Een dagje in Washington

Vannacht heb ik voor het eerst in jaren in een pyjama met lange mouwen en lange broek geslapen. En ik had het geen moment te warm. Met het raam open en min tien buiten wordt de slaapkamer flink koud, maar daar houden we van om te slapen.

Het traditionele familieverhaal is dat het kamertje waar mijn wieg stond zo koud was dat de rijp op mijn dekentje zat. Mijn ouders woonden volgens dat verhaal in of bij een bejaardentehuis en ik ben daar in het bad geboren. Dat was in Huis ter Heide en mijn geboortebewijs ligt bij de gemeente Zeist.

Opeens denk ik aan die ongelooflijke verhalen terug, alleen maar omdat ik in een "echte" pyjama heb geslapen. Dat doe ik namelijk vrijwel nooit, maar het beviel me prima. Tijd om meer gewone pyjama's te bestellen.

Rick gaat iets eerder naar beneden dan ik, maar ik volg al gauw. We hebben besloten vanochtend crepes te gaan eten met Berend Jan. Eerst halen we koffies van Starbucks en dan nemen we plaats bij Crepe Amour.

We nemen alle drie hartige crepes, de mannen met ham en kaas en ik met gerookte zalm, cream cheese en spinazie. Het is een lekker warme start van de dag. Ik heb helemaal niets met dit weer!

Thuis ga ik gauw een half uur op de elliptische machine doen. Intussen installeren de mannen een van Ricks voor Kerst gekregen webcams bij de voordeur. Hopelijk krijg ik binnenkort een app of zo om die nieuwe camera's op dit blog te laten zien.

Als we allemaal klaar zijn gaan we op pad naar Washington. Als eerste gaan we naar de National Portrait Gallery and National Art Museum, twee musea in een (enorm!) gebouw. Rick vindt gemakkelijk een parkeerplaats vlakbij het museum.

Voor Rick en Berend Jan is dit een compleet nieuw museum, ik ben al vaker geweest. We beginnen met de Portrait Gallery en de portretten van de vierenveertig presidenten. Ieder heeft een verhaaltje over zijn presidentschap bij zijn portret staan. Ik vind het nog steeds heel leuk en een van de suppoosten vertelt interessant, vooral bij het portret van George Washington dat Dolley Madison in 1814 van verbranding door de Britten redde.

Na alle schilderijen (die van Obama komt in februari) bekeken te hebben, gaan we naar het Amerikaanse kunst gedeelte. Ik laat ze wat interessante werken zien en vraag dan aan een suppoost waar mijn favoriet is.

De enige twee die niet saai als een foto geschilderd zijn

Daarvoor moeten we "oversteken" door het atrium en naar de derde verdieping. Mijn favoriet is een neon kaart van de VS met in iedere staat videoschermen met films, die met die staat te maken hebben. Ik vind het zo goed gedaan, maar ik weet niet of Rick en BJ er net zo van onder de indruk zijn. BJ vindt het zelfs geen kunst. Nou, ik wel!

Ook mijn andere favoriet, de dame, die in een diner van de zeventiger jaren zit, maakt niet zoveel indruk. Ze is zo echt, alsof ze straks uit haar stoel kan opstaan, maar de mannen hebben er niets mee. Zij we dan zo verschillend? Waarschijnlijk wel.

Toch zijn ze onder de indruk van dit museum. Het is dan ook echt mooi en heel divers. We zijn net op tijd weer terug bij de auto voor de parkeertijd verloopt. Het museum was interessanter dan Rick dacht.

Nu is ons doel de nieuwe DC Wharf. Daar vinden we met gemak een parkeerplaats en lopen door de ijzige wind langs de verschillende restaurants. Uiteindelijk kiezen we de allerlaatste, Hank's Oyster Bar.

Daar delen BJ en ik een half dozijn oesters, die werkelijk heerlijk zijn. Mag ook wel, want dit restaurant is niet bepaald goedkoop. Verder geniet ik van een broodje kreeft. Berend Jan vindt zijn krabcake broodje ook smakelijk en Rick heeft een po boy (zuidelijke naam voor een broodje) met short ribs, geen idee wat dat in het Nederlands heet, hij eet alles op dus het moet goed smaken.

Na afloop lopen we nog even de Wharf af en bezoeken ook de drijvende vismarkt, de oudste in de VS van 1805! Pike Place Market in Seattle in vergelijking stamt uit 1907 en zelfs New York's Fulton Market is nieuwer. Deze markt wordt dus geintegreerd in het nieuwe concept. Zonde om het na al die jaren te veranderen, ik ben blij dat men met het historische aspekt rekening houdt.

 

We zien heerlijke krabben en allerlei andere vissen. Ik wil vooral graag de crawfish meenemen, maar er is geen gelegenheid om die binnenkort te eten. We lopen er dus enkel likkebaardend doorheen. Al die verse vis is zo aantrekkelijk, maar dan moet je het wel nog klaarmaken.

Teruglopend naar de auto zien we dat hier ook een schaatsbaan is en er komt nog zoveel meer, yay DC! Eindelijk worden de rivier oevers gebruikt voor vertier. Ik denk dat de stad over vijf jaar nog interessanter gaat zijn om te bezoeken.

Wij rijden via de I-66 huiswaarts. Daar moeten we tol voor betalen, maar $5 hebben we er wel voor over. Het schijnt dat die tol 's ochtends tot $40 kan oplopen! Zonder oponthoud komen we thuis aan.

Daar ontspannen we een aantal uren en spelen met de Echo/Alexa. Ik vind de spelletjes het leukst. Rick en Berend Jan vinden een vertalingsspelletje en daar kunnen ze o.a. Australisch leren. Dat intrigeert natuurlijk en tot onze verbazing is het allemaal heel moeilijk te verstaan. Zelfs Saskia herkent niets na een half jaar daar. Wel erg grappig, je zou bijna denken dat het een andere taal is!

Voor het avondeten gaan we naar French Quarter Brasserie in het centrum van het oude stadje Fairfax. Het is een gezellig restaurant maar een beetje te licht voor onze smaak. De blauwe lampen zijn niet flatteus. Maar de serveerder is wel heel aardig en heeft een goed gevoel voor humor.

We delen met zijn drieen de oesters en dan heb ik jambalaya, helemaal lekker met worst, garnaal en vis en tomatensaus met rijst. Ik ben blij de crawfish etouffee niet te hebben genomen, die heeft Rick en is veel te romig voor mijn smaak. Al met al een goede ervaring, maar een zeer beperkt menu en niet de gezelligheid, die wij in een restaurant zoeken.

De Jambalaya is heel lekker en niet zwaar

Ook Fairfax is gezellig versierd

Thuis genieten we nog even van het gezelschap van Berend Jan. Rick en hij zoeken al vroeg hun bedden op, want Rick zal BJ om kwart over vier naar het vliegveld brengen. Ik ben  hem zo dankbaar want in het donker rijden kan ik niet en anders had Berend Jan een taxi moeten nemen.

Waarom vliegen deze dagen toch altijd zo voorbij? Morgen gaan we inkopen doen voor ons middernacht nieuwjaarsbuffet en dan is het opeens straks Ouderjaarsdag! Ik ben niet dol op 2017, al hadden wij wel heel veel fijne momenten, maar ook mindere, die voor mij zwaar wegen (ouders),  dus hoop dat 2018 beter zal zijn.