Dag 14 Nieuw Zeeland en Australie: Het oudste tropische regenwoud

We hoeven vanochtend weliswaar niet zo vroeg op als de afgelopen paar dagen, maar uitslapen zit er ook niet in. Vandaag gaan we naar het Daintree National Park, het regenwoud van Australie. We moeten er om elf uur zijn en denken ruim de tijd te hebben als we om kwart voor acht op zoek gaan naar ontbijt.

Alleen gaat de tijd zo ontzettend snel! Saskia heeft wat spullen nodig van Woolworth’s, vooral lunch en snacks en dan gaan zij en Katja smoothies halen bij een van de vele restaurants daarvoor hier. Rick en ik zien de tijd wegtikken en besluiten snel McDonald’s te doen.

Nu is dat gelukkig wel heel anders dan in de VS dus niet zo erg als het lijkt. Ik bestel een ham en kaas wrap, die veel kleiner is dan ik had gedacht, maar wel erg goed smaakt. De ijslattes, die we ook voor de meisjes meenemen, zijn lekker maar wel heel erg zoet! Ik heb hier moeite een gewone koffie met wat melk te bestellen.

Inmiddels geeft de GPS aan dat we om vijf over half elf bij onze eerste bestemming aan zullen komen. We gaan dus gauw op weg en maar goed ook, want de Australier hier blijkt tien tot vijftien kilometer onder de snelheidslimiet te rijden en ik zie de aankomsttijd steeds later worden.

Prachtige uitzichten!

De rit is werkelijk prachtig, langs strandjes en tropische natuur. Rick kan op het laatst lekker doorrijden en om kwart voor elf komen we bij de Crocodile River Express aan. Daar halen we onze tickets op en lopen dan naar de rivier waar de boot al ligt te wachten.

Het is bepaald niet druk, slechts twee andere stellen (waarvan een Nederlands) behalve ons vieren. De schipper, wiens naam ons is ontgaan, ziet meteen een krokodil verderop in de rivier. Dit grote alpha mannetje heet Barratt en Barratt is best sociaal. Hij blijft althans een hele tijd naast de boot zwemmen zodat we goed kunnen fotograferen.

Krokodillen kunnen uren onder water vertoeven dus we hebben geluk dat Barratt ons zo gunstig gezind is. Crocodile Dundee, zoals we onze schipper dan maar noemen, vertelt interessant over het leven van de krokodillen hier. Voor de babies is het een hard leven, slechts drie procent overleeft de eerste twee jaren van hun leven.

Na zo’n twintig minuten varen we verder en niet veel later zien we Barretts rivaal Bowman. Bowman is een stuk verlegener en verdwijnt na een paar seconden onder water. De natuur hier is heel mooi, maar ik had zo gehoopt ook wat van de prachtige vogels hier te zien. Helaas zien we slechts een bijzondere watervogel van verre. Diens nek lijkt op een slang.

 

 

Crocodile Dundee vertelt wel heel interessant over de omgeving. De vegetatie is ook bijzonder. Op de terugweg zien we beide krokodillen weer en dan is het uur voorbij en voor we het weten staan we weer aan wal.

Er zijn hier een aantal restaurantjes die er leuk uitzien, maar Rick wil liever door naar het Daintree Discovery Centre. Daarvoor moeten we met een pondje de rivier over, ook leuk, en als we er aankomen ben ik even bang dat ze er geen restaurantje hebben.

Gelukkig is dat wel het geval want Katja en ik vallen bijna flauw van de honger. Saskia heeft haar eigen maaltje mee en wij bestellen boterhammen met kaas, ham en tomaat. Het doet me hier aan Nederland denken want het beleg is minder dan het brood.

Dat zijn we in de VS wel anders gewend. Ik merk ik ook, want dat ene plakje ham, kaas en tomaat is niet genoeg proteine voor mij. Meestal eet ik de helft van het brood niet, maar hier zou er dan niets meer overblijven. Dit brood is ook lang niet zo lekker als het Nederlandse brood. Toch maakt honger rauwe bonen zoet en eten we smakelijk.

Als we klaar zijn gaan we de regenwoudwandeling doen. We krijgen een luisterapparaat mee en een boekje met uitleg. Alle stoppen zijn met nummers aangegeven zodat we leren wat we te zien krijgen (of niet, want midden op de dag zijn alle dieren in slaap volgens mij).

Het insekt zit in een kooitje maar komt hier dus wel voor

Dit is bijvoorbeeld cassowary gebied maar geen prehistorische vogel te bekennen. Deze vogel, die niet vliegt, is bijna uitgeroeid maar ze zijn nu bezig met een conserveringsproject. De vogel lijkt op een emoe of struisvogel maar is kleurrijker en heeft een “hoorn” op zijn kop. We zien wel waarschuwingsborden waar ze over kunnen steken.

We beklimmen een 23 meter hoge toren om over het dak van het regenwoud uit te kunnen kijken. Deze toren is bestemd tegen de ergste cyclonen en heeft een weerstation om de gezondheid van het regenwoud te registreren. Hier zien we een felblauwe vlinder vliegen. We dachten eerst dat het een vogel was, het is fluorescerend blauw. Jammer genoeg te vlug om te fotograferen.

Ook is er een Jurassic Park wandelingetje met bewegende en geluiden makende dinosaurussen. Sommige van de planten die we hier zien zijn er al sinds miljoenen jaren. De dinosaurussen hebben die dus ook gekend. Bijzonder! Dit is dan ook ’s werelds oudste regenwoud.

Na zo’n drie kwartier zijn we allemaal oververhit en leveren we de spullen weer in. Saskia en ik hebben trek in iets kouds en bestellen lilli pilli en wilde gember smoothies. Die lilli pilli komt van een plaatselijke boom. Het is heel verfrissend en niet zoet gelukkig.

Wij vangen de terugweg aan, er is natuurlijk nog veel meer van het Daintree National Park te verkennen, maar daar hebben we vandaag geen tijd voor. We rijden naar Port Douglas en proberen daar het leuke gedeelte te vinden.

Op Macrossan Street parkeren we en zoeken eerst een toilet op. Dan vinden de meisjes een zaak met zwemkleding en Saskia slaagt met een super leuke bikini. Katja vindt een badpak leuk maar wil het niet aan proberen omdat ze zo bezweet is. Begrijpelijk, maar wel jammer.

Bij de chemist, zoals de apotheken hier heten, probeert Saskia haar ADHD medicijnen recept gevuld te krijgen. Dat lukt echter niet want de dokter in West Australie had er wat op moeten schrijven. De apotheker denkt echter dat het in New South Wales wel zal lukken overmorgen. Op hoop van zegen want ze heeft dat medicijn nodig.

Verder kunnen we het echt leuke deel van Port Douglas niet vinden. We zoeken een leuk restaurantje of barretje aan het water, maar vinden helemaal niets. Misschien zoeken we niet goed, maar we geven het na een tijdje op en besluiten terug naar Cairns te rijden.

Onderweg stoppen we bij een aantal mooie uitkijkpunten. Jammer dat we niet meer tijd hebben om op een van de strandjes lekker te ontspannen! Op de kaart, die we meekregen bij de krokodillencruise, zie ik dat er voorbij Palm Cove wilde wallabies te zien zijn.

Inderdaad zien we waarschuwingsborden voor overstekende kangoeroes of wallabies. Ik kijk naar links en zie dan een heel veld met zeker vijftig wallaby’s! Natuurlijk moeten we hier stoppen om wat foto’s te maken.

De dieren vinden ons maar niets en hoppen weg, maar niet ver genoeg dat we er geen leuke foto’s van kunnen maken. We rijden verder en even later zien we er in een ander veld minstens net zoveel.

Jee, het lijkt wel of ze er expres zijn neergezet, maar kennelijk zijn deze velden goed vertoeven voor deze dieren. Hadden we het niet op de kaart gezien dan waren we er straal aan voorbij gereden.

 

Terug in Cairns zegt Saskia zich erg moe te voelen. We zetten haar af bij het hotel en rijden door naar de marina. Daar vragen we een tafeltje in het Salt House restaurant. We krijgen er een aan de rand van de marina! In het late daglicht is het een prachtig uitzicht.

Met zijn drieen delen we het rozemarijn en knoflook “pull” brood. Een versgebakken broodje dat je uit elkaar kunt trekken wat geserveerd wordt met vier verschillende belegjes, zongedroogde tomaten, hummus, kruidenboter en biet met feta mousse. Het is werkelijk heerlijk!

Dan delen Katja en ik het visgerecht voor twee personen. Het komt met een lekkere groene salade met krab en een “toren” met oesters, mosselen, calamari, tonijn tartaar, zalm sashimi, reuzengarnalen en barramundi brokjes, allemaal even lekker is het. Rick vindt zijn lamsschouder ook prima bereid.

De bediening is ook zeer goed en vriendelijk, een aanrader is dit restaurant! Saskia heeft intussen haar keuze voor haar maaltijd gemaakt, maar omdat mijn rug weer opspeelt zet Rick Katja en mij eerst bij het hotel af.

Hij gaat Saskia’s falafel kabob halen en bezorgt dat als de superlieve vader, die hij is. Ik vind het ook heel fijn om te zien hoe de meisjes weer dichter bij elkaar komen. Ik hoop dat deze vakantie hun band versterkt want ze verschillen nogal wat in leeftijd en zijn sowieso heel verschillend. Toch denk ik dat ze meer overeenkomsten hebben dan zij denken.

Alweer doet het internet het niet en ik heb geen puf meer om te klagen. Ik schrijf mijn blogs gewoon in Word en hopelijk kan ik in Sydney de foto’s erbij opladen. Deze vakantie gaat me veel te snel voorbij, maar aan de andere kant begin ik Orion ook wel echt te missen. Grappig hoe die hond in iets meer dan een jaar zich in mijn hart gewurmd heeft!