Pretpark, rondleiding en het hele gezin even bijeen

Zaterdag

Om tien over zeven gaat Ricks wekker.  Hij gaat ontbijt halen bij Starbucks voor ons allen.  Om half acht sta ik naast mijn bed en wek Saskia en Kai.  Als Rick met ontbijt terugkomt maken we ons klaar om op pad te gaan.  Cosmo blijft thuis, het buurmeisje zal hem vandaag een paar keer komen uitlaten.

Net na achten gaan we op pad naar Busch Gardens in Williamsburg.  Gisteren las ik nog dat dit park tot het mooist aangelegde ter wereld is uitgeroepen. Door wie weet ik niet, maar het is inderdaad altijd erg netjes met veel planten en bomen.

Alleen jammer dat het zo ver weg is, zo'n 250 kilometer.  En zelfs zo vroeg op de ochtend staan er al files op de I-95.  Gelukkig kunnen we er veel van omzeilen door de express lanes te nemen, maar uiteindelijk moeten wij er tot Fredericksburg ook aan geloven.

Gelukkig lost het verkeer daarna op en tegen half twaalf rijden we de parkeerplaats van het park op.  Daar kopen we een kaartje voor de parkeerplaats vlakbij de ingang.  Iets duurder dan de gewone, maar we kunnen nu zo binnenlopen zonder trammetje of wat ook.

Bij de kiosken kopen we kaartjes.  Het is alweer vier jaar geleden dat we hier voor het laatst waren en de prijzen zijn ook hier flink omhoog, hoewel het nog niet haalt bij een dagkaartje voor Disney, $77 per persoon. 

Het park lijkt niet zo druk en we lopen meteen naar onze favoriete achtbaan hier, de Griffon.  Misschien is dit zelfs wel mijn favoriete achtbaar waar dan ook.  Er is nauwelijks wachttijd, want er kunnen veel mensen tegelijk in een kar.

We gaan omhoog, hangen dan even en "vallen" dan veertig meter recht naar beneden. Joepie!  Twee keer over de kop met een snelheid van 120 km per uur, echt een leuk ritje is het. Zo leuk dat we nog een keer gaan!

Onderweg naar ons lunchrestaurant komen we nog langs de Alpengeist, ook een erg leuke baan altijd.  Ook hier staat nauwelijks een rij dus we doen hem gauw even onderweg.  Rick kan meer achtbanen achtereen niet aan, hij wordt er misselijk van, dus deze doen we maar een keer.

Busch Gardens bestaat uit allerlei verschillende "landen" en we gaan lunchen in "Italie".  Daar is een restaurant met veel verschillende keuzes.  Saskia heeft haar eigen pasta mee voor de zekerheid, maar ook zij had hier noedels met groentes kunnen bestellen.

Mijn keuze wordt een flatbread met groentes en een bakje verse aardbeien.  Naderhand heb ik spijt die groentes met noedels niet te hebben genomen, want die zagen er toch wel erg lekker uit.  Kai heeft een salade en Rick een pita met rundvlees.  Het is allemaal goed te pruimen, voor pretpark eten zelfs zeer goed.

In dit gedeelte van het park zijn ook twee achtbanen.  Een daarvan, de Tempesto, is nieuw voor ons.  Hier staat wel een flinke rij, maar we willen hem toch doen.  Het helpt ook niet dat hij twee keer buiten werking gaat voor een mankement. De tweede keer krijgt een vrouw haar riem niet los en de medewerkers ook niet. Er moet een mechanicien aan te pas komen om haar te verlossen!

Eindelijk zitten wij dan ook.  Al de hele tijd heb ik mijn twijfels over het schouderharnas, want dat kan niet strak aangetrokken worden en je gaat toch over de kop.   Inderdaad maakt dat dat ik dit helemaal geen fijne baan vind.  Mijn oren worden gebokst door de zijkanten en dat geeft me hoofdpijn.  Ook de anderen zijn er niet van gecharmeerd dus eens maar nooit weer.

Apollo's Chariot heeft geen wachttijd, we kunnen zo gaan zitten.  Deze baan gaat niet ondersteboven en is lekker "glad" zonder geschud.  Ik zou best nog eens hebben willen gaan, maar Ricks maag speelt weer op.

Het is flink warm, ik zie een gevoelstemperatuur van 39 graden, maar gelukkig is er heel veel schaduw.  De mannen hebben echter zin om nat te worden en gaan "Pompeii" doen, een boottochtje waarbij je aan het einde drijfnat wordt.

Saskia en ik hebben daar geen zin in en gaan in de schaduw met een koud drankje en de electronica van de mannen zitten wachten.  Een half uurtje later komen die inderdaad druipend weer terug.  Kai gaat nog even in de levensgrote "droger", maar dat baat niet echt. Blij dat ik niet gegaan ben!

Als volgende gezamenlijk attractie doen we de lekker koele, want binnen, DarKastle griezel 3D rit.  Erg leuk is die! Dan is het tijd voor een biertje in het echt Duits uitziende "Festhaus".  De mannen nemen een Hofbrau en ik een lekkere bosbessen cider.

 

Voor we vertrekken willen Rick en Kai nog graag de Europese vlucht attractie doen.  Die is een soort Soarin' over verschillende Europese steden.  Helaas is het daarna tijd om de terugweg te aanvaarden, want dat kan nog zo'n drie uur of meer duren.

Behalve een pretpark is Busch Gardens ook een soort dierentuin.  Deze adelaars zijn gered, maar kunnen niet meer vliegen dus worden hier verzorgd

Het verkeer valt dit keer mee en we schieten goed op.  Tegen achten gaan de magen echter rommelen en ik heb een Aziatisch restaurant in Fredericksburg, precies langs onze route, gevonden.  Miso blijkt ook nog eens heel goed te zijn!

De anderen nemen een warm gerecht.  Zelfs Saskia vindt de tofu General Tso's met groentes heerlijk.  Ik zie 18 stukjes sashimi voor $23 op het menu staan en dat is wel heel goedkoop!  Dat niet alleen, maar het is een flinke bak waar we in ons gebied minstens anderhalf keer zoveel voor zouden betalen.  Ik kan het zelfs bijna niet op!

Na het eten rijden we de overgebleven 75 kilometer naar huis en een uurtje later zijn we er weer.  Het was een superleuke dag, maar we zijn allemaal moe en een voor een zoeken we onze bedden op.

Zondag

Vanochtend heb ik een monumentenrondleiding, maar heb een half uurtje later dan gewoonlijk afgesproken.  Dat is fijn, want ik kom wat moeilijk op gang vandaag.  De rest is dan ook al op als ik eindelijk beneden kom.

Rick en ik halen ontbijt van Starbucks dat we onderweg naar de stad eten.  Ze hebben dit keer mijn spinazie foldover niet en ik neem dan maar de ham en kaas, die ook erg lekker is.  Rick zet me bij het plein voor het Witte Huis af en ik ga op zoek naar het gezin met wie ik heb afgesproken.

We hebben bij het beeld van Markies de Lafayette afgesproken, maar om tien over tien zie ik nog niemand dus ik besluit maar eens op te bellen.  Zij blijken er al te zijn, maar weten niet welk beeld Lafayette is.  Misschien dus niet de duidelijkste plek om af te spreken.

Na even zoeken vind ik ze toch.  Ik maak kennis met C. en W en hun tieners B. en L. en we beginnen met de voorkant van het Witte Huis. De presidentsfamilie is op vakantie dus we mogen aan beide kanten tot aan het hek komen.  Na die bekeken te hebben steken we over naar de monumenten.

Het Washington Monument is inderdaad een enorme toren als je van deze kant aan komt lopen.  Ik vertel het kleurrijke verhaal erover en dan lopen we even naar een drankstandje aan de overkant.  Ik ben namelijk water vergeten mee te nemen en al is het vandaag een stuk minder vochtig, het is nog steeds dertig graden. 

W. haalt flesjes water en dan lopen we naar het Tweede Wereldoorlogmonument.  Het valt me op dat het beduidend drukker is dan de afgelopen week.  Overal spelen mensen sportwedstrijden en er zijn ook volop toeristen.  Eindelijk is het weer lekker genoeg om langere tijd buiten te zijn.

De kleur van de lucht hier laat zien hoeveel minder vochtig het is

Iedereen is weer heel leuk geinteresseerd en dat maakt het voor mij ook iedere keer weer anders.  Vragen die mensen stellen zijn vrijwel nooit hetzelfde. Via het grappige "Kilroy was here" tekeningetje en de Reflecting Pool lopen we naar het Vietnam Veteranen Monument.  Ook hier is het drukker, maar ik zie geen veteranen.

Het Lincoln Memorial blijft de grote trekpleister en hier hoor ik ook weer heel wat Nederlands.  Zij kennen het uitzicht van hieraf van een foto van kennissen en willen die ook maken.  Het weer is er prachtig voor, niet teveel wind zodat het Washington Monument mooi weerspiegelt en van zo ver zie je de overgebleven steigers op het Capitool niet.

De soldaten van het Koreaanse oorlogsmonument spreken altijd weer tot de verbeelding en dan steken we over naar het Tidal Basin.  Na het Martin Luther King Jr. monument en de vier kamers van het Franklin D. Roosevelt monument bezoeken we als laatste het Jefferson Memorial. 

Dan lopen we terug naar dichtbij het Washington Monument waar we afscheid nemen.  Ik geef ze nog wat restaurant tips voor de lunch en heb tijdens de wandeling ook informatie gegeven over wat ze de rest van de tijd dat ze hier zijn kunnen doen.

Rick staat intussen al geparkeerd langs Independence Avenue op me te wachten.  We rijden naar huis en halen Kai op.  Die heeft verkozen om lunch bij Noodles & Company te eten.  Dat smaakt op hun terrasje erg lekker, voor mij de Tuscan fresca met extra groentes en Kai heeft weer een salade.  Bea heeft hem wel aan het gezonde eten gekregen! Rick haalt taco's bij Chipotle ernaast.

De mannen hebben besloten om met Cosmo naar Scott's Run te gaan voor een wandeling.  Gewoonlijk zou ik meegaan, maar ik heb morgen en overmorgen weer hele dag rondleidingen dus beter om mijn voeten wat rust te gunnen.  Ik ga dan maar (grote straf, ha ha) lekker aan het zwembad liggen.

Intussen baant Katja zich een weg hierheen.  Ze vertrok later dan ze zou willen en hoopt tenminste met etenstijd hier te zijn.  Dat geeft mij dan wat meer tijd en ik trek op mijn gemak tien baantjes.  Pas tegen vijven loop ik weer huiswaarts.

Buiten op het deck is het heerlijk en Rick heeft eindelijk de juiste onderdelen voor mijn schommelstoel aangekregen.  Behalve de muggen, die me ondanks deet spuiten toch weten te vinden is het prima vertoeven. 

Katja komt om een uur of acht aan en we gaan eten bij Sushi Yoshi.  Omdat we wat later zijn krijgen we meteen een tafel.  Het is zoals altijd genieten van het lekkere eten en zo fijn om alle kinderen weer bijeen te hebben!

Thuis kijken we nog even Olympische Spelen en zoeken dan onze bedden op.  Morgen gaan de drie kinderen er samen op uit, want Rick en ik moeten werken.  Erg leuk dat ze zo ook samen kwaliteitstijd door gaan brengen.  Voor het eerst sinds Oudejaarsavond slapen we allemaal onder een dak vannacht!