Zoals we gisteravond al vernomen is het auto's met de nummerborden eindigend in 5 en 6 inderdaad verboden om te rijden vandaag. De smog is hier dan ook echt heel erg. Zo heb ik het nog nergens meegemaakt. We hebben ons schema dus zo veranderd dat we vandaag Santiago gaan verkennen.
Ons hotel heeft ook een heel bijzondere architectuur
Tot mijn schrik zie ik bij het wakker worden dat Saskia me vannacht een Facebook berichtje heeft gestuurd dat ze overgegeven had en zich allerbelabberdst voelde. Meteen voel ik me schuldig, want door onze Chileense sims kunnen de kinderen ons alleen via Facebook bereiken. Natuurlijk had ik allang onze Chileense nummers door moeten geven.
Gauw bel ik Saskia via Ricks Skype en gelukkig voelt ze zich wat beter. Nog wel wat duizelig en zwak dus ik zeg haar Kai te vragen als ze hulp nodig heeft. Nu hebben ze gelukkig onze nummers ook, niet dat we van zo'n afstand veel anders kunnen doen dan virtuele steun geven.
Rick en ik ontbijten weer in de lounge. Iedere ochtend zijn er andere verse broodjes en ik kies dit keer een mini chocolade croissantje. Het smaakt alsof we in Parijs zijn!
Dan maken we ons klaar om de stad onveilig te gaan maken. Rick was zaterdag ontzettend moe en heeft niet veel meegekregen van de dubbeldekker tour. We besluiten dus kaartjes daarvoor te kopen en stappen bij de Parque Arauco mall op. Dat is slechts een minuut of vijf lopen van ons hotel.
Bij het kunstmuseum stappen we uit, want als eerste willen we de Santa Lucia heuvel oplopen. Van daarboven heb je goed zicht over de stad en 's ochtends is de smog minder. Het is inderdaad prachtig boven, niet in de laatste plaats door de tientallen kolibri's die er rondvliegen.
We nemen foto's van het uitzicht en ik probeer de vogeltjes mooi op de gevoelige plaat te leggen. Die zijn zo snel dat dat beslist niet meevalt. Ze maken ook een heel grappig kwetterend geluid wat ik nog nooit eerder heb gehoord. Rick vindt ze ook mooi, maar ik kan merken dat hij op een gegeven moment genoeg ervan heeft.
Eenmaal weer beneden lopen we naar de Barrio Bellavista. Dit is mijn favoriete buurt want de adobe huisjes hier zijn vrijwel allemaal vrolijk beschilderd. Het is wel erg stil overal, want het schijnt hier vooral om het nachtleven te gaan.
Hier ligt echter ook een gezellige straat met terrasjes en daar willen we een restaurant vinden om te lunchen. Na een aantal kaarten bekeken te hebben vind ik mijn favoriete gerecht hier, ceviche, op het menu bij La Boheme.
Rick bestelt een biefstuksandwich, maar ik ben heel blij dat ik de ceviche heb genomen! Die is half warm, half koud en de St. Jacobsschelpen erop komen met hetzelfde oranje "staartje" als die in Ierland. Ik vind dat heerlijk en jammer dat we dat in de VS nooit zien. Inmiddels heb ik vernomen dat dat kuit is.
Als we uitgegeten zijn lopen we het winkelcentrumpje met lapis lazuli winkeltjes binnen. De belangrijkste landen waar die steen wordt ontgonnen zijn Afghanistan en Chili. Ik herinner me geleerd te hebben dat de grote schilders van de 17e eeuw, waaronder Vermeer, die steen gebruikten voor de mooiste blauwe verf.
Bij een winkeltje kies ik een paar "mariposa" (vlinder) oorbellen voor mezelf en oorbelletjes als souvenirs voor de meisjes. Bij een andere winkel zie ik echter nog leukere oorbellen in koper gezet. Dat is helemaal van hier en het zijn precies mijn kleuren (lapis lazuli is dus felblauw en malakiet is groen).
Uitgeshopt, want Rick ziet niets van zijn gading, lopen we naar de halte voor de hop on hop off bus. Die komt niet veel later en dit keer stappen we bij Plaza de Armas uit. Dit is het grote plein waar Santiago waar de stad omheen is gebouwd.
Als eerste bekijken we de prachtige 18e eeuwse cathedraal. Dan lopen we de winkelstraten, die voornamelijk autovrij zijn af. We kijken onze ogen uit. De Copa Americana, het Amerikaanse voetbalkampioenschap, wordt hier gehouden deze maand en overal staan standjes met Chileense vlaggen en produkten met de vlag erop.
Rick heeft zin in een warm drankje en wil eerst Starbucks induiken. Ik haal hem over iets plaatselijks te doen en dat vinden we niet veel later. Cafe Caribe is een heuse espresso bar. Er staan geen stoelen en iedereen staat aan de bar of tafeltjes. Ik bestel een espresso en Rick een capuccino en ook wij drinken die leunend op de bar op.
Niet veel later komen we een Entel zaak tegen en Rick wil zijn data saldo opkrikken. Natuurlijk spreekt niemand hier Engels en ik kan mijn Spaans weer eens aanspreken. Het lukt me aardig en een paar minuten later lopen we naar buiten met 250 extra mb's voor Rick.
Voetgangerslicht in Santiago
Intussen worden de voeten en benen moe, maar we willen het Palacio de la Moneda nog gaan zien. Helaas mag men hier enkel in het weekend naar binnen dus dat lukt ons niet. Ook van de buitenkant is het echter mooi.
Eigenlijk wilden we hier de bus terug nemen, maar die zien we net langsrijden en ze komen eens per half uur. We besluiten dan maar naar de volgende halte dichter bij onze eindhalte te lopen. Op het kaartje lijkt die vlakbij te zijn, maar dat valt tegen. Wel erg leuk om tussen de menigtes en marktmensen door te lopen.
Eindelijk vinden we de halte en dan duurt het maar even voor de bus voor komt rijden. Ik voel me ondertussen flink moe en we zijn vanavond uitgenodigd om te gaan eten bij onze vroegere overburen, die Chileens zijn. Het avondeten is dan ook pas om half tien!
Om dat vol te kunnen houden ga ik bij terugkomst in het hotel twintig minuten liggen. Dat korte tijdje rust helpt me weer wat op te krikken. Een douche onder de keiharde massagedouche helpt nog meer. Jee, als we zo'n douche thuis hadden zou ik geen massages meer nodig hebben!
Omdat wij natuurlijk gewend zijn veel vroeger te eten rommelen onze magen. Gelukkig is er het cocktail uur in de lounge beneden. We snacken wat, want Rick zegt dat hij vorig jaar heel wat te eten kreeg, toen hij Alejandra en Mark opzocht hier.
Om half negen komt Mark ons ophalen, hij komt van zijn werk. Op weg naar huis halen we zijn dochter Alejandra op van gymnastiek wat zij op hoog niveau doet. Bij hun thuis wacht Alejandra met allerlei lekkere hapjes, waaronder ceviche, op ons.
We zien de drie zonen ook, maar ze zitten in examentijd hier dus de kinderen zijn druk aan het studeren. Het avondeten bestaat uit heerlijke gnocchi en een frisse salade. Als toetje is er cheesecake met guava, heerlijk! Het gesprek verloopt intussen zo vlot dat het voor we het weten na middernacht is. Mark brengt ons terug naar het hotel en we hopen ze de volgende keer weer in onze omgeving te zien.
Foto's van vandaag staan hier
2 reacties:
Wat bijzonder leuk om je oude buren zo te kunnen bezoeken! Fijn ook omdat je door te praten met inwoners nog meer meekrijgt van een land!
Knap trouwens dat jullie ook auto rijden in zo'n stad en juist ook in de wildernis van de binnenlanden!
Heel veel plezier nog!
Dank voor je reactie! Ja, het is goed om met lokale mensen te praten. Ik zou echt willen dat mijn Spaans beter was. Ik kan me verstaanbaar maken, maar ik zou veel meer willen. RIck rijdt volgens mij overal auto
Een reactie posten