De heetste dag van het jaar tot nu toe

Als Rick om half acht opstaat ben ik eigenlijk ook klaarwakker. Het is wat warm in de kamer want de airconditioning heeft moeite deze zwoele nachten te koelen. Het is dan ook al 27 graden als we beneden komen!

Rick wil binnen ontbijten, maar ik neem mijn crackers en koffie mee naar buiten. In de zon is het te warm, maar in de schaduw goed toeven. Ik zit er zo lekker dat het opeens kwart voor negen is en ik naar de sportschool wil. Rick is nog langzamer en ik vraag hem zijn auto te verplaatsen, die altijd achter mijn van staat.

Keurig om negen uur sta ik op de ARC trainer. Daar "ren" ik een uur op en heb dan bijna mijn tienduizend stappen bijeen. Sharon is er inmiddels en ik puf door een half uur met gewichten. Intussen kijken we met een half oog naar de wedstrijd Brazilie - Mexico. Sharon heeft niets met voetbal en de andere personal trainers en ik zijn voor Mexico, maar helaas.

Om half elf ben ik heel blij klaar te zijn met op land sporten. Het is alsof ik een sauna inloop buiten! Ik kan heel goed tegen warmte, maar dit is wel extreem, vooral door de vochtigheidsgraad, die het tot ver boven de veertig graden doet voelen. De waarschuwingen tegen oververhitting en zonnesteken vliegen ons dan ook om de oren op de radio en tv.

Dit is nu moeilijk voor te stellen!

Het is ook te warm om Orion uit te laten want je kunt een ei bakken op het asfalt. Gelukkig hebben we de relatief koele achtertuin voor hem. Hij heeft sowieso stukken minder energie dan gewoonlijk en zoekt de koelte binnen op in plaats van bij mij op het deck te liggen (wat in de zon ook te warm wordt om met blote voeten op te lopen).

Nadat ik mezelf zo luchtig mogelijk heb gekleed ga ik mijn boodschappenlijstje afwerken. Als eerste neem ik onze helemaal door de zon gebleekte Amerikaanse vlag mee naar de vlaggenwinkel. Woensdag is het Onafhankelijkheidsdag en Rick wil een nieuwe vlag en de stok gemaakt.

Bij Abe Lincoln Flags vlakbij word ik goed geholpen. Ze beloven onze stok weer zo te maken dat de vlag er niet de hele tijd omheen windt. Intussen koop ik ook een Virginia Tech vlag en een Piratenvlag voor Katja en Kevins bruiloft. Gelukkig hebben ze beiden in de grootte, die Katja vroeg. Ze hebben hier werkelijk elke vlag mogelijk (inclusief de Nederlandse) en zo niet, dan kunnen ze hem maken!

Dan rijd ik naar Vienna. Katja wil graag de parel ring, die Ricks moeder aan haar naliet, tijdens de bruiloft dragen, maar die is te groot voor haar vinger. Ik had hem in mijn juwelendoos en ga naar de Jewelry Doctor. Die man is ontzettend goed en eerlijk over wat er moet gebeuren.

De juwelier bekijkt de ring en vraagt wat ik ervan weet. Nou, eigenlijk niets, ik weet niet eens of hij echt is. Hij bevestigt in ieder geval dat het metaal wit goud is (had ook zilver kunnen zijn natuurlijk), maar de steentjes tussen de parels zijn geen diamanten. Hij denkt dat het aquamarijn is wat perfect zou zijn want dat is Katja's geboortesteen.

De reden dat ik deze juwelier zo fijn vind is dat hij niet meteen het werk naar zich toehaalt. Ik hoorde hem voor mij een man aanraden zijn horloge terug naar de oorspronkelijke maker te sturen al heeft hij ook een horlogemaker. Met de ring raadt hij ook sterk aan die naar Katja te sturen, zodat die precies naar haar vinger kleiner gemaakt kan worden. Morgen ga ik die dus opsturen.

Bij de Giant haal ik allerlei verse en bevroren groentes voor komende avonden. De self checkouts zijn allemaal in gebruik, maar ik zie een oudere man opeens gefrustreerd terug in de rij gaan staan. Het blijkt dat zijn machine in het Spaans staat. Geen probleem voor mij en zo reken ik in het Spaans af.

Dan heb ik toch wel erge trek en besluit een falafel bowl te gaan eten bij Falafel Street. Het doet me goed te zien dat het restaurant vol zit. De eigenaar is zo ontzettend aardig en ik wil dat hij het goed doet. Mijn salade smaakt me in ieder geval prima.

Als laatste ga ik naar Whole Foods en haal de rest van de ingredienten voor ons avondeten. Zo min mogelijk koken of oven want dat maakt het alleen maar moeilijker voor de airconditioning om te koelen.

Thuis maak ik me klaar voor het zwembad en rijd daarheen. Het is gewoon te warm om te lopen! Later zie ik dat Mel, een buurvrouw, hetzelfde deed met haar kinderen. Bij de ingang zie ik dat het zwembad om vier uur zal sluiten voor een zwemteam wedstrijd.

Zo ergerlijk, maar gelukkig ben ik nog op tijd om mijn baantjes te trekken. Jammer genoeg is de baan bezet en ik wacht een kwartiertje. Dan vraag ik maar of ik de baan met de andere zwemster mag delen en daar heeft ze gelukkig geen bezwaar tegen.

Het blijft een vakantiegevoel

Het water is mijn temperatuur, dertig graden. Ik trek mijn baantjes en geniet weer van het rustig voortglijden. De muziek is vandaag voor de verandering ook leuk en niet idioot hard. Iets meer dan een half uur later heb ik kilometer nummer negen van dit seizoen erop zitten.

Op mijn ligstoel kijk ik het einde van de Belgie - Japan. Wat een nagelbijter is dat ook weer! En wat een doelpunt in de laatste minuut voor Belgie. Ik zie het en juich hard. Kijk dan om me heen, maar gelukkig is er niemand dichtbij genoeg om zich af te vragen of ik wel helemaal normaal ben.

Dan wordt het zwembad gesloten en iedereen vertrekt. BIj de uitgang zie ik mijn buurvrouw Mel en we praten over het cul de sac feestje dat we morgenavond voor Onafhankelijkheidsdag zullen hebben. Zo leuk dat we zo'n gezellig pleintje hebben, ik kan me daar echt heel blij om voelen.

Voordeel van niet bij het zwembad met zijn muziek zitten is dat ik in mijn hangmatstoel op het deck lekker rustig kan lezen. Met die luide muziek lukt het me niet te concentreren op mijn boek. Zo in mijn stoel liggend en met een briesje is de 38 graden best uit te houden.

Rick vindt dat niet als hij thuiskomt. Hij vindt het veel te warm, maar om mij een plezier te doen eten we toch buiten. We hebben ieder een moot van de perfecte Whole Foods zalm, dit keer met een miso saus, "vuurwerk" koolsla en bloemkool puree. Het smaakt heel goed, maar dan zijn we inderdaad beiden toe aan koelte.

De tv gaat aan en ik kijk de Antiques Road Show weer. Ze doen iets wat Tussen Kunst en Kitsch ook zou kunnen doen. Ze herhalen een programma van vijftien jaar geleden en laten dan zien hoeveel die spullen vandaag de dag waard zouden zijn. Sommigen minder, sommigen meer en anderen hetzelfde als toen.

Online zie ik dat het in Europa ook erg warm is. Ik wens jullie sterkte want ik herinner me nog goed de zomernachten in mijn zolderkamertje in Nederland wat zo heet was dat ik gewoon nachten lang niet sliep.