Dag 5 Zuidwesten: Een dag "hiken" in Zion Canyon

Om zes uur gaat dus de wekker en maken Chris en ik ons snel klaar. Het is nog donker buiten en er staat een heel harde wind, die door merg en been gaat. Bij dit hotel zit het ontbijt inbegrepen dus we eten snel wat, voor mij een kleine omelet met salsa, en nemen koffies mee.

Tegen de wind in lopen we vervolgens naar het bezoekerscentrum waar we in de rij voor de bus aansluiten. Het is precies zeven uur en er staat al een redelijke rij (hoewel lang niet zo lang als gisteren). We moeten een bus laten gaan, maar kunnen met de tweede mee.

Bij de zesde stop, The Grotto, stappen we uit. We willen beginnen met de Angels Landing klim. Dat staat te boek als inspannend en dat is het zeker! Op een gegeven moment gaan we via 21 haarspeldbochten heel steil omhoog.

De zon komt net boven de canyon uit rond half acht

Bij Scout Lookout, een plateau met prachtige uitzichten, zeg ik na een blik op de rest van het "pad" geworpen te hebben dat ik hier wel op Chris zal wachten. De weg naar de top moet met kettingen en is soms heel erg nauw. Ik heb niet veel last van hoogtevrees, maar wel als ik op het randje van een klif loop.

Chris begint aan haar klim en ik loop nog een stukje het West Rim pad op. Daar zijn ook mooie uitkijkpunten, maar helaas is alles tegenlicht dus foto's worden niet mooi. Dan ga ik met zicht op de naar boven en naar beneden klimmende mensen op een rots op Chris zitten wachten.

Het is erg gezellig want ik ben niet de enige, die de klim niet waagde en op anderen, die dat wel deden, wacht. Er komt ook een Nederlands koppel en zij wagen zich een eindje naar boven, maar komen al gauw weer terug.

Na een uur en een kwartier zie ik Chris naar beneden komen. Ik maak foto's van haar op het pad en het eerste uit haar mond is dat dit niets voor mij was geweest. Gelukkig heb ik dan de juiste beslissing genomen. Chris vond het bovenaan wel prachtig dus ik ben blij dat zij het kon doen.

We lopen het steile pad naar beneden wat bijna net zo moeilijk is als naar boven. Ik ben heel blij met mijn wandelstokken deze reis! Na een uur zijn we weer beneden en is het lunchtijd. We hebben geen zin om tijd kwijt te raken in een druk restaurant dus gaan mijn meegebrachte Kind repen op een leuk plekje eten.

We besluiten de bus naar de laatste stop te nemen waar je langs de rivier loopt. Daar vinden we vrijwel meteen een idyllisch strandje aan de rivier. We nemen plaats op een paar rotsen en doen ons tegoed aan de repen met noten en verschillende smaken.

Dan kan Chris het niet laten en gaat haar voeten in de ijskoude rivier doen. Daar kan ik natuurlijk niet bij achterblijven en ik vind een plekje op een rots waar ik mijn voeten in het water kan doen. Het is ijzig! Ik weet niet hoe de kinderen, die er doorheen lopen, het doen.

We blijven een tijdje genieten van het geluid van het watervalletje en het mooie uitzicht. Dan lopen we langs de rivier naar het begin van The Narrows waar mensen door de rivier de canyon in waden. Veel mensen hebben hiervoor een dry suit gehuurd. Wij wisten niet dat dat mogelijk was dus dat moeten we onthouden voor een volgende keer.

Overal eekhoorntjes, iets andere dan bij ons

Prachtige hangende tuinen onderweg

Op de terugweg naar de bus krijg ik steeds meer pijn. Ik hobbel werkelijk en zeg tegen Chris dat ik bijna mijn limiet heb bereikt. Zij is ook moe dus we besluiten alleen nog de Weeping Rock te gaan bekijken. Dat is maar een kort pad dus ik denk het nog te kunnen doen, het is alleen wel weer omhoog.

We nemen de bus erheen en Chris gaat in de rij voor het toilet staan terwijl ik op een bankje op haar wacht. Daar merk ik dat ik mijn "muur" echt heb bereikt. Ik heb teveel pijn en zelfs dat korte stukje naar de Weeping Rock is me teveel. Chris gaat dus alleen en maakt foto's. Ik herinner me deze rots nog van de vorige keer dat we hier waren.

Gelukkig kunnen we gelijk met de volgende bus mee naar het bezoekerscentrum. Van daaruit is het nog anderhalve kilometer lopen naar het hotel dus als we daar aankomen laat mijn Fitbit indrukwekkende nummers zien!

Chris kleedt zich in zwemkleding en gaat aan het zwembad liggen. Ik neem een lekker warme douche, die hopelijk helpt mijn spieren te ontspannen. In ieder geval hebben we vandaag alles gedaan wat we wilden doen en dat geeft veel voldoening.

Tot etenstijd zit ik op ons balkonnetje te computeren en dan gaan we naar de Switchback Grille waar ik via Open Table heb gereserveerd. Daar bestellen we beiden de plaatselijke forel weer en die is dit keer met pistaches bereid. We krijgen er spinazie en gebakken aardappeltjes bij, een goede keuze weer dit restaurant.

Chris zie ik inmiddels helemaal instorten en zij moet ons nog terug naar het hotel rijden. We rekenen dus snel af en voor we het weten zijn we terug in de kamer. Daar gaat Chris inderdaad vrijwel meteen slapen en ik zal niet veel later volgen. Vroeg opstaan en zo'n dag buiten maakt moe!