Over de laatste donderdag van het jaar

Alweer is het zo donker in de kamer en dat maakt dat ik geen zin heb om wakker te worden en al helemaal niet om op te staan. Rick denkt er kennelijk hetzelfde over en pas tegen half negen zijn we beneden. Van Saskia is er ook nog geen teken. 

Na ons ontbijt en thee (voor Rick) en koffie (voor mij) maken we onze dagelijkse rit naar Starbucks. Met onze koffies rijden we naar Church Street. Daar halen we Saskia's sojamelk pepermunt latte van Caffe Amouri en nog een fles Rooster voor mij van Greenheart. 

Vienna is uitgestorven. Gewoonlijk zijn er heel wat mensen op de been, maar kennelijk op deze miezerige eennalaatste dag van het jaar niet. 

Rick gaat thuis verder aan het bouwen van zijn afstandbedienbare Lego auto. Het ziet er heel ingewikkeld uit, maar hij schiet goed op. Ik doe een uur op mijn mini elliptische machine en onderwijl een aantal Duolingo lessen. 

Rick kiest zoals vrijwel altijd Cava voor zijn lunch. Ik denk er even over ook daarvan te bestellen, want ik wil eens iets anders. Het is me echter eigenlijk te zwaar. Een salade van Chopt is altijd weer heel lekker en een bak vol vitamines. Die kunnen we in deze tijd goed gebruiken. 

We hebben weer zo'n dag dat niets moet en gek genoeg geniet ik daarvan. Ik ben meestal iemand, die erop uit wil, maar met de kerstlichtjes aan is het ook zo gezellig om ons gewoon thuis te vermaken. Ik begin aan mijn tweede voor Kerst gekregen stripboek, Zits. 

Daar moet ik soms hardop om lachen, zo herkenbaar zijn de strips! Onderstaande bijvoorbeeld ondervond ik op Kerstavond. Ik besteedde mijn hele uur sporten aan het op "unsubscribe" klikken in emails van allerlei bedrijven, die me niet interesseren.

Niet veel later zat mijn email vol met emails van die bedrijven. Sommigen wilden weten waarom ik hun emails niet meer wilde. Anderen verkondigden dat ze toch echt heel veel leuke aanbiedingen hebben, die ik zou missen. En van een heel aantal krijg ik nog steeds email! Ik gooi ze voortaan net als voorheen gewoon iedere dag weg. 

Voor op onze stoep vind ik het leuk om fantasiefiguren te hebben, die gasten begroeten. We hebben bijvoorbeeld vier "waterspuwers", die geluk moeten brengen. Verder zijn er een aantal heel erg verweerde tuinkabouters en gebroken feetjes. Ik heb besloten die laatsten langzaamaan te vervangen.

Om te beginnen hebben we sinds vandaag het feetje Sophie. Ik vind het een schattig beeldje en haar "kroontje" geeft licht in het donker. 

Nadat ik nog een uurtje VR heb gespeeld gaan we met zijn drieen in Saskia's auto naar de Fairfax Ice Arena. Bij deze ijsbaan hadden Katja en Saskia jarenlang les. Saskia wil dat weer oppakken en we gaan naar de winkel om kunstschaatsen voor haar te kopen. Rick heeft nog een paar honderd dollar over om aan sportartikelen te besteden en die willen we niet verloren laten gaan.

 

De man, die ons helpt, kent duidelijk zijn vak. Saskia heeft brede voeten en de eerste twee goedkoopste schaatsen zitten niet fijn. Uiteindelijk past een stijvere laars het beste en Saskia kan haar knieen er goed in buigen, iets wat kennelijk belangrijk is.

Na anderhalf uur (!) heeft Saskia haar, volgens haar zeggen, kinderdroom: haar eigen paar kunstschaatsen. Die moeten nog in een of andere oven en daarna helemaal naar haar voet gevormd. Rick en ik hebben om half zes ons happy hour met Chuck en Christine en kunnen daar niet op wachten. 

Rick betaalt en dan nemen we Saskia's auto terug naar huis. Zij wacht op de oven en dan het vormen van haar voet in de laars. Saskia neemt een Uber terug naar huis. We hebben een blij kind! Ik zou willen dat ik nog durfde te schaatsen. Sinds ik op mijn twintigste mijn enkel meervoudig brak op zwart ijs ben ik als de dood voor gladde oppervlaktes. 

Wij hebben nog wat prosciutto over om tijdens het happy hour als snack te eten. Het is altijd zo leuk om Christine en Chuck te spreken. Iedere keer vliegt het uur weer voorbij. Zij zijn morgenavond met zijn tweeen, want hun dochter is bij haar vriend in Buffalo, New York. 

Als we tot volgend jaar (klinkt zo gek!) afscheid hebben genomen, bestellen Rick en ik ons avondeten. Voor mij wordt het sashimi van Passion Fin en Rick eet kabobs van Friends, terwijl hij naar de Peach Bowl Amerikaans voetbal kijkt. Zijn alma mater Michigan State speelt tegen Pittsburgh. 

Rick kijkt in de basement en ik blijf boven. Ik steek de kaarsen en feeenlichtjes aan. Gisteravond had Rick nog wat verrassingen voor mij en Saskie en onderstaande vlamloze kaarsen met kolibries waren daar een van. Ik vind ze zo mooi!

Daarna overhandigde Rick mij een pakketje en verkondigde dat hij er niet zeker van was of ik het leuk zou vinden. Het bleek een geschilderd portretje van mij te zijn en ik vind het vreselijk! Het is zo'n lieve gedachte van Rick, maar ik vind mezelf er vaak al oud uitzien op foto's en die schilder maakte me nog zo'n tien jaar ouder.

Gisteravond voelde ik me in tweestrijd, maar Rick beaamde dat hij er niet weg van is en Saskia snapt mijn gevoelens goed. De schilder is een kennis van Rick, die heel mooie portretten maakt, maar liever live tekent en niet van foto's. Dat snap ik heel goed, gezien onze reacties. 

Rick heeft de kunstenaar vandaag een berichtje gestuurd en die bood aan om van een foto, die ik erg leuk vind van mezelf, een nieuw schilderij te maken. Ik wil echter eigenlijk sowieso geen portret van mezelf. 

Achteraf gezien snapt Rick dat heel goed, want hij zou ook niet blij zijn met een schilderij van hem. Als het nou onze familie was, is een ding, maar zo'n individueel portret, nee. Het blijft een lieve gedachte en Rick houdt het schilderijtje natuurlijk, het is meer voor hem dan voor mij, eigenlijk.

Even heb ik getwijfeld of ik er hier over zou schrijven, maar dit is mijn online dagboek en iets wat in mijn leven is gebeurd. Ik heb altijd geleerd een gegeven paard niet in de bek te kijken, maar dat lukte me gisteravond echt niet!