Het is de gewoonlijke weekdagochtend routine. Rick staat om iets na zevenen op en ik een half uurtje later. Mijn koffie pruttelt al en ik pocheer een ei en heb daar mini tomaatjes bij. Het blijft zomers al is het bewolkt dus ik eet buiten op het deck.
Dan doe ik alvast wat op de plaats hardlopen terwijl Rick zijn douche neemt en zich klaarmaakt voor zijn werkdag. Als hij daarmee klaar is heb ik al 5000 stappen bijeen. We gaan naar Vienna voor onze koffies van Starbucks en spelen ook wat Pokemon Go.
Rick begint daarna aan zijn werkdag en ik doe voor ik naar Sharon ga nog wat meer cardio. Dan is het tijd voor mijn tweede personal training sessie. Dat halve uur gaat zoveel sneller, dan als ik alleen gewichten doe! En het is ook leuk om weer eens wat aanspraak te hebben al is het van achter mondkapjes.
Tegen lunchtijd komt de zon tevoorschijn en is het warm, maar lekker weer. Er staat wat wind en dat geeft verkoeling. Ik heb om half een met Marielle afgesproken bij Panera. Ik heb mijn lunch al via de app besteld, maar Marielle gaat dat binnen doen.
Met mijn Australische herder mondkapje op wacht ik op Marielle. Iedereen, die langskomt, zegt hoe leuk ze die vinden. Ik vind de grappige of mooie mondkapjes ook weer eens iets anders, maar als ik echt ergens een tijdje binnen moet zijn draag ik liever een medisch mondkapje.
We gaan onze lunch in het parkje in het midden van Vienna eten. Daar staan diverse picknicktafels en we nemen er een van. Zo erheen lopend bedenk ik me dat Vienna echt wel een gezellig stadje is en Europees aandoet. Iedereen houdt goed afstand, maar doods is het zeker niet.
Tegen tweeen lopen we terug naar onze auto's en spreken af over een week of twee weer zoiets te doen. Het is erg gezellig en zo in de buitenlucht op afstand van elkaar ook veilig. Als we dichter bij elkaar lopen hebben we mondkapjes op en anderen om ons heen ook.
Thuis koop ik het boek van Mary L. Trump voor mijn Kindle, “Too Much and Never Enough: How My Family Created the World’s Most Dangerous Man”. Het is een beetje eng om te lezen want ik herken veel uit mijn jeugd hoewel gelukkig niet zo extreem. Ik kan het niet meer wegleggen.
Om half vier loop ik naar het zwembad en lees daar verder. Chuck en Lorraine zijn er ook en we lopen samen terug naar huis. Chuck wil het boek eigenlijk niet lezen, hij heeft al zo'n hekel aan nummer 45. Lorraine is wel geinteresseerd. Het maakt niets goed, maar laat wel zien hoe Trump is geworden zoals hij is.
Thuis lees ik verder in het zeker niet vrolijke boek over de Trumps. Voor ik het weet komt Rick vragen wat ik wil drinken voor happy hour. Gewoonlijk is donderdag ons virtuele happy hour met Chuck en Christine, maar die maken nu wat Christine de reis naar de hel noemt.
Door allerlei zwaar getroffen coronavirusgebieden reden ze naar Huntsville, Alabama. Chucks appartement daar moet leeggehaald worden. Hij kwam aan het begin van de coronavirus crisis hals over kop naar Texas, dat appartement achter latend. Ze willen er niet langer huur voor betalen nu Chuck zeker niet teruggaat. Je zou hun maatregelen om veilig te blijven moeten lezen.
Mijn happy hour drankje is wat komkommer en limoen wodka met soda water. Dat blijkt een lekker fris drankje te zijn! Ik proef de komkommer en limoen er ook echt in. Dit is een blijver, niet zoet, maar wel veel smaak.
Rick en ik willen eens een anders dan anders restaurant proberen en strijken neer op het gezellige, maar veilige terras van de Greenhouse Bistro. Iedereen draagt mondkapjes, tenzij ze eten, zoals de wet nu is hier in Virginia. Wij delen een paar voorafjes, de biefstuk hapjes en het charcuterie bord en hebben dan allebei een kabob, Rick lamsvlees en ik zalm. Allemaal zeer de moeite waard, hier gaan we vaker heen.
Op Netflix kijk ik de Family Cooking Showdown, lekker ontspannend en Brits. Allemaal een heel fijne vrijdag gewenst!
4 reacties:
Op je foto's ziet het er inderdaad uit of je ergens in Europa bent.
Wat een gedoe voor Christine en Chuck, het lijkt me doodeng om daar nu naar toe te moeten.
Fijne vrijdag!
De laatste keer Alabama voor Christine en Chuck hopelijk. Fijn dat hij nu ook definitief naar Texas komt/is.
Vienna lijkt me een leuk, gezellig stadje. Ik kan me voorstellen dat je er graag woont.
Heel bijzonder, de herten zo in het woongebied. mijn vorige huis staat aan de rand van het dorp en aan de overkant van de weg liepen nog wel eens herten. Maar de weg oversteken deden ze nooit.
@Anja - ja, mij ook. Ik houd de nummers in de Outer Banks ook angstvallig bij voor onze vakantie daar. Tot nu toe valt het daar mee.
@Petra - Dat hopen zij zeer zeker ook. Christine haat het daar en ael.terecht, ze wonen nu in een veel leuker gebied. Ik vrees dat een heel stuk bos aan de overkant weg zal gaan en er huizen voor in de plaats zullen komen want de eigenaar heeft het aan eem aannemer verkocht. Zoveel dieren zullen dan hun woongebied kwijtraken. Mede daardoor hebben we nu al de herten, vossen en wasberen door onze tuinen lopen.
Een reactie posten