Regenachtige pijndag

Tja, ik wist het natuurlijk wel, het warme zonnige weer zou niet altijd duren.  De kamer is nog donker als ik tegen negenen eindelijk met moeite mijn bed uitkom.  Mijn lichaam is een barometer en zelfs zonder het miezerige weer buiten te zien voel ik het al.

Het is dan ook moeilijk me te motiveren te bewegen, maar ik weet gewoon dat ik me er beter door ga voelen.  Na het ontbijt en een paar koppen koffie voor meer energie begeef ik me dan ook naar Anytime Fitness.

Mijn personal training begint pas om elf uur vandaag, maar van tevoren probeer ik mijn spieren goed op te warmen en los te krijgen op de elliptical.  Dit is een van de redenen waarom ik zo enorm op kan zien tegen de koudere temperaturen en meer wisselvallig weer.  Het pijnseizoen begint weer.

Met Sharon doe ik vandaag een half uur gewichten.  Ik krijg het gevoel dat we in dat halve uur bijna net zoveel doen als in een uur dus dit bevalt me wel.  Om elf uur haast ik me naar huis.  Het is nog steeds warm genoeg om zonder jas te lopen met een graad of negentien, maar het miezert.

Martine en ik hebben afgesproken om te gaan lunchen, dus als er op de deur wordt geklopt denk ik dat zij het is.  Het blijkt echter buurvrouw Lorraine te zijn met een fles rose in haar handen.  Die brengt ze als dank! 

Waarvoor zul je je afvragen, want dat doe ik ook.  Voor het een keer zetten van mijn handtekening als getuige voor hen vorige week!  Zo lief, maar ik zeg haar dat het wel een minuscule moeite was ook nadat zij de hele vorige zomer voor onze katten gezorgd hebben!  Natuurlijk bedank ik haar hartelijk, want rose is altijd een favoriete wijn.

Lorraine maakt me er ook op attent dat een van onze deurbellen niet werkt.  Geen wonder dat er telkens op de deur werd geklopt de afgelopen dagen.  Martine gebruikt een paar minuten later onze intercom bel.  Ik introduceer de twee dames snel en dan gaat Lorraine huiswaarts.

Martine en ik bespreken waar we willen gaan eten en het wordt Le Pain Quotidien in het Mosaic District.  Daar heb ik nu ook alweer een tijdje niet gegeten.  Martine rijdt ons erheen en we vinden een plekje in de garage waar wij vorige zomer iedere dag parkeerden.

Gek te bedenken dat het volgende dinsdag precies een jaar geleden is dat we terugverhuisden (en bijna ook precies een jaar geleden dat Kai met Rick naar Oktoberfest ging).  Gek genoeg mis ik het hotelleven absoluut niet, maar soms wel het gemak waarmee we gewoon naar Target en restaurants e.d. liepen.

We nemen een tafeltje in het midden van het restaurant en bestuderen het menu.  Ik kan het niet helpen en kies mijn oude favoriet, de gerookte zalm tartine met avocado.  Martine neemt de geitenkaassalade, die er ook erg lekker uitziet.

Tijdens het eten en nog een tijdje erna kletsen we gezellig bij.  Voor we het weten is het na tweeen en Martine zet me weer thuis af.  Ik heb een lijstje af te werken in Vienna en ga meteen op weg.  Eerst zou ik nog naar de Microsoft Store in de mall moeten, want mijn Band wilde niet synchroniseren met mijn telefoon, maar vandaag doet hij het opeens wel.

Dat scheelt weer een rit.  Bij Suntrust bestel ik wat euro's voor volgende week.  Ik weet dat ik die ook uit de muur kan halen in Frankfurt, maar vind het altijd een fijn gevoel er alvast wat te hebben.  Inmiddels ken ik "Jean", de manager, wat.  "Jean" in aanhalingstekens, want zij is Vietnamees en heeft vast eigenlijk een veel ingewikkelder naam.  Ik zie haar ook vaak bij de nagelsalon.

We kletsen wat over Europa, want zij gaat over een week naar Parijs.  Die stad staat hoog op mijn "herbezoek" lijstje.  Rick dacht dat ik vanuit Duitsland daarheen zou gaan dit keer, maar dat is me teveel, volgend jaar misschien.  Misschien omdat Frans mijn eerste tweede taal was begin ik Frankrijk altijd na een aantal jaren te missen.

Als de euro's besteld zijn ga ik verder naar Whole Foods.  Daar haal ik wijn en zie dat het steeds herfstachtiger wordt met pompoenen en naar kaneel ruikende dennenappels.  Ik houd van herfstkleuren, maar Martine en ik waren het er over eens dat de zomer weer te snel ging en we niet klaar zijn om er afscheid van te nemen.

Met de fibromyalgie pijn komt vaak ook wat mensen "fibro fog" noemen, vergeetachtigheid.  Ik dacht daar niet veel last van te hebben tot ik opeens zonder er erg in te hebben bijna thuis ben.  Ik ben totaal vergeten mijn armbanden van de juwelier te halen, terwijl ik die letterlijk een kwartier eerder heb gebeld om te zien of ze klaar waren!

Gauw rijd ik terug naar het centrum naar de Jewelry Doctor.  Ik had twee favoriete armbanden waarvan de slotjes niet meer werkten en die zijn zeer vakkundig gemaakt.  De juwelier heeft niets dan goeds over mijn saffieren armband en blauwe diamant armband te zeggen.  Zo vakkundig gemaakt vindt hij ze.

Goed om te horen, want die komen van onze favoriete juwelier in Aruba.  Ik zie een mooie ketting met verschillende kleuren saffieren, mijn geboortesteen, in de winkel en vraag de prijs daarvan.  Zoals verwacht is die een nieuwe auto waard.  Ik zal hem maar niet op mijn verlanglijstje zetten. 

Intussen regent het gestaag, maar ik heb mijn 10000 stappen of acht kilometer nog niet bijeen.  Bovendien zit Cosmo al de hele dag binnen.  Ik lijn hem dus aan, open mijn paraplu en ga de rest van mijn stappen halen. 

Onze gentianen bloeien mooi nu

Cosmo geniet van de wandeling, ik wat minder maar het is wel goed om te bewegen.  Zonder mijn Fitbit had ik dit niet gedaan en ik denk dat het echt gezond is voor mij.  Ik lees weleens anti-stappenteller artikels en ik ben het daar toch niet mee eens.  Het geeft iets tastbaars om naar toe te werken en dat is voor mij een motivatie.

Rick komt thuis en stelt voor naar "Rick's" te gaan.  Ik heb geen idee waar hij het over heeft tot hij Neisha Thai zegt.  De eigenaar daarvan heet ook Rick.  Dat lijkt mij wel wat, maar Kai is te druk op Xbox en wil niet mee.  Stiller zal het niet worden zonder Kai, want ik heb hem letterlijk de hele dag niet gezien vandaag.

Het is best druk in het restaurant voor een maandagavond, maar we krijgen nog een tafeltje.  We delen eerst onze favoriete zalm rol als voorafje.  Dan probeer ik eens de "ancient shrimp", gamba's in pindasaus.  Best lekker, maar teveel pindasaus, die overheerst helemaal. 

Vanavond begint The Voice hier weer.  De enige zangwedstrijd op tv, die ik leuk vind om te volgen (tot het publiek gaat stemmen).  Ik vind het altijd leuk om te zien hoe de judges vechten om hun kandidaten.  Bovendien zijn de persoonlijke verhalen van de deelnemers vaak ook inspirerend.