Dag Seattle, hallo Maui

Mijn gehoest zorgde ervoor dat ik maar heel slecht geslapen heb en Rick vrees ik daardoor ook.  Hij staat om kwart voor zeven op en ik probeer nog wat broodnodige rust te krijgen.  Om half negen vind ik het wel genoeg en maak een kop koffie.

Het is zowaar droog, al neem ik mijn paraplu toch maar mee naar buiten. Voor de laatste keer dit jaar loop ik naar The Crumpet Shop.  Ze kennen me er al van naam, toch knap.  Ik bestel dit keer groene eieren, kaas en tomaat en het smaakt weer voortreffelijk. Ik neem me voor weer crumpets bij Trader Joe's te gaan halen als ik terug thuis ben!

Ik ga die leuke markt weer missen, maar het weer hier absoluut niet!

Omdat ik nu opeens hoest besluit ik toch ook maar wat hoestmedicijn te kopen bij Walgreens.  Alles is in Hawaii een stuk duurder en zo heb ik dat maar.  Terug in de hotelkamer neem ik een pil in en het helpt niet veel later al.  Op het moment houden de medicijnen me op de been.

Als Rick terugkomt van zijn laatste training sessie ben ik helemaal klaar en ingepakt.  Hij moet nog het e.e.a. doen en dan gaan we naar beneden.  Daar krijgen we meteen een grote taxi en zonder oponthoud komen we bij het vliegveld aan.

Daar is het een drukte van jewelste maar grappig genoeg niet bij de United balie.  Ik ben van plan dit keer te gaan klagen als ik voor mijn tas moet betalen, want met mijn Explorer credit card zou die gratis moeten zijn.  Gelukkig blijkt dat inderdaad het geval, kennelijk was het toen ik naar Seattle vloog nog niet in werking getreden.

Rick neemt mijn tweede tas mee terug naar huis zodat we daar niet nog twee keer voor hoeven te betalen. Hij gaat via Denver terug naar Washington en ik via San Francisco naar Maui.  Grappig genoeg hebben we dezelfde gate, A9, mijn vlucht gaat een uur later dan die van hem.

Zo hebben we nog even tijd om samen te lunchen.  We bestellen beiden de zalmburger, die goed smaakt voor eten op een vliegveld.  Dan is het tijd voor Rick om aan boord te gaan en nemen we afscheid.  Toch altijd weer even slikken blijft het.

Bij de gate zijn stopcontacten dus ik laad mijn telefoon weer op.  Dan wordt er omgeroepen dat we naar gate A13 moeten en Rick sms-t dat er een klein mechanisch probleem was in zijn vliegtuig.  Waarschijnlijk was er dan niet genoeg tijd om ons vliegtuig klaar te maken.  Ooit heb ik in Cincinnati gezien hoe zo'n vliegveld geregeld wordt, zeer interessant.

Mooie ramen in deze terminal

Wij gaan keurig op tijd aan boord en vertrekken voor op schema.  De vlucht naar San Francisco duurt maar een uur en drie kwartier en ik vermaak me met wifi.  In San Francisco is het lekker weer met 18 graden, jammer dat ik op het vliegveld moet blijven.

Mijn gate hier is in de internationale terminal, een flinke tippel van de aankomstgate.  Onderweg kom ik langs een aantal bars maar zie er geen dichtbij mijn gate. Ik loop terug naar Gordon Biersch en bestel daar een kop Italian wedding soep (met spinazie, orzo en gehaktballetjes) en een glas wijn.

Naast mij zijgt een doodmoe Engels stel neer op weg naar Lake Tahoe.  We raken aan de praat en hebben het o.a. ook over Brexit en Trump.  Echt een leuk stel is het en voor Sharon is het haar eerste keer in de VS. 

Als het tijd is om terug naar mijn gate te gaan neem ik afscheid en wens ze een fijne reis.  Precies op tijd om aan boord te gaan ben ik bij de gate.  Ik heb weer een raamplaats en had gehoopt dat de stoel in het midden leeg zou zijn.

Het is echter een volle vlucht en ik krijg twee heel vriendelijke dames naast me.  United biedt gratis films en ik kijk Keeping Up with the Joneses, Storks (al eerder gezien) en The Accountant.  Die laatste snap ik niet zo goed maar dat kan komen doordat het aansluiting voor mijn koptelefoon niet goed werkt en ik hele gesprekken mis.

Als eten neem ik de kip wrap, die erg lekker en fris is moet ik zeggen.  Ook neem ik een tapas snackbox voor het geval ik later vanavond nog trek krijg.  De tijd gaat snel al films kijkend en na zo'n vijfeneenhalf uur landen we op Maui.

Daar wacht Annette me al op.  Zo fijn dat zij mij op komt halen!  Voor mijn gevoel is het al na middernacht dus erg gezellig om dan met een vriendin naar het hotel te gaan in plaats van met een taxi.

Het duurt even voor mijn tas komt maar tot mijn opluchting zie ik hem dan toch eindelijk.  Annette heeft lekker dichtbij geparkeerd en we beginnen aan de vrij lange rit naar het Royal Lahaina Resort.  Hier logeert iedereen, die voor de bruiloft van Ingrid en Dan op Valentijnsdag komt.

Het inchecken duurt niet lang en ik krijg een kamer met gedeeltelijk zicht op zee.  Ik denk dat ik daar morgenochtend van ga genieten. Annette komt nog even gezellig kletsen en dan schrijf ik toch dit blog maar even af voor ik ga slapen.  Ik ben heel benieuwd hoe alles er bij daglicht uit zal zien!