Rally to Restore Sanity and/or Fear

Iedereen is al op tijd uit de veren. Kai, Rick en ik maken ons klaar om naar Washington te gaan en Saskia heeft met de buurkinderen afgesproken pompoenen uit te snijden. Het is nog vrij koud buiten, dus met handschoenen aan beginnen ze aan hun projekten.

Kai gaat met zijn vrienden Michael en Charlie naar de stad. De jongens hebben gisteravond borden gemaakt om mee te nemen naar de Rally to Restore Sanity and/or Fear. Charlies moeder komt Kai ophalen, dus ik zie de borden van de andere twee niet, maar op Kais bord staat: "Rights for Redheads!". Kostelijk! Helaas is er geen tijd voor een foto.

Rond kwart over tien lopen Rick en ik met Janet, Leah en een aantal vrienden van Leah naar de metro. Daar zegenen we het feit, dat we van tevoren kaartjes hebben gekocht, want de rijen staan tot ver buiten het station! Zo druk heb ik het hier in Vienna nog nooit gezien.

Wij lopen zo de rijen voorbij door de kaartjeslezers en het perron op. Daar vertrekt net een overvolle trein en een lege trein komt aanrijden. We hebben weer eens geluk, dat we aan het eindstation van deze lijn wonen, want we hebben zelfs zitplaatsen.

Nog voor we op weg gaan staat het propvol en na twee stations staat iedereen zo strak op elkaar, dat er niemand meer bijkan. Wij voelen ons prinsheerlijk op onze stoelen. Station na station staan de perrons propvol, maar moet men de ene na de andere trein voorbij laten gaan. We zien zelfs volle treinen terug naar Vienna gaan, waarschijnlijk in de hoop daar eindelijk een plekje te vinden.


Tegen twaalven stappen we bij Federal Center SW uit. Dit metrostation is het verste, maar ook het dichtst bij de rally. De meeste mensen zijn ongeduldig al eerder uitgestapt, dus we staan al snel buiten.

In het American Indian museum maken we snel een pit stop. Geen van de anderen is hier eerder geweest en ze willen eigenlijk wel rondkijken, maar daar hebben we geen tijd voor. Kelly, Katja's flatgenootje, studeert architectuur en kan het niet laten een aantal foto's van het bijzondere gebouw te nemen.

Vervolgens lopen we richting het park, waar de Rally gehouden wordt. Althans "lopen" kan het niet genoemd worden. De menigte is zo dicht, dat we als een ketting aan elkaar vasthouden en meedeinen. Dichter naar het podium staat het zo vol, dat we ons daar maar niet aan wagen.

Opeens ziet Rick, dat er mensen boven op het terras van het Air and Space Museum staan. Van daaruit zouden we een redelijk goed uitzicht moeten hebben. Weinig mensen hebben het nog ontdekt, dus we vinden een plaatsje vlak aan de railing. Er staan een paar bomen voor ons uitzicht, maar we kunnen de mensen op het podium redelijk goed zien en, wat belangrijker is, horen.




Ons uitzicht

Na wat muziek komen de "Mythbusters" op het podium. Zij gaan een sociaal experiment doen (is deze hele Rally geen sociaal experiment?). Eerst wordt de "wave" een aantal keren gedaan (indrukwekkend met zoveel duizenden!) en daarna moet iedereen tegelijk springen. Zeer vermakelijk allemaal!

Dan is het tijd voor het "echte" werk en komt Jon Stewart naar voren. Hij verwelkomt alle tien miljoen van ons. Stephen Colbert is hier voor zijn "March to Keep Fear Alive" en komt met allerlei stoom in een Chileens mijnwerkerskostuum het podium oprennen.


Jon Stewart heeft Cat Stevens (nu Yusuf Islam, op zijn minst een controversieel figuur), die zijn lied "Peace Train" speelt. Stephen Colbert rent naar voren en Ozzy Osborne interrumpeert Cat Stevens door "Crazy Train" te spelen. Daarop neemt Cat Stevens de microfoon weer en gaat door met "Peace Train". Het is een muzikaal "duel" tussen twee Rock groten. Tot slot spelen de O'Jay's "Love Train". Het is allemaal erg grappig gedaan.

De tijd vliegt voorbij en tussendoor vermaken we ons met het lezen van de vele grappige borden, waar mensen mee lopen. De "aanhangers" van Stephen Colbert dragen ook vaak een Halloween kostuum, in navolging van hun "idool". Het is allemaal heerlijk "tongue in cheek" en iedereen heeft duidelijk plezier.


Rick gaat lunch halen bij de McDonald's in het Air and Space Museum en mist daardoor helaas voor hem het lied over wie er meer Amerikaans is, dat Jon en Stephen samen zingen. Daar zitten hilarische stukjes in en Jon Stewart zingt hartstikke vals.

Terwijl we lunch eten, luisteren we naar Cheryl Crow. Het is rond half drie en veel mensen beginnen al weg te gaan. Wij besluiten de enorme menigtes ook voor te zijn en lopen naar het Capital South metrostation, net voorbij het Capitool.

Dit is een station verder, dan waar de grote menigtes heengaan en onze strategie lukt. We stappen in een helemaal lege trein, die het volgende station alweer vol staat. Het helpt wel het systeem te kennen, want zo hebben we helemaal geen last gehad van de enorme metrodrukte. De atmosfeer n de treinen was, ondanks het ongemak van alle staande mensen, toch ook heel erg goed.

Saskia's pompoen is erg goed gedaan, ik zal er morgenavond een foto van nemen. We hebben nog een tweede pompoen uit te snijden voor morgen. Ik heb nog even geen idee, wat we daarvan gaan maken.

Vanavond is Saskia uitgenodigd door Mary Kate om bij haar Mormoonse kerk te gaan "trunk or treating". De meisjes verkleden zich in onze wasmachine en droger kostuums. Het "trunk" gedeelte is een woordspeling. In plaats van van huis tot huis te gaan, "trick or treaten" de kinderen van auto naar auto. De meeste van de Mormoonse kinderen mogen morgen niet trick or treaten, maar Mary Kate zal wel gaan.


Kai is moe van de Rally en Rick en ik eigenlijk ook. We hebben geen zin om uit te gaan, dus Rick gaat in Vienna proviand halen. Voor mij haalt hij een van mijn favoriete vegetarische maaltijden van Sunflower. Al de gerechten van dit Taiwanese restaurant zijn met vleesvervangers gemaakt, dus ik krijg de rest van mijn gezin daar nooit heen. Hun General Tso's Surprise is echter lekkerder, dan de Chinese equivalent met kip.

Meestal schrijf ik op zaterdag geen apart blog, maar dit weekend is er zoveel gaande, dat ik vandaag een uitzondering maak.
Alle foto's van vandaag staan hier. En een grappige Engelstalige "live" blog over dit evenement hier.