Weer een leuke, maar warme rondleiding

Rick moet vandaag vasten vanwege een bloedtest, die hij voor kwart voor negen moet laten doen. Als ik door hem naar de metro gebracht wil worden moet ik dus ook vroeg weg. De wekker gaat dan ook al om kwart over zeven.

Het duurt voor mij nooit zo lang om me klaar te maken en ontbijt te eten. Dit keer weer een tomaat en Flackers met Roquefort kaas. Rick klaagt dat hij honger heeft dus ik ga dan wel extra vroeg naar de stad.

Daar kom ik nog voor negenen aan en heb dus meer dan een uur voor ik mijn gezelschap van vandaag zal ontmoeten. Ik besluit lekker Pokémon Go te gaan spelen. Er zijn heel veel Pokestops en een gym hier dus genoeg te doen.

Zodoende loop ik ook door de mooie tuinen hier waar veel toeristen nooit komen. De tuin achter het Smithsonian kasteel is altijd prachtig en ik zie hier de eerste elektrische grasmaaier, die ik ooit heb gezien. Als iedereen er zoeen zou hebben zou er heel wat minder lawaai zijn en natuurlijk veel vriendelijker voor het milieu.

 

Een wens aan de Yoko Ono wensboom bij het Hirschhorn museum

De tijd vliegt en voor ik het weet is het tijd om bij de uitgang van het Smithsonian metrostation te gaan wachten. Daar is helemaal geen schaduw en het is al een heel warme 28 graden. Ik ga in de schaduw van een paar bomen staan en al gauw zie ik een Nederlands uitziende man op me aflopen.

Het blijkt inderdaad N. te zijn,  zijn vrouw C. en hun kinderen, tienjarige M. en achtjarige O. volgen al snel. Zij zijn komen lopen vanaf hun hotel en hebben ondanks de warmte zin in de wandeling. De kinderen zijn ook leuk en enthousiast.

We lopen naar het Washington Monument en zoals altijd vertel ik na mijn verhaal erover dat het uiterste puntje een aluminium piramide is. Aluminium was laat 19e eeuw een kostbaar metaal namelijk. Ik druk ze ook op het hart om dit te onthouden voor vanmiddag.

Het Tweede Wereldoorlog monument is populair vandaag want hier mogen mensen met hun voeten in de fonteinen zitten. M. en O. willen dat eigenlijk ook, maar daar steken hun ouders een stokje voor. Ze mogen zich wel wat opfrissen met het water.

Het Vietnam Monument is zo sober in vergelijking met het uitbundige vorige monument. Toch maakt het altijd indruk, al die namen op de muur. Natuurlijk is het Lincoln Memorial altijd een favoriet en de soldaten van het Koreaanse Oorlogsmonumenten helemaal.

 

 

We steken over naar het Tidal Basin en lopen door het Martin Luther King Jr. Memorial. Het is eb in het Tidal Basin dus we kunnen rond het meertje lopen. Het Franklin Delano Roosevelt Memorial spreekt altijd tot de verbeelding. Ook de kinderen vinden het duidelijk interessant.

Als laatste bezoeken we Thomas Jefferson in zijn tempel en dan merk ik wel dat de kinderen wat stoom beginnen te verliezen. Jammer genoeg is het altijd nog een flinke wandeling naar de Old Ebbitt Grill.

We halen het en het is er zoals altijd berendruk. Zonder reservering een wachttijd van een uur, maar gelukkig heb ik gereserveerd en hoeven we maar vijf minuten te wachten op onze tafel. Die krijgen we in de hoofdzaal, die altijd het gezelligst is.

C. en ik nemen de "Little Gem" salade, ik zonder mais en vinaigrette en met extra blauwe kaas. Deze ga ik vaker bestellen. C. vindt de originele versie ook erg lekker. De kinderen smullen van burgers en N. heeft een barbecue varkensvlees broodje. Het is heel fijn even in de koelte te zitten.

We hebben al besloten om de metro te nemen van het Witte Huis naar het Capitool en na het eten lopen we naar de voorkant van het Witte Huis. De achterkant hebben zij gisteren al bekeken. Ik vertel over de geschiedenis van het "Huis van het Volk".

Dan steken we over en ik laat voor de verandering het "kerkje van de presidenten" weer eens zien. Dit is een heel goed voorbeeld van een laat 18e eeuws/begin 19e eeuws kerkje waar sinds 1816 alle presidenten diensten hebben bijgewoond. Ik betwijfel dat Trump die traditie voortzet aangezien hij vrijwel ieder weekend gaat golfen en sowieso niet religieus is.

Bij het McPherson Square metrostation kopen zij Smartrip kaarten en dan nemen we de volgende trein naar Capitol South. Daar moeten we de roltrap oplopen en dat is een hele klim! Dit metro systeem heeft de hoogste roltrappen van het westelijk halfrond.

 

We lopen naar de voorkant van het Capitool en daar vertel ik over dit mooie gebouw. Dan lopen we naar de Library of Congress waar de kinderen nog steeds leuk geinteresseerd zijn. Ik vind dat echt knap van een acht- en tienjarige.

 

 

Buiten nemen we afscheid en zeggen de kinderen ook hoe leuk ze het vonden. Dat is wel ongeveer mijn grootste compliment want als kinderen het niet interessant vonden zijn ze daar ook eerlijk in. We lopen met zijn allen naar de metro.

Daar kunnen zij iedere trein die eraan komt nemen en er komt net een trein aan. We zwaaien gedag en dan ga ik op mijn trein wachten. Die komt een paar minuten later en bij West Falls Church bel ik Kai of hij mij op kan halen in Vienna.

Het duurt even voor Kai komt, maar gelukkig is het nog droog. Mijn hoop om naar het zwembad te kunnen vervliegt meteen als ik op Twitter zie dat ze donder hebben gehoord en het voor drie kwartier gesloten is.

Al krijgen wij niet het voorspelde heel zware onweer, de regen en af en toe donder komen wel. Voor de verandering is het na de bui ook echt afgekoeld. Het is maar 23 graden als we op weg gaan naar ons restaurant voor het avondeten.

Dat wordt Yama en daar is het druk. Gelukkig zijn wij bekenden klanten en maakt de baas nog plaats voor ons aan de sushi bar. In de tafel achter ons blijken onze buren te zitten. Dat is wat ik zo leuk vind hier, drukke stad, maar je komt overal bekenden tegen.

Kai en ik delen een bakje edamame en Rick en ik hebben beiden een bord met sashimi. Kai, die vroeger sushi niet lekker vond, neemt tot mijn verbazing een heel bord vol. Het wordt weer een lekker en gezellige maaltijd.

Thuis gaan de voeten omhoog op mijn ligstoel. De mannen proberen de kubus van Rubik onder de knie te krijgen. Ooit kon Rick die met zijn ogen dicht oplossen, grappig genoeg geleerd in de grote leeszaal van de Library of Congress, en dat wil hij nu weer. Hij leert het Kai ook.

Mij doet de Great British Baking Show helemaal ontspannen. Ik kan niet bakken of koken, dus ik vind het bijzonder als mensen dat zomaar zonder recept wel kunnen. Ik vind het verschil met Amerikaanse shows ook zo leuk. En zo gaan we het laatste weekend voor de bruiloft in.