Erger dan verwacht

Na een rusteloze nacht waarin Katja en ik nauwelijks sliepen en Rick en Kai wel redelijk staan we op, ons afvragend wat de dag gaat brengen aan informatie over ons huis.  Mijn zus, wonder woman die ze is, is inderdaad zoals ze al zei voor dag en dauw al vertrokken naar huis.

We zijn allemaal emotioneel en moeten slikken bij alle lieve reacties, die we van alle kanten ontvangen.  Zelfs van de receptionist van het hotel ligt er een handgeschreven kaart bij onze deur.  Hij vindt het vreselijk voor ons en heeft de snacks en drankjes, die we gisteravond laat nog kochten, van onze rekening gehaald.  Zo aardig, Rick heeft het dan ook even te kwaad.

We zijn te laat op voor het ontbijt, maar Panera, ook in dit winkelcentrum, serveert het nog wel.  Rick loopt erheen en komt terug met de bestelde gerechten.  Dan checken we uit het hotel en onderweg naar huis belt Rick de verzekeringsmaatschappij om de schadeclaim door te geven.  De brandweer raadde aan dat gisteravond al te doen, maar toen kreeg Rick nul op het rekest bij USAA.

Nu krijgt hij heel meelevende mensen aan de lijn, die beloven vandaag nog een schade inspecteur te sturen.  Het is gelukkig prachtig weer, dus voor die komt kunnen we nog door de verbrande spullen van Kai kijken wat er allemaal uit zijn raam is gegooid gisteravond.

Tussen de as liggen een aantal pluche knuffels.  Kai wilde maar drie daarvan bewaren en die zijn nu dus verbrand.  Het vosje waar ik gisteren over schreef is er een van en verder een Steiff cavia en een Bugs Bunny.  Het vosje is echter het ergst voor Kai.  Ook zijn er een paar van zijn muziekinstrumenten verbrand en al zijn kleding.

Vosje, cavia en Bugs Bunny, allemaal niet zo happy

De man van een van onze kennissen heeft een bedrijf dat de schoonmaak en alles na een brand regelt.  Hij komt vrijwel meteen om te kijken wat er nodig is.  Ook de inspecteur van USAA staat na een uurtje al op de stoep.j

Beiden stemmen ons niet vrolijker.  Ze schatten dat we zes tot tien weken niet in ons huis zullen kunnen wonen.  Er is enorm veel rookschade in alle kamers op de bovenverdieping en in mindere mate, maar nog steeds beduidend op de middelste verdieping.  Alleen de basement is vrijwel ongedeerd.

Zeker van de bovenverdieping zal alles verwijderd moeten worden en elders schoongemaakt.  De inspecteur wil dat ook met de middelste verdieping doen, maar we hopen dat dat niet nodig zal zijn.   Deze inspecteur is niet in directe dienst van USAA en vertelt dat we maandag een inspecteur van hun zullen krijgen, omdat er veel meer schade is dan eerst gedacht.

Saskia heeft intussen besloten toch naar het Firefly Festival in Delaware te gaan.  Zij pakt een tas in en ontsnapt het gekkenhuis hier.  Ze heeft al een hele tijd een toegangskaartje, maar vanwege ex-vriendje wilde ze eerst niet gaan.  Nu blijkt dat ze kan logeren bij een goede vriend en ex-vriendje is er niet.  Een goede afleiding voor haar lijkt het ons.

Intussen krijgen we van alle kanten bezorgde telefoontjes en berichtjes.  Mijn hoofd loopt eerlijk gezegd een beetje om en Rick stelt voor dat Katja en ik, zoals gepland, onze nagels gaan laten doen.  Even onze gedachten verzetten en uit het rokerige huis, waar mijn keel pijn doet en ik constant moet hoesten.

Dat laten we ons geen tweede keer zeggen.  We halen eerst een lichte lunch van Pho Thang Long en lopen dan naar Pro Nails.  Ik heb als reactie op stress en angst dat mijn maag dichtslaat, dus ik krijg mijn summer roll maar met moeite naar binnen.

Thu is ook weer heel lief en maakt mijn nagels tenminste weer mooi voor de bruiloft in Denver volgende week.  Katja zou eigenlijk vanavond terug naar Roanoke hebben moeten rijden, maar toen haar manager hoorde wat er gebeurd is gaf hij haar tot zondagavond vrij.  Heel fijn, want ze is doodmoe en nu kan zij ook bepalen wat er met de spullen in haar kamer, die na Kai's het zwaarst getroffen is, moet gebeuren.

Om half vijf heb ik een afspraak op Dulles Airport om Global Entry goedkeuring te krijgen.  Hiermee kun je als reiziger door TSA Pre waarbij je je schoenen aan mag houden en vloeistoffen en laptops ook niet uit je tas hoeven en bij een internationale reis hoef je niet in de rij te wachten, maar kun je naar een kiosk.  Met hoe vaak ik reis toch wel heel handig en ik kon het interview niet meer verzetten binnen 24 uur dus ga ik maar.

Rick heeft het al een tijdje en raadde me aan vroeg aan te komen.  Een half uur voor mijn afspraak ben ik er al en wordt geinstrueerd in de hal te wachten.  Mijn afspraak is voor half vijf en om tien over vier word ik al binnen geroepen, maar goed dat ik vroeg was. 

We worden in een kamertje gezet om een video te kijken over Global Entry, maar nog geen vijf minuten later roept de beambte mijn naam al.  Ik moet mijn naam, adres, leeftijd e.d. geven en zeggen dat ik nooit gearresteerd ben, geen criminelen ken, wat voor werk mijn man en ik doen, of ik familie in andere landen heb wonen en meer. 

Dan moet ik een foto en vingerafdrukken laten maken en dan is het interview over.  Binnen de tien minuten!  Dat niet alleen, maar ik heb nog geen uur later al een email met mijn nummer.  Natuurlijk ben ik een brave burger, maar dit ging wel heel makkelijk en snel!  Voor $100 kan ik nu vijf jaar lang de rijen mijden, hoera!

Thuis ruikt het nog net zo erg.  Ik moet ervan hoesten, maar moet wel boven bezig.  Morgenmiddag komt namelijk het bedrijf dat al onze textielen mee gaat nemen om te reinigen.  Dat houdt alle textielen in, van kleding tot beddegoed tot baddoeken, pluche dieren en meer.

Ons doel is nu onze kledingkasten uit te mesten.  Er is ook nog heel wat kleding die we al tijden niet meer gedragen hebben en die gaat naar liefdadigheid.  Ik maak een stapel van kleding, die ik deze zomer nodig zal hebben.  De winterspullen zullen gereinigd en opgeslagen worden.  Het is me wat!

Er zijn natuurlijk, zoals altijd, ook positieve dingen hieraan.  We krijgen er bijvoorbeeld een hele nieuwe bovenverdieping door.  Dat tapijt zag er niet uit en gaat nu vervangen worden.  Met een beetje geluk ons parket beneden ook.  Het is wat het is.

Mijn zus is weer veilig thuis aangekomen.  De kinderen waren natuurlijk zwaar onder de indruk van de brand.  Gelukkig zijn zij ook een gezin dat veel communiceert en samen zullen ze over die schrik heenkomen.  Nog iets waar ik blij om ben is dat onze kinderen volwassen zijn.  Dit zou zoveel moeilijker zijn met jonge kinderen.

Tegen zevenen zijn we allemaal fysiek en emotioneel op.  Volgens de verzekeringsmaatschappij hebben we een functionele keuken en badkamer en kunnen de huisdieren dus in huis verblijven.  Katja besluit daarom vannacht in de basement te slapen, want zij wil Django niet alleen laten.

De rest van ons gaat weer in het Hyatt House logeren waar we nu tot en met woensdagnacht slapen.  We hopen hier langere tijd te boeken.  Het hotel is daarvoor opgezet, onze kamer heeft een klein keukentje.  Ook is de ligging perfect met allemaal restaurants, de Target en meer binnen loopafstand.

Terwijl de anderen inchecken ga ik gauw naar Matchbox.  Daar is het inderdaad een drukte van jewelste met een wachttijd van 50 minuten.  Ach, dat is het ergste niet.  Ik ga dan wel lekker aan de bar zitten.

De barkeeper, die ik ken, Dave, ziet me meteen.  Hij vraagt waar Rick is en ik vertel hem het hele verhaal.  Hij is natuurlijk zoals iedereen geschokt en ook verbaast het me hoeveel andere mensen met brand te maken hebben gehad, want Dave had een bijna brand in zijn huis. 

Dave maakt mijn favoriete cocktail, wodka martini met wat bloody mary mix en het glas gedoopt in Old Bay seasoning.  Die is zo ongewoon dat de man naast mij vraagt wat erin zit.  Hij vraagt ook hoe de cocktail heet, ehm, Petra's Preference?  Dave vraagt me niet om een credit card wat ik al vreemd vind.

Rick, Katja en Kai komen de bar binnen en krijgen biertjes van Dave.  Tegen Rick zegt hij dat we er niets voor verschuldigd zijn.  Zo aardig weer!  Natuurlijk geeft Rick hem wel een grote fooi.

Al gauw komen er vier stoelen vrij aan de grote bar.  Die nemen wij en bestellen avondeten.  Dan ziet Rick zijn manager Nina, die prompt aanbiedt Cosmo in huis te nemen.  Op zondag gaan we kijken of Cosmo en hun hond het met elkaar kunnen vinden.  De huisdieren voor zo'n lange tijd onderbrengen is onze grootste zorg op het moment.

Het eten is heerlijk.  Katja en ik delen een tonijn tartaar en dan heb ik een tonijnsalade.   Alweer zit mijn maag nogal dicht en ik kan de salade niet op.  Het smaakt echter allemaal prima. 

Na het eten gaat Rick even terug naar huis met Katja.  Zij blijft dus op de dieren passen. Kai en ik gaan naar onze kamer.  Gisteren leek Kai niet geinteresseerd in een vervanging voor het vosje, maar op Facebook suggereerde iemand om op Ebay te kijken.  Daar blijkt Kai toch wel in geinteresseerd en we vinden het vosje meteen, nieuw, en kopen het. 

Daarna kijken we nog naar alle andere Steiff produkten, die op Ebay te koop zijn.  Dat zijn er heel wat!  Ik zie zelfs het aapje uit de jaren zestig waar ik vroeger dol op was, maar het is me iets te duur om dat te bestellen.

We ontspannen in de hotelkamer.  Zo vreemd te denken dat dit waarschijnlijk ons "thuis" wordt voor de zomer!  Niet meer ontbijten op het deck, maar ik hoop toch nog wel naar het zwembad te gaan.  Dit is zo'n vreemde situatie.  We proberen het allemaal een beetje op zijn plaats te zetten, maar dat zal nog even duren.