Een natte rondleiding

Als ik opsta hoor ik de regen al op het dak. Het belooft vandaag een natte dag te worden en ik heb een rondleiding. Het is ook maar zeventien graden en ik wissel mijn al klaargelegde zomerse kleren met een dunne lange broek en overhemd met lange mouwen. Daar krijg ik geen spijt van.

Na mijn crackers met kaas en plakjes tomaat, die ik met een bak koffie als ontbijt heb, brengt Rick me naar de metro. Ik heb mijn kleurrijke Australische regenjas aan en mijn Monet waterlelies paraplu mee. Die moeten me zoveel mogelijk drooghouden.

De trein staat al klaar en ik vind nog een zitplaats. Nog geen minuut later vertrekken we. Iets voor half tien stap ik uit bij het Smithsonian station. Het regent gestaag en ik besluit in het Smithsonian kasteel te gaan schuilen. Daar koop ik ook een flesje water want ik ben vergeten er een van thuis mee te nemen.

Dan ga ik bij de uitgang van het station wachten en niet veel later hoor ik achter me mijn naam. J. en zijn ouders hebben daar onder een afdakje staan wachten. We maken kennis en gaan op weg.

Maar dan ziet mijn vriend Michael mij ook. Hij komt me een omhelzing geven en steekt in zijn enthousiasme bijna mijn oog uit met zijn paraplu. Hij vertelt mijn gezelschap overtuigend dat ze vandaag de beste gids krijgen. Toch fijn zulke fans te hebben (Rob, de veteraan voor de Old Ebbitt Grill ook) al hebben ze mijn toer nog nooit gedaan.

Het regent wel flink als we bij het Washington Monument aankomen. Ik vertel over de geschiedenis ervan, maar de regen leidt ook wel erg af. Maar ja, het weer valt niet te veranderen. We lopen door naar het Tweede Wereldoorlog monument.

Onderweg zien we een hele bijeenkomst van Falun Dafa. Ik zie die Chinese groep (volgens sommigen een cult) wel vaker in de stad maar dit keer zijn er tientallen in gele kleding en sommige in  het blauw.

Hier bij het Tweede Wereldoorlog monument zijn we vrijwel de enige gekken die dit weer trotseren (maar geloof me, het kan erger, het onweert tenminste niet). Het blijft een indrukwekkend monument met zoveel symboliek. Als laatste hier laat ik het "Kilroy was here" tekeningetje zien.

Van onder de paraplu gezien

Er is door de regen en wind geen reflectie in de Reflecting Pool. We lopen verder naar het Vietnam Veteranen Monument. Dit is nog somberder dan gewoonlijk door de regen (hoewel er vreemd genoeg ook heel af en toe wat zon door de wolken komt).

Je kunt de namen op de muur bijna niet lezen, maar ik vind nog het paneel waar ik de symbooltjes en hun betekenis achter de nemen aanwijs (ruitje=gesneuveld, plusje=nog steeds vermist, ingevuld plusje=was vermist is gevonden/geidentificeerd).

In het Lincoln Memorial kunnen we even schuilen en regent het ook even wat minder. Daardoor is er wel een weerspiegeling van het Washington Monument in de Reflecting Pool te zien. Het is overal veel rustiger dan het in deze tijd van het jaar gewoonlijk is. Waarschijnlijk is iedereen de musea ingedoken.

Het derde oorlogsmonument voor de Koreaanse oorlog ziet er vandaag ook nog somberder uit dan gewoonlijk. De eeuwige beelden van de soldaten blijven mijn favoriet. Dit is een monument wat je in persoon moet zien om het hele gevoel te krijgen.

Iedereen loopt in poncho's of met paraplu's en zo worden ook de foto's genomen. Ik ben ook regelmatig fotografe van J. en zijn ouders (dit was weer zo'n gelegenheid waar ik de namen niet verstond bij het voorstellen.  Ik weet dat zijn vader T. is, maar de naam van zijn moeder ontging me. Er was ook geen "natuurlijke" gelegenheid om die alsnog te vragen. Ik zou willen dat ik beter was met namen!).

We steken over naar het Tidal Basin en bekijken het Martin Luther King Jr. Memorial. Er is een groep Afrikaanse Amerikanen voor wie dit monument zo belangrijk is! Ik snap dat, maar ik vind het toch het minst interessante monument langs de Mall.

Nu is het tijd om te kiezen, helemaal rond het Tidal Basin lopen in de gestage regen, of het Jefferson Memorial van verre bekijken en het Franklin Delano Roosevelt Memorial over te slaan. De keuze valt op het laatste dus ik vertel van verre over Thomas Jefferson's monument.

Dan lopen we langzaamaan terug naar de bewoonde wereld. We komen langs het gerenoveerde huisje van de sluiswachter wat binnenkort te bezoeken is. Bij de Organization of American States is een demonstratie tegen Guatemala gaande. Die organisatie heeft alle Noord, Centrale en Zuid Amerikaanse landen als lid.

Bij het hoofdgebouw van het Amerikaanse Rode Kruis vertel ik hoe die is opgericht door Clara Barton, een verpleegster tijdens de Burgeroorlog. Katja was gefascineerd door haar, maar dan vooral alles wat Clara Barton tijdens de Burgeroorlog deed.

Daardoor zal ik nooit vergeten dat Katja zich, als tienjarig kind, moest verkleden zoals haar idool (waarvan ze de biografie had gelezen). Katja kleedde zich in een lange rok met Burgeroorlog verpleegster "uniform".

Katja kreeg een slecht cijfer omdat ze het Rode Kruis er niet bij had. Maar Clara Barton was al zestig toen zij het Rode Kruis stichtte. Katja protesteerde tegen dat cijfer en de leerkracht leerde zelf wat nieuws.

Eindelijk bereiken we de restaurants bij het Witte Huis. Bij Peet's Coffee gaan we eerst koffie drinken. IJskoffie is kennelijk nog niet zo bekend in Nederland? Ik bestel die en de anderen cappuccino's en dergelijke.

Dan gaan we letterlijk naar de buren om te lunchen. Bij Potbelly staat er een flinke rij, maar we vinden nog een tafel open. Dan nemen we plaats in de rij, die toch nog best snel gaat. De anderen nemen broodjes, die ze erg lekker vinden. Ik bestel de Powerhouse salade met spinazie, hummus, avocado, kip, tomaat en komkommer, zeer smakelijk.

De regen houdt maar niet op en op de radar zie ik dat het voorlopig niet droog gaat worden. Ik stel voor de achterkant en voorkant van het Witte Huis te gaan bekijken en dan de metro naar het Capitool te nemen. Daar is iedereen voor.

We beginnen dus met de achterkant van het Witte Huis en dan wordt het zowaar even droog. Jammer genoeg niet voor lang want bij de voorkant komt het hemelwater weer gestaag naar beneden. Na de nodige foto's lopen we dus naar de metro.

Daar kunnen we vrijwel meteen mee met de volgende trein. We stappen zes stations verderop bij Capitol South uit. Als ik zo met de trein ga bedenk ik me dat ook dat tweede deel van de rondleiding nog heel wat lopen is, gewoonlijk.

Aan de voorkant van het Capitool onder het afdakje waar gewoonlijk de pers staat vertel ik over de geschiedenis van dit indrukwekkende gebouw. Dan zien we rechts tegenover het Capitool het Hooggerechtshof gebouw. Ook dit is erg mooi en de juridische macht ligt dus recht tegenover de wetgevende macht hier.

Als laatste voor mijn rondleiding gaan we de Library of Congress binnen. Daar is het vrij druk dus we moeten even wachten voor we naar boven mogen om de hoofd leeszaal te mogen zien. Daarna bekijken we de rest van het gebouw.

De bibliotheek van Thomas Jefferson, de Guttenberg bijbel, al is het daaromheen te druk, het kantoor van de bibliothecaris en uiteindelijk belanden we bij de oudste kaart van de VS. Wat zou ik deze kaart graag hebben! Hij fascineert me, het land acht jaar na de Onafhankelijkheidsverkaring en nog tijdens de Revolutionaire Oorlog.

Mijn rondleiding is nu klaar en ik stel voor dat ze de tunnel naar het Capitool nemen en daar meegaan met de rondleiding. Hun Engels is niet zo goed zeggen ze (in mijn ervaring altijd beter dan gedacht), maar ik heb het merendeel van wat die gidsen vertellen al in mijn verhaal over het gebouw gedaan. Ze hoeven dus enkel de mooie schilderingen e.d. te bekijken.

Wij nemen dus afscheid hier. Ondanks de regen was het weer een gezellige dag. Ik hoop dat zij dat ook vonden en ze het voort zullen zeggen. Ik maak nog even een pit stop en loop dan terug naar de metro.

Er zit hier altijd een bedelaar in een rolstoel, die iedereen een "blessed day" wenst. Ik heb meestal geen contant geld, maar dit keer wel en ik geef hem $5. De goede daad van vandaag want ik heb zelden zo'n blij gezicht gezien!

Mijn trein komt al gauw en als ik bijna drie kwartier later weer in Vienna uitstap regent het nog steeds. Ik ben moe, mijn voeten doen pijn en ik bestel een Uber. De app is echter vervelend en het duurt even voor ik duidelijk heb gemaakt aan de chauffeur waar ik ben. Je zou denken dat je een metrostation makkelijk zou kunnen vinden.

De vriendelijke chauffeur zet me thuis af en ik laat Orion uit zijn bench. Die is zo blij met te zien, hij komt echt mijn gezicht likken en knuffelen. Zo lief! Orion is zo spontaan, terwijl Cosmo zo gereserveerd was. Zo anders zijn ze.

Snickers is helaas op zijn bejaarde leeftijd nog steeds een jager. Al een paar keer verorberde hij een baby vogeltje op het deck en nu komt hij, tegelijkertijd met Rick, binnen met een chipmunk in zijn bek. Hij heeft het diertje duidelijk al gedood en Rick jaagt Snickers ermee naar buiten. Ik hoop niet dat het het schattige chipmunkje dat gisteren op ons deck was is.

Voor ons avondeten gaan we naar Pazzo Pomodoro waar onze vrienden achter de bar er snel voor zorgen dat we twee stoelen krijgen.  We beginnen met een kaas en prosciutto plankje wat ik besluit als mijn proteine te nemen. Daarbij bestel ik een gazpacho soep, die heerlijk is! Rick neemt een pizza en die vindt hij ook heel erg lekker.

Thuis gaat de tv weer aan en mijn voeten omhoog. Ik ben moe! Mijn fibromyalgie vindt zo'n regenachtige dag niets en halverwege vandaag bedacht ik me dat een rondleiding op een dag als vandaag eigenlijk perfect is. Anders zou ik mezelf alleen maar zielig vinden vanwege de pijn.

Het was dus een leuke dag met gezellige mensen. Het weer maakte dat ik mijn mooie stad niet op zijn opperbest kon laten zien, maar ik hoop dat ze toch een fijne dag hadden. Rick en ik zien weer uit naar een lekker rustig weekend samen.