Dag 3 San Francisco: Mission District en Pier 39

Als ik om half acht wakker word hoor ik Rick al bezig in de badkamer. Hij voelt zich helemaal niet lekker en kon daardoor niet slapen. Terwijl ik me klaarmaak haalt Rick net als gisteren koffie van Starbucks voor ons. Hij heeft daar ook een ontbijtbroodje bij.

Rick vertrekt niet veel later naar het convention center en ik loop naar het Hollywood Cafe. Het is vroeger dan de andere dagen en er staat een korte rij. Na een kwartiertje kan ik echter aan een tafeltje buiten plaatsnemen.

Het menu hoef ik niet te bekijken want ik wil nog eens de Benedict met crab en het schaaltje vers fruit. Ik eet echt heel wat fruit maar nog lijkt het of ik het nauwelijks aangeraakt heb!  Wel zonde, maar meenemen is ook geen optie. Thuis zou ik dat zeker wel doen!

Met een Uber ga ik vervolgens naar het Castro Theater in de grootste LGBT (homo) buurt van San Francisco. Van hieruit heb ik een hele wandeling voor mezelf uitgestippeld met hoog fotografie gehalte (althans dat hoop ik). Mijn grote fototoestel heb ik deze reis niet mee dus alles wordt met mijn telefoon genomen.

Het Castro Theater stamt uit 1922 en is nu een bioscoop. Het ziet er prachtig uit van buiten en ik maak de nodige foto's met de regenboogvlaggen erbij. Dan loop ik Castro Street af en kijk mijn ogen uit. Dit is duidelijk de hoofdstraat en de regenbogen zijn overal te vinden, zelfs het zebrapad!

Dan loop ik richting het Mission District. Dit heet zo vanwege Mission Dolores, of de officiele naam Mission San Francisco de Asis. Dit is de oudste van de Californische missies en ik heb iets met missies. Ik betaal dus $7 om een rondleiding binnen te doen.

De vrouw aan de balie zegt wel iets over een groep binnen, maar ik ben toch verbaasd en wat beschaamd om midden in een mis binnen te lopen. Er wordt gebeden en ik prevel maar wat mee, maar zodra de priester aanstalten maakt voor zijn preek schiet ik de deur uit naar buiten.

Dit was de oorspronkelijke missie uit 1776. Ernaast is de basiliek, die later werd gebouwd. Ook daar kijk ik even binnen. Dan loop ik door het kerkhof naar de cadeauwinkel en dat was het dan. Deze missies werden door de Spanjaarden opgezet om de inheemse bevolking te bekeren en een van de interessantste dingen, die ik zag waren graven van mensen, die bekeerd waren (hun namen veranderden dan ook).

Tijd om mijn speurtocht naar de befaamde muurschilderingen van het Mission District te beginnen. Als eerste loop ik door Clarion Alley, ook wel "Mural Alley" genoemd, waar de ene na de andere te bezichtigen zijn. Er is zelfs nog iemand aan een nieuwe bezig.

Dan volg ik mijn telefoon GPS naar het Vrouwenhuis. Hier gaat alles om vrouwen, opvang, programma's, klassen en meer. Het gebouw is prachtig beschilderd met zeer aandoenlijke platen. Dit is mijn favoriet van vandaag, zo mooi!

De hoofdbuurt met schilderingen is langs 24th Street. Dat is nog even aanpoten en ik loop de kleurrijke, op alle manieren mogelijk, Mission Street af om daar te komen. Dan ben ik in een heel Spaanstalige buurt met allemaal Taqueria's en Panaderia's. De geuren zijn heerlijk en ik krijg er honger van!

Hier loop ik naar Balmy Alley waar de beroemdste muurschilderingen moeten zijn. Daar werkt mijn telefooncamera inderdaad overtijd. Zo mooi en kleurrijk en velen hebben ook een sociale betekenis en zijn protesten.

De organisatie, die de muurschilderingen sponsort en een bezoekerscentrum ervoor heeft, is Precita Eyes. Daar loop ik binnen en kijk wat rond. De vriendelijke medewerkster vraagt of ik hulp nodig heb. Ik zeg dat ik alles eigenlijk andersom heb gedaan, want ik ben hier als laatste na Clarion en Balmy Alley.

"Oh!", zegt ze, "Dan heb je nog niet de helft gezien!" Op een kaartje laat ze me zien waar ik nog heen moet en ik neem het advies dankbaar aan. Eigenlijk zou ik echt nog naar Lilac Alley moeten, maar halverwege sms-t Rick dat hij klaar is en een Uber terug neemt.

Dan roep ik ook maar een Uber want ik heb vandaag al meer dan genoeg muurschilderingen gezien. Lilac Alley doe ik dan wel een volgende keer. Ik laat me naar het Pier 23 Cafe brengen en krijg daar een tafeltje aan het water. Hier wacht ik op Rick, die een half uurtje later verschijnt.

Het is hier lekker toeven en Rick neemt de fish and chips (waarvan ik wat van de chips steel) en ik de ahi poke, heel goed gemaakt. We genieten van het zitten en buiten zijn. Rick is duidelijk niet zichzelf, gelukkig hoeft hij nu tot maandag niet meer te werken.

Na het eten lopen we naar Pier 39. Daar gaan we eerst bij de zeeleeuwen kijken en brengen daar zomaar een uur door. Ze zijn zo grappig en speels! Een drietal mannetjes gooien elkaar om de beurt van de vlonders af.

Dan lopen we door het Pier 39 winkelcentrum. Er zijn leuke winkels en een ervan is Charms by the Bay. Daar heb ik ooit een bedel voor de Golden Gate Bridge gekocht en ben benieuwd of ze iets nieuws hebben.

Dat blijkt het geval, ze hebben nu ook de befaamde cable cars. Al heb ik daar dit keer niet in gereden, ik heb ze zeker gezien en in het verleden ettelijke ritjes gemaakt. Rick koopt de bedel voor me en hij gaat meteen aan mijn armband.

Rick voelt zich steeds slechter en wil gaan rusten in het hotel. We lopen terug langs Fisherman's Wharf wat al meer dan honderd jaar bestaat. Op een bord lezen we dat er niet veel is veranderd, zelfs de restaurants zijn zo oud. Die zijn van Italiaanse families, vader op zoon overgegaan.

Mijn zonnebril is werkelijk compleet kapot en eindelijk zien we een betaalbaar zaakje met zonnebrillen (bij Sunglass Hut was de goedkoopste $99 en ik verlies ze met grote regelmaat). Ik kies een turquoise glitter bril, best netjes, maar niet saai. Zo kan ik er weer even tegen aan.

Rick gaat rusten en ik loop terug naar Pier 39, onderwijl Pokemon Go spelend. Ik vang er heel wat want veel mensen spelen hier. Op een bankje in de zon tussen drie Pokestops vermaak ik me prima (ook met mensen kijken, trouwens).

Dan heb ik zin in een drankje en vind Happy Hour met $6 cocktails bij Swiss Louis. Die bar heeft ook zicht op de zeeleeuwen, de Golden Gate Bridge en Alcatraz. Juan Carlos zorgt ervoor dat ik de lekkerste bloody Mary ooit krijg en dat met extra olijven.

Genietend van het uitzicht neem ik er kleine slokjes van want het is ook flink pittig! Intussen is Rick in aantocht en komt naast me zitten. We kijken nog een tijdje naar de vertrekkende schepen vol kratten. Dan reken ik af en lopen we naar The Crab House waar we gereserveerd hebben voor het avondeten.

Maar goed ook want het is een heel populair restaurant! Vrijwel iedereen bestelt de Dungeness krabben van een, twee of zelfs drie pond! Rick en ik beginnen met een krab cocktail en dan heeft Rick een krab omelet (niet zo lekker, helaas) en ik de kleinste maat cioppino (van drie maten), wel heel erg lekker!

De cioppino van gisteren smaakte goed, maar deze heeft zoveel vis en schaaldieren en is wat pittig. Die "kleinste" maat is een flinke bak en ik weet niet hoe mensen de grootste ueberhaupt op kunnen! De krabben komen af en aan, maar dit keer vind ik het gewoon teveel werk.

Voldaan lopen we terug naar het hotel waar Rick al heel gauw gaat slapen. Ik schrijf nog even dit blog en dan moet ik er ook aan geloven. We moeten morgen vroeg op voor onze vlucht terug naar Washington. Ik wilde dat ik nog even in deze "bubbel" zou kunnen blijven want dit is zo'n leuke stad. Maar gek genoeg zou ik er niet willen wonen, geef mij dan Washington en omgeving maar (heeft ook net zoveel te bieden, gelukkig).