekker.  Een paar minuten voor de ceremonie gaan we in de hete zon staan wachten op de eerste rang.

Deze ceremonie is altijd heel indrukwekkend en ik vind het super dat op het moment een vrouw de commandant is!  Zij klinkt ook flink streng als ze ons beveelt te blijven staan en niet te praten.  Ze inspecteert het geweer en kleding van de vervangende wacht en vindt er iets om bij te stellen.  Dat heb ik nooit eerder gezien.

Om ons heen staat een hele groep Amerikaanse militairen dus ik verwacht nog dat er meer ceremonie volgt, maar dat is niet het geval.  Zij waren er kennelijk ook om gewoon de ceremonie gade te slaan.  Als die klaar is zoeken we even de koelte onder het amphitheater op waar ook drinkwaterfonteinen zijn, een vriendelijke militair wees ons de weg.

We bekijken de monumenten voor de astronauten van de Challenger en Columbia space shuttles, die hun leven gaven voor de ruimtevaart en gaan dan op zoek naar de trap naar het Arlington House.  Die vinden we na enig zoeken.

We klimmen naar boven waar we prachtig uitzicht over de stad hebben.  In het huis is enkel de begane grond te bezoeken, maar ook dat is wel leuk om te zien.  Robert E. Lee woonde hier voor de Burgeroorlog en zodra hij generaal werd in het Zuidelijk leger heeft zijn rivaal in het Amerikaanse leger zijn landgoed in beslag genomen en er een begraafplaats van gemaakt.  Het huis is ingericht zoals de Lee's er woonden.
Het graf van Pierre L'Enfant, die de stad ontwierp, maar in armoede stierf omdat het Congres weigerde hem te betalen  

Helemaal heuvel af lopen we terug naar de van.  Ik stel mijn GPS in op Old Town Alexandria en via de mooie George Washington Parkway rijden we erheen.  Ik kan de van makkelijk kwijt in de parkeergarage onder het stadhuis.

Het is lunchtijd en we lopen naar het Chart House waar we op het terras plaatsnemen.  Het is nog even zoeken naar drie schaduwplekken en die vinden we.  C. en ik bestellen beiden de feta en watermeloensalade, die ruim voldoende is voor een lunch.  J. neemt de caesar salade met garnalen. 

We zitten aan het water en het is lekker genieten.  Zij hebben een reisbureau en boeken ook weleens mensen naar Washington.  Ik vertel dus meer over mijn rondleidingen in de stad en zij vertellen over Gent en meer.  Het gesprek vloeit vlot en voor we het weten is het al bij tweeen!

We rekenen af, want ik wil ze nog wat meer van Alexandria laten zien voor we naar Mount Vernon gaan. We lopen even snel door de Torpedo Factory waar J. vooral geinteresseerd is in de torpedo's, die hier tussen de Eerste en Tweede Wereldoorlogen werden gemaakt, maar het ook leuk is te zien hoe het is omgetoverd in ateliers voor kunstenaars. 

Dan lopen we door het historische plaatsje.  Grappig hoe ook hier de bezienswaardigheden in een rondje liggen (bijna).  Ik ben dol op Alexandria, want er is zowel Revolutionaire (we zien het graf van de onbekende soldaat van de Revolutionaire Oorlog) als Burger Oorlog geschiedenis (we zien de Confederatie soldaat, die naar het zuiden kijkt).


Mijn favoriet hier is het Carlyle House. Dit huis werd in 1752 gebouwd en er wordt gezegd dat hier de Amerikaanse revolutie begon.  De Britse generaal Braddock kwam hier logeren bij John Carlyle, de Schot die hier woonde.  Hij keek neer op de Kolonialen en hij en zijn mannen waren slechte gasten (Braddock overleefde deze reis ook niet, hij stierf koppig als hij was in een gevecht met Indianen in de Franse-Indiaanse oorlog).

Wij zoeken de van weer op en via de mooie George Washington Parkway rijd ik naar Mount Vernon.  Daar zijn we net te laat voor de informatieve film, maar we mogen het theater nog in, want we hebben maar vijf minuten gemist.  Deze film is door een Nederlander gemaakt en erg goed.

Na afloop lopen we naar het huis en het is tien voor half vijf.  Onze reservering is voor kwart voor vijf, maar we kunnen meteen mee met de volgende groep.  Binnen in het huis mogen we geen foto's maken al vergeet ik dat bijna als ik de sleutel van de Bastille zie, die Markies de Lafayette aan George Washington stuurde als symbool voor vrijheid.

Prachtige uitzichten

Het huis lijkt kleiner dan het is.  We zien waar de Markies logeerde en ook het bed waar George Washington in stierf.  Ik weet dat veel Europeanen denken dat er geen geschiedenis is in de VS, of althans heel kort.  Dat kan zijn, maar het was een explosieve geschiedenis en dit huis ademt die van de man, die dit land naar onafhankelijkheid hielp en daarna als eerste president op de rails zette.
Eenmaal weer buiten zien we de originele keuken, bijzonder, want veel keukens brandden af, vandaar dat ze altijd buiten het huis geplaatst waren. De rondleiding is dan klaar en ik ben weer aan de beurt. Ik laat C. en J. de graven van de Washingtons zien en vertel hoe het Congres ze eigenlijk in het Capitool wilde hebben.  Het testament van George voorkwam dat echter.
Het graf van George Washington

We bekijken de andere werkkamers en de slavenkwartieren en halen dan een flesje water in het winkeltje daarnaast.  Het is tenslotte wel 33 graden.  Hier zien C. en J. ook de dvd van de film, die we eerder zagen (eigenlijke lengte 50 minuten) en nemen die mee voor thuis.

Nu is het historische gedeelte gesloten vermeldt een strenge politieagent.  We mogen zelfs niet meer naar de wc daar.  Heel vriendelijk wijst hij ons de toiletten in het hoofdgebouw.  Daar is het museum gesloten, jammer want ik had daar nog wat dingen willen laten zien.

Na de pit stop lopen we terug naar de van en voer ik het Fairmont Hotel in mijn GPS in.  Laten we zeggen dat ik hen nog wat meer van Washington laat zien, zo, want met de spits is het moeilijk navigeren.  Ze krijgen dus ook nog Embassy Row te zien voor ik ze eindelijk veilig bij hun hotel afzet.

Het was zo gezellig dat ik denk dat we elkaar wel nog een keer gaan zien.  Misschien in Belgie, als wij daar zijn binnenkort, misschien weer hier.  We hebben zeker dezelfde reisinteresses.  J. vraagt nog of ik wat mee wil drinken, maar het is al laat en ik kan niet in het donker rijden dus zeg dat hopelijk nog tegoed te houden.

Dan stel ik mijn GPS in naar huis en via de meest ongewone route neemt het me warempel minder dan een uur voor ik onze oprit weer oprijd!  Dat is echt wel een wonder, lang leve GPS (al dacht ik dat eerder vandaag absoluut niet).

Rick heeft intussen Cosmo al naar de kennel gebracht en Saskia's huurauto ingeleverd vlakbij.  Zij heeft haar nieuwe auto mee naar Richmond.  Hopelijk blijft die nu een tijdje onbeschadigd. Het is nooit Saskia's fout, maar wij krijgen het gevoel dat mensen in Richmond niet goed kunnen rijden met alle problemen, die Saskia al heeft gehad!

Het was een lange dag voor mij, maar ik heb er ook van genoten (behalve het verkeer, ik kan me nu voorstellen dat mensen, die daar dagelijks inzitten, dit gebied maar niets vinden).  Ik had een heel leuk gezelschap en kon eens andere dingen in deze omgeving laten zien.

Voor het avondeten bestellen we Chinees. Dat wordt binnen het halve uur bezorgd en is zo lekker.  Ik zou best een babi pangang of mihoen goreng willen, maar de hot and sour soup en Singapore rijstnoedels zijn ook heerlijk. 

Dan gaan de voeten omhoog en hoop ik op tijd naar bed te gaan.  Morgen gaat de wekker nog vroeger dan vandaag!  Maar de rest van de week wordt weer eens wat anders dan anders.

PS: Het valt me op dat als ik over rondleidingen schrijf er zo weinig reacties zijn.  Ik denk er wel over op die dagen geen blog te schrijven, want altijd moe na afloop.  Voor de familie annalen zijn de rondleidingen niet allemaal belangrijk.  Ik wil eens zien wie deze verslagen leest?  Het is altijd weer werk om te schrijven na zo'n lange dag.

maandag, augustus 29, 2016

Een gezellige, maar weer hete, rondleiding

Om de een of andere reden hebben Rick en ik allebei verschrikkelijk slecht geslapen.  We konden geen van beiden in slaap vallen en hielden elkaar eigenlijk wakker met ons gedraai.  Ik heb weleens een artikel gelezen dat mensen niet in een bed zouden moeten slapen, want dat belemmert nachtrust, en dat was vannacht zeker het geval voor ons!

Natuurlijk val ik pas tegen de ochtend wel in een slaap vol dromen en ik ben blij dat ik mijn wekker extra vroeg heb gezet, want ik geef mezelf twee keer tien minuten langer.  Om half acht moet ik er echt aan geloven en gelukkig wekt de douche me wat.

Rick heeft al koffie gezet en ik maak roerei met tomaatjes en ham als ontbijt voor ons.  Dan brengt Rick me naar de metro en de trein komt net aanrijden.  Ik ben al om negen uur bij het Smithsonian station.  Ik heb dus nog een half uur voor we afgesproken hebben.

Dat is natuurlijk perfect om wat Pokemon Go te spelen.  Er zijn zoveel Pokestops hier en ook meer ongewone Pokemon. Om half tien ben ik op de afgesproken plek, maar ik zie niemand, die een Belgisch koppel zou kunnen zijn.


D. en C. komen met de trein uit New York en al gauw belt D. dat ze vertraging hadden.  Ik raad ze aan een taxi te nemen, want de metro kan lang duren van het station.  Een kwartiertje later komen ze voorrijden en maken we kennis.

Het belooft weer een heel warme dag te worden, ongewoon voor laat augustus.  Nu is het nog te doen en staat er ook een briesje dat ietwat afkoelt.  Het is ook prachtig zonnig weer en de vochtigheid valt mee, maar de zon is hier gewoon zo sterk.  In de schaduw is het heerlijk dus ik loop van schaduwplek naar schaduwplek.

Leuk is dat mensen, die ik vorig jaar heb rondgeleid, mij aan hen hebben aangeraden.  Mond tot mond reclame is al vaker gebeurd en voor mij het grootste compliment.  Dat betekent dat de anderen mijn rondleiding echt de moeite waard vonden.

We lopen via het Washington Monument dat tot minstens half september gesloten is vanwege lift problemen naar het Tweede Wereldoorlog Monument.  Het is te merken dat de Amerikanen vrijwel allemaal terug naar school zijn.  Ik hoor voornamelijk vreemde talen om ons heen.  Vorig jaar hadden we 19 miljoen Amerikaanse toeristen en bijna 3 miljoen buitenlandse bezoekers in de stad!
Bij het Vietnam Memorial is het rustig, maar zoals altijd is het Lincoln Memorial het drukst.  Mijn gezelschap geniet duidelijk van al het moois en is het er over eens dat ze eigenlijk te lang in New York hebben geboekt en beter ook in Washington wat langer door hadden gebracht. Ik vind het natuurlijk altijd heel leuk als mensen zo van "mijn" stad genieten.

Na het Koreaanse oorlogsmonument steken we over naar het Tidal Basin en de drie monumenten daar. Het Martin Luther King Jr. Memorial heeft delen van zijn speeches aan weerszijden van de "Berg van de Wanhoop" uit zijn I Have A Dream speech.  Je loopt het monument door die "berg" binnen.  De spreuken zijn weer heel actueel tegenwoordig, net als die bij het FDR monument.

Bij dat laatste bel ik Mark bij de Old Ebbitt Grill dat we waarschijnlijk wat later zullen zijn en verschuif onze reservering naar kwart voor een.  Dat vindt hij gelukkig prima.  Het is wel heel fijn zo'n bekende te hebben bij het drukke restaurant.

Na het Jefferson Memorial lopen we kennelijk opeens een stuk sneller en hebben nog tijd om de achterkant van het Witte Huis te bekijken.  Dan lopen we naar het restaurant waar het voor de verandering eens niet idioot druk is.  Mark begroet ons dan ook zodra we binnenlopen en heeft meteen een tafeltje voor ons.

Eigenlijk hoef ik het menu niet eens in te kijken.  Op deze hete dagen heb ik twee keuzes, de hummus of de caprese salade.  Vandaag wordt het de laatste.  C. neemt de biefstuk en D. de zalmburger, die ik ook vaak lekker vind.  Zij hebben nog koffie toe, maar ik heb genoeg aan mijn Arnold Palmer (half ijsthee, half lemonade).

Als we klaar zijn voelt het weer alsof we een oven ingaan als we naar buiten stappen.  Anderen merken het ook op.  Tijdens de lunch hebben D. en C. al besloten dat ze de metro van het Witte Huis naar het Capitool willen nemen.  Vooral ook omdat C. knieproblemen heeft en die begint op te spelen.

We bekijken dus de voorkant van het Witte Huis en nadat ik er wat leuke feitjes over heb verteld lopen we naar het Kerkje van de Presidenten.  Dat is zo anders dan welke kerk in Europa ook en mensen vinden het interessant te zien waar de presidenten dan zitten e.d.  Het is iets uit de route voor de gewoonlijke rondleiding, maar voegt wat toe als men de metro wil nemen.

Na Smartrip kaarten voor D. en C. gekocht te hebben lopen we het perron op.  Ook de metro hier is heel anders dan de subway in New York.  Sowieso een stuk schoner en de stations hebben allemaal dezelfde interessante architectuur.

We nemen de eerstkomende trein, een Silver lijn, en stappen bij Capitol South weer uit.  Bij de voorkant van het Capitool vertel ik over de geschiedenis van het gebouw en het regeringsstelsel van de VS.

Dan lopen we naar de Library of Congress en onderweg vertel ik ook wat over het Hooggerechtshof naast dat gebouw.  Met C.'s knieproblemen besluiten we in de Library of Congress de lift te nemen en gaan dus beneden naar binnen.

Daar "piep" ik voor het eerst ooit als ik door het poortje loop.  Ik heb echter niets "pieperigs" aan en word met een staaf gecheckt.  Die piept bij mijn Band, vreemd, dat gebeurde nooit eerder.  Gelukkig mag ik daarna gewoon door.

We bekijken al het moois in dit gebouw wat nooit verveelt.  Als laatste de eerste kaart van het nieuwe land, de Verenigde Staten, uit 1784.  Niet alleen is het bijzonder dat men in die tijd zulke vrij precieze kaarten kon maken, maar ook laat het weer zien dat dit land uit dertien colonieen zo groot is geworden.

Buiten nemen we afscheid.  Zij hebben nog een aantal uren voor hun trein vertrekt en ik raad hen aan het American History museum te bezoeken.  De tentoonstellingen daar vind je nergens anders ter wereld, want ze zijn typisch Amerikaans.  Mijn favorieten zijn de Presidenten, de jurken van de First Ladies en de Star Spangled Banner.

Na hen de weg naar de metro weer te hebben gewezen ga ik nog even Pokemon Go spelen.  Eerder vandaag was er duidelijk iets gaande bij het Franklin D. Roosevelt memorial.  Daar waren tientallen spelers aanwezig. 

Het leuke aan dit spel vind ik de ongewone dingen, die je ermee vindt. Ik vind de hoeksteen van de Library of Congress bijvoorbeeld en ik heb nog nooit voor het modernere Madison gebouw langsgelopen waar allerlei boeken naar beneden vallen.  Ik vind nieuwe fonteinen en meer voor ik de metro inga.

Opeens doen mijn rechtervoet en -enkel weer erge pijn.  Ik hoop dat de rust in de trein dat gaat helpen, maar helaas.  De pijn is alsof er messen in steken en ik zie niet hoe ik nog naar huis kan lopen ermee.

Rick is nog op zijn werk dus er zit niets anders op, ik neem een taxi.  Ik krijg een aardige chauffeur, die het al vijfendertig jaar doet en Uber duidelijk vreselijk vindt.  Ik voel me wat schuldig dat we die service toch wel vaak gebruiken, maar het is nu eenmaal zo makkelijk. Vooral voor mij, die niet in het donker kan rijden, een bevrijding in de winter.

Tot mijn verrassing komt Saskia opeens binnenlopen.  Zij heeft haar vriendje hier duidelijk gemist en na even bijkletsen vertrekt ze om hem te gaan zien.  Zo krijgen wij haar ook regelmatig te zien.

Rick komt thuis met de mededeling dat hij vanavond nog Saskia's auto gaat kopen.  Hij wil het risico niet lopen dat die opeens verkocht is terwijl hij perfect is voor haar.  Ik zou zo meegaan om te helpen, maar kan niet in het donker rijden.

Eerst maken we avondeten.  Ik heb de komkommersalade al klaar en Rick grilt de sate terwijl ik de pindasaus en bruine rijst opwarm.  We hebben gisteren bij Whole Foods ook "Texas caviaar" gekocht, bonen met paprika's, erg lekker.  Het smaakt allemaal zeer goed.

Rick vertrekt naar de garage en een paar uur later neemt Saskia een Uber om haar auto op te halen.  Ze boft toch maar met zo'n vader! Ik zou haar gezegd hebben mee te komen, want al het gedoe om een auto te kopen is saai en langdurig. 

Maar ik heb het aan Rick overgelaten dus zeg niets. In ieder geval kan Saskia op tijd haar huurauto inleveren en weer haar eigen wielen hebben. Hoe we dat gaan doen valt nog even te bezien, want haar nieuwe auto moet op de een of andere manier naar Richmond komen. (Net voor ik naar bed ga, het is bijna elf uur en ze zijn nog niet terug, arme Rick!)

zondag, augustus 28, 2016

Lekker genieten van de zomer, zolang het nog kan

Rick slaapt lang en ik ben al eerder wakker, maar kan mezelf er niet toe zetten op te staan.  Pas na negenen staan we op. Op het deck zijn maar liefst drie eekhoorns aanwezig, die Cosmo maar al te graag wegjaagt.  Daarna vindt hij iets onder de verrotte planken van het speelhuis dat we eigenlijk allang hadden moeten verwijderen.  Denkelijk zijn het chipmunks, die Cosmo natuurlijk te snel af zijn.

We halen ontbijt van Starbucks waar ze mijn favoriete suikervrije caramelsiroop niet meer hebben. Dan maar hazelnoot in mijn ijs-americano.  Ook hebben ze geen spinazie foldover, maar wel iets nieuws, Bantam bagels. Het zijn bagel bolletjes gevuld met cream cheese, ik neem er twee van en ze zijn heerlijk!


Thuis genieten we er buiten van en dan moet ik moed verzamelen om te gaan sporten.  Aangezien Sharon op vakantie is moet ik van mezelf een gewichten routine doen.  Gelukkig heb ik er een in mijn hoofd en met de tv aan gaat het allemaal best snel.  Na een half uurtje zijn alle spiergroepen aan bod gekomen.

De elliptical roept daarna mijn naam en ik kan die niet negeren.  Ik doe nog drie kwartier cardio en geef mezelf dan een denkbeeldig schouderklopje, want ik stond op het punt om vandaag niet te sporten.  Maar ja, ik heb veel pijn en weet dat die beweging gek genoeg helpt.  Ook nu is dat weer het geval.

Rick is intussen een aanval begonnen op de colonne mieren, die via een opening ergens, onvindbaar voor ons, onze keuken onveilig maken.  Het is werkelijk erg en volgens hem heeft hij al honderden mieren opgezogen.  Het was een week of wat geleden al zo erg dat Saskia een stel donuts weg moest gooien omdat de mieren ze gevonden hadden.

Het is een beetje dweilen met de kraan open, want iedere keer als Rick stofzuigt verschijnen er weer meer mieren.  Rick is dan ook zeer gefrustreerd als we lunch gaan halen.  Tot nu toe winnen de mieren het gevecht.  Vanmiddag gaat hij dan ook mierenvallen kopen en ik druk hem op het hart die weg te houden van Cosmo en Snickers!

Rick haalt een wrap van Mike's Subs, maar ik heb liever een salade van Chop't.  Die bak vol groentes en kaas crisps met een lekkere sriracha tzatziki (hoe is dat voor ongewone dubbele medeklinkers?) dressing gaat er thuis goed in. 

Het is heerlijk zomers weer, een graad of 32 en niet zo vochtig.  Ik maak me klaar voor het zwembad, maar Rick wil de Kia garages langs om te zien wat het aanbod aan tweedehands Souls is.  Hij vindt een aantal goede auto's voor redelijke prijzen, alleen is Saskia niet blij met de kleur.  We hebben het geld van de verzekering ook nog niet dus ze heeft even de tijd om aan het idee te wennen.

Bij het zwembad vind ik een open parasol en ga na een duik in het koele water op een ligstoel in de schaduw liggen.  Ik open mijn Duolingo app weer eens en begin met Frans.  Tijd om mijn talen wat bij te spijkeren nu we half oktober weer naar Europa gaan.

Als een van de zwembanen vrijkomt neem ik mijn vinnen en ga baantjes trekken.  Vandaag lukt het me er dertig te doen, 750 meter dus.  Ik hoop deze zomer nog tot een kilometer te komen. Misschien morgen, anders volgend weekend.

Rick komt terug van zijn auto jacht en samen genieten we van het water en de warme lucht.  We bespreken ook waar we willen eten en dat wordt Greenhouse Bistro.  Daar hebben ze een gezellig terras en de voorkant van het restaurant kan op zijn Frans helemaal open, zodat het lijkt of je toch binnen zit.

Eigenlijk hoef ik het menu niet in te kijken.  Ik wil de bucatini (een soort buisjes pasta) gemaakt met inktvis inkt in tomatensaus met gamba's en druiftomaatjes. Rick neemt de zalm sandwich, die mijn tweede keuze zou zijn.  Emily, onze Engelse serveerster, is heel attent en het smaakt allemaal zeer goed.

Deze enorme bald faced hornet noemen Rick en ik George. Hij koelt zijn kop aan mijn waterglas (niet goed te zien, maar tenminste twee keer zo groot als een wesp)

Rick heeft nog wel zin in profiteroles als dessert.  Dan neem ik wel het kaasplankje met prosciutto,  want dat ziet er heerlijk uit.  Dat is het ook!  Vooral van de superzachte geitenkaas had ik meer gewild.  Toch is het me teveel en ik neem de helft mee naar huis. 

Op de terugweg laat Rick me allerlei Pokeballen vangen bij de verschillende Pokestops in Vienna.  We leren er ook allerlei nieuwe dingen van.  Zo staat er een permanente menorah, die ons nooit is opgevallen, en een kleine Eiffeltoren ergens, die we niet eens kunnen vinden. Het blijft een grappig spel.

Zondag

Al had ik me voorgenomen vanochtend vroeger op te staan, het loopt weer tegen negenen als Rick en ik lui ons bed uitkomen. We halen ijskoffies van Starbucks bij een ander filiaal dan gisteren.  Hier hebben ze nog wel suikervrije caramelsiroop en de overheerlijke spinazie foldover.

Op weg naar huis steekt een hele familie hert de straat vlak voor onze auto over.  Ik blijf dat zo bijzonder vinden, midden in het stedelijk gebied. Er zit een echte bambi bij met stippels, zo lief!

Na ontbijt en koffie begeef ik me naar boven voor een uur op de elliptical.  Rick gaat fietsen en ik zou graag meegaan, maar mijn schouders en nek doen veel pijn en dat wordt op de fiets enkel erger. Het uur op de elliptical gaat snel met kijken naar Mexico Life waar mensen huizen in Mexico zoeken.  Ik heb meteen zin erheen te gaan!

Als Rick terugkomt stelt hij voor lunch te gaan eten bij Moby Dick.  Dit is een van de vele kabob restaurants in de omgeving.  We bestellen dan ook ieder een kabob, Rick biefstuk, ik kip, met een Griekse salade.  We gebruiken de tzatziki erbij als dressing en smullen er op hun terrasje van.

Intussen zie ik dat er een Pikachu pokemon in de buurt is.  Ik loop dus en Rick rijdt naar Harris Teeter, de grote supermarkt vlakbij, waar we boodschappen hopen te doen.  Helaas, Pikachu verdwijnt weer voor ik hem kan vangen.  Harris Teeter is ook een grote teleurstelling, ze hebben er nauwelijks vers vlees en we nemen enkel wat pakjes rijst mee uiteindelijk.

Dan maar weer eens naar Whole Foods.  Daar halen we avondeten voor vanavond en morgenavond.  Rick mag weer grilmeester spelen met dit lekker zomerse weer (hoewel het morgen in de stad weer erg heet zal zijn voor een rondleiding).

De middag ligt nog voor ons open en we gaan die aan het zwembad liggend besteden.  Wat zal ik dit volgende week weer missen nadat het maandag 5 september sluit voor het seizoen.  Ik krijg wel het gevoel dat we er dit jaar meer gebruik van hebben gemaakt dan andere jaren.

Mijn voorgenomen veertig baantjes zwem ik niet, want ik heb een vervelende hoofdpijn, die maar niet weg wil gaan.  Het blijft dus bij een paar koele dips en op de ligstoel mijn boek uitlezen.  Ik kan iedereen de "Out of Time" serie van Monique Martin van harte aanraden.  Dit tiende boek speelt tijdens de Revolutionaire oorlog en is zoals altijd weer spannend.

Tegen vijven lopen we terug naar huis.  Daar zie ik dat iemand een "lure" op de kerk achter ons huis heeft gedaan waar dus meer Pokemon op afkomen.  Ik loop er even heen en ben verrast buurvrouw Jeanine er ook te zien.  Zij blijkt ook Pokemon Go te spelen, zo grappig!  Mijn doel voor vandaag, niveau 20 bereiken, lukt ook.

Thuis is Rick bezig met de biefstukken, voor mij een prachtige filet mignon.  Ik maak intussen de tomatensalade en maak de maiskolven schoon.  Het wordt een heerlijk maaltje, alweer buiten genoten.

Het weekend ging weer veel te snel voorbij!  We zien een drukke en afwisselende werkweek  tegemoet dus zullen bijtijds ons bed opzoeken.