"Hump Day"

Woensdag wordt hier ook wel "hump day" genoemd, het midden van de week en nog maar twee dagen voor het weer weekend is.  Om de een of andere reden heb ik vanochtend het gevoel dat de week al verder gevorderd is.  Misschien omdat Rick zondag vertrok en dat daardoor als een doordeweekse dag voelde?  Wie zal het zeggen.

Na de spannende en prachtige dag van gisteren staat er vandaag bijna niets op het programma.  Als ik opsta schijnt de zon vrolijk en ik stap even vrolijk uit de garage om Cosmo zijn ochtendwandeling te geven. 

Bijna stap ik echter op een "cadeautje" van waarschijnlijk Snickers, een dode "vole" (kleiner dan een mol met een korte staart).  Dit soort cadeautjes krijgen we regelmatig, maar meestal is Rick er om het lijkje op te ruimen.  Ik kan me er niet toe zetten het aan te raken.  Ten tijde van dit schrijven ligt het beestje er nog steeds, want ik heb de kinderen ook niet kunnen overhalen hem op te pakken.

Deze zag ik toevallig ook vandaag op Facebook, gelukkig krijg ik ze niet op mijn kussen!

 



Om half tien wacht Sharon me al op voor personal training.  Zij hebben een huis dichtbij Shenandoah National Park en daar ook regelmatig beren in de tuin.  Ze vonden mijn berenfoto's echter super en haar man wilde weten waar dat was, want dat wilde hij ook meemaken.  Sharon moest daar om lachen. Een ding met beren, ze blijven niet op een plek staan.

Het uur gaat, al kletsend, vooral over onze tieners, beiden derde kinderen.  Geen van beiden doen verschrikkelijke dingen, maar ik wist bijvoorbeeld weer helemaal niet waar Saskia heen was vanochtend en wanneer zij haar Duitse lessen doet is me ook een raadsel. 

We zijn het erover eens dat we wel de hele dag op hun huid kunnen zitten, maar dat creeert ook zo'n vervelende situatie telkens.  Zucht!  Gedeelde smart is wel halve smart, vinden Sharon en ik. 

Na het uur met gewichten doe ik nog een uur op de ARC trainer.  Mijn David Baldacci boek is weer super spannend, ik kan het bijna niet wegleggen.  Intussen krijg ik sms-jes van Katja.  Zij heeft het helemaal gehad met haar huisgenoten in Blacksburg.  Gelukkig voor haar gaan we haar dit weekend verhuizen naar Roanoke.

Intussen is het bewolkt, maar de temperatuur nog erg aangenaam.  Ik besluit weer eens een garden pesto saute met garnalen van Noodles & Company te halen voor de lunch.  Kai doet dit keer niet mee, want hij eet net een heel laat ontbijt.  Buiten op het deck eet ik het op.

De afgelopen vier dagen waren erg druk en dat merk ik wel aan mijn lichaam.  Of misschien is het ook het slechtere weer dat eraan komt.  Om ons heen is er allerlei regen en donder, maar vooralsnog is het hier droog.  Kai en ik hebben gisteren in ieder geval de beste dag uitgekozen om de natuur in te gaan.

Zonnige bloemen in onze achtertuin

Tijd om mezelf weer even terug te fluiten, dus.  Ik lees een tijdje in de hangmat en ga dan mijn buurmeisje vragen of ze volgende week voor onze katten kan zorgen.  Gelukkig kan dat.  Meteen klets ik ook weer gezellig bij met buurvrouw Lorraine. 

We hebben echt geluk met hun als buren en ook de rest van de buren in de straat.  We lopen elkaars deuren niet plat, maar toch is er een vriendschap en zullen ze te allen tijde voor ons klaar staan.

Mijn boek vraagt weer mijn volle aandacht en pas tegen zevenen, als het ook eindelijk hier begint te regenen, bedenk ik me dat het etenstijd is.  Kai vraagt of we Zpizza kunnen bestellen en dat vind ik prima.  En zo gaan we alweer de laatste avond zonder Rick in.

White Oak Canyon Trail, Shenandoah National Park

Opgewonden word ik wakker, want Kai en ik gaan vandaag een dag in de natuur doorbrengen.  Niet zomaar "de natuur", maar Shenandoah National Park dat niet voor niets een National Park is.  Het weer is er schitterend voor, lage luchtvochtigheid en niet te warm.

Na Kai gewekt te hebben en een snelle douche pakken we onze picknick in.  We nemen ieder een anderhalve liter fles water mee, want ik wil niet weer te weinig water meehebben zoals in Hawaii.  Ook voor Cosmo gaat er een fles en een bakje om uit te drinken mee.

Om tien uur zijn we klaar om te vertrekken.  Cosmo valt al gauw achterin in slaap en Kai zet zijn Duitse nieuwsradiozender aan.  Ik heb de GPS ingesteld op de tweede uitgang van het park en zie een andere route dan ik meestal neem.  Die besluit ik te nemen.

Te laat realiseer ik me dat die route naar Front Royal gaat en de noordelijke ingang van Skyline Drive.  Dat had ik op de terugweg willen doen als we tijd over hadden, maar er zit nu niets anders op.  Ik laat mijn National Parks pas zien en we rijden het park binnen.  Ik moet wel toegeven dat ik gek ben op deze weg met zijn prachtige natuur en uitkijkpunten over de Shenandoah vallei.

Alleen willen we vandaag zo snel mogelijk bij het begin van onze "hike" (natuurwandeling) zijn en deze weg gaat wat langzamer met al zijn bochten.  Gelukkig is het niet druk, dus we schieten toch aardig op.  We slaan dit keer alle uitkijkpunten over, ondanks het mooie heldere weer.

Tijdens de eerste paar kilometers zien we al zo'n zeven herten rustig in de berm grazen.  Allerlei wilde bloemen bloeien in de bermen, vooral paarse en gele, en die trekken kennelijk vlinders aan.  Ik heb nog nooit zoveel vlinders in de natuur gezien! 

Ze zitten letterlijk met bosjes op de bloemen en zijn voornamelijk "swallowtail" vlinders, familie van de pages in Europa heb ik recentelijk geleerd.  Helaas vliegen ze ook vaak de weg over en we zien regelmatig vlinderlijkjes.

Na ongeveer dertig kilometer hebben we een groepje motorfietsen voor ons en rijden langzaam.  Gelukkig maar, want opeens komt er een jonge beer uit het struikgewas en huppelt vrolijk voor de motorfiets voor ons langs! 

Het gaat te snel om te fotograferen en hij of zij is meteen ook weer in het dichte struikgewas verdwenen.  Mijn dag is meteen gemaakt, ik vind het zo bijzonder, die beren!  Alleen zo jammer dat ik hem niet kon fotograferen!  Gevalletje van ik weet nog niet wat ons te wachten staat vandaag!  We hebben hier een mooi gezegde: "Be careful what you wish for" (wees voorzichtig met wat je wenst).

Genietend van al het moois om ons heen, Kai heeft de radio zelfs uitgezet, rijden we verder.  Vooral al die vlinders zijn heel bijzonder.  De paarse bloem, die hier bloeit, moet wel echt heel veel aantrekkingskracht daarvoor hebben.  Ik zou die wel in onze tuin willen hebben!

Voor we aan de wandeling beginnen stop ik nog even bij het dichtstbijzijnde "comfort station".  Het enige waar ik me altijd druk om maak voor zo'n lange wandeling in de natuur is het feit dat ik best vaak moet plassen, omdat ik veel water drink.  Voorzieningen daarvoor zijn er onderweg natuurlijk niet.

Vandaag heb ik al geprobeerd zo min mogelijk tot me te nemen aan koffie en water, maar wil toch voor de zekerheid nog even mijn blaas legen.  Kai daarentegen heeft een blaas, die eindeloos meegaat.  Hij drinkt dan ook beduidend minder, dat wel.

Om klokslag twaalf uur komen we bij de parkeerplaats voor het White Oak Canyon pad aan.  We zitten hier boven de duizend meter hoogte en de temperatuur is een stuk lager dan waar wij wonen!  Het is maar 17 graden en ik doe mijn meegebrachte jasje aan.

De rugzakken met proviand gaan op de ruggen en mijn fototoestel om mijn nek.  Dan beginnen we aan het pad naar beneden.  Al vrijwel meteen zien we een paar herten, die meteen op de vlucht gaan als ze Cosmo zien. 

Niet veel verder staat nog een hert, onopgemerkt door Cosmo.  Zij (denk ik, want geen gewei) blijft een tijdje stokstijf naar ons staan kijken.  Zo lang zelfs dat we nadat ik een paar foto's heb genomen maar doorlopen.

Onderweg zien we allerlei kleurige paddestoelen, rood, oranje en geel, en elfenbankjes aan de bomen.   We zien prachtige bloemen, vlinders en watervalletjes.  Af en toe komen we andere hikers tegen, maar gelukkig net niet als de natuur voor mij weer "roept".  Mannen hebben het wat dat betreft toch zoveel makkelijker!  Gelukkig hoef ik maar een keer.


Na anderhalf uur hebben we ons doel bereikt, het uitkijkpunt op de enorme waterval.  We zouden naar beneden kunnen klimmen, maar het is niet warm genoeg om te zwemmen en we hebben ook geen zwemkleding mee. Op warme dagen schijnt het daar best druk te zijn.


Wij nemen onze picknick wat verder mee naar boven.  Daar zijn vlakke stenen vlak naast de waterval net voor die steil naar beneden gaat.  Vlak naast het naar beneden razende water nemen we plaats.  We geven Cosmo zijn "lunch", Pupperoni's en water.

Kai en ik hebben sportrepen, kaasjes, pita chips en een bakje met aardbeien, frambozen, bosbessen en bramen.  Het smaakt allemaal even goed hier in de natuur.  Ik zou hier werkelijk wel uren kunnen blijven!  We horen alleen het stromende water en dat is zo ontspannend dat ik bijna zou kunnen gaan slapen!

Panorama van ons picknick plekje

Na een uurtje genieten beginnen we aan de terugweg.  Die is dus vrijwel helemaal naar boven en een stuk inspannender.  Aan het einde zegt mijn Fitbit dat ik 111 trappen heb gelopen.  Met de vrij zware rugzak en fototoestel moet ik halverwege wel even wat drinken en rusten.

Kai en ik hebben het intussen over de enorme beer, die hier vorige keer was.  Gelukkig vertelden andere wandelaars ons daar toen over, zodat ik met Cosmo ver weg kon blijven en Kai ging verkennen waar die beer was.  Hij nam toen ook een paar foto's van die enorme beer. 

Erg om ons heen kijkend lopen we dan ook verder, want nu zijn we precies waar die beer toen was.  Ieder geluidje doet ons stilstaan en er zeker van maken dat het slechts een eekhoorn was.  Als het struikgewas weer dichter wordt denken we veilig te zijn.

Op een gegeven moment stopt Kai, die voor mij loopt met Cosmo, opeens en kijkt het struikgewas in.  "Een beer!", fluistert hij me toe, want het dier blijkt vlakbij te zijn.  Ik schat op nog geen vijf meter afstand.  Hij loopt ook onze kant uit. 

We rennen een stukje terug op het pad, zodat er wat wij denken een veilige afstand tussen ons is als die beer ons pad oversteekt.  Onze zorg is vooral Cosmo, die gaat blaffen als hij een beer ziet, weten wij uit ervaring.  Ik vraag Kai nog een stuk verder weg te gaan met Cosmo, maar hij wil de beer ook zien.

In spanning wachten we af tot het dier het pad oversteekt.  Dat gebeurt een paar minuten later en het is maar goed dat Kai Cosmo's bek vasthoudt, want die wil blaffen en er achteraan.  Wij hebben geen idee hoe beren op een blaffende hond reageren en we staan er toch nog echt heel dichtbij welbeschouwd.

De beer kijkt in onze richting, maar steekt dan het pad over en gaat het struikgewas weer in.  We wachten nog even voor wij verder gaan en maar goed ook, want daar komt beer nummer twee!  Die is ook nog eens een stuk groter.  Duidelijk een paar, dus, maar gelukkig geen kleintjes, want dan zijn ze agressiever.

Pappa Beer loopt het pad op en blijft dan toch een tijdje (voor mijn gevoel dan, het waren waarschijnlijk enkel seconden) in onze richting kijken.  Wat we zouden doen als hij besluit op ons af te komen weten we niet, bepraten Kai en ik later.  Zo'n beer is veel sneller dan wij!  Hartstoppende seconden zijn het en dan loopt meneer door.

Het was natuurlijk fantastisch om deze dieren zo in het wild van dichtbij te zien, maar ook wel erg angstaanjagend.  Zonder Cosmo had ik dat minder gevonden, maar Cosmo's gepiep was zonder twijfel de reden dat de beren ons opmerkten.  Enfin, het is weer goed afgelopen en Kai en ik hebben wat te vertellen.  Mijn blog heeft weer een terechte naam.

Al heel snel zijn we terug bij de van.  Daar geef ik Cosmo zijn laatste water en drink zelf ook bijna de rest van mijn fles leeg.  Nog een kaasje en dan beginnen we aan de terugweg.  Ik zou serieus iedere dag in dit park kunnen zijn, zo mooi!

Voor we het park uitrijden wil ik echt nog stoppen om foto's van de bloemen met al die vlinders erop te maken.  Dat lukt wel, maar toch ook niet.  Ik krijg mooie foto's, maar kan al die vlinders die hier vliegen niet op een foto laten zien.  Moeten jullie toch eens zelf komen kijken.

De weg terug naar Washington is mooi door het boerenland hier.  Ik weet dat Kai dat niet kan waarderen, want dat is wat hij kent.  Ik vind de wijngaarden, standjes met allerlei vruchten en lokale produkten en maisvelden echter prachtig.  Ik houd van Virginia, het is zo'n afwisselende staat en er is nog veel wat ik wil zien hier.

Thuis treffen we Saskia met vriendinnen.  Zij maakt hun vegan avondeten.  Kai en ik besluiten dat we zin in Japans hebben en ik haal kip katsu voor hem en sushi voor mezelf van Yama.  Het is een perfect einde van een perfecte dag.  Ik zou wel iedere dag zo'n wandeling in de natuur willen maken en die vlinders!  Wat een prachtpark is de Shenandoah toch en zo super om het relatief dichtbij te hebben!

Foto's van vandaag staan hier

Een gezellige rondleiding

Alweer was het vannacht veel koeler dan gewoonlijk eind juli.  Ik had het zelfs even koud onder ons zomerdekbed, maar wel beter dan de nachten waar het niet onder de 28 graden kwam een paar weken geleden. 

Het is stralend weer als ik om kwart voor acht opsta, maar "maar" een graad of negentien en dat voelt koud aan als je boven de dertig gewend bent.  Even overweeg ik een vest mee te brengen voor het begin van de rondleiding vandaag, maar bedenk dan dat het wel snel op zal warmen tot ver in de twintig.

Na mijn ontbijt wek ik Saskia, die heeft beloofd me naar de metro te brengen.  Ik heb altijd al zin in de rondleidingen, maar vandaag helemaal.  Ik "ken" I. namelijk al een tijdje online en kan het virtueel goed met haar vinden.  Ik zie er dus naar uit haar en haar gezin te ontmoeten.

Zij hebben de rondleiding langs het Witte Huis en de monumenten geboekt en daarvoor spraken we af bij de uitgang voor het Witte Huis van het McPherson Square metrostation.  Daar kom ik om kwart over negen aan, maar zie nog niemand, die op I. lijkt.

Om vijf over half tien zijn ze er nog niet, dus ik besluit er maar een belletje aan te wagen.   Het blijkt dat ze met de auto zijn gekomen en nu bij de andere uitgang van het station wachten.  Dat is ook dicht bij het Witte Huis, dus we vinden elkaar al gauw. 

I. komt met man P. en zonen D. en L.  L. is nog maar negen, dus goed dat ze de halve rondleiding heeft gekozen.  Ook dat is toch altijd nog een hele wandeling.  We beginnen bij de voorkant van het Witte Huis.  Daar loopt Secret Service op het dak, meestal een teken dat de familie thuis is.

Vandaag heb ik besloten alle foto's met mijn telefoon te nemen en het zou zomaar kunnen dat ik dat vaker ga doen.  Ik ben er namelijk zeer tevreden over!  Mooi scherp, mooie kleuren en als ik kleine eendjes zie in de verte kan ik er heel dicht op inzoemen en nog een scherpe foto hebben.

Na de achterkant van het Witte Huis lopen we de Mall op.  Het Washington Monument vind ik eigenlijk ook best mooi zo in de steigers.  Bij het Tweede Wereldoorlog Monument is het een heel stuk drukker dan tijdens de hittegolf.  Net of de toeristen toen echt binnen schuilden voor de hitte.

Als we wat foto's van de weerspiegeling van het Lincoln Memorial in de Reflecting Pool willen maken, zien we ook een moedereend met een aantal schattige kleintjes.  Daar zie ik hoe goed ik kan inzoemen met deze telefoon, want het is maar een kleine hoopje bruin op de originele foto.

Via het Vietnam Veteranen Memorial komen we bij het Lincoln Memorial aan.  Binnen zien we inderdaad de groene verf, die donderdagnacht op het beeld is gegooid.  Echt zonde van dat mooie beeld.  De National Parks Service denkt het er wel allemaal vanaf te kunnen halen, al zien we daar nu niemand mee bezig.  Wel zien we een interview van NBC met een park ranger erover.

Later thuis lees ik dat er ook groene verf op het beeld voor het Smithsonian "kasteel" is gevonden en op het orgel van de cathedraal.  Ik ben benieuwd of die allemaal gerelateerd zijn.  Waarom je er lol in hebt in het holst van de nacht standbeelden e.d. met verf te besproeien zal mij altijd een raadsel blijven.  Maar gelukkig is het vrij onschuldig, de stad heeft wel ergere dingen meegemaakt.

Kleine L.  is nu toch wel moe en voelt zijn voeten.  We besluiten even te pauseren en iets te drinken bij het standje naast het Lincoln Memorial.  Er is helaas niets in de schaduw open, maar ook in de zon is het vandaag best uit te houden.  Zij komen uit Ohio en zijn de hitte ook goed gewend.

Na een kwartiertje lopen we verder door het Koreaanse oorlogsmonument.  Daar heeft dit weekend de viering van vijftig jaar wapenstilstand van deze oorlog plaatsgevonden.  Er is nooit een vrede getekend voor die oorlog (voor Vietnam ook niet trouwens).  Nu staan er allerlei kransen bij het monument, een mooi gezicht.

We steken over naar het Tidal Basin waar Martin Luther King Jr. in de steigers staat om de controversiele spreuk weg te halen.  Het weerhoudt niemand ervan het monument te bezoeken.   Ook bij het Franklin Roosevelt Memorial en Jefferson Memorial zijn weer meer toeristen aanwezig. 

Kleine L. heeft het nu wel echt helemaal gehad, dus het is maar goed dat we teruglopen naar de Mall.  I. en ik hebben onderweg ook lekker bijgekletst, trouwens.  Ik vraag wat hun volgende plannen zijn, denkend ze de weg te kunnen wijzen.  Dat is lunch en I. vraagt of ik zin heb mee te gaan.  Dat lijkt me wel gezellig, ja.

Het beste restaurant in de buurt, je raadt het al, is de Old Ebbitt Grill.  Ik heb daar echter niet gereserveerd en besluit eerst mijn maatjes Tony of Mark te bellen om te zien wat de wachttijd is.  Ik krijg Mark aan de lijn en die belooft een tafel klaar te hebben als we aankomen.  Helemaal goed!

Na een kwartiertje lopen we het restaurant binnen en worden meteen naar een tafeltje op de binnenplaats gebracht.  Prima, want er stond een rij en ik ben allang blij dat we zonder te wachten een tafel voor vijf kregen.

Op mijn weg naar het toilet kom ik echter Tony tegen, die vraagt of we niet liever in het restaurant zelf willen zitten.  Ik verzeker hem ervan dat we blij zijn met onze tafel.  Ook Mark vertelt bezorgd dat hij ons eigenlijk in het restaurant had willen zetten, maar de serveerster ons naar de verkeerde tafel bracht. 

Die tafels op de binnenplaats zijn echter wel groter en het is er niet zo koud met airco als in de rest van het restaurant, dus wij blijven lekker zitten.  Mark vraagt nog of ik niet boos ben en Tony grapt dat ik natuurlijk razend ben, kan hij dat niet zien? 

Erg leuk om zo als belangrijke klant behandeld te worden in dit toch wel zeer gerenommeerde restaurant in de hoofdstad van Amerika! Wie had dat ooit gedacht, ik zeker niet!

Het wordt weer een lekkere en gezellige lunch.  I. en ik nemen beiden de zalmsalade met meloen en feta (voor mij, I. neemt zonder feta).  De jongens lijken hun lunches ook zeer te waarderen en van P.'s reuben is ook niet veel meer over.  Wij volwassenen slaan het dessert over, maar de kinderen bestellen nog een ijsje van het kindermenu.

Het is intussen al half drie en L. ziet er erg moe uit.  Zij hebben de afgelopen paar dagen ook al veel gelopen en gezien, dus besluiten terug naar hun hotel te gaan.  Na nog even nagekletst te hebben op de hoek van de straat nemen we afscheid.  Ik loop terug naar de metro en het gezin naar hun parkeergarage.  Heel erg leuk om nu een levende persoon bij de foto's en naam van I. te weten en haar gezin ontmoet te hebben.  Hopelijk komen ze hier nog vaker uit Ohio.

Bij het McPherson Square station wacht ik op mijn trein en realiseer me dan dat ik na Metro Center opstap.  De trein is afgeladen en een station later stap ik weer uit.  Ik heb geen zin om helemaal tot in Virginia te staan.  Ik neem een trein de andere richting op en stap bij het station voor Metro Center in.  Nu kan ik meteen gaan zitten, heerlijk!

Kai komt me van het station halen en we gaan gelijk door naar Whole Foods.   Daar halen we avondeten en spullen voor een picknick morgen.  We hebben morgen namelijk een excursie in de planning.

Mijn avondeten bestaat uit een lekkere moot zalm, een broodje met allerlei zaden en een salade met asperges, boontjes, palmharten (is dat de naam in het Nederlands?).  Kai heeft kip met Parmezaanse kaas, ook een broodje en een zelf samengestelde salade.  Het smaakt prima.

Saskia gaat naar een film met vrienden en ik kijk naar het soap einde van de Bachelorette.  Vraag me niet waarom, want het is een uur kijken naar huilende mensen.  Bizarre Foods America is veel leuker!  Dat is in Birmingham, Alabama, niet ver van Christine.  Ik ga op tijd naar bed, zodat ik morgen ook op tijd weer uitgerust zal zijn.

Foto's van vandaag staan hier

Een leuk zomerweekend

Zaterdag

Mijn "luiheid" van gisteren zet zich nog even door en ik slaap tot na negenen uit.  Rick is al een tijdje op en heeft zelfs al ontbijt gehaald.  Hij heeft koffie van Starbucks en broodjes van Panera mee.  Dat laatste vind ik heel lief, want hij weet dat ik hun power breakfastsandwich zo lekker vind.

Het is lekker weer en we ontbijten buiten op het deck.  Intussen vragen we ons af waar Saskia is.  Haar kamer is donker en het leek of ze nog in bed lag, maar dat bleek niet het geval.  Haar auto is ook weg.  Er komt geen antwoord op onze sms-jes en een telefoontje gaat meteen naar voice mail.

Kai en ik gaan boven sporten.  Voor mij een uur op de elliptical en voor Kai een stuk hardlopen op de loopband.  Rick maakt zich zorgen om Saskia en zegt eens langs de huizen van Lawrence en wat vriendinnen te gaan rijden om te zien of haar auto daar staat.

Na een uurtje komt hij voor zijn doen zeer ongerust terug.  Saskia's auto stond nergens en hij heeft nog steeds geen antwoord op zijn sms-jes.  Gelukkig hebben we het nummer van een van Saskia's vriendinnen en die weet Rick te vertellen dat zij Saskia eerder vanochtend nog gezien heeft en Saskia nu met Lawrence is.

Zij sms-t Lawrence ook gauw en met zijn telefoon heeft Rick dan eindelijk contact met onze jongste.  Haar telefoon was niet opgeladen en ze voelt zich heel schuldig dat ze ons zo ongerust had gemaakt.  Ik heb Rick werkelijk zelden zo gezien, terwijl ik meestal de angsthaas ben.

Nu hebben we Lawrence's nummer tenminste ook, want daar besteedt Saskia haar meeste tijd mee.  Hopelijk zal Saskia nu ook weer een tijdje ervoor zorgen haar telefoon opgeladen te houden.

Voor de lunch gaan Rick, Kai en ik naar Le Pain Quotidien in het Mosaic District.  Het ziet er telkens dreigend uit, maar de beloofde regen is er nog niet en de temperatuur heel aangenaam.  We gaan dus buiten op hun terrasje zitten.  Ik kan het niet laten de zalmtartine weer te nemen, zo lekker!  Intussen spelen Rick en ik ook met onze nieuwe telefoons, die werkelijk schitterende foto's nemen, zo scherp!

Oorspronkelijke foto

Ingezoemd

Na het eten lopen we nog even door de ernaast gelegen Mom's Organic Market.  Rick is hier nog niet eerder geweest.  We zien wel wat grappige en lekkere dingen, maar kopen er dit keer niets.

Op de radar zien we overal om ons heen regenbuien, maar bij ons schijnt de zon zelfs af en toe.  Rick en ik gaan lekker lezen buiten op het deck.  Saskia moet alweer werken en Kai gaat bas en drums spelen. 

Aan het einde van de middag gaan Rick en ik terug naar het Mosaic District om bij het Angelika Film Center "The Heat" te gaan kijken.  Dit hele "District" is nieuw en maar een minuut of tien rijden bij ons vandaan, dus ideaal.  Hoewel ik minder vaak naar de Target daar ga dan ik had gedacht.

The Heat met Sandra Bullock en Melissa McCarthy is een heerlijke film!  Spannend en grappig, maar ook vaak heel menselijk en schrijnend.  Dit duo past goed bij elkaar en ik zie de mogelijkheid tot een tweede film wel zitten.

Als de film afgelopen is, loopt het al tegen zevenen.  We besluiten te kijken hoe lang de wachttijd is bij Matchbox naast de bioscoop.  Die is wel veertig minuten, maar we kunnen ook kijken of er plaats aan de bar vrij zal komen.  Rick belt Kai, die ons niet veel later komt vergezellen.

We moeten er even op wachten, maar dan komen er inderdaad drie plaatsen aan de bar vrij.  We beginnen met hun tonijn tartaar te delen, heel erg lekker.  Dit is zo'n restaurant waar ik het niet kan laten meestal hetzelfde te bestellen.  Hun St. Jacobsschelpen met kikkererwten, groentes en yoghurtsaus is zo lekker en licht!

De tonijn tartaar wordt ook zo leuk opgediend

Na een heerlijke en gezellige maaltijd rijd ik met Kai in zijn nieuwe auto terug.  Die blijkt ook gekleurde lichten rond de speakers in de deur te hebben, die op het ritme van de muziek "dansen".   Echt een leuke auto, de Kia Soul!

Een schattige foto van Meike

Zondag

Al vroeg neem ik afscheid van Rick, die vandaag voor een aantal dagen naar Chicago gaat.  Daarna draai ik me nog eens om en sta pas op als ik Kai om half tien op de loopband hoor.  Hij blijkt zelfs al bijna klaar te zijn met zijn acht kilometer loopje daarop. 

Kai traint voor een halve marathon en zoals altijd als hij zich iets voor heeft genomen laat hij niets op zijn weg komen.  Daarom is hij vroeger opgestaan zodat hij zijn sporten achter de rug kon hebben voor wij samen Vienna ingaan voor ons ontbijt.

Rick is niet zo weg van crepes, maar Kai en ik wel.  We nemen dus de gelegenheid waar om naar Crepe Amour te gaan nu Rick er niet is.  Daar is het erg rustig en we kunnen na het bestellen van onze crepes aan een van de twee tafeltjes plaatsnemen.  Ik heb weer de crepe met zalm, cream cheese en spinazie besteld, ieder hapje even lekker.  Kai heeft een crepe met pindakaas, granola, banaan en amandelen, die er ook goed uitziet.

Thuis besluit ik dat een half uur op de elliptical vandaag genoeg sporten is.  Ondanks het slechte weerbericht schijnt de zon weer en ik wil daar zoveel mogelijk buiten van genieten. 

Omdat we gisteren dachten dat het slecht weer zou worden, hadden Kai en ik bedacht een IMAX bij een van de Smithsonian musea te gaan zien.  De keuze viel op "Hubble" bij het Udvar Hazy Air and Space Museum dicht bij Dulles Airport.  Dat museum ligt hier maar een kwartiertje rijden vandaan dus is ook het makkelijkst te bereiken.

De entree voor dit museum is ook gratis, maar parkeren kost $15.  We parkeren en halen onze online gekochte kaartjes bij het loket op.  Dit IMAX doek is het grootste filmdoek in Virginia.  De documentaire is dan ook prachtig.  Wat een informatie heeft die Hubble telescoop gegeven!  Ik vind het alleen zo jammer dat de VS geen bemand ruimteprogramma meer heeft!

Na afloop gaan we even bij de McDonald's in het museum een snack wrap eten, want we hebben lunch overgeslagen en dus trek.  Kai wil verder niet lang in het museum blijven, alleen nog even bij de Discovery Space Shuttle kijken. 

De Enola Gay, die de atoombom op Hiroshima gooide, staat hier ook en ik zie er de staart van.  Kai wil niet dichterbij kijken en dat vind ik prima.  Ik krijg altijd een vreemd gevoel bij dit toestel en stel me altijd weer voor hoe het voor de bemanning geweest moet zijn om zoiets dodelijks op een stad te gooien.

Eenmaal weer thuis lees ik op het deck mijn eerste King en Maxwell boek van David Baldacci uit.  Het is nog steeds droog, ondanks vervaarlijk gerommel in de verte.  Tegen zessen zijn de wolken opeens verdwenen en merk ik dat het minder vochtig wordt. 

Kai en ik bestellen Chinees voor ons avondeten, nog iets waar Rick niet dol op is.  Ik vind het in ieder geval heel gezellig dat Kai thuis is, want Saskia is weer naar haar werk.  Het is zulk heerlijk weer dat ik nog lang buiten zit te computeren met het krekelgestjirp op de achtergrond en de vuurvliegjes, die als kerstlichtjes de bomen in de achtertuin verlichten.  Op zulke avonden doet het me hier erg aan zuid Europa denken.

Foto's van vandaag staan hier

Een luie vrijdag

Het was vannacht weer lekker koel.  De ramen konden open en de airconditioning uit, heel ongewoon voor eind juli.  Het is wel ietsje warmer dan gisteren en ik neem mijn wafels en koffie mee naar buiten om in het zonnetje op het deck te nuttigen.

Saskia vertrekt weer naar haar werk tegen tienen en Kai staat dan net op.  Om de een of andere reden heb ik helemaal geen energie vandaag.  Ik zou zo weer terug naar bed kunnen gaan en heb onverklaarbare pijnen.  Met de jaren heb ik geleerd dat het dan tijd is even pas op de plaats te maken.

Met nogal wat moeite zet ik mezelf er wel toe om een dubbele Max Capacity training met acht pond gewichten te doen.  Dat is iets meer dan een half uur en vrij intensief.  Intussen kijk ik tv en het gaat vrij snel.  Gisteren dacht ik nog er dertig minuten cardio achteraan te doen, maar dat gaat hem vandaag niet worden. 

Cosmo heeft bijna geen eten meer en Zorro heeft zowel een nieuwe drager als een nieuwe kattenbak nodig voor Katja's nieuwe huis.  Daarvoor ga ik naar Petco.   Ik vind snel wat ik nodig heb en laad het in de van.

Noodles en Company ligt daar vlak naast en hun garden pesto saute is een van mijn favoriete gerechten.  Daarvan neem ik er een mee naar huis voor de lunch.  Kai heeft nog pizza van gisteren om voor zijn lunch te eten.

Kai is de hele tijd druk met Russisch en Duits leren.  Ook vanmiddag doet hij dat weer aan een stuk door.  Ik bewonder zijn toewijding en dat zal hem ook zeker helpen volgend jaar en met zijn verdere studies. 

Na mijn lunch op het deck gegeten te hebben ga ik voor het huis de vele vlinders en zelfs een kolibri fotograferen.  Onze vlinderstruiken trekken van alles aan.  Het worden mooie foto's, al zeg ik het zelf (zie onderaan voor de link).

Daarna sleep ik de hangmat naar de schaduw en ga daarin liggen lezen.  Het is zo ontzettend lekker buiten zonder de hoge luchtvochtigheid van vorige week!  Ik zie ook regelmatig vlinders langs vliegen, die waren er vorige week ook nauwelijks.  Ik moet soms echt moeite doen mijn ogen open te houden, ik zou zo in slaap kunnen vallen ware het niet voor mijn spannende boek.

Om kwart over vier komt Rick vroeg uit zijn werk.  Wij gaan vandaag onze telefoons inwisselen voor de nieuwe Nokia Lumia 1020.  Die telefoon heeft een camera met 41 megapixels, veel meer dan mijn fototoestellen! 

Bij de Microsoft Store is het inwisselen van de oude telefoons makkelijk en een half uurtje later lopen we met de nieuwe de winkel uit.  Dit keer heb ik een gele telefoon, erg vrolijk.  Ik moet die camera wel even leren, dus foto's ermee volgen later.

Kai is ook mee en met zijn drieen gaan we naar Reston Town Center om te eten.  Mon Ami Gabi heeft een leuk groot terras, maar een wachttijd van ongeveer een half uur. Niet getreurd, met een wijntje en biertje buiten op een bankje gaat die wachttijd snel. 

Het is een heerlijke temperatuur op het terras en daardoor is het natuurlijk ook zo populair.  We beginnen met een bakje warme olijven.  Mijn hoofdgerecht wordt zalm met prei en quinoa en dat is allemaal onvoorstelbaar lekker tot het laatste hapje.  De mannen nemen een biefstuk.

Helaas gaan we maar een kort weekend tegemoet, want Rick gaat zondagochtend op reis.  Gelukkig zijn Kai en Saskia hier, al zou ik het alleen ook best voor elkaar krijgen, natuurlijk.

Foto's van vandaag staan hier.

Genieten van het koelere weer bij Great Falls

Oei, zeg, opeens is het echt een stuk koeler!  Canadese lucht is onze kant opgekomen en het is maar 15 graden als we opstaan!  Bedenkend dat het vorige week zelfs 's nachts niet afkoelde onder de 26 graden is dit opeens een grote verandering.

Het is dan ook te koud om buiten te ontbijten, dus Saskia en ik doen dat binnen.  Haar haar is nog roder, want ze heeft het eergisteravond weer bijgekleurd.  Het heeft nu de kleur van Ariel, de Disney kleine zeemeermin. Een klein meisje bij haar werk noemde haar gisteren al zo.  Het staat Saskia nog goed ook.

Na mijn ontbijt is het weer tijd om aan sporten te denken.  Eigenlijk zou ik een gewichtenroutine moeten doen, maar daar heb ik echt, echt, echt geen zin in!  Die stel ik uit tot morgen en doe een uur interval op de elliptical boven.  Ik begin aan een nieuwe David Baldacci, de eerste King en Maxwell.

Saskia heeft dingen van Whole Foods nodig en ik wil er ook heen.  Ik baal ervan dat ik nog steeds geen nieuwe debit card heb, ik neem aan dat die zoiets is als een pinpas in Nederland, want nu moet alles met mijn credit card betaald worden.  Enfin, ik krijg dan tenminste United mijlen ermee.

Iedere keer als ik onze meebrengtassen laat zien krijgen we er opmerkingen over.  Degene uit Duitsland is dan ook echt enorm groot!  Daar kan bijna alles in.  De tassen hier zijn niet zo groot, maar ik vind die grootte juist zo handig. 

Saskia en ik hebben beiden ook meteen maar sushi mee voor onze lunch.  Die eten we buiten op het deck op.  Ik ga zelfs in de zon zitten, want ik vind het in de schaduw te koel.  Laat wel zien hoe je lichaam zich aanpast, na al die hitte vorige week voelt 28 graden koel aan!!

Het is ongelooflijk lekker weer voor eind juli en eindelijk ook eens niet te warm voor Cosmo.  Ik besluit hem dus mee naar Great Falls te nemen.  Saskia en Kai willen respectievelijk aan hun Duits en Russisch werken en ik krijg ze niet mee. 

Na vertoon van mijn parkenpas kan ik door.  Het is druk in het park en ik moet veel verder weg parkeren dan gewoonlijk.  Maakt niet uit, ik zoek een schaduwplek om de auto niet te heet te laten worden en dan beginnen we aan de wandeling.

Meteen vallen me de mooie felblauwe waterjuffers, die overal vliegen, op.  Daar maak ik wat foto's van en van een klein vlindertje.  Het is weer prachtig hier!  Vlinders zijn er volop en libelles en waterjuffers ook. 

Opeens zie ik vlakbij ook een reiger staan.  Die staan zo stil dat ze niet opvallen.  Deze staat maar een paar meter bij me vandaan aan de rand van het water.  Opeens beweegt hij en ik denk dat hij ons gezien heeft en weg gaat vliegen.  Maar nee, hij heeft een vis gezien en vangt die bekwaamd.  Mooi om te zien van zo dichtbij!

We lopen door tot de dam en Cosmo geniet duidelijk volop.  Dat vind ik zo fijn om te zien, want ik voel me vaak schuldig als hij een dag alleen de achtertuin als "buiten" heeft en in de hitte van de zomer komt dat te vaak voor. 

Op de terugweg zie ik opeens een vrouwtjeshert vlak voor ons oversteken.  Vlak daarna volgt haar partner met een mooi geweitje.  Tot mijn verbazing blijft Cosmo stil naar ze kijken, meestal begint hij meteen te blaffen.  Er komt een groepje jongens langs, die ook stil blijven kijken naar die mooie dieren.  Ze zijn zo elegant!

Pas als ze de bosjes weer inlopen en wij erlangs lopen, begint Cosmo te blaffen.  Jammer, want zo krijg ik geen foto van het mannetjeshert dat letterlijk twee meter bij mij vandaan staat.  Het is een mooi stel in ieder geval.

De watervallen zitten heel vol.  Duidelijk hebben we deze zomer voor de verandering geen droogte. De rivier is kennelijk ook te wild voor kayakers.  Of misschien zijn die afgeschrikt door het nare dodelijke kayakongeluk dat hier een paar weken geleden gebeurde.

Na uitkijkpunt een en drie bezocht te hebben begint de tijd te dringen.  Ik sla uitkijkpunt twee dus maar eens over.  Als ik terugloop naar de parkeerplaats zie ik mensen foto's nemen van iets op een boom.  Meteen hoor ik dat ze Nederlands spreken. 

Het onderwerp van hun foto's is een grote kever met twee zwarte "ogen" op zijn schild.  Die vind ik ook wel interessant en neem er een foto van.  Het blijkt om de eyed click beetle te gaan.  We praten nog even verder, zij zijn hier op vakantie en zeggen dat ik in een prachtige omgeving woon.  Daar ben ik me vandaag ook weer eens heel erg van bewust.  Echt genieten is dit park!

Via de express lanes, waar ik lekker 110 km/u mag rijden, rijd ik naar huis.  Zo mijd ik de files van het spitsuur dat al begonnen is.  Alleen op de I-66 kom ik even in langzaamrijdend verkeer terecht. Het was me de $1 tol helemaal waard om op tijd thuis te zijn.

Om vier uur komt Karin namelijk om gezellig te kletsen over onze vakanties.  We nemen er een roseetje bij en wat borrelnootjes en voor we het weten is het een paar uur later.  Karin komt ook onze powerwasher lenen, dus die dragen we samen haar van in.   Die dingen zijn zwaar!

Buiten mijn foto's kijkend wacht ik tot Rick terugkomt uit zijn werk.  Het is een graad of zevenentwintig en ik heb kippenvel!  Zo snel raak je kennelijk aan warme temperaturen gewend dat een zomerse temperatuur koel aanvoelt.

Rick en Kai willen het nieuwe (zoveelste!) pizzarestaurant Paesano's proberen.  Die bezorgen en ik bestel een pizza met allerlei groentes en feta.  Alles op de pizza is ontzettend lekker, vers en heel veel groente, maar de korst vind ik vreselijk.  We hebben zeker zes verschillende pizza restaurants om ons heen, dus we kunnen kieskeurig zijn.

Vanavond is de laatste aflevering van Hell's Kitchen.  Gordon Ramsey zorgt iedere keer weer voor een interessante competitie.  Het gaat vanavond tussen twee vrouwen en ik heb geen idee wie van hen gaat winnen. 

Foto's van vandaag staan hier.

Heerlijk rondleidingsweer

Vandaag heb ik de enige rondleiding van deze week te boek staan.  Als ik met Cosmo naar buiten stap is het zelfs een beetje aan de koele kant.  Heerlijk, dat wordt eindelijk eens niet als een verzopen rat door de stad lopen!

Na mijn ontbijt en koffie zet Rick me bij de "Kiss and Ride" van de metro af.  Daar staat het perron vol en wordt er omgeroepen geduld te hebben, want de volgende trein komt "zo".  "Zo" is natuurlijk relatief, want dat duurt nog een minuut of tien.  Ik denk de afspraak van half tien nog net op tijd te gaan halen. 

Eenmaal weer bovengronds op de Mall bij het Smithsonian station zie ik mijn gezelschap van vandaag meteen.  Ik maak kennis met de Belgische K. en H.. Later als we langs een Le Pain Quotidien lopen, hoor ik dat ze uit Ninove komen waar ze vertellen dat de bakkerij van hun brood (voor Belgie dan) ligt.  Interessant weetje vind ik dat.

Na mijn verhaal over de vroege geschiedenis van de stad lopen we richting Capitool.  Het is koel genoeg om vandaag weer met Capitol Hill te beginnen.  Voor we daar naar boven lopen zijn zij ook wel geinteresseerd de "stinkbloem" bij de US Botanic Garden te zien.  De Titan Arum is alweer dicht en uitgebloeid, maar nog steeds een indrukwekkend gezicht.  Ik heb de bloei van deze bloem nu wel uitgebreid meegemaakt in ieder geval.

Na de nodige foto's lopen we door naar het Capitool.  Daar zijn zowel de Senaat als het Huis van Afgevaardigden in sessie.  Waarschijnlijk hard aan het werk om volgende week of de week daarna op zomerreces te kunnen gaan. 

Zoals altijd maakt de Library of Congress grote indruk.  K. merkt op dat het geen straf moet zijn hier meerdere keren per jaar te komen.  Dat is het inderdaad zeker niet!  Ik ontdek nog steeds nieuwe spreuken en schilderingen. 

Via Pennsylvania Avenue en het Newseum met zijn vijftig voorpagina's uit iedere staat een lopen we naar de hoek met 7th Street.  Daar slaan we af om door Chinatown te lopen.  Dat is altijd opeens een heel andere sfeer met winkels en restaurants. 

Veel Chinees is er niet meer, behalve de boog en tekens op de winkelborden.  Oh, en ja, er zijn nog een aantal Chinese restaurants, maar hoe lang die nog zullen blijven is de vraag.  Ik zie dat een ervan al is vervangen door een Vapiano.

Langs de Madame Tussaud en het Ford's Theatre waar ik beiden nu uit eigen recente ervaring over kan vertellen en het FBI gebouw lopen we terug naar Pennsylvania Avenue.  Op Freedom Plaza zien we een stil protest tegen het uitzetten van immigranten, ik neem aan illegale. 

Intussen loopt het tegen twaalven en is de Old Ebbitt Grill onze volgende stop.  Zodra we door de draaideur lopen zien we een flinke rij staan.  Dat zal nog even duren voor wij aan de beurt zijn.  Na een paar minuten ziet Tony mij echter en zegt hem te volgen.  Onze tafel blijkt al klaargezet te zijn!  Ik vind het heel bijzonder om bij dit enorm drukke restaurant zo'n voorkeurbehandeling te krijgen. 

Vandaag zijn we eensgezind in onze bestelling.  Op aanraden van de serveerder kiezen we alle drie de Alaska zalmsalade met watermeloen, feta, frisee salade, balsam azijn en olijfolie.  Dat blijkt een heel goede keuze te zijn, heel lekker en licht.

Na de lekkere maaltijd zetten we onze tocht door de stad voort.  Het kerkje van de presidenten is de volgende attractie.  Dit is een goed voorbeeld van een laat 18e eeuws, begin 19e eeuws coloniaal kerkje.  Lincoln kwam hier ook vaak en zat dan niet in de gewoonlijke presidentiele bank, maar achterin en vertrok voor het einde van de dienst.  De rest zat altijd in bank 54, de "President's" Pew.

Voor het Witte Huis zien we Concepcion weer met haar protest tegen nucleaire wapens en Israel, haar tweeendertigste jaar hier.  Waar je maar zin in hebt!  Vroeger werden ze nog weleens gearresteerd, nu is het meer een toeristenattractie dan een serieus protest, hoewel zij dat laatste vast nog steeds wel denkt.

Vandaag mogen we ook tot dicht bij de achterkant van het presidentsonderkomen lopen.  Daarna beginnen we aan de monumenten.  Daar is het een stuk drukker dan vorige week.  Het is dan ook werkelijk een heel stuk aangenamer om hier rond te lopen, al is de temperatuur nog steeds dertig graden.  Het is veel minder vochtig en er staat een aangenaam briesje.

Na de oorlogsmonumenten en het Lincoln Memorial steken we over naar het Tidal Basin en het Martin Luther King Jr. Memorial.  Alleen is de "Berg van de Wanhoop" vandaag afgesloten en moeten we van de zijkant het monument inlopen.  Dat is omdat er eindelijk begonnen is de controversiele uitspraak aan de linkerkant van het beeld weg te halen. 

We lopen verder rond het Tidal Basin door het Franklin Roosevelt Memorial en dan naar de laatste "tempel" voor Thomas Jefferson.  Het loopt al tegen vieren als we langs het Bureau of Engraving and Printing en Holocaust Museum teruglopen.  Bij 14th Street neem ik afscheid, want zo lopen zij terug naar hun hotel. 

Bij de andere ingang van het Smithsonian station dan vanochtend neem ik de trein terug naar huis.  Eenmaal bij East Falls Church bel ik Kai om te vragen mij van het station te halen.  Als ik in Vienna aankom komt hij net aanrijden.  Ik krijg zo een kort ritje in zijn nieuwe auto waar hij de koning te rijk mee is.

Het is zulk heerlijk weer dat ik op het deck ga computeren.  Meestal blijf ik na een warme rondleiding liever in de airconditioning, maar vanavond voelt het buiten zo lekker dat ik er zelfs in zou kunnen slapen.  Helaas vinden de muggen dat ook.  Gelukkig is er Off!, zonder zou ik niet buiten kunnen zitten.  Ik zag vandaag in de stad ook weer mensen met enorme muggebulten op hun benen, gemene beestjes zijn het.

Een lekker koud glas rose op het deck geeft het ultieme zomergevoel

Rick komt thuis met kabobs van Friends.   Rick, Kai en ik eten lekker buiten aan tafel.  Het is gewoon koel voor hier, met zo'n 28 graden.  Van dit weer kan ik met volle teugen genieten.  Al kan ik goed tegen de hitte, vorige week was een beetje teveel van het goede!

Foto's van vandaag staan hier

Kai's nieuwe wielen

De dag begint weer prachtig zonnig.  Het is ook niet meer zo heel heet dus ik lepel mijn yoghurtje naar binnen op het deck met een kop koffie erbij.  Saskia is ook op en vertrekt al snel naar haar werk.  Ze moet deze week een paar dagen achtereen van tien tot vijf werken.

Na mijn ontbijt plant ik mezelf meteen op de elliptical boven.  Daar ga ik een uur cardio op doen en kies eens een ander programma met veel hoogteverschillen.  Na een minuut of twintig komt Kai ook hardlopen op de loopband.  Dat vind ik helemaal fijn, want daar bepaal ik mijn tempo makkelijk op.

Na het uur op de machine maak ik me gauw klaar, want ik heb een kappersafspraak om elf uur.  Dat was de enige tijd die Mona vandaag vrij had en ik heb hem meteen genomen, want mijn haar ziet er niet uit!  Het is enorm gebleekt door de Hawaiiaanse zon en de hele coupe is eruit. 

Onderweg naar de kapsalon rijd ik de straat, die haaks op onze achtertuin staat, af.  Opeens zie ik beweging links van me.  Het blijkt een hert met haar drie jongen te zijn, die willen oversteken.  Ik blijf dat zo bijzonder vinden en volg ze een tijdje om te proberen wat goede foto's te krijgen met mijn telefoon.  Natuurlijk heb ik uitgerekend nu geen gewoon fototoestel mee.  De kleintjes zijn zo schattig!

Eenmaal bij Lofty Salon laat ik Mona de foto's zien.  Zij vertelt ook genoten te hebben van mijn foto's van Hawaii op Facebook.  Leuk om te horen, moet ik zeggen.  Voor de verandering doet Mona vandaag mijn kleur en knippen.  Carmen is op vakantie.  Het ziet er na afloop weer helemaal goed en donker gekleurd uit.  Morgen hoef ik me hopelijk eens niet constant af te vragen hoe mijn haar eruit ziet.

De van heeft nog maar druppels benzine, dus die gooi ik gauw vol bij de Shell.  Ik heb nog een klein cadeautje uit Hawaii naar Nederland te sturen en doe dat bij het postkantoor.  Daarvoor moet ik een douaneformuliertje invullen en doe dat in de rij.  Terwijl ik dat doe zie ik dat een oudere man gewoon voor mij dringt in de rij.  Ik besluit dit maar mijn goede dag van vandaag te maken en zeg er niets van.

Bij Lofty Salon rommelde mijn maag al en nu helemaal.  Ik haal gauw een dunne bagel met gerookte zalm en cream cheese bij Manhattan Bagel.  Die peuzel ik (letterlijk klein hapje voor hapje, zo lekker!) op op het deck thuis.  Het is zulk lekker weer!  "Maar" 30 graden en een heel stuk minder vochtig dan de afgelopen weken.

Saskia sms-t of ik haar lunch kan brengen.  Daar sta ik niet meteen om te springen, want haar reactie op een vraag van ons is meestal een zucht of een snauw.  Dat zal niet onbekend zijn bij andere ouders van tieners.  Ik laat haar dat toch even weten, maar ga dan natuurlijk toch naar Whole Foods voor haar sushi en meloen (en wat meer van die lekkere flessen rose voor maar $4, als ik er dan toch ben).

Bij Zinga wacht Saskia me al op.  Naast Zinga is de ABC winkel en onze Aperol is op.  Ik denk die dan ook maar gelijk weer aan te vullen, maar die is helaas uitverkocht.  Voor we naar Italie op vakantie gingen had ik er nog nooit van gehoord, maar het blijkt hier ook een gewilde aperitif te zijn.

Het is eindelijk weer eens koel genoeg om Cosmo een wandeling te geven.  Dat doen we dan ook door de buurt, een lange mooie wandeling.  Er zijn mensen, die zulke mooie tuinen hebben!  Met enorme hibiscus bloemen en bloeiende bomen.  De herten zijn in geen velden of wegen meer te zien.

Gisteravond gingen Rick en Kai dus naar de Kia garage.  Dat was niet zomaar, maar om het papierwerk te doen voor Kai's nieuwe Kia Soul.  Die had hij toch al, zal de oplettende bloglezer denken. 

Inderdaad had Kai al een groene Kia, die Saskia het afgelopen half jaar heeft gebruikt als "haar" auto.  Saskia reed daar zo lekker in dat ze er ook een wilde.  Alleen vond zij de nieuwe Kia Soul niet zo fijn als die van Kai.  Ze heeft er ook wat schade aan gekregen, dus toen zij voorstelde die van Kai te houden en voor Kai een nieuwe auto te krijgen vonden wij dat allemaal een heel goed idee.

Vanavond halen we Kai's nieuwe auto op bij Beyer Kia.  Deze keer heeft de Soul een "Dune" kleur, heel licht beige.  Het is werkelijk een leuke auto, heel modern van binnen met blue tooth en nog veel meer. 

Een half uur later rijdt Kai achter ons aan met zijn nieuwe auto.  Om het te vieren gaan we eten op het terras van Mad Fox Brewing Company.  Daar bestellen we een portie van hun lekkere bitterballen en proosten we met een biertje (ok, voor mij een wijntje).  Mijn zalmgerecht is ook super lekker en precies bereid zoals ik heb gevraagd.

We eindigen de avond met kijken naar America's Got Talent.  Het is weer een interessant jaar.  Veel kinderen ook, dit keer, maar ik denk niet dat die gaan winnen.

Toerist in eigen stad met Kai

Rick is al vroeg uit de veren, het is tenslotte een werkdag voor hem.  Hij heeft al koffie voor mij gezet als ik opsta.  We kletsen even en dan vertrekt hij naar zijn werk.  Ik eet ontbijt en lees een en ander op de computer.

Onder anderen check ik of de Titan Arum bloem in de Botanische Tuin al bloeit.  Tot mijn verrassing is dat inderdaad het geval.  Kai heeft deze bloem ook in de gaten gehouden en enthousiast ren ik naar boven om hem het heuglijke nieuws te vertellen.  We nemen een bezoek aan deze bloem meteen op in ons plan voor vandaag.

Gauw begin ik aan een dubbele Max Capacity training met gewichten.  Sharon is deze week op vakantie naar het strand in Delaware, dus ik moet mijn eigen gewichtenroutines doen deze week.  Zo'n twintig seconden hard werken, tien seconden rust routine is dan heel goed want zo is er toch een soort "trainer".   Intussen kijk ik ook wat tv om het niet te saai te maken.

Na dat halve uur sporten spring ik onder de douche.  Kai doet hetzelfde en om kwart voor elf zijn we klaar om te vertrekken.  We lopen naar het metrostation en hebben het geluk dat de trein al klaar staat.  Veertig minuten later stappen we bij het Federal Center SW station uit.

Toegegeven stelde ik me het bezoek aan de Titan Arum bloem wat simplistisch voor.  Ik ken de United States Botanic Garden enkel heel rustig.  Deze bloeiende bloem is echter wereldnieuws, althans ik hoor dat hij ook op het Nederlandse journaal was, en natuurlijk staat er een flinke rij.

Helaas wel in de zinderende zon midden op de dag en Kai en ik gebruiken onze meegebrachte paraplu's als zonnescherm.  Gelukkig gaat het snel en na een kwartiertje mogen wij ook naar binnen.  Ik heb deze bloem natuurlijk al twee keer nog in de knop gezien, dus de grootte ervan verbaast me niet meer.  Het is wel de grootste bloem, die ik ooit gezien heb.

Het is zeker druk binnen, maar we kunnen tot dichtbij komen.  Kai wil geen foto samen met de bloem en ik eigenlijk ook niet.  Het ruikt inderdaad zeker niet lekker binnen, maar of dat de bloem of alle zwetende mensen zijn?  Ik kan niet zeggen dat ik meteen kokhalzend weer naar buiten wilde en zo zag ik ook niemand.  De stank ervan valt me erg mee.

In ieder geval hebben Kai en ik deze bijzondere bloem van dichtbij bekeken en gefotografeerd.  De laatste keer dat een van die planten hier in Washington bloeide was in 2007, dus bijzonder is het zeker.

Ons oorspronkelijke plan was om bij Zaytinya te gaan lunchen, althans, daar had ik Kai toe overgehaald. Maar met de wachttijd voor de bloem hebben we daar echt geen tijd meer voor.  Vlak naast de Botanische Tuin ligt het American Indian Museum met zijn lekkere Mitsitam restaurant, ook een favoriet.

Daar kiezen we ieder onze gerechten van de verschillende regio.  Ik heb mijn keuze al snel gemaakt, al staan vind ik het even moeilijk kiezen tussen de drie heerlijk klinkende koude soepen op het menu.  Het wordt uiteindelijk de koude erwtensoep met wat crabvlees.

Daarbij neem ik de ceviche, heerlijk!  Van de erwtensoep had ik nog wel meer gelust.  Die lijkt dan ook in de verste verte niet op de verschrikkelijk dikke erwtensoep, die ik uit Nederland ken!  Kai heeft de kip taco's, die hij ook lekker vindt. 

Na het eten nemen we de metro naar Metro Center en lopen om de hoek naar het Madame Tussaud museum.  Rick en ik zijn hier toen het pas opende eens geweest en vonden het de entree prijs niet waard, omdat er nog niet veel beelden stonden.  Intussen is het uitgegroeid tot een flink museum.

Alle presidenten van de Verenigde Staten zitten hier nu en dat zijn er nogal wat.  Kai en ik lezen alle informatie en zijn blij dat we meer dan een uur hebben genomen voor dit museum.  Veel weet ik al, maar ik leer nog wat leuke kleinigheidjes, vooral ook over presidenten, die heel wat minder of helemaal niet bekend zijn. 

Met Lincoln

Na de nodige foto's en alles gelezen te hebben is komen we in het niet presidentiele gedeelte.  We zien een aantal bekende acteurs en actrices, sportfiguren en als laatste media personen.  We vonden dit beiden een museum om aan te raden.  Voor mij ook goed om gezien te hebben, zodat ik mijn klanten erover kan vertellen.

Het lijkt hier net of Hillary me slaat ;)

 

We hebben nog ongeveer een half uur voor we Ford's Theatre binnen kunnen.  Het Hard Rock Cafe ligt daar vlak naast en we besluiten daar een koud biertje te gaan drinken.  Het is zo leuk dat Kai nu oud genoeg is om dat hier in de VS ook even te kunnen doen.  Binnen is het gezellig druk met vrolijke toeristen.

Het biertje leste de dorst goed en nu zijn we klaar voor ons volgende toeristje spelen van vandaag: een bezoek aan Ford's Theatre waar Lincoln werd neergeschoten.  Een aantal jaren geleden is het museum hierbij helemaal gerenoveerd en sindsdien moet je er kaartjes voor kopen.  Wij hebben kaartjes voor drie uur en sluiten ons in de rij aan.

Binnen krijgen we onze audio apparatuur en gaan dan naar beneden het museum in.  Daar leren we veel over de Burgeroorlog, maar ook over het gezin Lincoln.  Sommige dingen zitten nog vers in mijn geheugen na het zien van de film Lincoln.

Van de Lincolns

Na zo'n drie kwartier worden we gemaand het theater in te gaan.  Daar houdt een Park Ranger een heel interessant verhaal over de geschiedenis van het theater, de gebeurtenissen omtrent de moord op de president en hoe het allemaal verder ging met deze schouwburg, die nog steeds voorstellingen geeft.  Niemand zit echter meer op het balkon waar Lincoln en zijn vrouw zaten.

Onze kaartjes zouden ons ook nog toelaten tot het huis aan de overkant waar Lincoln op 15 april 1865 overleed.  Daar hebben we echter geen zin in.  Ik weet dat het meubilair daar niet meer het originele is (al is het wel uit de tijd van Lincoln) en we hebben dit huis beiden al een paar keer eerder van binnen gezien.

We lopen dus terug naar de metro, die er precies aan komt rijden.  Kai stapt in West Falls Church uit waar hij door Rick wordt opgehaald.  Ze gaan vanavond naar de Kia garage in Falls Church.  Ik rijd door naar Vienna en loop naar huis.

Rick en Kai verwachten laat terug te zijn en Saskia is aan het werk.  Ik haal voor mezelf de wakame soep en General Tso's surprise van Sunflower, het vegetarische restaurant.  Terugkijkend op een hartstikke leuke dag met Kai eet ik het op het deck op.

Meer foto's van vandaag staan hier

Een zomers weekend

Zaterdag

Rick is er al vrij vroeg uit, nieuwsgierig als hij is om te kijken of zijn en Chucks spuitwerk zijn vruchten heeft afgeworpen.  Zodra ik dan ook een half uur later naar beneden kom verkondigt hij trots dat er geen leven meer te bekennen is in het hornetsnest.  Later vandaag gaan Chuck en hij dat dan ook verwijderen.  Ik houd mijn hart vast, maar ze zijn vastbesloten.

Na het ontbijt vertrekken Kai en ik naar boven voor ons gezamenlijke sporten.  Ik ben alweer helemaal in mijn Barbara Freethy boek en lees dat zelfs alweer uit.  Gelukkig komen er nog een heel aantal meer boeken over de Callaway familie!

Net als ik klaar ben met sporten gaat de deurbel.  Alsof ze het hebben geroken is het een vertegenwoordiger van Moxie, een bedrijf dat insekten verwijdert.  Niet alleen hebben wij dat wespennest, maar ook last van allerlei spinnen en ander ongedierte.  Ik sluit daarom een jaarcontract met hen af, eens zien of dat gaat helpen. Ze zullen vanmiddag al voor de eerste behandeling komen.

Rick en Chuck weigeren echter te wachten het nest te laten verwijderen.  Volgens mij hebben ze er teveel naar uitgezien om dat zelf te doen.  Niet veel later komt Rick triomfantelijk het nest in een doorzichtige vuilniszak laten zien. 

We voelen eraan en het is inderdaad net papier mache.  Fascinerend eigenlijk dat zulke kleine insekten dat kunnen bouwen.  Ik plaag Rick ermee dat ze nu wel een massamoord hebben gepleegd. Hij en Chuck zijn diep in hun hart nog echt jongens (maar wel voorzichtiger, gelukkig).

De telefoon gaat en het is onze bank.  Denkend dat ze ons wel weer een of ander plan willen aansmeren laten we het antwoordapparaat opnemen.  Maar dit telefoontje blijkt over mijn debit card te gaan.  Iemand in India heeft twee keer achter elkaar geprobeerd er iets online mee te kopen. Weten wij daar iets van? 

Nee, dat zijn wij inderdaad natuurlijk niet. De kaart wordt geblokkeerd en ik krijg binnen de week een nieuwe.  Supervervelend!  Maar beter dan dat het niet wordt opgemerkt en onze rekening van verre wordt leeggeplunderd.  Ik ben er wel van onder de indruk dat de fraude afdeling van SunTrust hier binnen het uur bovenop zat!

Het is lunchtijd en we bestellen Noodles & Company online en dan haal ik het op.  Voor mij natuurlijk weer de garden pesto saute, heerlijk.  Buiten op het deck eten we het op.  Het is vandaag een beetje minder heet en vochtig, gelukkig (wel met nadruk op een beetje, want nog steeds boven de dertig graden).

Rick is bezig met van alles en nog wat en ik ga buiten mijn blog van gisteren schrijven.  Saskia is aan het werk bij Zinga en Kai is bezig met zijn Russische lessen. Om een uur of drie hebben Rick en ik het zo warm dat we gauw naar het zwembad gaan voor een duik.  Kai wil niet mee.  Het water voelt vandaag warempel iets verfrissender dan in het midden van de week.

Lang maken we het niet, want we hebben kaartjes voor Despicable Me 2.  We komen wat vroeg bij de mall aan en nemen, zoals wel vaker, aan de bar bij TGI Friday's plaats.  Rick bestelt een Sam Adams en ik een Blue Moon.  Daar krijg ik een heel aantal sinaasappelschijfjes bij, erg lekker.  Dat is een van de weinige bieren, die ik echt kan waarderen.

De bioscoopzaal blijkt flink vol te zitten.  Alleen de voorste rij is nog open.  Dan zien we die "minions" maar van heel dichtbij.  Het is echt een leuke film!  Steve Carrell is super grappig als Gru en die minions werken op de lachspieren.  De kinderen in de zaal liggen regelmatig dubbel en daar schaar ik Rick bij, ha ha.

Na afloop besluiten we Brio in de mall eens te proberen.  Het is alweer jaren geleden dat we hier aten.  Er is een wachttijd van meer dan een half uur voor een tafeltje, maar er zijn twee stoelen open aan de bar.  Dat vinden wij prima.

Ze hebben, zoals zoveel restaurants tegenwoordig, ook een "lichter" menu met gerechten waar de calorieen bijstaan.  Rick en ik delen de vier verschillende smaken bruschetta.  Dat is best een grote portie.  Ik was al van plan van het lichtere menu te bestellen en Rick neemt daar dan toch ook maar de filet mignon van.  Mijn gamba's met groentes, feta en een pilaf van orzo smaken erg lekker.  Dit is wel een restaurant dat we herontdekt hebben, denk ik.

 

De bruschetta

Thuis roept Kai me naar buiten.  Het is net na zonsondergang en hij heeft vreemde wolken gezien.  Het blijkt om een onweersbui ver weg te gaan en we kijken met interesse naar het lichtspektakel van de bliksem in de wolken.  Wij hebben een severe thunderstorm watch hier, maar alles lijkt vanavond net ten noorden van ons te trekken. 

Zondag

Een stralend zonnige zomerdag lacht ons tegemoet en we zijn dan ook voor ons doen op het weekend vroeger uit de veren.  Rick en ik gaan naar Vienna waar we drankjes bij Starbucks halen, maar onze ontbijtsandwiches voor de verandering bij Panera.  Ik vind hun power breakfast sandwich met ham, kaas en ei heel erg lekker.

We eten het in het zonnetje buiten op.  Dat is wel warm, maar niet meer zo overdreven heet als de afgelopen week.  Het zal vandaag "maar" een graad of 32 worden. 

Als we klaar zijn met eten gaat Kai meteen naar boven om te sporten.  Hij is echt mijn motivatie vandaag, want ik had mezelf er heel makkelijk uitgekletst.  Met een fan op ons, want het is boven wel erg warm, doen we een uur cardio.  Ik ben in de volgende David Baldacci, "The Simple Truth", begonnen en die leest weer heel makkelijk weg. Rick heeft intussen buiten hardgelopen, mij niet gezien, nog veel te warm!

Zorro zoekt een speeltje

Vond er meerdere om hard mee te spelen

Zal ik mee gaan doen?

Tuurlijk!

Bij Whole Foods halen we ingredienten voor het avondeten en nog een aantal andere lekkere dingen.  Ik zie dat ze een rose voor maar $4 hebben, die ga ik natuurlijk proberen.  Rose komt hier gelukkig steeds meer in.  Voorheen kon je alleen de zoete white zinfandel blush wijn krijgen en die vind ik niet lekker.  Een koud droog roseetje gaat er met dit warme weer wel  heel goed in!

Eastern Black Swallowtail op onze vlinderstruik voor

 

Op de radar app zien we dat de onweersbuien al onze kant opkomen.  Rick en ik maken ons gauw klaar voor het zwembad om daar nog een uurtje lekker te dobberen en ontspannen.  Langzamerhand verdwijnt de zon en wordt het steeds bewolkter.  Net als we terug naar huis lopen horen we de eerste donder en wordt het zwembad gesloten.  We zijn precies op tijd binnen voor de hemelsluizen zich openen!  Wat kan het hier toch plenzen!

Intussen zag ik op Facebook al een aantal foto's van Katja aan de rand van een afgrond met slecht weer op de achtergrond.  Onze avontuurlijke dame besloot met een vriend Angel's Rest te gaan klimmen en werd inderdaad overvallen door onweer.  Dat niet alleen, ze kwamen van dichtbij oog in oog met twee beren, een erg groot, die ook op hun af leek te komen.  Gelukkig konden ze snel doorlopen en gebeurde er verder niets.  Soms is het maar beter niet te weten waar ze mee bezig zijn...

Het is gelukkig weer droog als Rick de burgers op de grill gooit.  Voor mij zijn er zalmburgers, een met feta en spinazie, een met verschillende kruiden.  Kai heeft bisonburgers met blauwe kaas en bacon en Rick kipburgers met gerookte Goudse kaas erop gesmolten.  Saskia houdt het natuurlijk bij veganistische burgers. 

Daarbij hebben we gegrilde asperges, allemaal erg lekker smakend en leuk om eens met zijn vieren te eten.  Al heeft Saskia haar eten al heel snel op, want zij is gewend om tegen vijven te eten en het is al zeven uur nou.  Helaas kunnen we niet buiten eten, te nat.

We eindigen dit weekend met lekker bankhangen.  Morgen hebben Kai en ik een dag samen gepland waar we beiden erg naar uitzien.  Van dit weekend hebben we in ieder geval ook weer volop genoten.  Het ging dan ook weer veel te snel voorbij, zoals gewoonlijk in de zomer.

Kan het nog warmer? Ja, hoor!

Zodra we op zijn lopen we naar buiten om het hornetsnest te bekijken.  Duidelijk heeft Chuck het midden in de nacht bespoten, want er ligt een leger insektenlijkjes onder.  We zien er echter nog steeds beweging in, dus er zal een tweede ronde nodig zijn.

Na mijn ontbijt zet Rick me weer af bij de metro voor de vierde en laatste rondleiding deze week.  Vandaag belooft ook nog eens de warmste dag te worden en voor vanmiddag is er een excessive heat warning afgegeven.

Net voor ik in de trein stap krijg ik een sms-je van Katja.  Ze is geslaagd voor haar theorieexamen en mag zich nu officieel een E(mergency)M(edical)T(echnician)-I(ntermediate) noemen.  Ze heeft daarvoor naast haar gewone studie het afgelopen jaar een cursus met veel klinische uren gevolgd en is dus met recht trots op het resultaat.  Ze mag nu onder anderen infusen aanbrengen en intuberen.

Eenmaal in de trein realiseer ik me dat ik in alle haast ben vergeten met in te smeren tegen de zon.  Hopelijk gaat het lukken vaak in de schaduw te lopen.  Eenmaal op de Mall zie ik al hoe vochtig het is.  Het Capitool een paar kilometer verderop ziet er helemaal wazig uit.

Na een paar minuten zie ik het gezin van vandaag aan komen lopen.  Het bestaat uit A. en G. en hun kinderen, 12-jarige S., 15-jarige T. en 17-jarige F.  Ze komen kersvers uit Nederland, maar gelukkig is het daar ook warm dan is de overgang iets minder groot.  Na voor allemaal flesjes water te hebben gekocht beginnen we aan onze tocht langs de monumenten.

Al snel voel ik inderdaad dat het vandaag nog een stuk vochtiger is dan de afgelopen dagen en zie op mijn telefoon dat de gevoelstemperatuur 42 graden is.  Behalve op te merken dat ze nog nooit zoveel getranspireerd hebben, loopt iedereen echter vlot mee rond het Tidal Basin. Heel af en toe waait er een warme wind, die toch wel wat verkoeling brengt, vreemd genoeg.

Bij het standje bij het Lincoln Memorial kopen we voor allemaal de "summer spritzer", die ik deze week als een verkoelend drankje heb leren kennen.   We drinken die in de schaduw op en gaan dan verder met onze tocht. 

Het loopt inmiddels tegen twaalven en dus het heetst van de dag.  De National Park Service heeft weer sproeiers neergezet om mensen af te koelen en daar spelen vooral veel kinderen in.  S.  heeft ook wel zin in wat verkoeling, maar wil ook weer niet helemaal nat worden, dus vangt wat druppels aan de zijkant op.

We bezoeken gauw de drie resterende monumenten en bekijken het Tweede Wereldoorlog monument van boven.  Het is opvallend rustig bij de monumenten die in de volle zon liggen.  De gewoonlijke grote groepen toeristen ontbreken.  Waarschijnlijk verschoven die de bezoeken naar vroeger in de ochtend of later in de middag.  Ik kan ze geen ongelijk geven want de vergelijking met een oven gaat allerminst mank.

De achterkant van het Witte Huis is afgezet en we kunnen dat dus enkel van verre bekijken.  Bij de Old Ebbitt Grill worden we al opgewacht door Tony en Mark.  We krijgen een heel ruime tafel met zijn zessen en Tony biedt aan onze waterflesjes met koud water te vullen.  Ik heb de mijne al in de recycling bak gegooid, maar A. heeft er nog twee, die even later met koud water erin terugkomen.

Onze serveerder heet Charlie, die superaardig is, maar niet een van de snelste.  F. moet wel drie keer om de wifi code vragen, bijvoorbeeld.  Op het menu vandaag staat een heerlijk verfrissende gazpacho waar A., G. en ik van smullen.

Als hoofdgerecht neem ik weer de heirloom tomatensalade.  Ook de anderen hebben gerechten, die hun goed smaken.  Het wordt een gezellige lunch en we eindigen met een kopje espresso en voor sommigen een aantal heerlijk uitziende desserts, vooral de bramen shortcake ziet er super uit. 

Het is al half drie als we onze tocht voortzetten.  Net als woensdag heb ik voorgesteld de metro van het Witte Huis naar het Capitool te nemen.  Dat werd met dank aangenomen, want het vooruitzicht om langer druipend door de stad te lopen trok niemand aan.

Binnen bij de Library of Congress is het lekker koel en natuurlijk maakt dit gebouw weer indruk.  Dit gezin heeft ook heel wat films gezien, die in Washington spelen en G. heeft ook het Verloren Symbool van Dan Brown gelezen.  Dan zeggen dit soort plekken natuurlijk nog meer.

De laatste stop van vandaag is weer de Botanische Tuin waar we hopen de Titan Arum te zien bloeien.  Helaas is die nog steeds gesloten.  We kijken ook nog wat rond in de jungle van deze mooie tuin, maar ook daar is het natuurlijk niet bepaald koel.   Lang blijven we dus niet.

Bij Federal Center SW nemen we de metro weer en zij rijden tot Foggy Bottom met mij mee.  Daar nemen we afscheid en ik ga door naar Vienna.  Het was alweer een erg leuk gezin om te leren kennen!

Eenmaal in Vienna staat Rick me al op te wachten.  Zodra ik thuis spring ik onder de douche om de plakkerigheid eraf te wassen.   Daarna bel ik gauw mijn zus om eindelijk na weken weer eens bij te kletsen.  Zij beleven net als wij ook een flinke hittegolf net te noorden van Boston.  Ik hoorde op de radio dat 118 miljoen Amerikanen erdoor zijn getroffen en ook dat de hitte het dodelijkste weersverschijnsel is in dit land.  Vele malen dodelijker dan tornado's of bliksem of iets dergelijks. 

Voor het avondeten ga ik met mijn mannen naar Blackfinn Ameripub.  Om te vieren dat het weekend is bestel ik mijn favoriete martini met wat Bloody Mary mix erdoor en de rand van het glas in Old Bay seasoning gedoopt.  Niet ieder restaurant heeft daar de ingredienten voor, dus ik geniet er extra van.

Op het menu staat ook onder anderen Ahi Poke, gemarineerde rauwe tonijn waarvan we zoveel aten in Hawaii.  Die neem ik als hoofdgerecht en smaakt net zo lekker als op de eilanden.  Als hoofdgerecht neem ik de zalm met spinazie salade, precies goed voor deze hete dag. 

Eenmaal weer thuis gaan Chuck en Rick zodra het schemert het hornetsnest nog eens besproeien.  Chuck kleedt zich daarvoor helemaal in zijn motorkleding en Rick assisteert door de koplampen van zijn auto op het nest te schijnen.  Hij zit verder gelukkig goed beschermd binnen in zijn auto.  We zullen zien of de tweede keer besproeien voldoende is. 

Mijn voeten zien ernaar uit om nu een paar dagen wat rust te krijgen.  Al moet ik zeggen dat de Teva's hun werk goet doen.  Op mijn Fitbit statistieken zie ik dat ik deze week maar liefst 102000 stappen heb gezet!!