Dag 2 San Francisco: Het Disney museum en een rondleiding

Rick is vroeger wakker dan ik maar ook ik ben er om half acht weer helemaal bij. Dat is wel gunstig van die drie uur tijdsverschil. We worden vroeg wakker. Jammer genoeg is er vandaag geen zon, het is bewolkt en fris.

Terwijl ik me klaar maakt gaat Rick koffies halen bij Starbucks en tot mijn vreugde komt hij met een nitro brew terug. Ik kan mijn vinger er niet op leggen waarom die zoveel lekkerder is dan gewone ijskoffie. Maar dat is het wel degelijk!

Rick hoeft vandaag pas om half een te beginnen dus we gaan samen ontbijten. Dat doen we weer op het terrasje van het Hollywood Cafe. Zonder zon hebben ze gelukkig de verwarmende lampen aan. Ik bestel een V8 en weer de Benedict met krab zonder de hash browns (aardappel). Rick neemt die met gerookte zalm en hij neemt het schaaltje fruit erbij. Dat is zoveel dat we het met gemak kunnen delen en dan nog overhouden!

Het is gezellig zo met zijn tweeen en we vermaken ons met kijken naar voorbijgangers. San Francisco is een van die steden met heel veel daklozen (hoewel het dit jaar minder lijkt). De meesten zijn mentaal niet goed en een ervan komt hier. We krijgen een tirade over van alles en nog wat in zeer kleurrijke taal. Dan vullen de medewerkers van het restaurant zijn fles koffie en hij verdwijnt weer.

Na dit lekkere ontbijt kleedt Rick zich in zijn zakenkleding en neemt de bus naar het Musconi Convention Center. Ik roep een Uber, die me naar het Walt Disney Family Museum brengt. Ik heb geen idee wat ik daar ga aantreffen en het overtreft mijn stoutste verwachtingen!

Misschien geeft de entree prijs van $25 al wat weg dat dit niet een paar kamertjes over Walt Disney is. Dit museum is mede opgezet door Disney's dochter Diane. Zij had hier in de buurt een wijngaard dus San Francisco is logisch voor dit museum.

Het volgt de geschiedenis van de familie van Walt Disney, beginnend met zijn grootvader en dan zijn vader tot uiteindelijk Walt geboren wordt. De volgende bijna twee uur lees ik van alles over de familie, over Walts persoonlijke leven en natuurlijk over het enorme bedrijf dat hij creeerde.

De man was een bron van innovaties! De eerste geanimeerde film met geluid, de eerste met kleur en uiteindelijk met Sneeuwwitje en de Zeven Dwergen de eerste geanimeerde bioscoopfilm. Hij vond de camera uit, die diepte kon creeren in geanimeerde films en was de eerste met zo'n lange geanimeerde film. Gelukkig had hij succes en ging door.

We zien delen van andere beroemde films, Fantasia, Bambi, Pinocchio. Fantasia is mijn favoriete Disney film en ik geniet van de stukjes daaruit. Ik neem me weer eens voor alle oudere tekenfilms weer te kijken. Vroeger deden we dat eindeloos met de kinderen.

Na een paar uur word ik een beetje informatie moe. Bij de maquette van Disneyland zoals Walt het in gedachten had vertelt een vrijwilliger interessant. Dan heb ik het wel gezien. Walt overleed in 1966 aan longkanker en als laatste zien we tekeningen van een huilende Mickey over de hele wereld. Hij was een bijzondere man wiens naam nog altijd prominent voortleeft.

Het is al na twaalven als ik weer een Uber roep. Deze chauffeur is doof of hardhorend. We begroeten elkaar en hij zet me keurig af op Union Square. Dit is het sjieke deel van San Francisco met winkels als Saks Fifth Avenue, Tiffany & Company, e.d.

Op Yelp probeer ik een restaurant voor mijn lunch te vinden, maar dat blijkt niet makkelijk. Dan maar even rondlopen en zien wat ik tegenkom. Dat wordt een Iers restaurant, Jonny Foley's Irish House. Daar neem ik een lekker koud biertje om de dorst te lessen en een gerookte zalm boxty (heel dunne aardappelpannenkoek), die werkelijk heerlijk smaakt!

Gesterkt loop ik terug naar Union Square. Ik ben blij met mijn sjaal en jas, want de wind gaat door merg en been hier! Na een kwartiertje zie ik iemand met een oranje vlag die Free SF Tour zegt. Ik loop erheen en maak kennis met Filip, de gids. Hij komt oorspronkelijk uit Joegoslavie en dan Macedonie en gidst nu hier.

Hij heeft hetzelfde enthousiasme voor San Francisco dat ik voor Washington heb, misschien moet je van buiten komen om de steden echt te waarderen voor wat ze zijn. Met een gemengd gezelschap van Canadezen, Amerikanen (eigenlijk alleen ik, en dan ben ik ook nog immigrant), Engelsen, Ieren, een Poolse en een Indonesische (uit Jakarta waar mij vader is geboren) gaan we op stap.

Filip geeft ons een zeer leerzame rondleiding, precies wat ik zoek in een stad waar ik al meerdere malen ben geweest. We leren veel over het ontstaan van de stad (in 1849, dat ik weet ik nog te melden). Verder over de immigranten en dan vooral de Chinezen.

We lopen door Chinatown waar Filip interessant vertelt hoe deze oudste nederzetting buiten China overleefde. Want de tijden waren soms heel erg slecht en het nam interventie van de Chineze keizerin om Chinatown te maken zoals het nu is, profiterend van het toerisme.

We leren over de prominente Chinese families, die alles hier in handen hadden en hebben. Verder heeft Chinatown van alles te bieden. Daaronder een fortune cookie "fabriek". Alles wat de dames hier maken zijn fortune cookies.

Die koekjes zijn hier in San Francisco verzonnen. Ze zijn niet Chinees maar meer Japans. Alleen hadden ze in Japan geen boodschap erbij. Wij krijgen ieder een warm mislukt koekje en een echt koekje. Het mislukte koekje gebeurt vaak want deze gebogen koekjes met een berichtje erin moeten binnen vier seconden gemaakt worden! Anders is het te laat, wauw.

Filip wacht tot iedereen een koekje heeft en dan maken we ze allemaal tegelijk open. Iedereen leest zijn of haar "fortune". Ik ben blij met het mijne dat dit jaar me veel voorspoed zal brengen. Filip laat ons ook weten dat de enigen in zijn groepen, die nog nooit een fortune cookie hebben gehad, Chinezen zijn.

Best een goede "fortune"!

Dan komen we op het oudste plein in San Francisco waar oude Chinese mannen kaart spelen en volgens Filip gokken. Dat is verboden in San Francisco, maar de bedragen lopen tussen de een en vijf dollars dus de stad ziet het door de vingers.

Nu lopen we het Financiele District in met het meest opvallende gebouw in de stad, de Trans American Pyramide. Die is, dankzij de pyramde bovenop, het hoogste gebouw in de stad.

Filip laat hier zien dat we nu eigenlijk in het water staan. Vrijwel het hele financiele district is op gedempt gebied gebouwd. De meesten hebben een schip als basis want vroeger waren dit dokken waar rijke kooplui hun schepen aanlegden.

Na de aardbeving in 1906 zonken die schepen maar het land was nog steeds van die kooplui. Die bouwden erop en zo werden de schepen de basis waarop de gebouwen werden opgetrokken. Alleen moet met wel uitkijken dat er diep genoeg geankerd wordt voor de funderingen. Een sensationeel gebouw, de Millennium toren, dreigt nu ten onder te gaan omdat men niet diep genoeg groef.

Bovenop een ander kantoorgebouw met mooi zicht op de Trans America Pyramide neemt Filip afscheid. Ik geef hem $25. Als alle tien dat geven is dat een mooi bedrag om in 2,5 uur te verdienen. Ik verdien nog niet de helft in zes of meer uur, maar dat zijn dan ook prive rondleidingen.

Via het Embarcadero loop ik terug naar het hotel. Volgens Filip twintig minuten, maar eerder meer dan een half uur. Misschien ook omdat ik bij de zeeleeuwen van Pier 39 ga kijken. Morgen wil die dichterbij zien, maar nu zie ik een drietal samen wat een leuke foto maakt.

Rick heeft nog een drankje met collega's gedronken en komt later dan hij dacht terug in het hotel. Hij is ook door en door koud. Dat is het gevaar in deze stad. Vandaag ook weer deed ik net mijn jas uit en dan waaide het weer opeens wat het ijskoud maakte. Rick moest in de wind op zijn Uber wachten en klappertandt van de kou.

Hij kleedt zich snel warm aan en dan lopen we naar Cioppino's waar we een tafel hebben gereserveerd. Gelukkig voor Rick is het hier binnen lekker warm en de kop cappuccino helpt daarmee.

Hier in San Francisco moet je natuurlijk cioppino eten. Dat is een plaatselijke tomatensoep (Italianen, tenslotte) met allerlei vis erin. Ik bestel hem hier, het restaurant heet er zelfs naar en het is daarom extra lekker. Ik lees hier voor het eerst waar de naam vandaan komt.

Rond 1900 toen de stad eigenlijk pas echt begon visten Italianen in de wateren rond San Francisco. Zij moesten ook eten dus iedereen droeg bij (chipped in, zoals we hier zeggen). Dat werd een soort gezang "chip in, chip in". Met een Italiaans accent werd dat "chiop ien" en uiteindelijk werd de "o" aan het einde toegevoegd. Geen echte Italiaan die weet wat cioppino is!

Na het lekkere maal lopen we de twee blokken terug naar het hotel. Rick is doodmoe van zijn verkoudheid en werken en gaat al gauw slapen. Ik ben ook wel moe, maar voel me eindelijk eens normaal na meer dan een maand!!

Ook ik ben moe en na het schrijven van dit blog ga ik ook plat. Ik heb mentaal en fysiek veel geabsorbeerd vandaag! Maar zo vind ik het leuk om te reizen, leren, leren en meer leren over verschillende plaatsen!