Over een bijzondere middag in Washington

Het is Ricks eerste vrije dag dit lange weekend en we slapen tot half negen uit. Zoals iedere ochtend stap ik daarna meteen naar buiten en zie dat een Amerikaans roodborstje haar nestje aan het maken is op de luidspreker boven mijn hangmatstoel. 

Dat is echt niet handig, want ik ga het deck niet opgeven voor haar babies. Ik denk er dan ook over het nest weg te halen in de hoop dat ze een andere plek zoekt. Rick vindt dat het moet blijven, als ze niet bang is voor ons is het prima, maar volgens mij is ze te schichtig om dat te doen.

We halen ons ontbijt van Starbucks en dan doe ik een half uur op de plaats hardlopen. Ik wil 5000 stappen bijeen krijgen en hopelijk komt de rest later op de dag. Om tien over tien ben ik klaar en dan is het al 31 graden!

Rick stelt voor om naar Washington de gaan om te zien hoe de stad erbij ligt na alle protesten.  We halen een salade van Cava in Vienna en rijden dan de stad in. Daar is het rustig en zonder problemen vinden we een parkeerplaats tussen het Washington Monument en Tweede Wereldoorlog Monument in. 

Vandaag had ik als alles normaal was geweest een rondleiding gehad. Ik mis het wel om mensen deze mooie stad te laten zien, maar hopelijk volgend jaar weer. Wij vinden een bankje in de schaduw met zicht op het Washington Monument om te picknicken. 

Daarna lopen we 17th Street op naar de voorkant van het Witte Huis. Het Witte Huis is helemaal omgeven door ijzeren hekken, die er voorheen niet waren. Je kunt helemaal niet op het plein voor het huis komen. Winkels in de buurt zijn met houten planken afgeschermd en de ramen, die niet bedekt zijn hebben bijna allemaal plekken waar stenen gegooid zijn. Er is hier flink huisgehouden.

Aan onze kant van het hek rond het Witte Huis hangen allerlei Black Lives Matter protesten. Ook aan de overkant zijn er hele muren met kunst en protest. Ik moet echt even slikken bij het aanschouwen van dit alles. Het gros van de demonstranten is vredig en wil zo graag eindelijk eens een gelijke behandeling van iedereen in dit land. 

Op een gegeven moment komen we langs een groepje zwarte mannen en een ervan bedankt mij voor mijn steun aan hun beweging. Ik bedank hem dat hij zijn leven in de waagschaal stelt voor een betere wereld. 

Wij lopen verder naar 16th Street, die straat die uitloopt op het Witte Huis. De burgemeester van Washington heeft daar in heel grote gele letters "Black Lives Matter" op de weg laten verven. Op de foto's zie je aan het einde van de straat het Witte Huis. Die kijken daar dus op uit. 

Ook is het plein daar hernoemd tot Black Lives Matter Plaza. Een paar blokken van de straat zijn afgezet en er is een soort braderie gaande met Black Lives Matter spullen. Rick en ik besluiten bij te dragen door een t-shirt voor Rick (dat hij meteen aantrekt) en Saskia en Justin te kopen. Ik draag nooit t-shirts dus kies een roze zonnehoed. 

Er is zo'n gevoel van verbroedering hier, ik word er emotioneel van. Er zijn verder niet heel veel blanken en we kunnen merken aan hun reacties dat mensen onze aanwezigheid hier waarderen. Ik vind al sinds wij op mijn zesde in Senegal gingen wonen dat "Black Lives Matter". Ik heb Zwarte Piet ook nooit begrepen want die was er niet in Senegal. Enfin, ik kan hier uren over doorgaan, maar zal dat maar niet doen. 

Op de terugweg naar de auto haal ik ten eerste mijn tienduizend stappen, hoera, en ten tweede hebben we enorme dorst, want het is "maar" 34 graden. We besluiten bij McDonald's diet Coke's te halen. Voor het restaurant zit een zwerver, die om geld vraagt.

Dat heb ik niet bij me, maar ik vraag hem of hij eten wil. Dat wil hij wel en vraagt om een filet o' fish broodje, iets zoets (ik koop een appeltaartje) en een Fanta. Die halen we voor hem, zelfs twee visbroodjes. Zijn blije gezicht als ik hem het eten overhandig maakt mijn hele dag goed. Het zijn maar kleine gestes. 

De stad is intussen ook versierd voor 4 juli, Onafhankelijkheidsdag morgen. Alle vuurwerkshows in de omgeving zijn afgelast, behalve die in Washington, want meneer Trump wil dat. Er staan overal al hekken voor de veiligheidscontrole. Geen haar op ons hoofd die eraan denkt om hierheen te gaan. Ik hoop dat er maar weinig mensen zullen komen, zodat het virus niet verder verspreid wordt nu het hier redelijk goed gaat.

Terug bij de auto besluiten we eens te gaan kijken of we naar de oudste drijvende vismarkt in de VS kunnen gaan. Een paar maanden geleden was dat onmogelijk, maar dit keer parkeren we in de garage en lopen naar de ingang. De markt is eenrichtingsverkeer, mondkapje verplicht en beperkt aantal bezoekers.

We sluiten dus aan in de rij, helaas wel in de zon. Gelukkig staat er een ietwat verkoelend briesje want met 35 graden is dit wel een beetje afzien. Het duurt niet lang voor we naar binnen kunnen. Bij een kraampje kopen we rivierkreeftjes, want die vind ik zo lekker.

Eigenlijk had ik op soft shell krabben gehoopt, maar die zijn er niet. Bij de grootste verkopers is men heel streng. Je moet op zes voet afstand op je beurt wachten, in de zon of niet. Ik offer me op zodat Rick de rivierkreeftjes in de schaduw kan houden. Met een pond grote garnalen hebben we alles wat we wilden. 

Thuis kleden we ons in badkleding en lopen naar het zwembad. Daar hebben we weer baan een om verkoeling te zoeken. We trekken wat baantjes, maar heel rustig en verder dobberen we lekker. Na de hitte van de stad is dit natuurlijk heerlijk! Het halve uur gaat wel altijd heel erg snel!

Voor happy hour verorber ik de rivierkreeftjes. Heel veel vlees hebben die niet, maar wel zeer smakelijk. Ik verlang terug naar de hele manden ervan, die je in New Orleans tijdens het seizoen kunt krijgen. Ooit wil daar weer heen, ik mis die stad.

Rick grilt de garnalen voor ons avondeten, terwijl ik de komkommersalade en bloemkool rijst nasi maak. We hebben er een handje vol kroepoek bij en zijn zeer tevreden met onze maaltijd, die we buiten op het deck opeten. 

Na het eten gaat Rick met zijn drone, die mijn Vaderdag cadeautje was dat gisteren uit China aankwam, spelen. Drones, die fotograferen, zijn tot dertig mijl buiten Washington verboden, maar deze is zo klein dat het wel kan. Ricks andere drone werkte wel heel goed in Muskegon. Onderstaand een paar foto's daarvan. 

Saskia en Justin komen vanavond en Rick haalt voor hen eten van Sunflower. Gezellig om ze hier dit weekend weer te hebben. Natuurlijk met gepaste afstand al komen zij feitelijk ook nergens.  

Allemaal een heel fijn weekend gewenst!