Over dinsdag

Ook vandaag sta ik niet veel later dan Rick op. Ik heb goed geslapen en gewoon geen zin meer in mijn bed. Ik had de raarste dromen over musea bezoeken zonder mondkapjes en mijn eerste vriendje voorstellen aan mijn familie (huh, waar komt dat vandaan?). 

Met een halve kop koffie, gepocheerd ei en een heel rijpe tomaat van de markt ga ik op het deck ontbijt eten. De lucht ziet er mooi uit met zonnestralen van achter de wolken. Achter de wolken schijnt de zon, of in het Engels every cloud has a silver lining. In deze tijd een gezegde dat in gedachten gehouden moet worden. 

Nu  de tuin weer netjes is wil ik Fairyville terugbrengen. Ik doe het meteen na het ontbijt zodat het nog niet te warm is en de voortuin in de schaduw ligt. Desondanks ben ik doorweekt als ik de doos heb uitgepakt. Met de zomerspullen wacht ik wel tot morgen. Ik vind het wel weer heel leuk het tuintje terug te hebben. Ik ga er binnenkort weer eens wat nieuwe dingen inzetten, want ik moest wat kapotte spullen wegdoen. 

Intussen is Rick klaar met zijn douche en we gaan samen naar Starbucks. De reden dat ik bij het ontbijt maar een halve kop koffie drink is dat de nitro brew veel caffeine bevat. Ik houd van kofie bij mijn ontbijt, maar ook erg van die kop koude nitro brew. Zo kan ik van beiden genieten. 

Na mijn stappen adresseer ik een paar pakjes om naar Christine en Katja te sturen, die krijgen ook Germ Nrds, want om de een of andere reden kreeg ik er tien, terwijl ik dacht er twee besteld te hebben. Verder gaat er een pakje naar Belgie, ik ben benieuwd hoe lang dat erover gaat doen.

Als ik Christine's nieuwe adres op ga zoeken kan ik mijn bestand met kerstkaartlabels niet vinden. Ik zend Christine een sms en zij belt terug. Ze zijn op weg terug naar Texas en zo blij helemaal klaar te zijn met Alabama! Er zijn zoveel plekken in de VS waar ik ook voor geen goud zou willen wonen en Huntsville is daar een van. 

Terwijl ik met Christine praat zit ik op het deck. Ik hoor de hele tijd Mia van de buren janken om naar binnen te mogen. Het arme dier zit in de volle zon en het is 36 graden. Ik probeer haar wat water te geven, maar het hek is te hoog en het valt op haar kop. 

Het verbaast me dat Mia zo lang buiten is, meestal zijn haar eigenaren thuis om haar binnen te laten. Ik besluit eerst mijn lunch van Subway te gaan halen en als ze dan nog buiten is de animal warden, soort dierenambulance maar dan anders, van Vienna te bellen.

Gelukkig is er van Mia geen teken meer als ik met mijn lunchsalade terugkom. Rick heeft vandaag en morgen training, die gewoonlijk in Las Vegas zou worden gegeven. Hij maakt zijn eigen lunch en vertrekt meteen weer achter zijn bureau.

Het is dinsdag dus ik heb mijn wekelijkse gezellige virtuele lunch met Judith in Maine. We kletsen terwijl we eten en daar zijn we heel goed in. Voor we het weten is het bijna twee uur en moet Judith terug aan het werk.

Voor ik ga zwemmen wil ik mijn boodschappen gedaan hebben. Ik ga eerst naar het postkantoor waar iedereen keurig mondkapjes opheeft en zes voet afstand houdt. Tussen de beambte en mij hangt een kunststoffen barriere, die net genoeg opening heeft om mijn pakjes onderdoor te schuiven. 

Alles is nu op weg en zoals ik al schreef zal het me benieuwen hoe lang het pakje naar Belgie erover zal doen. Vanuit Nederland duurde het laatste bijna twee maanden om hier aan te komen. We zullen zien. 

Bij Whole Foods haal ik ingredienten voor het avondeten van vanavond en morgen. Als ik thuiskom wacht Rick me enthousiast op. Het huis van Dad is verkocht! Het moet nog geinspecteerd worden, maar dat is het enige wat in de weg staat. Rick denkt dat deze mensen het als een tweede huis hebben gekocht, vandaar dat ze ook de overgebleven meubelen erbij hebben gekocht. 

Deze week heb ik iedere middag om half vier mijn zwembad reservering. Het water is nu net badwater, niet veel verkoeling. Ze hebben een waterkanon wat het wat koeler maakt en Lorraine vertelde gisteren dat ze misschien een tweede gaan kopen. Ik denk dat de temperatuur van het water nu zo'n 32 graden is. 

Het halve uur lezen gaat weer super snel en voor ik het weet blazen de lifeguards dat het voorbij is. Morgen ga ik kijken of ik een vroegere tijd kan scoren, want de voorspelling is dat de onweersbuiten vroeger zullen komen. 

Het is eigenlijk geen wonder dat buurman Chuck mij gisteren eerst niet herkende

Niet lang nadat ik terug ben van het zwembad hoor ik weer donder. We krijgen geen druppel regen uit deze onweersbui, die net ten zuiden van ons trekt. Soms vraag ik me af of wij op een bijzondere plek wonen. Zo vaak trekt onweer om ons heen of we krijgen er maar een staartje van. 

Voor ons avondeten maakt Rick zijn heerlijke omeletten. Gevuld met rode, gele en groene paprika, ui, champignons en  wat geraspte kaas en ik heb de gerookte zalm er apart bij. Rick kookt die mee, maar dat vind ik niet zo lekker. Het is altijd weer smullen geblazen.

Na het eten horen we in de verte weer donder en dit keer krijgen we wel regen en niet weinig ook. Ik had de geraniums dus vanavond geen water hoeven geven, zul je altijd zien. Ik ben nog altijd blij dat Orion niet bang is van onweer. Dat is hij wel van Ricks drone, die hij binnen vliegt, grappig genoeg.

Wij zijn het blauwe stipje op deze kleurige radar

Terwijl het buiten hoost zet ik de televisie aan en ga wat kookshows kijken. Hoewel... dat moet even wachten want de satelliet kan niet bereikt worden. De stroom gaat aan en uit, dus hopelijk blijft die aan. Altijd een iets hier tijdens zwaar weer hoewel wij niet eens het ergste over ons heen krijgen.

In ieder geval krijgen de bomen en planten hard nodig water, want het is hier heel droog op het moment. Allemaal een fijne woensdag gewenst!